ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : สวนสวนุก บ้านผีสิง+หึง!!
“ฮ้าว...อึ้บ..โอ๊ย!เมื่อยชะมัด”ฮิบาริยืดตัวหลังจากการตื่นนอนแล้วบิดไปมาจนหลังมีเสียงดังกร๊อบๆ
“หืม...นั่นกระดูกเหรอคะน่ะ”โคลมที่นอนอยู่ข้างๆถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงกระดูกดังกร๊อบๆต่อเนื่องกัน
“เสียงไม้กระทบกันมั้ง เธอนี่”
“เอ้า โดนว่าเลยเรา”เด็กสาวตัดพ้อก่อนที่จะลุกขึ้นมาจากเตียง
“หึ...วันนี้จะไปไหน..”
“เอ๊ะ..อะไรคะ?จะไปไหน..”
“อือ..จะไปไหน”
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ?”
“ไม่มี...แค่อยากพาไป”
“อ้าว ซะงั้น..”
“เออน่า..บอกมาเหอะ”
“อืม...ถ้างั้นไป..สวนสนุกไหมคะ”
“หะ..สวนสนุก?”
“ค่ะ..เอ๊ะลืมไป..ขอโทษค่ะ ฉันลืมไปว่าสวนสนุกคนเยอะคุณฮิบาริคงไม่ชอบ..”โคลมก้มหัวให้พร้อมพูดขอโทษขอโพย
“ก็ไปสิ..”
“คะ?”
“อยากไปก็ไปสิ..ฉันไม่ได้ว่าอะไรนี่”ฮิบาริพูดขึ้นก่อนจะเดินมาขยี้หัวโคลมจนเธอต้องเอามือปัดออก
“แปลกนะคะเนี่ยแต่ก็เอาถอะคะถ้าอนุญาตฉันก็ไปดีเหมือนกันไม่ได้ไปเที่ยวมานานแล้ว”
“อืม..”
สวนสนุก..
Hibari Talk
ผมว่าผมคิดผิดที่สุดในชีวิตของผมเลยสวนสนุก!ผมไม่เคยคิดอยากมา..คนเยอะมากกก ทำไมมันเยอะแบบนี้วะเนี่ยยย ผมละอยากจะบ้าตาย-*-ทำไมมนุษย์ถึงได้ชอบอยู่ที่คนมันเยอะๆกันนักนะผมไม่เข้าใจ!
“คนเยอะไปไหม”ฮิบาริถามเสียงขุ่นๆเมื่อเห็นคนในสวนสนุกมากมายเหมือนมด
“นั่น..ก็บอกแล้วไงคะว่าคุณฮิบาริไม่ชอบหรอก..”
“ใครจะไปรู้ว่าคนมันจะเยอะแบบนี่เล่า..โธ่!”ฮิบาริเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างหนัก
“งั้นเปลี่ยนที่ก็ได้นะคะ”โคลมพูดขึ้น
“ไม่ต้อง...แค่นี้ทำไมต้องเปลี่ยนที่ตั๋วก็ซื้อมาแล้วเปลืองเงิน..”
“เฮ้อ..แล้วแต่นะคะ”
“แล้วจะไปไหนก่อน..”
“อืม...ไม่รู้สิคะ..รถไฟเหาะ รึว่า ชิงช้าสวรรค์ดี”
“...นั่นสินะ”แต่ทันใดนั้นความคิดอันชั่วร้ายของเด็กหนุ่มก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘เอาแบบนี้ละกันผมได้สนุกแน่หึๆ’ฮิบาริคิดในใจก่อนเอ่ยออกไปว่า
“ไปบ้านผีสิงกันไหม..”
“อะ..อะไรนะคะ”โคลมถามด้วยน้ำเสียง งงๆ
“ฉัน บอก ว่า ไป บ้าน ผี สิง กัน”ฮิบาริเน้นคำพูดแต่ละคำจนเด็กสาวอึ้งไป
“บ้านผีสิงเหรอคะ...คือ..มันจะดีเหรอคะ”
“ดีสิ ทำไมจะไม่ดีล่ะมืดๆไม่ค่อยมีคน”
“คะ คือ..ฉันกลัวค่ะ”
“แต่ผมอยากเข้า รึจะขัด...”ฮิบาริกดเสียงต่ำลงจนร่างบางตรงหน้าต้องตอบเสียงอ่อย
“ก็ได้ค่ะ..”TOTไม่อยากเข้าบ้านผีสิงอ่า!!!
“หึๆดีมาก”
Hibari Talk
สำเร็จ! เข้าแผนเป๊ะผมรู้อยู่แล้วว่ายัยนี่ไม่ปฏิเสธแน่นอน หึๆๆเสร็จล่ะคราวนี้
Chorm Talk
โฮฮฮฮฮ อะไรง่าทำไมต้องลากเข้าบ้านผีสิงด้วยง่าTwTฉันกลัวนะกลัวจริงๆด้วยล่ะแง้ๆๆเขาต้องแกล้งฉันแหงๆเลยแต่ถ้าขัดไปเขาอารมณ์ขึ้นละก็นะ บรื๋อ...!! น่ากลัวเลยอะเพราะฉะนั้นฉันเลยต้องตามเข้าไปอย่างเสียมิได้ โฮกกกกก
“คุณฮิบาริคะ..”เด็กสาวเรียกเด็กหนุ่มข้างๆตัวก่อนที่จะเข้าบ้านผีสิง
“อะไร..”
“เอาจริงๆนะคะ ฉันกลัวค่ะTOT”
“จะกลัวทำไมคนที่ยืนตรงนี้ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นรึไง..”ฮิบาริพูดพร้อมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“...” TOTน่ากลัวกว่าเดิม18เท่าค่ะ!!!ช่วยทำให้แย่ลงด้วยค่ะ
“ว่าไง..”
“ชะ ช่วยค่ะๆ” เอาวะอย่างน้อยก็มีเพื่อนเดินหวังว่าฉันคงไม่สลบตายคาที่เสียก่อนนะ
“แหงอยู่แล้วผมช่วยคุณได้เยอะแน่ๆ”
“...” ฉันก็หวังว่าอย่างนั้นค่ะT^T
“ไปๆเข้าไปได้แล้ว”ฮิบาริกล่าวขึ้นก่อนที่จะจับมือโคลมแล้วลากเข้าประตูบ้านผีสิงไป
ณ ด้านในบ้านผีสิง
ครืนๆๆ
เสียงเครื่องจักรกลทำงานอย่างต่อเนื่อง
“ข้างในนี้มืดชะมัดเลยอะมันสนุกตรงไหนเนี่ยวะคะ?”
โป๊ก!!
เด็กหนุ่มดวงตาสีรัตติกาลเขกหัวร่างบางข้างๆจนเจ้าตัวถึงกับร้องเสียงหลง
“โอ๊ย! เขกหัวฉันทำไมคะ?”
“พูดไม่เพราะ..”
“หะ??ตอนไหนอะ”
“คำว่า วะคะ ไง”เด็กหนุ่งพูดเสียงตำหนิ
“โหย แค่นั้นเองเนี่ยนะ”เด็กสาวตัดพ้อก่อนรีบวิ่งตามเข้าไปเกะแขนฮิบาริไว้เพราะกลัวจับใจ
ครืนๆ แฮ่..แฮ่ หุ่นผีหัวขาดทะลุโพล่งขึ้นมาจากพื้นต่อหน้าโคลมจนเด็กสาวร้องลั่นก่อนจะเข้าเกาะคนข้างๆไว้ด้วยความตกใจสุดขีด
“ว้าย!! “โคลมอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะเกาะฮิบาริแน่นขึ้นกว่าเดิม
“เฮ้ย เป็นไร..”
“ผ ผี...ผี”เด็กสาวตอบอึกอักมือยังคงกำแขนของคนข้างๆไว้ไม่ยอมปล่อย
“นี่มันหุ่นนะ..”ฮิบาริตอบเสียงเรียบ
“แต่มันก็หุ่นผีอะ”เด็กสาวตอบพอเงยหน้าขึ้นมาปะกับหุ่นก็ซุกหน้าลงไปกับแขนชายหนุ่มเหมือนเดิม
“เธอนี่..ผีมันไม่มีจริงหรอกน่า..เงยหน้าได้แล้วมามันหายไปแล้ว”ฮิบาริลูกหลังของโคลมก่อนจะบอกให้เดินต่อ
“บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาอะฉันกลัวนะคุณฮิบาริ..”
“มีฉันอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร..ใครแตะของของฉันแม้แต่ปลายเล็บฉันจะฆ่าให้ตาย”
“...แน่ใจเหรอคะ”
“เออสิ..”
“ขอบคุณค่ะ”
ตุบ! ขลุก ขลุก เสียงๆหนึ่งดังเหมือนหล่นลงมาก่อนที่จะกลิ้งไปตามพื้นมากระทบกับเท้าของเด็กสาว
“เอ..อะไรน่ะ”
วาบ..
“อะไร..”ฮิบาริถามก่อนมองลงไปที่เท้าเด็กสาว
“หืม..อะไรนั่นน่ะ”เด็กสาวถามตัวเองก่อนที่ไฟจะส่องมา
หัวที่โดนตัดขาด(ของหุ่นนะเว้ยเฮ้ย)ก็เผยให้เห็นทำเอาเด็กสาวกระโดเหยงเข้ากอดเด็กหนุ่มข้างๆ
“อีกแล้ว!”โคลมตะโกนออกมา
“หัว..”
“ง่า ออกเถอะค่ะกลัวจะตายแล้วจริงๆนะ”เด็กสาวทำเสียงอ้อนวอนจนฮิบาริต้องใจอ่อน
“ก็ได้..”แต่พอเขาจะก้าวเท้าเดินก็นึกได้ว่าโคลมกอดอยู่แบบนี้แล้วจะเดินยังไงจึงหยุดการเคลื่อนไหว
“ทำไมไม่ออกไปซักทีละคะTOT”
“ก็..คิดเอาเอง..”
“อย่าแกล้งกันได้ไหมเดินออกไปซักทีเถอะค่า”
“ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่..”
“ก็..กอดคุณฮิบาริอยู่ไงคะ” เฮ้ย!!กอด ฉันกอดเขาทำไม!!
“เออ..แล้วฉันจะเดินยังไง..”
“แหะๆ ลืมค่ะขอโทษที”โคลมพูดพร้อมปล่อยมือออกมาเกาะแขนเสื้อไว้แทน
“ถ้าอยากกอดขนาดนั้นทำไมไม่บอก ที่บ้านจะได้จัดหนักเอาให้หายกลัว..”ฮิบาริพูดไปเดินไปโดยมีโคลมเกาะแขนไว้
“มันลืมตัวนี่..ก็บอกไปแล้วว่ากลัวผีอะ”
“อยากให้กลัวบ่อยๆเลยถ้าเป็นอย่างนี้..”ฮิบาริพูดกับตัวเองก่อนเอามือเด็กสาวมากุมไว้แล้วเดินออกมาข้างนอก
“เฮ้อ..ออกมาได้ซักที”
“หึๆ กลัวมากเลย..รึไง”
“ใช่สิคะ ใครจะไม่กลัวล่ะ”
“ฉันไง..”
“ค่าๆ พ่อคนใจแข็ง เฮ้อใจแข็งแบบนี้รักใครเป็นบ้างไหมเนี่ย...อ้อมีคุณยายคนนึงสินะ”โคลมบอกไปก่อนจะตัดพ้อออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้นฮิบาริก็ถึงกับอึ้งๆไป
‘รักเธอเป็นอีกคนแล้วกันยัยบ๊อง!’เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนถามโคลมขึ้นว่า
“นี่..อยากไปไหนอีกล่ะ”
“เฮ้อ..ฉันว่าฉันโตเกินกว่าจะเล่นสวนสนุกแล้วละมั้ง”
“แล้วไง?”
“ไปกินไอติมแล้วเดินห้างดีกว่าไหมคะ?”
“ดูเข้าท่ากว่าสวนสนุกนะ แต่ผมไม่ชอบกินไอติมนี่...”
“ลองกินดูสิคะอาจจะชอบก็ได้”
“อืม..ก็ได้”
“ค่ะ^_^”
โคลมลากฮิบาริเข้ามาที่ร้านไอติมแห่งหนึ่ง
“ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีคะ?”พนักงานขายเสียงใสเอ่ยขึ้นมา
“อ่าฉันเอาสตอเบอรี่เชอเบตแล้วกันนะคะ แล้วคุณฮิบาริล่ะคะเอาอะไร..”
“อะไรก็ได้สั่งๆมาไม่เอาหวาน”
“ค่าๆๆ อ้อเอามะนาวเชอเบตมาอีกที่นะคะ”
“ค่ะ..”พนักงานเดินออกไปแล้วโคลมก็เริ่มตงิดๆกับสายตารอบข้างที่เอาแต่จ้องมองมาที่เธอกับฮิบาริ
“คุณฮิบาริคะ?เขาจะมองอะไรกันนักหนาคะเนี่ย..”
“ไม่รู้สิ...”
“เพราะคุณฮิบาริแน่ๆเลย...ในเมืองนี้ใครๆก็รู้จักคุณฮิบาริอะ”
“นั่นสินะ..แล้วคนอย่างฮิบาริก็มานั่งกินไอติมกับเด็กสาวคนนึงที่ไม่น่าจะมาด้วยกันใช่ไหมล่ะ”ฮิบาริพูดด้วยเสียงหยอกๆจนโคลมน่าแดง
“คงงั้นมั้งคะ”-////-
“นั่น หน้าแดงอีกแล้ว เธอนี่น้า..”
“คะ?”
“เปล่า..อ้อผมไปเข้าห้องน้ำแปปนะเดี๋ยวมา”
“ได้ค่ะ..”
หลังจากที่คุณฮิบาริเดินออกไปแล้ว..
“สวัสดีครับ”เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังโคลมก่อนที่เขาจะเดินอ้อมมาข้างหน้าแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ฮิบาริเพิ่งลุกออกไป
“คะ?”
“คุณนี่น่ารักจังเลยนะครับ”ชายคนนั้นเริ่มหยอดทันทีที่นั่งลง
“อ่อ ขอบคุณค่ะ”
“มาคนเดียวเหรอครับ..”
“เปล่าค่ะ ฉันมากับ..เอ่อ..”เวรละแบบนี้ทีไรฉันไม่รู้จะเรียกตัวเองกับคุณฮิบาริว่าอะไรทุกที
‘เพื่อนสนิทครับ สนิท..มาก..’เด็กสาวนึกถึงคำที่ฮิบาริแนะนำเธอกับคุณยายขึ้นมาจึงตอบเขากลับไปว่า
“ครับ?”
“มากับเพื่อนสนิทน่ะค่ะ”
“อ่อ..อย่างนั้นเหรอครับแสดงว่าผมมีสิทธิ์นะสิ”ชายหนุ่มเอ่ยก่อนมองตาเด็กสาว
“คะ?”
“สิทธิ์ที่จะจีบคุณไงครับ..^ ^”
เฮือก!!ม่ายยยย ไม่ให้จีบเว้ยเฮ้ย!คุณฮิบาริช่วยโคลมด้วย!!
“คงไม่ล่ะค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับก็คุณมากับเพื่อนนี่ไม่ใช่แฟน”
“ก..ก็”โคลมตอบเสียงอึกอักก่อนที่ชายตรงหน้าเลื่อนมือมาจับมือเธอไว้
“ผมขอจีบคุณแล้วละกันนะครับ^w^”
“อะ..เอ่อ ไม่ล่ะค่ะ”
พลั่ก!!
“โอ้ย!!”ชายตรงหน้าชักมือกลับทันทีก่อนเอามือกุมท้ายทอยตัวเองไว้
“มีปัญหาอะไร..คุยกับคนอื่นไม่ได้รึไง!!”ฮิบาริที่อยู่ด้านหลังกำทอนฟาไว้แน่นท่ามกลางสายตาของคนทั้งร้าน
“อะไรวะ!!”ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างโมโหก่อนหันกลับไป
“อะไรนะ..”ฮิบารพูดเสียงเย็นจนอีกฝ่ายสะอึกไปเมื่อเห็นคู่กรณีก่อนเบิกตากว้าง
“คะคุณฮิบาริ...”
“จะขย้ำละนะ..”
“ขอโทษครับผม ผมไม่รู้ว่านี่คนของคุณขอโทษจริงๆครับ”ชายหนุ่มก้อหัวปลกๆก่อนหันหลังเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เฮอะ...สัตวืกินพืชชะมัด..”ฮิบาริพูดก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้แล้วตวัดสายตามามองโคลม
“....”
“ทำไมไม่ไล่มันไป”
“ก็ฉันบอกเขาแล้วว่ามากับเพื่อนสนิทแต่เขาไม่ฟังเลยอะ”
“แล้วปล่อยให้จับมือได้ยังไง...”
“ขอโทษค่ะ คือฉันกำลังค้างๆอยู่”
“...”
“คุณฮิบาริ..”
“...”
Chrome Talk
เอาแล้วไงเขาโกรธฉันแล้วอะTOT เงียบแบบนี้โกรธขึ้นมาระดับหนึ่งแล้วต้องรีบหาทางทำให้เย็นลงด่วนไม่งั้นกลับบ้านไปคราวนี้ฉันได้นอนตายบนเตียง(?)แหงเลยTOT
และแล้วไอติมก็มาเสิร์ฟ
“ง่ำ..”เด็กสาวตักไอติมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“...”
“ไม่กินเหรอคะ..”
“ไม่อยากกินแล้ว”
“อ้าว...”ฉันจะทำไงดีอะเสียดาย...เอางี้แล้วกันวะดูน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็ลองทำดูใครจะไปรู้อาจจะหายโกรธก็ได้
เด็กสาวตักไอติมมะนาวของเด็กหนุ่มก่อนจะเอาไปจ่อไว้ที่ปาก
“อะไร..”ฮิบาริมองหน้าอย่างเซ็งๆ
“กินสิคะฉันป้อนให้ก็ได้ อะ”โฮกกกกกกกอายไปสามโสกคะTOT
“หะ..”
“นี่ไงคะคิดซะว่าขอโทษเรื่องเมื่อกี้แล้วกัน...อร่อยนะร้านนี้อะ”
“หึ..ก็ได้..”ฮิบาริพูดขึ้นก่อนที่จะงับไอติมเข้าปาก
“เป็นไงคะ..”
“ก็งั้นๆ...”เด็กหนุ่มตอบ
“ความจริงอร่อยละสิ..ง่ำ..”เด็กสาวพูดก่อนเอาช้อนที่ตักไอศครีมของฮิบาริตักไอศครีมในชามตัวเองเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“เธอ...”
“คะ?”
“นั่นมัน..ช้อนของฉันนะ..”
“ลืมอีกแล้วค่ะTOT เดี๋ยวเอาช้อนใหม่ก็ได้”โคลมบอกพร้อมยกมือขึ้นเรียกพนักงานแต่เด็กหนุ่มขัดเอาไว้
“ช่างเถอะ..เอ้า ป้อนอีกสีอยากกินแล้ว..”
“ทีงี้อยากกินขึ้นมาเลยนะคะ เอ้า”โคลมตักไอครีมให้เด็กหนุ่มอีกคำ
“ทำแบบนี้ค่อยหายโกรธหน่อย”
“ค่าๆคราวนี้ก็รู้วิธีง้อแล้วสินะ^O^”
“เฮอะ!”ฮิบาริสบถก่อนจะกินไอติมที่เด็กสาวตักให้จนหมดถ้วย...
ขอโทษนะครับบบบบบบบบ ทั้งที่สัญญาว่าจะมาอัพตอนเช้าแท้ๆแต่ว่าต้องไปงานหนังสือเลยได้ตอนเย็นแทนอะขอโทษนะTwT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น