ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เรื่องที่ไม่อยากเจอเเต่ต้องเจอ+ชายเเห่งสายหมอกปรากฎตัว!!
เอาล่ะทั้ง2คนจะเจอกับอะไรก็ติดตามเลยครับ!!
ความเดิมตอนที่แล้ว..
ความเดิมตอนที่แล้ว..
“เอ่อ..นายน้อยคะ..”แม่บ้านคนหนึ่งพูดเสียงเบา
“มีอะไร..”
“เอ่อ..นายใหญ่กับคุณหญิง..กลับมาจากต่างประเทศแล้วค่ะ..เอ่อ...คุณโมกะก็รอท่านอยู่ข้างในค่ะ”
“ว่าไงนะ!!!!”
“!!!!!”
กลับสู่ปัจจุบัน..
“กะ..ก็อย่างที่ท่านได้ทราบค่ะ”แม่บ้านตอบเสียงสั่น
“ได้!ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้!กล้ามาก..ที่เข้ามาโดยที่ผมไม่ได้อนุญาต! โคลม..ไปด้วยกัน..”กล่าวจบร่างสูงก็จับมือของเด็กสาวไว้ก่อนเดินนำเข้าไปในบ้าน
“ค่ะ..”
ท่านมุคุโร่คะ...ถ้าท่านรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง..ถ้าหากว่ามันมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น...ได้โปรด..ได้โปรด ช่วยฉันกับคุณฮิบาริด้วยเถอะนะคะ...
โคลม โดคุโร ได้แต่ภาวนาไว้ในใจ
ภายในบ้าน
“เคียวย้าคุงงงงง”เสียงกระแนะกระแหนดังมากจากหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆชายหญิง..ทั้งสองถ้าให้เดาคนที่เรียกชื่อคุณฮิบาริก็คงเป็นโมกะส่วนอีก2คนก็คงเป็นพ่อกับแม่ของคุณฮิบาริ
“อะไร…”เด็กหนุ่มถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่หากมือยังกุมมือของโคลมเอาไว้อย่างแน่น
“โมกะกลับมาแล้วไง...นี่ๆๆๆพ่อแม่ของเคียวยะคุงก็มาด้วยนะเข้าไปสวัสดีเร็วๆ”โมกะพูดจบก็ลากแขนของผู้เป็นเมฆาเข้าไปในห้องโดยไม่ส่งร่างบางที่อยู่ด้านหลัง
“เคียวยะ..นี่แกไปไหนมา!”เสียงของชายวัยกลางคนตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล
“แล้วจะทำไมล่ะ...”ฮิบาริตอบออกไปอย่างเนือยๆ
“นี่แก..กล้าพูดแบบนี้กับคนที่เป็นพ่อแกเหรอ!”
“เออสิ!”
“ฮิบาริ เคียวยะ! เลิกพูดแบบนั้นกับพ่อได้แล้ว!”เสียงของผู้หญิงที่อายุไล่เลี่ยกับพ่อของฮิบาริพูดขึ้น
“ทำไม..มีปัญหารึไง..พวกคุณเข้ามาในนี้..ใครอนุญาตไม่ทราบ..”
“ทำไมฉันต้องให้แกอนุญาต ในเมื่อแกเป็นลูกของฉันแล้วฉันจะขออนุญาตทำไม!”พ่อของฮิบาริตะโกนขึ้นมา
“หึ...มีอะไรล่ะ..ถึงถ่อกันมาที่นี่ทั้งคนที่เลวและคนที่ทรยศ!”พูดจบฮิบาริก็ตวัดตาไปมองที่โมกะ
“แล้วนั่นใคร!”แม่ของฮิบาริโพล่งขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าของเด็กสาวที่อยู่ข้างหลัง
“สะ..สวัสดีค่ะ หนูชื่อโคลม โดคุโร่ค่ะ”โคลมแนะนำตัวอย่างลุกลี้ลุกลนก่อนก้มศรีษะแสดงความเคารพ
“เฮอะ...ยัยเด็กนี่ใคร..เคียวยะ”
“จะเป็นใครแล้วคุณจะสนทำไม! ตอบคำถามผมมาได้แล้ว..”ฮิบาริตอบออกไปพร้อมเดินเอาตัวมาบังโคลมเอาไว้
“แกจำหนูโมกะได้ใช่ไหม...”
“มีเหรอจะลืม! เล่นทรยศทิ้งไปแบบนั้น..อยากจะลืมแต่ลืมไม่ลง!”คำตอบของฮิบาริทำให้โมกะถึงกับอึ้งไป
“แกตอบเกินคำถามแล้ว..แต่ก็ช่างเถอะ..ฉันมีเรื่องจะบอกแก..”
“ว่ามา...”
“แกต้องหมั้นกับหนูโมกะ!”
“อะไรนะ!!!!!!”
Chrome Talk
ไม่นะ!จะบ้าเหรอ...คุณฮิบาริจะต้อง..หมั้นกับคุณโมกะ..ทำไมล่ะ ทำไม! ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย...คุณฮิบาริไม่มีทางตอบตกลงแน่ฉันรู้..แต่..ทำไมฉันถึงเสียใจขึ้นมาล่ะเนี่ย..แบบนี้เขาเรียกว่า หึง รึเปล่า..
Hibari Talk
ไอ้พวกนี้!บ้าไปหมดแล้ว!หายไป3ปีกลับมาแล้วบอกจะให้หมั้นประสาทๆๆๆ!ใครจะไปบอกในเมื่อ..ผมมีคนของผมอยู่แล้ว...ฝันไปเถอะพวกแกอย่าหวังเลย!
“เออ..นั่นแหละแกจะต้องหมั้นกับเธอ!เรียนจบแล้วก็แต่งงานซะ”
“ไม่! ไม่มีทาง..”
“ทำไม!”
“ก็แล้วทำไมถึงอยากให้ผมแต่งงานกับคนสารเลวนี่!”
“พูดดีๆนะ!โมกะเป็นลูกของท่านทูตนะ!”
“แล้ว..ยังไงล่ะ”
“แกจะต้องแต่งงานกับโมกะเพื่อที่ท่านฑูตจะได้ช่วยเหลือบริษัทของฉัน!”
“ผมไปเกี่ยวบ้าอะไรด้วย!บริษัทคุณก็รับผิดชอบไปสิวะ จะมาบังคับผมทำไม!”
“แก...แกโตมาขนาดนี้ก็เพราะฉันเพราะบริษัทของฉัน! แล้วจะทำตัวเนรคุณแบบนี้เหรอ!”
“ผมเคยขอรึ...ฮึ..ว่าไง..ก็ไม่เคยแล้วจะมารำเริกบุญคุณหาอะไร!บ้านนี้น่ะเงินุณเหรอ..ก็ไม่ใช่ มันเป็นเงินที่ผมน่ะไปเป็นกรรมการเมืองนี้!”
“แก...ไอ้ทรพี! อะไรอะไรที่ทำให้แกปฏิเสธ!”
“โคลม..ช่วยฉันทีนะ”คุณฮิบาริหันมากระซิบก่อนจะหันกลับไป
“ค่ะ..”ฉันกระซิบกลับไปมือกำเสื้อของเขาเอาไว้แน่นขณะที่มืออีกข้างก็ถูกเขากุมเอาไว้
“หึ..ก็นี่ไงล่ะ!”คุณฮิบาริลากฉันออกมาจากด้านหลังก่อนเอามือมาโอบเอาไว้
“อะไร! เด็กนี่นะเหรอ!”
“ใช่!”
“มะ..ไม่จริงใช่มั้ยเคียวยะคุง”โมกะพูดขึ้นมาบ้าง
“นั่นสิ..แม่ไม่เชื่อแกหรอก!”
“หึ..ไม่เชื่อก็ตามใจแต่บอกไว้ก่อนนะ...ว่าผมกัยเธอคนนี้น่ะ..มี “อะไร” กันมาแล้ว”ฮิบาริตอบออกไปก่อนก้มลงไปหอมแก้มร่างข้างๆ
เอาแล้วค่ะ โคลมงานเข้า!ไอ้บ้า พูดออกไปได้ยังไงงงงงงง ฉันตายแน่TOT
“แม่ไม่เชื่อ!”
“ฉันไม่เชื่อ!”
“โมกะก็ไม่เชื่อ!..ไหน ไหนเคียวยะคุงบอกว่า..รักโมกะไงแล้ว..ทำไม..”
“กล้าพูด!ใครล่ะที่เป็นคนทิ้งฉัน ใครล่ะ!พอได้ดีมีครอบครับแล้วก็ทิ้งฉันไป!เฮอะน่าสมเพช!”
“แกโกหก!ใครจะไปเซื่อไม่มีหลักฐานสักหน่อย!”
“หึๆเห็นนี่แล้วอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ”กล่าวจบก็ก็คอเสื้อของเด็กสาวแล้วถลกลงจอนเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำๆเพราะถูกริมฝีปากเม้มอย่างชัดเจน
อ้าวเฮ้ยยยยยย ไหงมาทำแบบนี้วะ ฉันอายเป็นนะ! แง้ๆๆๆ แต่ช่วยไม่ได้แล้ว่ะรับปากว่าจะช่วยไปแล้วด้วยอะTwT
“อะไร!แก..ฮิบาริเคียวยะ มันจะเกินไปแล้วทำแบบนี้ได้ยังไงรู้มั้ยว่ามันเสียชื่อตระกูล!”
“พูดมาได้!เสียชื่อตระกูลรึ!มันเสียตั้งแต่คุณเริ่มแล้ว!คุณน่ะหนักกว่าผมอีกใครล่ะที่พอมีผมก็หายหน้าไป ใครล่ะที่พอไม่มีคนรับพินัยกรรมก็ใช้ลูกเป็นตัวช่วย แล้วใครล่ะที่เป็นคนทำเรื่องที่สารเลวพวกนี้ขึ้นมา!!!!!”
“เคียวยะคุง..ฉันขอโทษที่ตอนนั้นฉันทำแบบนั้นตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจนะ..ขอร้องล่ะกลับเป็นแบบเดิมเถอะนะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว...ไม่มีทางกลับเป็นแบบเดิมหรอก..เพราะหัวใจของผมน่ะ...มันปิดกั้นคุณตั้งแต่วินาทีแรกที่คุณเอ่ยประโยคนั้นออกมาแล้ว! กลับไปซะ กลับไปให้หมด!อย่าได้มาแตะต้องบ้านหลังนี้อีก..ออกไป!!!!”
เพี๊ยะ!!!!เสียงตบหน้าดังขึ้นมาจากมือของหญิงวัยกลางคน..แต่ว่า..
“โอ๊ย!”ไม่ใช่ฮิบาริที่โดนฝ่ามือนั้น...แต่กลับเป็น.
โคลม โดคุโร!!
“คุณ!!!กล้ามาก!!”ฮิบาริตะโกนออกมาแล้วรีบไปประคองเด็กสาวขึ้นมาสังเกตเห็นปากที่แตกก็นึกขอโทษ
“ขอโทษนะ..”ฮิบาริกระซิบ
“ไม่เป็นไรค่ะ..ถ้าไม่อยากแต่ง...ก็ไม่ต้องแต่งค่ะ..ทำตามที่คุณยายบอกนะคะ..”ฉันกระซิบกลับไป...
“อือ..”
“ยัยเด็กกะโปโล! แกมายุ่งกับลูกชายฉันเพราะหวังสมบัติใช่ไหมล่ะ! เจอดีแน่!”หญิงสาวปราดเข้าหาโคลมอย่างเอาเรื่องพร้อมยกมือขึ้นเตรียมจะตบอีกฉาด
“พอได้แล้ว!บ้ากันไปหมด”ฮิบาริลุกขึ้นแล้วจับมือของผู้เป็นแม่ไว้
“อะไร!ถ้าไม่อยากให้เรื่องมากไปกว่านี้ก็ยอมซะสิ!”
“ไม่!!! เลิกบังคับได้แล้วผมไม่หมั้นไม่แต่งกับใครทั้งนั้นหุบปากแล้วไสหัวออกจากปากผมไปให้หมดไอ้สัตว์กินพืช!!”ฮิบาริตะโกนด่าออกมาอย่างเหลืออดก่อนจะชักทอนฟาออกมา
“คุ ฟุ ฟุ...ท่าทางว่าโคลมของผมจะต้องเจ็บตัวเพราะใครบางคนสินะครับ”เสียงอันคุ้นหูดังขึ้นมา
“ท่านมุคุโร่!!!”โคลม
“ไอ้หัวพืชไร่!!!”ฮิบาริ
“โกคุโย!!!!!”พ่อ แม่ โมกะ
เอาล่ะ มุคุโร่มาทำอะไรน้าติดตามต่อตอนหน้านะคัฟ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น