1896 fic ยัยสายหมอกฝ่าปราการหัวใจนายเมฆา

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นหางานทำ..

ที่โกคุโย..นี่ก็คงเป็นวันปรกติเเสนจะธรรมดาอีก1วันถ้าหากเธอคนนี้ไม่เกิดอุตริอยากหางานขึ้นมา= =+++

"ท่านมุคุโร่คะ"เสียงของเด็กสาวผมสี่ม่วงเอ่ยขึ้นกับ สายหมอก..

"ครับ"เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน

"คือ...ฉันอยากทำงานค่ะ"

"เหรอครับ...เเล้วอยากทำงานอะไรล่ะครับ"

"อะไรก็ได้ค่ะฉันอยากหาเงินได้จะได้เอามาใช้จ่ายไม่ต้องรบกวนท่านมุคุโร่ เคนเเล้วก็จิคุสะ"

“ ก็ตามใจนะครับ ผมก็ไม่ห้ามโคลมของผมหรอกครับ...แต่ว่าต้องหางานทำเองนะครับ ไหนๆจะทำงานแล้วก็ต้องเริ่มเองด้วยนะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เสียงเล็กกล่าวขอบคุณแต่ในใจก็พลางนึกการงานว่าจะทำงานอะไรดี

‘คงต้องหาคนช่วยหางานให้แล้วสินะ’ร่างบางคิดกับตัวเอง

ที่บ้านสึนะ

“เอ๋!โคลมจะหางานทำเนี่ยนะ...แล้วฉันจะหางานให้ยังไงล่ะเนี่ย”บอสพูดขึ้นอย่าง งงๆ

“ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่ว่าถ้าฉันพึ่งท่านมุคุโร่ไปเรื่อยๆฉันก็ลำบากใจน่ะค่ะ”โคลมบอกเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอกๆ แต่ว่านะถ้าจะให้หางานจริงๆ....อืม..รีบอร์นนายคิดว่าไงล่ะ?”เด็กหนุ่มผู้เป็นบอสหันไปถามมาเฟียในร่างทารกแทน

“มีคนนึงนะ...นายคิดว่าใครล่ะ”รีบอร์นถามขึ้น

“โอย...ถ้าฉันรู้แล้วฉันจะถามนายหาปืนรึไง!”

“เจ้าบ้าสึนะ!..นึกสิๆๆ ฮิบาริ เคียวยะไงเล่า!”รีบอร์นจุดประกายไฟขึ้นมา

“เออใช่!นั่นสินะไม่ทันคิดเลยอะ”บอสสมทบอย่างแรง

“หมายถึงคุณเมฆารึคะ?”เด็กสาวนัยน์ตาสีม่วงครามถามขึ้น

“ก็ใช่นะแต่ปัญหาก็คือ...ดุแบบนั้นจะเข้าไปของานยังไงเล่า!TwT”บอสบ่นอุบพร้อมเอามือมาเกาหัวตัวเองอย่างใช้ความคิด

“อ่า..ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะฉันเข้าไปพูดเองก็ได้ ลองดูสักตั้งไม่เห็นเสียหายนี่คะ”โคลมบอกอย่างมั่นใจ

“ก็เอาสิ..ลองไปดู”รีบอร์นเสริมขึ้น

“เฮ้ย!รีบอร์นนายจะบ้าเหรอคุณฮิบาริไม่ถูกกับมุคุโร่นะเดี๋ยวโคลมได้ตายกลับมาจะทำยังไง”บอสโพล่งบอกมาท่าทางเครียดแบบสุดๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเขาคงไม่ทำอะไรหรอก..ถ้างั้นฉันไปก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”พูดจบก็รีบวิ่งออกไปซะอย่างงั้น

“อ้าวเฮ้ยเดี๋ยวก่อนสิโคลม!”

“ปล่อยไปเหอะน่า”รีบอร์นพูดขึ้นอย่างสบายๆ

“จะบ้าตายๆๆๆนายแน่ใจเหรอขนาดยามะโมโตะกับโกคุเทระคุงยังเอาไม่อยู่เลยนะ!”

“แต่โคลมจับได้อยู่หมัดแน่..ฉันมั่นใจ..ว้าหิวแล้วลงไปหาหม่าม๊าดีกว่า”พูดจบก็เดินออกนอกห้องไป

‘จะจับยังไงวะนั่น..เฮ้อเวรกรรม..’ผู้เป็นบอสคิดไม่ตก

‘ได้ยินมาว่า..จะไปหาคุณเมฆาคงต้องไปที่นามิโมริสินะ..ลองไปดูแล้วกัน’

โรงเรียนนามิโมริ...

“เอ่อคือขอโทษนะคะคือฉันมาหาคุณฮิบาริเคียวยะน่ะคะไม่ทราบว่าต้องไปห้องไหน”ฉันถามผู้ชายคนนึงซื่งเขามีทรงผมแปลกประหลาดมาก= =เป็นแบบว่า...ทรงยื่นออกมา แถมยัง..คาบกิ่งไม้ไว้ในปากอีก= =^^

“หืม..มาหาคุณเคียวเหรอครับ...”

“เอ่อ..คงใช่นะคะ”

“แน่ใจแล้วเหรอครับว่าจะเข้าไป...”

“ค่ะ”

ณ ห้องกรรมการคุมกฎ..

แอ๊ด...ฉับ//ค้างไว้ละกันไปดูกันต่อตอนที่2กันเต๊อะเหอะๆๆว่าโคลมน้อยน่ารักของเราจะเจอกับอะไร

อ่า..ทางไรท์เตอร์จะพยายามแต่งให้จบนะครับไม่ชอบค้างคาเม้นๆกันหน่อยก็ดีนะครับ555+=w=v