ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความลับ+คำชม^///^
มาต่อละ555+
เวลา 2.15 am (ตีสอง..สิบห้า)
ร่างบางตื่นขึ้นมารู้สึกปวดไหล่จนไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงหันไปมองอีกคนหนึ่งที่หลับอยู่ข้างๆตัวเธอความรู้สึกโมโหพลุ่งพล่านแต่ก็มีความใจอ่อนเข้าแทรก..ทำถึงมีความรู้สึกนี้นะเหรอ..
“ขอโทษ..อย่างนั้นเหรอคะ..”ร่างบางพูดกับตัวเอง
ย้อนกลับไปเมื่อหัวค่ำ
“นี่!!ออกไปอย่าทำแบบนี้นะฮึก ฮือๆๆๆ ช่วยด้วย!”ตอนที่ฉันร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ฉุดคิดอะไรได้บ้างอย่างก็เลยแกล้งสลบไป..
“แฮก แฮก บ้าเอ้ย!” เสียงคุณฮิบาริสบถออกมามันทำให้ฉันกลัวแต่ก็ยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้นแต่ว่าสักพักเขาก็เงียบไปแล้วฉันก็สัมผัสได้กับลมอุ่นๆข้างหูก่อนที่จะได้ยินเสียง
“ขอโทษนะ..”มันทำให้ฉัน..หายจากความโกรธเป็นใจอ่อนในทันทีก่อนที่จะเผลอหลับไปอย่างนั้นเพราะกลัวว่าหากลืมตาขึ้นมาจะโดนเข้าทำร้ายอีก
กลับสู่เวลาปัจจุบัน=W=V
“ตื่นอยู่เหรอ”เสียงทุ้มของคนด้านข้างดังขึ้น
“...อืม..”ร่างบางตอบเสียงเบา แล้วเตรียมตัวลุกขึ้นจากเตียงแต่ว่า
แกร็ก!..
“เอ๊ะ...”พอมองไปที่ข้อมือ..มันกลับถูกใส่กุญแจมือเอาไว้!...กับฮิบาริ!!!
“จะไปไหนน่ะ..”
“ใส่กุญแจมือฉันเอาไว้ทำไมคะ!?”
“กลัวหนีไป..แล้วก็ผมไม่ได้ใส่ให้คุณคนเดียวสักหน่อยผมก็ใส่อยู่ด้วย..”พูดจบร่างสูงก็กระตุกข้อมือเป็นผลให้ร่างเล็กที่แทบหมดแรงล้มตัวลงมานอนข้างๆก่อนที่จะใช้ลำแขนใหญ่ของตัวเองกอดอีกฝ่ายจนแน่น
“คุณ..ฮิบาริปล่อยก่อนค่ะ!ฉันจะเปลี่ยนเสื้อ”
“ไม่!นอนมันทั้งๆแบบนี้เนี่ยแหละ”พูดจบก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก
“ฉะ..ฉันเพิ่งมาแค่1วันนะคะมันไม่สมควร”
“แล้ว..ใครสนล่ะ”
“อ้าว?”
“หึ...ของเล่นของผมน่ะผมก็ต้องเล่นกับมันสิไม่งั้นมันก็เหงาแย่”อะไรนะ!นี่สรุปเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นจริงๆใช่มั้ย!
“...”ความโกรธที่เริ่มเกิดขึ้นทำให้ฉันนึกคำพูดไม่ออกจนต้องเงียบ
“ขอโทษนะ..”เสียงทุ้มกล่าวขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่เสียงจะเงียบหายไป
“คุณฮิบาริ..”
“...”
“คุณฮิบาริคะ?”
“...”
“หลับแล้วเหรอคะ..”ร่างบางเรียกชายหนุ่มแต่เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมาจึงล้มตัวลงนอนแล้วหลับไป
...................
“อืม...”เด็กหนุ่มตาสีนิลตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพราะแสงแดดที่แยงเข้ามาภายในห้องก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงแล้วเลื่อนลงมาพบกับใบหน้าของเด็กสาวที่นอนอยู่ด้านข้าง..
“7โมงแล้วเหรอ หึ..โชคดีนะเป็นวันเสาร์”ร่างสูงพูดกับตัวเอง
“อือ..”เสียงของร่างข้างๆครางออกมาก่อนที่ร่างนั้นจะเปิดตาขึ้น
“ตื่นพอดีเลยสินะ..ก็ดีกำลังจะปลุกรีบไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ค่ะ..”ร่างบางยอมโดยง่ายเพราะถึงดิ้นรนไปก็มีค่าเท่าเดิม
แกรกๆๆ กร๊อก! เสียงไขกุญแจมือปล่อยมือของฉันเป็นอิสระ
“รีบๆนะไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ!”
“ค่าTOT”ไอ้นี่คำก็ฆ่า2คำก็ฆ่า
“อืม”
หลังจากที่ฉันกับคุณฮิบาริอาบน้ำเสร็จก็ลงไปทานข้าว
“อาหารบ้านคุณฮบารินี่อร่อยดีนะคะ”
“ก็งั้นๆ..”
“แล้ว..คุณพ่อกับคุณแม่คุณฮิบาริล่ะคะ”
“อย่าพูดถึง2คนนั้นอีกผมไม่อยากได้ยิน!”พูดจบเขาก็วางช้อนแล้วก็เดินหายไปเลยแฮะ
เป็นอะไรไปอีกล่ะนั่นแต่ฉันก็ไม่กล้าไปขัดอะไรเค้าแล้วล่ะ กลัว..
“เอ่อขอโทษนะคะ”ฉันพูดกับแม่บ้านคนหนึ่ง
“คะ?”
“คือคุณฮิบาริเขามีปัญหาอะไรกับพ่อแม่รึเปล่าคะ?”
“เอ่อ..คือ..นายน้อยสั่งไว้ว่าห้ามพูดค่ะ ท่านบอกว่าถ้าพูดเมื่อไรนายน้อยจะไล่พวกเราออกขอโทษนะคะ
แม่บ้านโค้งให้ฉัน1ทีแล้วเดินเข้าไปในครัว
‘เกลียดพ่อแม่ตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ’เธอคิดกับตัวเองก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ถ้าหากมองสีหน้าเธอดีๆแล้วจะเห็นความเศร้าในตาคู่นั้นได้อย่างชัดเจน!
“อืม..ว่าไงนะ!..เออแค่นี้ล่ะ บอกไปด้วยว่าฉันสบายดีไม่ต้องมาเยี่ยม รำคาญ!”ฉันได้ยินเสียงคุณฮิบาริที่(คาดว่า)น่าจะคุยโทรศัพท์อยู่
“เอ่อคุณฮิบาริคะ..เป็นอะไรมั้ย”ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วงปนกลัวๆว่าเกิดคำพูดของฉันไปสะกิดเขาขึ้นมาอีกคราวนี้ฉันคงไม่เหลือผงกระดูก-0-
“ไม่!อย่าเพิ่งมายุ่งกับผมตอนนี้...ผมอยากอยู่คนเดียว”ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะมองหน้าอย่างเอาเรื่องแต่ว่าเธอคนนี้ก็เห็นความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแววตาคู้นั้น
“ค่ะ”พูดจบร่างบางก็เดินออกมาอย่างเงียบๆ
‘คุณต้องมีอะไรที่เจ็บปวดมาก่อนแน่ๆเลย..ใช่ไหมคะ’โคลมถามตัวเองอยู่ในใจ...
Chrome talk
สวัสดีค่ะ...โคลมเองนะคะ เฮ้อ..เวลานี่ผ่านไปรวดเร็วปานสายน้ำเลยนะคะแหะๆ ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านคุณ
ฮิบาริได้1เดือนแล้วล่ะค่ะ ซึ่งผู้ชายคนนี้แต่ละวันก็อารมณ์ไม่ค่อยจะปรกติอย่างคนอื่นเท่าไรเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนฉันปวดหัวไปหมดเลยค่ะTOTตั้งแต่วันนั้นที่ฉันได้ยินเขาคุยโทรศัพท์เขาก็แทบจะไม่พูดอะไรเลยเงียบเป็นคนใบ้ไปเลยล่ะค่ะ เฮ้อ แถมเวลาโมโหก็ทำลายข้าวของในห้องแล้วก็หลับไปเหมือนเด็กๆฉันต้องเป็นคนเก็บกวาดทั้งหมดเลยTwT แต่ว่าก็น่าเห็นใจนะคะฉันว่าเขาต้องมีเรื่องรุมเร้ามากๆแน่เลยไม่อย่างนั้นทำไมถึงได้อารมณ์เสียง่ายแบบนี้ล่ะเนี่ย...แต่มาอาทิตย์หลังๆนี่เขาก็เริ่มดีขึ้นแล้วล่ะคะอย่างน้อยก็พูดคุยกับฉันบ้างแต่ว่าก็ยังถือว่าไม่เป็นปรกติอยู่ดี วันนี้ฉันก็เลยจะลองใจเขาดูว่าเขามีอะไรอยู่ในใจเผื่อเขาจะได้ระบายออกมาบ้างก็คงจะทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะ เอาล่ะ!ฉันจะไปหาเขาแล้วล่ะ คงต้องเตรียมใจไว้ให้พร้อมซะแล้ว ซู้ดดดด โอเค โคลมไฟโตะ!
“คุณฮิบาริคะ”ฉันเรียกคุณฮิบาริที่นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้บริเวณบ้านของเขา
“มีอะไร...ว่ามา”
“นี่ก็ปิดเทอมแล้วนะคะ...อยากไปเที่ยวหรือสงบใจที่ไหนมั้ยคะ”
“ทำไม..”
“ก็เห็นคุณฮิบาริ..เครียดมามากแล้วค่ะฉันเลยคิดว่าน่าจะไปสงบใจบ้างเผื่อจะสบายใจขึ้น”ฉันพูดพร้อมทรุดตัวนั่งลงข้างๆเขา
“เป็นห่วงฉันรึไง..”
“แหะๆ ก็คงทำนองนั้นล่ะค่ะ คุณก็เป็นเหมือนนายฉันอีกคนแหละค่ะฉันก็เป็นห่วง..สรุปอยากไปไหนมั้ยคะ”
“อยาก...ไปที่นึง”เข้าแผน!
“ก็ไปสิคะ...จะได้สบายใจกลับมาจะได้เป็นคนเดิมไงคะคนที่รับฉันเข้ามาทำงานวันแรกน่ะ”
“นี่เธอ! สังเกตฉันตลอดรึไงถึงได้รู้ว่าฉันเปลี่ยนไปน่ะหะ!”
“ค่ะ^^ฉันสังเกตคุณตลอดแหละค่ะ”
“O.O!”เด็กหนุ่มถึงกับมองหน้าร่างตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อขณะที่ใจก็เต้นขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
“O////Oขอโทษค่ะฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะแต่..แต่ว่าเป็นห่วงค่ะก็เลย..สังเกตค่ะขอโทษ”
“หึ..จะขอโทษฉันทำไมมิทราบ......ก็ดีแล้วนี่”ประโยคสุดท้ายเด็กหนุ่มพูดอย่างเบามากที่สุดจนร่างบางต้องถามขึ้นอีกครั้ง
“อะไรนะคะ?”
“เปล่าๆ สรุปฉันเลือกได้ใช่ไหมว่าจะไปที่ไหน”
“ค่ะ”
“งั้น....ไปด้วยกันนะ..”
“ค่าๆ^////^”
“แต่...ค้างคืนด้วยนะ..”=[]=!!!
“ง่ะ”
“อะไร!”
“เปล่าๆค้างก็ค้างค่ะ ตามใจคุณฮิบาริ”
“อืม....เธอนี่ น่ารักดีนะ..”O//////O!!!!แม่เจ้า!คุณฮิบาริชมฉัน!
“- -หน้าแดงแล้ว..”ฮิบาริพูดขึ้น
“อะขอโทษค่ะแล้ว..จะไปกันวันไหนเหรอคะ..”ต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง
“พรุ่งนี้เลยตอนเช้ารีบๆตื่นฉันอยากไปเร็วๆ”
“อ่าค่ะ ด้วยความยินดี^-^”ฉันลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไปแล้วหลบอยู่หลังกำแพง
เมื้อกี้..
“หึ..จะขอโทษฉันทำไมมิทราบ......”ถ้าฉันฟังประโยคหลังไม่ผิด..คุณฮิบาริก็พูดว่า”ก็ดีแล้วนี่”
>////<ผู้ชายคนนี้มีอะไรแปลกๆจริงๆนะเนี่ยTOTฉันเริ่มเขวแล้ว โฮกกกก
ขอโทษครับตอนนี้อาจไม่ค่อยสนุกคือหัวมันไม่เเล่นครับTwTเเต่ว่าตอนถัดไปผมจะอัพความสนุกเพิ่มมากขึ้นนะครับนักอ่านทุกคนนนนน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น