ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอคนที่น่ากลัว+งานที่ไม่ว่าใครก็อยากลาออก
มาต่อแล้วครับท่านช้าไปนิดคือเค้าติดเรียน แฮ่ๆๆ- -
แอ๊ด...เสียงประตูห้องกรรมการคุมกฎเปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับที่ร่างบางย่างก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับรองกรรมการ
“มีอะ...นี่เธอ!”ดวงตาสีนิลของชายหนุ่มจับจ้องไปที่เด็กสาวตรงหน้ามีอาการตกใจนิดๆกึ่งโมโห
“คุณเคียวครับ...คือเธอคนนี้จะมาพบคุณครับก็เลยให้เธอเข้ามะ..”ในขณะที่พูดไม่ทันจบ
พลั่ก!
เสียงทอนฟาที่กระทบกับปลายคางของร่างใหญ่ตรงหน้าทำให้เขาถึงกับทรุดเลยทีเดียว
“หึ...สมควรแล้ว ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าจะเอาใครเข้ามากรุณาปรึกษาผมก่อนไม่ก็แจ้งก่อน1วัน”ตาสีนิลเข้มตวัดขึ้นมองหน้าเด็กสาวอย่างกระหายในรสเลือด
“ออกไปก่อนคุซาคาเบะ ได้รับโทษแล้วก็ออกไปผมมีเรื่องต้องคุยกับยัยนี่แน่!”หลังสิ้นสุดเสียงพูดคุณคุซาคาเบะก็ลุกขึ้นมาก้มหัวให้แล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆ
“เอ่อ..คือว่า..ฉะ..”ร่างบางเริ่มประโยคสนทนาขึ้น
“คุณ..ร่างสิงของมุคุโร่..มาที่นี่ทำไม..”แม้นำเสียงของเด็กหนุ่มจะดูเรียบๆแต่หากฝังเสียงโกรธแค้นไว้ด้านในอย่าเต็มเปี่ยม
“ฉัน..ฉันอยากทำงานค่ะ บอสกับคุณรีบอร์นเลยแนะนำให้มาหาคุณเมฆาเพื่อที่จะได้ของานค่ะ!ขอความกรุณาด้วยค่ะ!”
“เธอกล้าดียังไง..ถึงมาพูดเสียงดังแบบนี้ในห้องของผม...”
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ..แต่ว่าช่วยหางานให้ฉันทำ..ด้วยเถอะนะคะงานอะไรก็ได้”
“หึ...ร่างเล็กแบบเธอจะทำงานอะไรล่ะเสิร์ฟอาหาร ขายของ แม่บ้าน รึอะไรดูแล้วร่างกายอ่อนแอแบบนี้เนี่ยนะ”
“แต่ฉันอยากทำงานจริงๆนะคะ..ฉันจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระท่านมุคุโร่”
ปั้ก! เสียงร่างบางโดนจับกระเเทกกับกำแพงอย่างแรงจนกระทั่งรู้สึกเจ็บปวด
“อั่ก..”
“เธอน่ะ...อย่าพูดชื่อนั้นให้ผมได้ยิน..เธอจะเป็นใครก็ช่างผมไม่สนแต่ถ้าเอ่ยชื่อนั้นให้ผมได้ยินก็คงต้องกลับออกไปในสถานะ..ตาย!” ร่างสูงพูดด้วยอารมณ์โกรธจัดที่เพิ่มขึ้นจนกระทั่งบีบไหล่ร่างเล็กจนเธอต้องร้องออกมา
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะคะปล่อยเถอะค่ะ”ร่างเล็กพยายามแกะมือของฮิบาริออกแต่กลับไม่เป็นผลอะไรเลย
“หึ...กล้าเอ่ยชื่อนั้นแล้วจะกลับออกไปง่ายๆน่ะไม่มีทาง!”พูดจบก็เอากุญแจมือ-,.-ขึ้นมาล็อกร่างบางไว้กับโต๊ะ
“ปล่อยฉันนะคะ!ฉันมาหางานนะไม่ได้มาเป็นนักโทษ!”
“หึ..หึ..ผมมีงานให้เธอทำแล้วล่ะ..ผลตอบแทนก็ดีอยากได้มั้ยล่ะ”ร่างสูงพูดพร้อมบีบแก้มของโคลมเอาไว้อย่างแน่น
“อื้อ..อื้อ..”โว๊ะ ไอ้หน่าหล่อนี้เจ็บนะเว้ย..มาวันแรกก็โดนแล้วโคลมคนนี้คิดถูกรึปล่าวเนี่ยT()Tแต่..ไม่ได้!อยากได้งานก็ต้องทนเอาวะครั้งนี้เขาบอกผลตอบแทนดีจะเป็นงานแบบไหนก็เอาวะจะได้ไม่รบกวนท่าน มุคุโร่
“ฮึ..ว่าไงตกลงจะเอามั้ย?”
“อื้อ..อื้อ..”
“นี่จะตอบผมดีๆรึจะให้ใช้กำลัง”- -
“อ่อยอือออกอ่อนอิอ๊ะ(ปล่อยมือออกก่อนสิคะ)”
“เออ..ผมลืม เอ้าว่ามา”- -^^^
“รับค่ะจะเป็นงานแบบไหนก็รับถ้าหนักมากฉันไปตายเอาดาบหน้าก็ได้”
“น้ำเสียงมั่นใจเชียวนะ แน่ใจแล้วรึว่าจะรับทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเป็นงานอะไร”
“ค่ะ..ฉันไม่หวังน้ำบ่อหน้าหรอกถ้าเป็นงานที่ไม่ทำใครตายรึบาดเจ็บฉันก็ทำค่ะ”
“หึ..ก็ดี..หลังจากวินาทีนี้เวลางานของเธอเริ่มต้นได้!”
“เอ๊ะ..งาน..อะไรคะ?”ร่างบางถามด้วยความงุนงงเพราะตัวก็ยังโดนล็อกไว้กับโต๊ะแล้วจะมีงานได้ยังไง
“อยากรู้แล้วรึว่าเป็นงานอะไร...ก็ ของเล่นของผมไง หึหึหึ”=[]=!!!คนสวยช็อกค่ะ ตายเลยรับปากเขาไปแล้ว.... อ้าก!!!อยากแทรกแผ่นดินหนีเลย แง้ๆๆๆๆ ตายแน่ๆT^T
“เอ่อ ขอลาออกได้ไหมคะ แหะๆ ^^:”
“ไม่!คนที่เข้ามาทำงานกับฉันจะไม่มีวันได้ลาออกเองยกเว้นฉันจะไล่ออก!” =[]=อ้ากกกกกกฉันผิดไปแล้ว!!
“จริงเหรอคะ”
“เธอเห็นหน้าผมโกหกเหรอครับ ” พูดจบก็ยิ้มออกมาอย่างล้อเลียน
“(T^T )( T^T)”ฉันส่ายหน้าแบบเศร้าสุดๆ
“ก็ดี..กฎก็ไม่มีอะไรมาก”
“แน่ใจเหรอคะ..”
“นี่!อย่าย้อนถามเจ้านายถ้าผมยังพูดไม่จบ อ้อ แล้วก็ก่อนบอกกฎ ผมจะบอกให้คุณรู้ คุณน่ะ..ได้สิทธิพิเศษได้อยู่ใกล้ผมมากกว่าคนอื่นๆเลยนะ..หึหึ เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดหนีเพราะถ้าหนี..ก็ไม่พ้นมือผมและถ้าจับตัวกลับมาได้โทษมันจะหนัก..มากมาก”
“TwT”นั่นแหละค่ะคิดอยู่พอดีเป๊ะ
“หน้าตาแบบนี้กำลังคิดหนีใช่ไหม..”เกลียดคนหน้าหล่อรู้ทัน โฮก!
“ง่ารู้ได้ไงอะคะ?”
“อย่าคิดหนี! เด็ดขาดไม่งั้นผมจะขังคุณไว้ในห้องไม่ได้เห็นแสงเดือนแสงตะวันเลย”เขาพูดเสียงดังขึ้นแล้วมือก็บีบแขนฉันแรงขึ้นจนขึ้นเป็นจ้ำๆ
“โอ้ยเจ็บค่ะ!ฉันเข้าใจแล้วบอกกฏได้แล้วค่ะ”ฉันพูดขึ้นเพื่อให้เขาบอกกฏแล้วรีบๆออกไปเร็วๆ
“กฎมี2ข้อง่ายๆ”เฮ้อ..โล่งใจแค่2ข้อ
“1.ผมสร้างกฎใหม่เองได้เรื่อยๆ”- -เอ..ความรู้สึกแปลกๆนี่มัน..เฮ้ยรึว่าข้อที่2จะเป็น!
“2!คุณต้องปฏิบัติตามกฎทุกข้อที่ผมสร้างขึ้น!”T[]Tพระเจ้า!!!แกล้งลูกใช่ม้ายยยยยยยย
“มันจะ..ไม่มากไปหน่อยรึคะ แหะๆ”
“ไม่หรอกครับ2ข้อเองนี่ง่ายจะตาย^-^”ง่ายบ้านเอ็งสิไอ้หน้าตี๋!
“ง่ายบ้านเอ็งสิไอ้หน้าตี๋...นี่เป็นคำที่ควรพูดกับเจ้านายรึไง!”เฮ้ย!เค้ารู้ได้ไงวะ
“รู้ได้ไงอะคะ-o-“
“เพราะผมหล่อ เก่ง เทพ ไงล่ะหึหึ”- -กร๊าซซซซซซซซซซซซเดือดๆๆๆ
“....”เงียบดีกว่าไม่เอาแล้วเถียงไปคงแพ้
ตกเย็น...
“เอ่อ..ฉันขอกลับได้รึยังคะ?”ฉันถามคุณเมฆาขึ้น
“ไม่!”
“นี่มันจะมืดแล้วนะคะฉันคงไม่ต้องนอนในโรงเรียนนี้นะ”
“กฎข้อแรก..ต้องไปค้างคืนที่บ้านผมวันนี้!และทุกวัน!”\TOT/อ้ากกอยากตาย!แล้วฉันจะบอกคุณมุคุโร่ยังไงละเนี่ย
“อย่างนั้นแหละ..”ปึ๊ดๆๆๆแง้อยากร้องไห้ค่ะ
“...”
“ห้ามร้องเพราะผมเกลียดคนอ่อนแอ!”กร๊าซซซซซซซ
ช่างละคุยขออนุญาตกับท่านมุคุโร่ดีกว่า..
“ไม่ต้องขอแล้วละครับโคลม...ผมรู้แล้ว..”เสียงของสายหมอกแห่งวองโกเล่ดังขึ้นมาภายในห้อง
“แก..มุคุโร่!”ฮิบาริถึงกับเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นคู่อริ
“วันนี้ผมไม่ได้มาต่อสู้ครับ..และถึงสู้ไปก็คงไร้ประโยขน์เพราะตัวผมเป็นภาพมายา ผมอนุญาติให้นำโคลมของผมเข้าไปอยู่ในบ้านของคุณได้แต่ห้ามทำอันตรายเธอไม่ว่าจะเรื่องใดๆก็ตาม”
“แล้วทำไมชั้นต้องทำตามแกและถึงไม่ให้เอายัยนี่ไปผมก็จะเอาไป”- -
“คุฟุฟุ..รอดูแล้วกันครับโคลมของผมจับคุณได้อยู่หมัดอย่างแน่นอน”=[]=ท่านมุคุโร่คะพูดอะไรออกไปรู้มั้ยฉันไม่มีเรี่ยวแรงจับหรอกค่ะขนาดอยู่แต่1วันยังอ่วมระทมเลยอยู่ต่อไปฉันคงเละเป็นโจ๊กเลยล่ะค่ะ = =^^
“เฮอะหน้าอย่างนี้เนี่ยนะจะจับผมได้ดูสิจะกระอ่วนใจตายแล้วเนี่ย”เออแล้วไงวะ- -
“คึหึหึ..ก็รอดูต่อไปแล้วกันผมไปล่ะบายครับ..”อ้าวเฮ้ยท่านมุคุโร่!!ทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ไงอะTwT
“ไปแล้ว...หึ...คุณมีเรื่องสนุกกับผมอีกเยอะแน่นอน”
เฮือก!จบแล้วชีวิตฉ้านนนนนTOT
หาววววววว จบไปอีกตอนนะครับขอบคุณคนที่เข้ามาเยี่ยมชมกันนะครับเย้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น