คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
4
เช้าวันต่อมา
วันนี้ฉันมีแพลนว่าจะไปเที่ยวหลังจากที่ซ้อมเต้นเสร็จ เพราะรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวฉันดูจืดจางมากจึงคิดที่จะอยากไปสักอะไรเพิ่มเติมนิดหน่อย ตอนแรกฉันก็คิดว่าจะไปลบรอยสักที่ไหล่ซะหน่อยคิดไปคิดมาไม่ลบแล้วดีกว่าเพราะว่ากลัวเจ็บ :p
ตอนนี้ก็เกือบๆ เก้าโมงแล้วแต่ว่าฉันยังนอนอยุ่บนเตียงอยู่เลยนี่สิ ให้ตาย...
“วันนี้ฉันไปดูเธอซ้อมนะ แล้วเย็นนี้ฉันกับซายม์จะไปกินเค้กที่ร้าน” ลีนินพูดขึ้นขณะที่ฉันยังนอนหลับอยู่บนเตียง ตอนนี้เซาล์มาที่หอแล้วล่ะสองคนนั้นตกลงว่าจะตามฉันมาด้วย
“เต้นเสร็จฉันจะไปที่อื่นอยู่นะ กว่าจะกลับมาก็ตอนเที่ยงนู่น” ฉันพูดเสียงอู้อี้เพราะยังไม่ตื่น
“งั้นฉันจะไปด้วย! *0*”
“ไม่ต้อง มันเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันย่ะ”
“แง่งงงง”
~
“ฮาโหลลลลลล”
(นิวเยียร์จ้ะ วันนี่ไม่ซ้อมวันนึงนะเพราะว่าทอฝันกับเมลล์ไม่อยู่น่ะ) ปลายสายที่คาดว่าน่าจะเป็นจัสตินพูด
ดวงตาของฉันเบิกตากว้างทันทีที่รู้ข่าวดี
ไอ้หยา~ ไม่ได้ไปซ้อมแล้วโว้ยยยยย
(งั้นแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันต้องไปสอบแล้วล่ะ)
ตี๊ด
“ใครโทรมาเหรอ...อย่าบอกนะว่ากิ๊กเธอน่ะ”
วางสายได้ไม่กี่วิยัยลีนินก็แซวอีกแล้ว คุณเพื่อนสนิทคนนี้หลังจากใครโทรมามักแซวแบบนี้ตลอดเลย-*-
“อิจฉาเหรอมีหนุ่มๆ โทรมาน่ะ” แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเป็นต่อยัยนี่
“-^-“
“งั้นฉันไปที่ห้างก่อนก็แล้วกัน ไหนๆ วันนี้ก็ว่างแล้วจะไปเล่นกับเดย์สักหน่อย”
เอาตามตรงเลยนะ เวลาที่มีเซาล์อยู่ใกล้ๆ มันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ และยิ่มเขาได้อยู่กับลีนินแล้วมันก็ยิ่งทำให้ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขาอีกต่อไป...
“งั้นฉันไปด้วยสิ” ครั้งไม่นี้ไม่ใช่ลีนินที่พูด แต่เป็นเสียงของเซาล์นั่นเอง
ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ยที่เขาจะไปด้วย
“นายจะไปเองก็ไปสิ...” ฉันลุกขึ้นยืนและเชิดหน้าใส่
หยิ่งนะยะ!
ตอนนี้ฉันก็มาเดินห้างกับซันเดย์ อยากจะบอกว่าตอนที่เดินมาฉันเห็นหลายๆ คนแซวมาว่า’คนนี้ลูกชายเหรอ’ นั่นแหล่ะทำให้ฉันแทบจะกรี๊ดแตกออกมาทันที
อายุฉันแค่ยี่สิบสองจะให้มีลูกได้ยังไงคะเจ๊!!
“พรุ่งนี้โรงเรียนผมมีงานประกวดพี่สาวคนสวยอ่ะ นิวเยียร์ช่วยมาประกวดให้ผมหน่อยได้มั้ยครับ” ซันเดย์พูดขึ้น เสียงน่ารักๆ ของเด็กผู้ชายคนนี้ทำให้ผู้หญิงหลายๆ คนอยากจะได้ยินทุกวัน ประกอบกับหน้าตาที่ดูน่ารักสดใสนั่นยิ่งทำให้ใครๆ อยากใกล้ชิด สรุปว่าเป็นเด็กที่มีเสน่ห์น่ะนะ
“ไม่รู้สิ นิวเยียร์อาจจะมีซ้อมก็ได้นะ”
“ช่วยผมหน่อยครับนิวเยียร์... นิวเยียร์เป็นพี่คนเดียวที่ผมมีเลยนะ ถึงแม้จะไม่ใช่พี่จริงๆ ก็เถอะ ช่วยผมหน่อยเถอะนะครับ” อ๊ากกกก อย่าทำเสียงแบบนั้นได้มั้ยไอ้เด็กบ้า!! มันยิ่งทำให้ฉันจะอ่อนนะโว้ยยยย
“อะ...เอ่อ...”
“แล้วมีแข่งพี่ชายสุดหล่อบ้างมั้ยครับ J”
“พี่ซะ...”
“ซายม์ครับไม่ใช่เซาล์”
ในขณะที่เขาพูดกับเดย์ ฉันก็เบือนหน้าออกไปทางอื่นเพราะรุ้สึกขยะแขยงตัวเขาซธเหลือเกิน
“ก็...มีนะครับ แต่มีหลายแบบเลยทั้งพี่สาวคนสวยพี่ชายสุดหล่อ กับฮันนี่ฮันนี่เบบี๋เบบี๋หรือพูดง่ายๆ ก็คือแฟนของพี่สาวคนสวยและฮันนี่พี่ชายคนหล่อ”
“เสียดายจังเลยนะที่ต้องแข่งแค่พี่สาวคนสวยน่ะ” ฉันพูดแทรกขึ้น
รู้อยู่แล้วล่ะว่าหมอนี่ต้องวางแผนอะไรแน่ๆ
“ทำไมล่ะครับ” เดย์เงยหน้ามองมาทางฉัน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่แข่งได้ J”
“...!!”
“แล้วแฟนพี่ไม่ว่าเอาเหรอครับ”
“ไม่หรอก พี่มีเหตุผลอยู่แล้ว”
“เหอะ! เหรอ” ฉันทำเป็นพูดลอยๆ
แหลได้ใจนะหมอนี่น่ะ
ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองก่อนจะทำเอือมๆ
“เดย์จะกลับรึยัง เดี๋ยวนิวเยียร์ต้องไปทำธุระนะ”
“ไม่ล่ะครับ ผมมีนัดกับเพื่อนไว้”
“หือ?”
“ธุระของนิวเยียร์นานมั้ยล่ะครับ ถ้านานผมจะได้ไปดูหนังกับเพื่อนก่อน”
ได้โปรดบอกทีว่าเพื่อนที่ว่าไม่ได้เป็นผู้หญิงใช่ม้ายยยยย T[]T
กระซิกๆ
“=_=;”
“ถ้าอย่างนั้นให้พี่อยู่เป็นคู่ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวลีนินก็จะมาแล้ว” เซาล์รีบ(เสนอหน้า)อาสาทันที
“อืม...เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นไว้เจอกันวันหลังนะครับ แล้วก็นิวเยียร์ก็อย่าลืมซื้อขนมมาให้ผมด้วยก็ได้นะ ทางที่ดีซื้อกุหลาบมาให้ผมสักสองสามช่อก็ยิ่งดีนะครับ J”
“^ ^*”
อยากจะรู้จริงๆ ว่าใครสั่งใครสอนให้เด็กคนนี้เป็นคนที่มีนิสัยแก่แดดแก่ลมมากกกกกกกก
ฉันยิ้มแห้งๆ ให้เดย์ก่อนจะหันหลังกลับ แต่ก็เหลือบไปเห็นคนข้างๆ ยืนยิ้มให้อย่างมีเลศนัย...รู้แผนนะยะ!!
“เดี๋ยวก่อนครับนิวเยียร์!” ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขาออกไป เสียงของซันเดย์ก็ดังขึ้น
“หืม?”
“พรุ่งนี้นิวเยียร์ต้องมาให้ได้เลยนะครับ”
“จ้ะ”
“มาแน่ครับ เพราะว่านิวเยียร์ต้องมาเป็นฮันนี่ของพี่นี่นา” พูดได้น่าหมั่นไส้มากค่า!! ใครจะมาเป็นฮันนี่หมอนี่ คิดแล้วขนลุกยังไงไม่รู้
แหว่ะ~
“งั้นให้ลีนินมาแทนเถอะ มากับนายแล้วมันรู้สึกขยะแขยง”
“ไม่เอาอ่ะ ผมอยากให้นิวเยียร์มานี่นา!”
ฉันกลอกตามองเพดานด้วยความหงุดหงิดก่อนจะถอนหายใจออกมา”ยังไงก็ได้แหล่ะ ขอแค่ไม่ใช่ผู้ชาย’คนนี้’ เข้าใจนะซันเดย์!”
“ทำไมนิวเยียร์ต้องขึ้นเสียงด้วยล่ะครับ TOT”
“ขอโทษ...นิวเยียร์รีบอ่ะ เข้าใจมั้ย”
“ถ้าอย่างนั้นนิวเยียร์ก็ไปทำธุระเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้เอง ^ ^”
“จ้า”
ขอร้องเถอะ อย่าให้พรุ่งนี้เป็นวันที่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวดอีกเลย ฉันทนกับมันมาจนตัวเองแทบจะเจ็บเจียนตายอยู่แล้วย...บาดแผลที่มันอยู่ลึกในหัวใจใครๆ ก็ไม่อยากให้มันต้องเจ็บช้ำอีก
“เอาลายไหนดีครับ” พนักงานในร้านพูดขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งลงบนเก้าอี้เบาะนวมสีชมพูหวานแหววของร้านสักแห่งหนึ่งในห้าง
“เอามังกรเลยค่ะ ขอแบบพันรอบเอวเลยนะ”
“โห! โหดไปมั้ยน้อง” พี่พนักงานถึงกับอึ้ง
อะไร ทำไม ผิดเหรอ? คนเขาอยากสักอ่ะ
“เอาเถอะน่าพี่ ฉันมีจ่ายก็บุญแล้ว” ฉันพูดปัดๆ “หัวอยู่ตรงเอวด้านขวานะ แล้วก็ขอสักผีเสื้อตรงคอเลยแล้วกัน คาดว่าจะกี่ชั่วโมง”
“เอ่อ...ประมาณสองถึงสามชั่วโมงแหล่ะครับ”
“ยังไงก็ได้ขอให้มันออกมาสวยก็พอ สักดีๆ นะพี่”
“ครับๆ แล้วทำไมน้องไม่ไปสักแบบน้ำมันดูล่ะ”
“แบบหมึกเนี่ยแหล่ะ แบบน้ำมันมันดูขลังเกิน และอีกอย่างตัวฉันมันก็ดูจืดจางเกิน -*-“
“น้องไปทะเลาะกับแฟนมารึปล่าวเนี่ยถึงได้กระแทกเสียงใส่อ่ะ” พี่พนักงานพูดไปเตรียมอุปกรณ์ไป พี่พูดแบบนี้หวังว่าคงไม่อยากโดนดีหรอกนะ
“ปล่าว ทะเลาะกับเพื่อนมา”
“แล้วทำไมไม่พูดดีๆ ล่ะครับ”
“เอ๊ะ! พี่จะสักหรือไม่สัก ไม่สักฉันจะเปลี่ยนร้านแล้วนะ”
“สักครับๆ” เขายิ้มกรุ่มกริ่มก่อนจะเริ่มจัดการวาดหัวมังกรลงบนเอวฉัน ฉันควจจะจักจี้หรือเจ็บดีล่ะเนี่ย
อ๊ากกกกกกกก!!!~
ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงครึ่ง ผีเสื้อบนคอของฉันก็ใกล้จะเสร็จแล้ว
น้ำตาของฉันแทบจะไหลเป็นทาง เพราะตอนสักมันเจ็บจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ระหว่างที่สักไปพี่พนักงานก็ชวนคุยบ้างอะไรบ้างทำให้ฉันรุ้สึกสนุกไปด้วยเวลาที่สัก ตอนแรกพี่เขาก็ถามว่าฉันคิดดีแล้วเหรอที่จะสัก ฉันก็ตอบปัดๆ ไปว่าแน่ใจอยู่แล้วแถมยังจะระเบิดหูอีก พี่เขาแทบจะช๊อคเลยล่ะ ฉันคงจะดูเป็นผู้หญิงเถื่อนๆ ในสายตาเขาทันทีล่ะมั้ง
คิดแล้วมันก็ขำดีนะ
หลังจากที่สักเสร็จมังกรเสร็จแล้วฉันก็เหลือบไปเห็นพอดี ยอมรับเลยว่าฝีมือการสักพี่เขาก็คงไม่แพ้นักวาดจริงๆ
“เอาล่ะ เสร็จแล้วครับ”
“ว่าจะเสร็จนะพี่ น้ำหูน้ำตาแทบไหลเป็นสายเลือด”
“เอาน่ะๆ น้องสมัครใจทำเอานี่ พี่ก็ทำตามหน้าที่สิครับ”
ฉันค่อยๆ ยืนขึ้นอย่างเชื่องช้า มันรู้สึกเจ็บแถวๆ เอวและคอนะเนี่ย
“เป็นยังไงบ้าง ลองส่องกระจกดู” พี่พนักงานยกกระจกมาให้ดู
อืมมม...ปีกสีน้ำทะเลก็สวยดีนะ เอาเป็นว่าฝีมือของพนักงานคนนี้เต็มร้อยฉันให้ร้อยเลยเอ้า!
“สวยดีค่ะ ฝีมือพี่ไม่ทำให้ลูกค้าอย่างฉันผิดหวังจริงๆ” ฉันชูนิ้วโป้งให้เลย
“น้องก็ชมพี่เกินไป~”
“ก็มันจริงนี่นา”
“ไปๆ ไปเช็คบิลตรงเคาน์เตอร์ข้างนอกเลยไป”
“แหมๆๆ ทำมาเป็นอาย บ้ายอแล้วนะเราน่ะ”
“:P” ไม่รุ้ว่าทำไมฉันถึงได้พูดจาสนิทสนมกับเขาดีนัก แต่ช่างมันเถอะ
ฉันเดินออกจากห้องแล้วจัดการจ่ายเงินให้กับแคชเชียร์ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดสี่พันห้าร้อยบาท!!
มันก็น่าจะคุ้มอยู่นะ ถ้าไม่ติดว่าหมึกที่ใช้สักมันไร้คุณภาพน่ะ แต่ฝีมือการสักนี่มันโคตรคุ้มของคุ้มของคุ้มของคุ้มเลยล่ะ
เอาล่ะ! ตอนนี้ก็ค้างแต่ภารกิจเดียวเอง
“เจ๊คะ เดี๋ยวนิวเยียร์จะเข้าไปที่ร้านแล้วนะ”
(จ้าๆๆ ว่าแต่แน่ใจนะว่าจะทำจริงๆ น่ะ)
“แน่สิเจ๊”
(ถ้าอย่างนั้นก็ได้)
“คงไม่มีให้รอคิวหรอกใช่มั้ย”
(ไม่มีหรอกจ้า นิวเยียร์เป็นลูกค้าวีไอพีเชียวนะ)
“หูยยยย วีไอพีเลยเหรอ...เมื่อก่อนแค่ลูกค้าธรรมดาเองไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ติดว่าเจ๊แอบกรี๊ดพี่ชายนิวเยียร์อยู่ใช่มั้ยล่ะ” ฉันทำเสียงทะเล้นใส่ปลายสาย รู้สึกว่าหล่อนก็เล่นด้วยนะ
(เอาน่ะ ยังไงนิวเยียร์ก็เป็นลูกค้าวีไอพีบัตรทองของเจ๊อยู่ดี รีบๆ มาก็แล้วกัน)
“งั้นก็แค่นี้ก่อนนะตอนนี้นิวเยียร์อยู๋หน้าร้านแล้ว”
(จ้ะ)
ตี๊ด!
พอมาถึงหน้าร้านไม่ทันไรเสียงแจ๋นๆ ของเจ๊เจ้าของร้านก็ดังมาจากไกล
อื้อหือออออ~
ตอนนี้ฉันมาอยู่หน้าร้านขายต่างหูที่เป็นร้านที่ฮิตมากในห้างนี้ เพราะว่าต่างหูของที่นี่ต่อให้เป็นต่างหูธรรมดาแต่ก็มีราคาแพงมากกว่าคู่ละห้าร้อยขึ้นไป แต่ของเค้าดีจริงๆ น้า~
อันที่จริงฉันมีแพลนว่าจะมาระบงระเบิดหูสักหน่อย คิดได้ว่ามีเจ๊คนนี้กำลังคลั่งพี่ชายฉันอยู่ก็เลยใช้เส้นในการแย่งคิวซะเลย
แต่ว่า...ค่าเจาะหูใช่ว่าจะเจาะกันฟรีๆ นะคะ ข้างละร้อยอัพ
ร้านนี้ดีจริงๆ นะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีลูกค้าเยอะแบบนี้หรอก
“เร็วๆ นะเจ๊ ฉันรีบไปนอน ง่วงอ่ะเข้าใจม้ายยยยยย”
“แป๊บเดียวเองน่า”
เย็นวันนั้น
“ป๊าดดดดด O[]O!!” ทันทีที่ฉันย่างเท้าเข้ามาในห้อง เสียงของยัยลีนินก็ดังมาเป็นอันดับแรก
“อึ้งล่ะสิ หึหึ”
“แกคิดไงไประเบิดหูวะเนี่ย!”
“ไม่รู้สิ สวยปะล่ะๆ”
“ไอ้สวยมันก็สวย แต่มันไม่เหมาะกับผู้หญิงสวยๆ อย่างเธอ”
“แล้วไง ฉันไม่ชอบให้ตัวฉันมันดูจืดจาง แค่นี้ชีวิตฉันมันก็จืดจางจนแทบไม่มีสีสัยด้วยซ้ำไป”
“เห? ขี้เหล้า ชอบแต่งตัวเซ็กซี่ คาสโนวี่? ยังไม่พออีกเหรอ”
“เรื่องของฉันน่า!” ฉันพูดปัดๆ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ
“จริงๆ เลยเพื่อนฉัน” ลีนินส่ายหัวด้วยความระเอือม
ฉันแสยะยิ้มแล้วลุกขึ้นมาเดินไปที่ปลายเตียงก่อนจะค่อยๆ คร่อมหญิงสาวที่นอนดูทีวีอยู่บนเตียง รอยยิ้มปีศาจของฉันยังไม่จางหายไปไหน
ลีนินมองฉันด้วยแววตาที่สั่นพร่า ฉันโน้มคอลงไปคลอเคลียอยู่บนในหน้าของเธอก่อนจะพูดอะไรบางอย่างไป
ความคิดเห็น