คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
2
เมื่อมาถึงหน้าตึกหัวใจก็แทบจะวายเพราะฉันวิ่งตั้งแต่ตลาดจนถึงที่นี่ก็เกือบๆ จะห้ากิโลก็เป็นได้
แล้วทำไมฉันต้องวิ่งด้วยล่ะเนี่ย - -?
~
“ฮันโหล”
(ถึงไหนแล้วเนี่ยคนสวย)
“อยู่หน้าอาคารแล้ว”
(อยู่นั่นก่อนนะเดี๋ยวฉันไปรับ)
“ค่ะ”
(ไอ้ตินนนนน มากับฉันหน่อย!!)
ซานตี้ตะโกนเรียกตินตินเสียงดังจนฉันต้องรีบเอี้ยวตัวหนีจากโทรศัพท์นั่นก่อน
“ว่าไงครับสาวสวย” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือของใครมาคล้องอยู่ที่เอวบางๆ ของฉัน
พอฉันหันหน้าไปมองก็...
หล่อ!!!! *0*
“มีอะไรรึปล่าวคะ”
เอาก็เอา ไหนๆ นานๆ ทีจะมีคนหล่อเข้าหา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เห็นว่ามีคนสวยๆ อย่างคุณมายืนตากแดดแบบนี้คงไม่ดีเอาน่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ฉันแค่รอเพื่อนเท่านั้นเอง”
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ยเนี่ย” เขาพูดแล้วทำหน้างอ
อย่าเพิ่งเศร้าไปสิจ้ะสุดหล่อของฉัน TOT
“เอาเบอร์คุณมาสิคะ”
“คุณนี่นอกจากจะสวยแล้วยังรู้ใจผมด้วย” เขายื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน
ฉันยื่นมือรับปลายนิ้วของเราก็ชนกัน และนั่นแหล่ะทำให้ฉันแทบหายใจไม่ออกทันที
กรี๊ดดดดดด ขอเปลี่ยนจากปลายนิ้วเป็นจับมือได้มั้ยอ่ะ
“งั้นผมไปแล้วนะครับ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะสุดสวย”
“เดี๋ยวก่อนสิคะ!”
“มีอะไรเหรอครับ”
“คือว่า... นิวเยียร์นะคะ”
“ฮันเทอร์ครับ”
หมับ!
มือของเขาช่างนุ่มราวกับอุ้งมือของหญิงสาวจริงๆ เลย อ๊ายยยยย
ฉันถือวิสาสะจับมือเขาเองแหล่ะ
“แล้วเจอกันค่ะ” ฉันปล่อยมือเขาและโบกมือลา
“ครับ”
บ้ายบายค่ะสุดหล่อของฉัน หวังว่าเราคงได้เจอกันที่ผับนะ
หวังจริงๆ นะเนี่ย
หลังจากที่จากกับสุดหล่อได้ไม่นานซานตี้กับตินตินก็เดินเข้ามา
เราทั้งสามเดินเข้าไปในตึกและขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้นสาม ระหว่างทางฉันก็หันซ้ายหันขวามองสภาพในตึก ใช่ว่ามันจะดูหรูนะแต่ว่ามันเกินไปรึปล่าวเนี่ยที่ตึกนี้เป็นแค่ที่ซ้อมเต้นของวงนี้ เพราะว่าภายในมันตกแต่งไว้ซะสวยเหมือนโรงแรมห้าดาวเนี่ยสิ
ฉันว่าฉันคงโชคดีมากๆ เลยแหล่ะที่ได้อยู่ในวงนี้เพราะฉันรู้ว่าวงนี้น่ะฮอตจะตาย ใครๆ ก็อยากจะอยู่วงนี้จะตาย
ตอนนี้เราก็เดินมาถึงที่ห้องซ้อมแล้วล่ะ เมื่อเข้าไปก็แอบอึ้งหน่อยๆ เพราะห้องนี้กว้างมาก กระจกก็มีเต็มห้องเลย ชองตกแต่งก็หรูหราซะเหลือเกิ้นนนนน
“เด็กๆ เลิกซ้อมก่อนนะ” ตินตินพูด ทำให้’เด็กๆ’เหล่านั้นเลิกซ้อมแล้วเดินมาหา
“แนะนำตัวเลยแล้วกัน เธอคงรู้จักฉันอยู่แล้วล่ะ” ซานตี้กอดอก แม่คนนี้นี่ดูหยิ่งจริงๆ เลย
อันที่จริงฉันน่ะเป็นแฟนคลับลับๆ ของวงนี้อยู่แล้วล่ะ แต่ยังไงก็ยังอยากรู้จักกันมากกว่านี้อยู่แล้ว
“ฉันชื่อทอฝันนะจ้ะ” ทอฝัน…ผู้ที่เด็กที่สุดในวง เธออายุยี่สิบเอ็ดปี ผมสีฟ้าทะเลของเธอนั้นเป็นจุดเด่นของตัวเธอเชียนะจะบอกให้
“ฉันชื่อเมโลดี้ หรือจะเรียกเมลเฉยๆ ก็ได้ฉันไม่ถือ ^ ^” เมลหรือเมโลดี้ คนนี้แหล่ะที่ฉันชอบมากๆ เธอมีอายุแค่ยี่สิบสามเอง แม่คนนี้น่ะได้รางวัลหน้าหวานมาสามปีซ้อนแล้วนะ น่าอิจฉาเป็นบ้า
เฮอะ! ถ้าไม่ติดว่าฉันเรียนจบแล้วป่านนี้ฉันคงจะได้รางวัลผู้หญิงที่เซ็กซี่ที่สุดแล้วล่ะมั้ง
“ฉันชื่อจัสตินนะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้า” จัสติน หญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอมีอายุยี่สิบสองปีแต่ความสามารถของเธอนั้นล้ำกว่าใคร ภายนอกเหมือนเธอจะเป็นคนธรรมดาแต่ภายในนั้นไม่มีใครสามรถรู้ได้อย่างแน่ชัดนักว่าเธอน่ะเป็นคนยังไง ไม่แน่นะเธอาจจะเป็นพวกเสือไบก็ได้
“เอาล่ะ รู้จักกันหมดแล้วสินะ เอาเป็นว่าเริ่มซ้อมเลยก็แล้วกัน” คุณเจ๊ซานตี้ผู้หยิ่งยโสพูดขึ้น
“อย่าเพิ่งรีบร้อนสิ วันนี้ตอนบ่ายสามฉันมีนัดนะ” ตินตินแย้ง
“มีนัดกับยัยทอมสุดที่รักของแกน่ะเหรอ แค่เห็นหน้าก็ขนลุกแล้ว”
อันที่จริงฉันรู้มาว่าซานตี้น่ะเกลียดทอมจะตาย แต่ตินตินเป็นเพื่อนสนิทของเธอแล้วยังจะมีแฟนเป็นทอมอีก ไม่รู้ว่าซานตี้อยู่ได้มาถึงปัจจุบันได้ยังไง
“อย่ามาว่าพี่ป๋วยของฉันสิ”
“นี่! ฉันถามจริงๆ นะ คบกันมาเกือบปีเนี่ย…ได้เสียกันรึยัง”
“>///< อย่ามาถามอะไรบ้าๆ นะ” ตินตินหลบหน้า
“พูดแบบนี้คงได้กันแล้วมั้ง” จัสตินพูดลอยๆ
“ขนลุกว่ะ” ซานตี้ลูบแขนตัวเอง
ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าชีเกลียดทอมจริงๆ
“เอาเป็นว่า เรามีแข่งเดือนหน้านะ เงินรางวัลประมาณสองหมื่น ส่วนเพลงนั้นคือเพลงxxxนะ เธอคงจะเคยเต้นมาแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“อื้ม”
“ดีมาก ถึงแม้ว่าคนจะขาดไปบ้างแต่อย่าไปสนเลยนะ”
“ค่ะ”
“ดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว เธอคงเป็นพวกชอบล่อเสือล่อตะเข้ล่ะสินะ” ทอฝันไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าเท้าจรดหัว
“คงงั้นมั้ง”
“งั้นก็ดีเลย เริ่มซ้อมได้!”
เอาตามตรงนะ ตอนนี้ฉันงงมากเลยว่าพวกหล่อนจะให้ฉันทำอะไรกันแน่
“เอาล่ะ ฉันกลับก่อนนะเดี๋ยวพี่ป๋วยจะโกรธ” ตินตินพูดแล้วสะพายกระเป๋าออกไป ซานตี้ก็ต้องไปด้วยสินะ น่าสงสารจริงๆ เลย
ตอนนี้ประมาณบ่อยสามแล้วล่ะพวกเราก็ซ้อมกันได้เกือบครี่งเพลงแล้ว เพลงที่จะเต้นน่ะขออุบไว้จนถึงวันแข่งก็แล้วกันนะ :P
ไม่มีอะไรทำเลยอ่ะ ผับก็เปิดดึกซะด้วย
ไปเล่นกับดย์ดีมั้ยเนี่ย…
คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งลงมาจากอาคาร แทนที่จะโบกแท็กซี่แต่กลับเป็นวิ่งแทน ระหว่างทางฉันก็เดินผ่านร้านขายตุ๊กตาซึ่งเป็นร้านประจำของฉันเลยล่ะ แวะซื้อตุ๊กตาไปฝากเดย์ดีกว่า
เมื่อฉันเช้าไปในร้านก็เห็นหนุ่มสาวคู้หนึ่งกำลังเลือกซื้อตุ๊กตาคิขุอาโนเน๊ะอะไรนั่นอยู่ คนที่เป็นผู้หญิงอ่ะฉันไม่แยแสหรอก แต่ผู้ชายเนี่ยสิดูจากข้างหลังแล้วทำไมมันคล้ายๆ พี่ชายฉันจังเลย
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปหาและผลที่ได้คือใช่จริงๆ ด้วย
ไอ้หยา!! แอบมามีกิ๊กแถวนี้นี่เอง
เวย์ทำหน้าอึ้งเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้มออกมาได้
“ตาต่ำไปมั้ยคะ” ฉันพูดและเหลือบตาไปมองยัยเด็กคิขุนั่น
หน้าของเธอก็ดูน่ารักดีนะแต่มันไม่ใช่น่ารักแบบธรรมชาติอ่ะ
คงเข้าใจดีนะ
จมูกก็โด่งแบบแปลกๆ หน้าก็ขาวโบ๊ะมาเลย บอกแล้วไงว่าคนนี้ไม่ผ่านเกณน่ะ
“ใครเหรอคะเวย์”
“เอ่อ…”
“อย่าแส่!”
“นิวเยียร์…อย่าไม่ว่ายาโยอิสิ”
“ชื่อก็ออกจะญี่ปุ่นนะ แต่หนังหน้าเธอไม่ให้มากเลย ส่วนนายมันก็ตาต่ำซะเหลือเกินมองไม่ออกเหรอว่ายัยนี่น่ะศัลยกรรมอ่ะ ไม่ไหวจริงๆ เลยพี่เรา”
คำพูดของฉันทำเอายัยญี่ปุ่นนั่นกัดฟันกรอด
ฉันแสยะยิ้มออกมา”ทำไม จะพูดอะไรก็พูดออกมาเลย”
“เธอเป็นใครกันแน่”
“ฉันเป็นน้องสาวเวย์ และเป็นผู้พิจารณาว่าระดับเธอน่ะผ่านเกณรึปล่าว”
“พอได้แล้วน่า อย่ามาทะเลาะกันเลยดีกว่านะ”
“อย่ายุ่ง เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของผู้หญิงด้วยกัน!”
ว้าวๆ ตอนนี้ฉันเหมือนสวมมาดนางร้ายเลยแฮะ
“เวย์…” อี๋ๆ ยังจะเอามือมาเกี่ยวแขนเวย์อีกนะ หมอนี่ไม่คิดที่จะขยะแขยงบ้างเลยหรือไง
“เธอ! ไม่ผ่านเกณ เพราะฉะนั้นเอามือสกปรกๆ ของเธออกไป ไม่อย่างนั้นเธอคงจะได้ไปศัลยกรรมเพิ่มแน่” ฉันชี้หน้าคาดโทษ
ต้องเข้าใจนะว่าถึงฉันจะดูไม่สนพี่ชายแต่ฉันก็ค่อนข้างหวงพี่ชายเวลาไปยุ่งกับผู้หญิงที่ไหนเหมือนกันนะ
“ฮึก ฮือๆๆๆๆ”
“ยาโย…”
“ไม่ต้องมาเสแสร้ง ถ้ารับไม่ได้ก็ไปไกลๆ”
“ฮึก เวย์”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อนั้น ยังไงตอนนี้ก็ช่วยไม่ได้”
“หยุดก็ได้ เธอคิดว่าเธอใหญ่มาจากไหนกันฮะ!!” ยัยญี่ปุ่นเข้ามาจิกหนังศรีษะฉันเต็มๆ มือ แต่มันเจ็บซะที่ไหนเล่า ฉันจึงยิ้มอย่างมีเลศนัยและยกปืนขึ้นมาจ่อที่ท้องเธอ
“เอาสิ ถ้ากล้านะ” แต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลยแถมยังท้าทายฉันด้วยซ้ำไป
กริ๊ก!
“ขอให้ไปสู่ที่ชอบๆ นะ”
ปัง!
“กรี๊ดดดดดด” เจ้าของร้านตกใจและร้องเสียงหลงออกมา แต่น่าเสียดายที่ฉันยิงไม่โดนยัยนั่นเพราะเวย์ผลักตัวเจ้าหล่อนออกไป
“มันจะมากเกินไปแล้วนะนิวเยียร์!!”
“มากไปเหรอ ฉันว่ามันน้อยไปด้วยซ้ำนะ” ฉันพูดหน้าตาย แต่ก็เห็นยัยนั่นทำสีหน้าตกใจเหมือนกัน คิดเหรอว่าฉันไม่กล้าทำตจริงๆ น่ะ
“ฉันว่าเธอกลับไปก่อนเหอะ แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ก็ได้”
“เวย์!!” ยาโยอิกรีดร้อง
“ก็ได้”
ฉันยอมถอยจากยัยนี่ไปด้วยดี”แต่อย่าให้มีครั้งที่สองก็แล้วกัน”
“…!!”
ให้มันได้อย่างนี้สิ ฉันแพ้ซะงั้นอ่ะ
ฉันยังคงเดินต่อไปด้วยความเซ็งเพราะคิดได้ว่าตัวเองน่าจะขอยืมรถเวย์ซะหน่อย
เอาเป็นว่าไม่ไปแล้วดีกว่า ไปนอนสักงีบแล้วค่อยไปเที่ยวก็แล้วกัน วันนี้จะเมาให้โลกแตกเลย!!
เย็นวันนั้น
ก๊อกๆๆ
….
ก๊อกๆๆ
…อืมมม
ก๊อกๆๆๆๆ
ใครมาเนี่ย…
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
ช่างเถอะประตูไม่ได้ล๊อค
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ
โครมมม
“กรี๊ดดดดดดด”
ฉันรีบลุกพรวดทันทีเมื่อมีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น อะไรอ่ะฟ้าผ่า แผ่นดินไหว
และเมื่อฉันหันซ้ายแลขวาก็เห็นว่าประตูห้องมันเหมือนถูกใครสักคนถีบ แต่พอสังเหตุดีๆ แล้วนั้นก็รู้ว่าคนที่ถีบก็คือ...เซาล์
“ไปทำอะไรมาทำไมไม่เปิดประตู” ลีนินดุ
“หลับ”
“หลับลึกไปมั้ย -*-“
“ไม่รู้ไม่สนอ่ะ จะทุ่มแล้วฉันไปเที่ยวดีกว่า”
ฉันบอกปัดๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป และฉันก็แอบได้ยินยัยนี่บ่นด้วยนะ
กลัวที่ไหนล่ะ :P
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวให้ดูเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่จะทำได้(กางเกงยีนส์ขาดๆ ยาวไม่ถึงสามคืบด้วยซ้ำ)
“จะออกไปไหนอีกล่ะ”
“ไปเที่ยวสิ ฉันมีนัดกับสุดหล่อไว้”
สุดหล่อที่ว่าก็คือฮันเทอร์เนี่ยแหล่ะแต่ความจริงไม่ได้นัดไว้ แค่ขอให้ฟลุ๊คไปจ๊ะเอ๋กันที่ผับก็พอใจแล้ว ฉันพูดโดยไม่สนใจคนข้างๆ ลีนิน ความจริงฉันก็แค่อยากให้เขารู้สึกเจ็บแปล๊บๆ เท่านั้นเอง พูดง่ายๆ ก็คืออยากให้หึง
แล้วทำไมฉันต้องอยากให้เขาหึงด้วยล่ะเนี่ย!
“เที่ยวได้เที่ยวดีเลยนะ มีวันไหนบ้างเนี่ยที่เธอจะหยุดอยู่กับหอ”
“อยากให้ฉันหยุดเหรอ...”
“ก็นิดนึง”
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ยกแฟนเธอมาเป็นแฟนฉันสิ แล้วฉันจะอยู่กับหอไม่ไปไหนเลย”
“จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!” และคำพูดของฉันก็ทำเอายัยเพื่อนสุดที่รักถึงกับของขึ้น
ฉันแอบชำเลืองมองเซาล์เขาก็มีแสยะยิ้มให้ ซึ่งคงมีหมายความว่า ‘หึ! ร้ายใช่เล่นนะเราน่ะ’ อะไรประมาณนี้
“ไปแล้วนะจ๊ะเพื่อนสาว ไว้เจอกันหลังเที่ยงคืน”
“เชิญย่ะ แล้วอย่าหิ้วขวดเหล้ากลับห้องมานะ”
“ไม่เอาขวดเหล้าแล้วก็ได้ อาจจะเป็นหนุ่มหล่อสักคนก็ได้ :P”
ลีนินถึงกับทำตาเขียวเลยอ่ะ ฮ่าๆๆ
ตอนนี้ก็เกือบๆ เที่ยงคืนแล้วทุกอย่างยังเหมือนเดิมคือ...ฉันยังนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะข้างๆ เวทีที่มีนักร้องกำลังร้องเพลงอยู่ บ้างก็มีผู้ชายมาร่วมวงด้วยแต่เสียดายที่ฉันดันเขี่ยทิ้งไปซะก่อน ก็หน้าเหมือนผีซธอย่างนั้นใครจะไปอย่างเมาด้วยล่ะ คิดแล้วขนลุก อึ๋ยยยย
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” เสียงทุ้มๆ ของใครสักคนที่ฉันคิดว่าคงจะไม่พ้นผู้ชายอีกแล้ว
แต่มันคุ้นๆ นะ
และพอฉันหันไปก็พบกับสุดหล่อของฉันอีกแล้ว!!
“อันที่จริงฉันหวังว่าจะได้เจอคุณมากกว่า”
“ไม่คิดที่จะเชิญผมนั่งเลยเหรอครับ”
ค่ะ! มารยาทดีแท้ - -^
“เชิญนั่งเลยค่ะ” ฉันพูดไม่ทันจบฮันเทอร์ก็มานั่งบนโซฟาสีแดงจัดนุ่มๆ นั่น
“คุณมาที่นี่ทุกวันเลยเหรอครับ”
“ก็แล้วแต่อารมณ์น่ะค่ะ”
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ยเนี่ย~”
“หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะคะ”
“เรายังไม่รู้จักกันเป็นทางการเลย ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะ...ผมฮันเทอร์เป็นลูกชายเจ้าของผับแห่งนี้เอง”
“จริงเหรอคะ! *0*”
“แล้วคุณล่ะครับ”
“นิวเยียร์ค่ะ เป็นหนึ่งในสมาชิคของวงSN ถ้าถามว่าทำอาชีพอะไรก็คงไม่มีน่ะเพราะว่าทุกวันนี้ต่อให้ฉันหายใจทิ้งไปปล่าวๆ ก็มีเงินไหลเข้ามาในบัญชีแล้ว” คำพูดของฉันทำเอาหนุ่มหล่ออึ้งไปเลยทีเดียว
“...ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคุณจะเป็นสมาชิคของSNน่ะ”
“เห๋?”
“ปล่าวครับ ไม่มีอะไร”
“J”
“คุณสักด้วยเหรอครับเนี่ย”
ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาสังเหตุเห็นรอยสักรูปคิวปิดที่อยู่บริเวณหัวไหล่ แสดงว่าหมอนี่ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ กับเรื่องผู้หญิงเนี่ย - -+
และ...มันเป็นรอยสักที่เซาล์เคยสักให้ฉันด้วย ทำไมฉันถึงได้ไม่ลบมันไปนะ!
“ค่ะ”
ความคิดเห็น