คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9
9
ฉันก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันนะว่านานาอายุยี่สิบสี่แล้ว แต่หน้าเธอดูเด็กมากจนฉันคิดว่าฉันแก่กว่าเธอซะอีก นี่แสดงว่าฉันหน้าแก่ขึ้นอย่างนั้นเหรอ!
“ไว้เจอกันนะ” ฉันโบกมือลาก่อนจะหันหลังกลับไป ในมือก็ถือถุงเสื้อผ้า อีกถุงนึงก็มีไอโฟนและไอแพตที่ฉันซื้อมาใหม่อยู่ แต่ถ้าไม่รวมพวกเครื่องสำอางและของจุกจิกนี่มันจะดีมากต่อการเดินของฉัน
วันนี้ตั้งแต่แยกกับคิมหันต์เราสองคนก็ซื้อของแต่ละอย่างราวกับจะเหมาของในร้านอยู่แล้ว โชคดีนะที่ฉันไม่ซื้อทั้งร้านไปด้วย
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะเนี่ย” เสียงของเจ้าของบ้านที่ฉันบุกรุกเข้ามาอยู่ก็ดังขึ้นหลังจากที่ฉันทั้งยกทั้งลากมันออกมาจากรถ
“ก็เสื้อผ้าฉันไง แล้วฉันก็ซื้อเสื้อมาฝากนายด้วยนะ เอ้านี่!” ฉันโยนถุงเสื้อไปให้เขาโดยไม่สนว่าเขาจะรับมันได้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ คือตอนนี้ฉันลากแทบจะไม่ไหวแล้ว ของมันเยอะเกิน
แหมมม ก็ตอนนั้นฉันซื้อมาเต็มมือแล้วก็ต้องรีบเอาไปเก็บไว้ในรถแล้วก็มาซื้ออีกนี่นา ไม่แปลกหรอกที่มันจะเยอะแบบนี้
“ช่วยยกหน่อยสิ ฉันหนักจะตายอยู่แล้ว”
“ก็แล้วใครใช้ให้เธอซื้อเยอะเองล่ะ” เขาลอบถอนหายใจอย่างระอาแต่ก็ยอมจำนนมาช่วยอยู่ดี
“ขอบใจ”
ฉันยกของขึ้นห้องฉันซึ่งเมื่อก่อนเป็นห้องที่ฉันเคยมานอนค้างบ้านเขาในช่วงที่คบกัน แต่พอเลิกกันมันก็เลยโล่งไม่มีอะไร
“ฉันเลิกกับลีนินแล้วนะ” จู่ๆ เขาก็พูดคำนั้นออกมา ฉันแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อยและมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยัน
ขอบใจนะที่ช่วยเธอไว้...
“แล้ว?”
“เพราะฉันเบื่อยัยนั่น”
“ก็หวังว่านายคงไม่ได้บอกเลิกเธอเพราะว่าไม่อยากถูกผูกมัดหรอกนะ”
“ประมาณนั้นล่ะมั้ง”
“นายรู้อะไรหรือปล่าวเซาล์... ว่านายชักจะทำให้มันสนุกขึ้นแล้วสิ” ฉันเอื่อมมือไปลูบใบหน้าเขา
“หมายความว่ายังไง”
“ปล่าวสักหน่อย” ฉันยักไหล่ก่อนจะเดินจัดของบนโต๊ะเครื่องแป้ง
การที่เขาบอกเลิกลีนินไปนั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ไม่ได้สนใจว่าหัวใจของลีนินจะเจ็บอย่างไร พวกรักสนุกก็แบบนี้แหล่ะ พนันได้เลยว่าคืนนี้เขาต้องพาผู้หญิงเข้าห้องเพื่อแก้เซ็งหลังจากที่เขาได้เป็นอิสระจากผู้หญิงขี้บ่นอย่างลีนินแหงๆ ส่วนฉันก็คงจะต้องนั่งฟังเสียงอ๊อดๆ จากห้องข้างๆ แน่นอน(ห้องฉันติดกับห้องของเขาน่ะ) ถ้าถามว่าฉันรู้สึกเสียใจกับการกระทำของเขามั้ย...ฉันคงจะรู้สึกเสียใจอยู่เล็กน้อยอยู่แหล่ะ แต่ให้ทำไงได้ล่ะ เขาก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว
“ฉันหิวแล้ว” เขาพูดขึ้น
“รอหน่อยไม่ได้หรือไง” ฉันพูดเสียงห้วน
“ไม่ได้ มีปัญหาอะไรปะ”
กรอด!~
“งั้นก็ไม่ต้องกิน”
“เอ... แต่เท่าที่จำได้เธอเคยบอกกับฉันไว้ว่าอะไรน้า~”
“โอ้ยยย นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ เลย!”
“เพิ่งรู้เหรอ” แน่ะ ยังจะมาทำหน้ากวนประสาทแลบลิ้นปลิ้นตาอีกนะ
กวนแบบนี้ติดเชื้อกังฟูชัวร์
“ถ้าอยากจะกินก็ต้องมาช่วยฉันจัดของก่อน เสื้อผ้าก็เอาไปซักด้วย”
“อ๊ะๆ แต่เธอบอกว่าเรื่องเสื้อผ้าเธอจะทำให้เองนะ”
ฉันกลอกตามองเพดานสีขาวอย่างเหลืออด”ช่วยหน่อยไม่ได้รึไง”
“ไม่ได้~”
“ถ้าฉันทำตอนนี้มันก็คงจะไม่อร่อยเพราะเวลาฉันไม่มีอารมณ์มันก็ไม่ต่างอะไรจากขี้เกียจทำ ซึ่งผลที่ตามมาคือนายคงจะต้องไปกินนอกบ้านแล้วสิ”
“เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ” เขาทำเสียงขุ่นบ่งบอกให้รู้ว่าเริ่มหงุดหงิด
ฉันถอนหายใจออกมาแล้วจัดของต่อ เสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่ก็แยกสี แยกชนิดแล้วเก็บไปซักเพราะถ้าซื้อมาใหม่ๆ แล้วใส่เลยมันทำให้ฉันแพ้และคันง่าย ส่วนเซาล์ก็ยังยืนกอดอกอยู่ตรงประตู พอฉันแยกสีอะไรหมดแล้วก็เตรียมใส่ถังแต่ให้ตาย! เขากลับมายืนขวางไม่ให้ฉันออกจากห้องซะนี่ แถมไม่พอยังจะมาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกนะ
หน้าด้านหน้าทนจริงๆ เลย
“ถอยไปหน่อยสิ”
“ไม่ถอย”
“อย่ากวนประสาทได้มั้ย ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับนายแล้วนะ”
“พูดอย่างกับฉันมีความอดทนสูงกับเธอนักแหล่ะ”
“มันจะอะไรนักหนา ก็แค่ของกิน…”
“เออ! ไม่กงไม่กินอะไรมันแล้วก็ได้!!!”
ปัง!
อะไรของเขาเนี่ย มาโกรธฉันเรื่องนี้แค่นี้เนี่ยนะ? แล้วมาปิดประตูใส่หน้าฉันอีก
ฉันเดินกระแทกเท้าไปที่เครื่องซักผ้าซึ่งอยู่ติดกับห้องน้ำแล้วเทผ้าที่แยกสีไว้แล้วก่อนจะใส่ผงซักฟอกและจัดการปั่น ในหัวมันก็คิดอยู่นะว่าถ้าเขากลับมาเย็นนี้ฉันจะทำอะไรให้เขาหายโกรธดี ถึงแม้ว่าฉันจะยังคงหงุดหงิดอยู่บ้างก็เถอะ และอีกอย่างมันก็เป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะมัดใจผู้ชายได้(?)
หลังจากที่ซักผ้าเสร็จฉันก็เริ่มเช็คของในตู้เย็นว่าพอที่จะนำมาทำเมนูอะไรได้บ้าง แต่พอเปิดตู้เย็นมาเท่านั้นแหล่ะก็ถึงกับอึ้งไปเลยเพราะตู้เย็นของเขามีครบทุกอย่างเช่น เนื้อหมู กุ้ง หอย ปู ปลา ผักสด แครอท บลาๆๆ
“เหลือเชื่อเลยแฮะ” ฉันถึงกับอุทานออกมา
เอาหล่ะ ไหนๆ ของก็ครบแล้ววันนี้ฉันจะทำอาหารฝรั่งเศสก็แล้วกัน
“เออ…ขอโทษนะครับ” ถ้าไม่ติดว่ามีเสียงของใครดังขึ้นน่ะ
ฉันแหงนหน้าขึ้นมาจากตู้เย็นก็เห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ตู้เย็นแล้ว
“มีอะไรเหรอคะ”
“ผมชื่อโอโซน เป็นเพื่อนบ้านของเซาล์มันน่ะครับ แล้วผมต้องมาทำอาหารให้มันตลอดเลย นึกไม่ถึงว่าจะมีเชฟมาใหม่จริงๆ” เขาหรี่ตาเหมือนจะพิจารณาฉัน
“อันที่จริงฉันเป็นเพื่อนเขาต่างหากค่ะ แค่มาขออาศัยสักพัก”
“J”
“ฉันชื่อนิวเยียร์ค่ะ” ให้ตายเหอะ! ทำไมฉันรู้สึกเหมือนผู้ชายคนนี้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ แต่มันไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้เนี่ยแหล่ะ เขาดูเหมือนหยิ่งๆ ยังไงไม่รู้
“นิวเยียร์… ใช่เพื่อนของลีนินหรือปล่าว”
“ค่ะ”
“อ่อ”
“ทำไมเหรอคะ” ฉันทำหน้าใสชื่อบริสุทธิ์ ซึ่งถ้าเป็นพวเกลียดมารยาก็จะรู้ดีว่าใจจริงแล้วฉันเป็นคนยังไง
“เอาเป็นว่าเธอจะทำเองใช่หรือปล่าว” เขาขมวดคิ้วเป็นปมแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
“นายคงจะเป็นเพื่อนลีนินหรือไม่ก็แอบชอบลีนินอยู่สินะ”
“ฉันถามว่าเธอจะทำเองใช่หรือปล่าว ไม่ได้ให้เธอถามฉัน”
“แสดงว่าแอบชอบลีนินอยู่สินะ” ทันทีที่ฉันพูดจบเขาก็ถลึงตาใส่ฉันใหญ่เลยล่ะ ฉันยิ้มแบบใสซื่อไปให้เขาราวกับไม่รู้อะไรแต่สำหรับเขาแล้วมันก็ทำให้หมั่นไส้จนแทบจะตะกุยหมัดใส่หน้าฉันจนเต็มทนแล้วสิท่า
“-*-“
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะทำเองนายกลับบ้านไปเถอะ”
เขาหันหลังออกจากห้องครัวไปโดยไม่ได้พูดอะไรไว้เลย ฉันก็อดไม่ได้ที่จะจี้จุดเขา
“แล้วก็ จะฝากความคิดถึงไปให้ลินินผ่านฉันก็ได้นะ ในฐานะที่นายเคยแอบชอบลีนินตอนไปแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมด้วยกัน ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกนะ”
“หุบปากแล้วทำอาหารของเธอไปซะ!!” คนถูกจี้ใจดำตวาดเสียงดังลั่นบ้าน ทำเอาฉันสะดุ้งไปเลยล่ะ
“ฉันหวังดีจริงๆ นะ”
“เก็บความหวังดีของเธอไปใช้กับผู้ชายคนอื่นเถอะ นิวเยียร์…”
ความคิดเห็น