คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
Don’t leave, don’t leave me
you only gave me scars in my heart
Don’t leave, don’t make me cry, come back to me
The only person who crazily cherished me in my entire life was you
My love has died in this fragment of separation and it’s pitiful and tortuous
This night is lonely baby don’t know why
As if a flower petal has fallen, your body grows further away
My reflection in the mirror is like a crazy woman
Trembling as if she’s nervous
the great depth of my sadness makes tears flow
อย่าทิ้งฉันไปเลยนะ แม้คุณจะฝากรอยแผลไว้ในใจฉันก็ตาม
อย่าจากกันไปเลย อย่าทำให้ฉันต้องเสียน้ำตา กลับมาหาฉันเถอะ
คุณคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน
เมื่อเราแยกทางกัน ความรักของฉันได้ตายจาก
ช่างน่าสมเพชตัวเองอะไรเช่นนี้
ค่ำคืนนี้ช่างอ้างว้าง แต่คุณยังคงไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
ดั่งกลีบดอกไม้ที่ร่วงโรย ตัวคุณค่อยๆ จากไปไกลลับตา
เมื่อส่องดูตัวเองในกระจก ฉันเหมือนคนเสียสติ
ทั้งตัวสั่นเทาเหมือนคนบ้า
ความโศกเศร้าถาโถมเข้ามา น้ำตารินไหลไม่ยอมหยุด
บทนำ
“ขอฟังข้อมูลเธอหน่อยสิ”
“ฉันชื่อ นิวเยียร์ อายุยี่สิบสอง เรียนจบตั้งแต่อยู่มัธยมหกแล้ว ที่จะมาเข้าวงด้วยเพราะว่าฉันสนใจในการเต้น แค่นี้ใช่มั้ย”
“อายุแค่ยี่สิบสอง เรียนจบแล้วงั้นเหรอ เกินไปแล้วมั้ง”
“เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังมีเวลาในการซ้อมนะ”
“อืม ก็ได้ ฉันรับเธอเข้า”
“ขอบใจนะ เย่!!~”
“อย่าเพิ่งดีใจไป ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอน่ะดีมาจากไหน แต่อย่ามาทำตัวใหญ่แถวนี้ก็แล้วกัน”
“จ้าๆ ฉันจะไม่มาทำตัวก่างแล้วนี้ชัวร์ ^ ^”
“งั้นเริ่มซ้อมพรุ่งนี้เลยก็แล้วกัน ขอแนะนำตัวก่อนนะ ฉันชื่อซานตี้ส่วนนี่ก็ตินติน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“เลิกยิ้มสักทีจะได้มั้ย เห็นแล้วมันหมั่นไส้น่ะ”
“ซานตี้... เอาน่านิวเยียร์ ยัยนี่น่ะมันปากไม่ตรงกับใจ”
“ฉันไม่ถือสาหรอก”
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมงนะ เดี๋ยวฉันต้องไปเรียนแล้วล่ะ”
“บายจ้า~”
ภายใต้รอยยิ้มที่เธอให้กับคนอื่นมันช่างแตกต่างกับรอยยิ้มที่เธอเคยให้’เขา’ซะเหลือเกิน...
My Character [New Year]
เอาล่ะๆ ตอนนี้ฝันของฉันก็เป็นจริงสักที เพราะตอนนี้ฉันก็ได้เป็นสมาชิกของ’Snow Black’ สักที มันเป็นอะไรที่ฉันฝันมานานมากแล้วล่ะ กว่าฉันจะขอเข้ามาได้ต้องตื้อพี่ซานตี้มาอีกนาน เห็นทีต้องไปบอกข่าวดีให้กับลีนินซะแล้ว วะฮะฮ่า~
“ลีนินนนนน แวร์อาร์ยู”
(อยู่ที่หอสิเฮ้ย แล้วเป็นไงบ้างล่ะ)
“ก็... เข้าได้น่ะสิ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจสุดๆ แหงล่ะสิการได้เข้ามาในวงที่มีแต่คนเซ็กซี่ๆ มันเป็นอะไรที่ฉันใฝ่ฝันมานานแล้วล่ะ แต่เฮ้! อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้สิ ฉันไม่ใช่พวกชอบโชว์อะไรไปมั่วๆ หรอกนะ ฉันน่ะแค่ชอบการยั่วผู้ชายให้มันหลงจนหัวปักหัวปำก็เท่านั้นเอง แหมๆ อย่าเข้าใจผิดกันนะ
(จริงเหรอ ฉันก็มีอะไรจะบอกเธอเหมือนกัน!) ปลายสายก็ดันดีใจไปด้วย แต่เสียดายที่มันเป็นคนละเรื่องน่ะสิ
“เรื่องอะไรๆ” และก็เพราะยัยนี่ทำให้ฉันลุ้นไปด้วย
(ไม่บอก เอาไว้อีกสองสามวันฉันจะบอกให้นะ แค่นี้ก่อนนะฉันกำลังดูละครอยู่)
ตี๊ด
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรยัยเพื่อนรักก็ตัดสายไปเสียก่อน ชิชะ! ทำมาเป็นปิดไว้รอ ชาติหน้าก่อนมั้งยัยนี่จะบอกน่ะ -*-
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในร้านเค้กของพี่ชายฉันเองแหล่ะ ที่มาเพราะว่าเรื่องสมัครเข้าวงก็เลยพามาที่นี่ โชคดีที่วันนี้ฉันมาเที่ยวกับลูกชายของรุ่นพี่ที่ทำงานของพี่ชายฉันก็เลยพามาที่นี่ซะเลย
“เป็นไงล่ะ เข้าได้มั้ย” ขณะที่ฉันยิ้มแป้นเป็นจานดาวเทียม เสียงของพี่ชายฉันก็ดังขึ้นเล่นเอาฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“อื้อ”
“เสียดายจัง หน้าอย่างเธอไม่น่าเข้าได้เลยนะ”
“เวย์!”
“อะไร”
“ถ้าไม่ติดว่านายเป็นพี่ชายฉันป่านนี้ฉันฆ่าหมกศพนายแน่!!”
“แต่น่าเสียดายจังเลยนะ ที่ฉันดันเกิดมาเป็นพี่ชายเธอน่ะ” เขาพูดแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใหญ่ ทำเอาฉันจิกตาใส่จนตาแทบจะเหล่อยู่แล้ว
“ชิ ไปหาเดย์ดีกว่า”
“อ้าว นี่เธอรับจ๊อบเป็นพี่เลี้ยงเด็กตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย~” แต่พี่ชายสุดที่รัก(ประชด)ยังไม่หยุดแซว หน็อยแน่ะ!!
“ฉันก็แค่ฝึกไว้น่ะ เผื่ออีกหน่อยจะได้เลี้ยงลูกได้คล่อง ส่วนนายน่ะเมื่อไรจะมีลูกล่ะจ๊ะ” ฉันทำเป็นเชิดหน้าแล้วทิ้งระเบิดลูกเล็กๆ ให้เขาก่อนจะเดินออกจากร้านไป
และมันก็ทำให้ฉันแอบสะใจเล็กน้อย หึหึ
เมื่อฉันเดินออกจากร้านมาก็พบกับพวกเพื่อนๆ ของเวย์ที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้าน รวมถึง...เขา ฉันพยายามไม่สนใจเขาและพยายามรักษาความสมดุลของสติไว้ให้ได้
แต่ไม่รู้ว่าทำไมเรื่องเมื่อสองเดือนที่แล้วยังมาหลอกหลอนจนถึงปัจจุบัน
ให้ตายเถอะ! ทำไมฉันต้องมานึกถึงเรื่องที่ไม่ควรจะคิดถึงล่ะเนี่ย
เอ๋? อยากรู้เรื่องนั่นกันเหรอ อืม...คิดก่อนนะ เอางั้นก็ได้
ย้อนไปเมื่อสองเดือนก่อน
ตอนนั้นฉันกับเซาล์เราคบกัน เขาเคยสัญญากับเวย์ไว้ว่าเขาจะดูแลฉันตลอดไป และขอสาบานด้วยศักด็ศรีของลูกชาย ฉันก็แอบดีใจนะที่เห้นคาสโนว่าอย่างเขามารักฉันน่ะ ดังนั้นฉันจึงหยุดทุกอย่างที่เป็นคาสโนวี่ให้หมด แต่เมื่อผ่านไปแค่อาทิตย์เดียวทุกอย่างมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่ฉันคิด ใช่แล้วล่ะ เขาเป็นคนบอกเลิกฉันเอง มันก็ทำให้ฉันทำใจไม่ได้จนเวย์อดสงสัยไม่ได้ แต่พอเวย์รู้เรื่องทุกอย่างก็ฟิวส์ขาดทันที วันนั้นเซาล์น่ะเกือบตายไปแล้วถ้าไม่ติดว่ารุ่นพี่ของเวย์มาช่วยไว้
เอาล่ะ ขอจบเพียงแค่นี้ก่อนนะ เพราะยิ่งพูดถึงมันก็ยิ่งทำให้ฉันเจ็บมายิ่งขึ้น ฉันน่ะ...เสียทั้งกายและใจไปให้เขาหมดแล้ว แต่ฉันก็พยายามลืมเรื่องนี้ให้ได้อยู่นะ ^ ^
อุ้ยต๊ายตาย นี่ฉันเสียเวลาเล่าเรื่องจนลืมเรื่องที่ต้องไปรับเดย์จากลานของเล่นซะแล้ว ฉันรีบเดินขึ้นบันไดเลื่อน เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาแล้วเดินหน้าต่อไป ที่รีบน่ะเพราะถ้านานไปกว่านี้เกรงว่าเด็กผู้หญิงจะตบกันเพราะเรื่องเดย์น่ะสิ เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องรีบให้สุดชีวิตสิ อ๊ากกกก วิ่งๆ วิ่งๆ วิ่งๆ
ความคิดเห็น