คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5
5
“แฟนเธอน่ะน่าสนใจดีนะ ขอได้มั้ย...”
ผลั่ก!
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!” คนกลัวรีบผลักฉันออกไปไกลๆ ฉันได้แต่หัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ
“ปล่าว” ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วกลับไปนอนบนเตียง
“ฝันไปเถอะว่าฉันจะยกแฟนฉันให้เธอน่ะ”
“ถึงไม่ฝันฉันก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ เพราะสำหรับฉันแล้วแค่ผู้ชายคนเดียวมันก็คงจับได้ไม่อยากหรอก”
“หน้าด้าน!”
“ขอบคุณที่ชม J”
ฉันยิ้มให้เธอด้วยความไร้เดียงพร้อมกับดวงตาที่บ่งบอกให้รู้ว่ามันน่าสมเพชมาก บอกแล้วไงว่าเขาทำให้ฉันเจ็บได้ เขาก็สามารถเจ็บได้เหมือนกัน
และยิ่งฉันทำให้เขาเจ็บปวดมากฉันก็ยิ่งสะใจมากยิ่งขึ้น เผลอๆ เขาอาจจะเจ็บมากกว่าฉันเป็นร้อยเท่าฉันก็ยิ่งสะใจมากยิ่งขึ้น
ทว่า…คนที่ไม่เกี่ยวเลยคือลีนินน่ะสิ เพราะฉะนั้นก็ต้องจัดการเขี่ยยัยนี่ออกเป็นคนแรกสินะ
ลีนินมองฉันด้วยสายตาจิกกัดราวกับว่าเคียดแค้นฉันเป็นอันมาก
“ถ้าเธอแย่งผู้ชายคนนี้ไปเมื่อไรล่ะก็…เราขาดกัน!!”
“…!!”
“ไม่กล้าล่ะสิ เพราะยังไงเธอก็คงไม่กล้าขาดจากฉันหรอกสินะ”
“น่ากลัวจังเลยนะ” ฉันแสยะยิ้ม “ถ้าเธอคิดว่าเธอไม่มีฉันแล้วจะมีความสุขก็ตามใจ เพราะถึงฉันไม่มีเธอแล้วฉันก็มีชีวิตรอดอยู่ได้ เธอไม่ใช่แม่ฉันนี่”
“นิวเยียร์!!” เธอตวาดเสียงดังลั่นห้อง
หึ! ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าหมอนี่จะทำให้ผู้หญิงคนอื่นทะเลาะกันได้น่ะ ใช้ได้เลยนะเนี่ย
ขอโทษจริงๆ นะเพื่อนรัก ที่ฉันทำไปก็เพื่อจะแก้แค้นเท่านั้นเอง ผู้ชายคนนี้บังอาจมาทำให้ฉันเสียใจจนแทบทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ฉันต้องการให้เขาเจ็บปวดเหมือนที่เขาทำกับฉันยังไงล่ะ
“ถ้าเธอจะไล่ฉันล่ะก็…ฉันเต็มใจเลยล่ะ”
“เออ!! งั้นก็ออกไปเลย ไม่ต้องกลับมาหรอกนะ”
“เรื่องนั้นสบายมาก เพราะถึงฉันไม่อยู่ที่นี่ฉันก็มี’ที่ที่ดีกว่า’อยู่แล้วล่ะ” ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าประตู
“หมายความว่ายังไง?”
“เอาไว้รอให้เธอฉลาดก่อน แล้วฉันจะบอกให้อีกทีนะจ้ะ เพื่อนรัก” หลังจากที่เติมไฟจนลีนินเดือดพร่านฉันก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่คิดที่จะหันหลังกลับเลย
ตอนนี้ก็เหลืออยู่ที่เดียวแล้วล่ะ…
My Charater [South]
ผมเดินหาววอดๆ มาที่หน้าบ้านด้วยความง่วงก่อนจะบิดตัวไปมาเพื่อให้ร่างกายได้ยืดกล้ามเนื้อบ้าง
ตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าลีนินแฟนสาวของผมทะเลาะกับ…เอ่อ…นิวเยียร์ผมก็ไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไร แต่ถ้าให้ผมเดาจากสิ่งที่ลีนินพูดไปผู้ว่านิวเยียร์จะต้องมีแผนอะไรแน่นอน แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเกี่ยวกับผมหรือปล่าวนะ คนมันหล่อนี่ จะทำยังไงได้
กึก!
หัวใจของผมแทบจะวูบลงไปบนพื้นเมื่อเห็นร่างบางนอนขดอยู่บนพื้น เนื้อตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือดสีแดงซึ่งมีผลต่อตัวผมมากเพราะผมเป็นคนกลัวเลือด
ริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ ที่ผมได้เคยลิ้มลอง ใบหน้าที่สดใสกับจมูกที่สวยเรียวนั่นมันทำให้ผมอดใจไม่ไหวจนแทบจะวิ่งเข้าไปขย้ำให้หนำใจนั่น…
นิวเยียร์!
ผมไม่ได้ดีใจหรอกนะกับการที่ได้เจอเธอ แต่เวลาที่ผมเห็นเธอผมมักจะรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา แหงล่ะสิ...ก็ผมทำลายหัวใจเธอซะไม่เป็นชิ้นดีแบบนี้ผมจะไม่รู้สึกผิดได้ยังละ
และผมก็หวังว่าเธอคงไม่ได้แค้นผมหรอกนะ
แค่ก! แค่ก!
“นี่...” ผมสะกิดเธอ
“...หนาว...”
“นิวเยียร์”
“แค่กๆ” ไม่ได้การแล้วสิ ผมใช้หลังมือทาบตรงหน้าผากของเธอก็ปรากฎว่ามันร้อนจี๋เลย
เอายังไงดีล่ะเนี่ย! ระหว่างโทรบอกไอ้เวย์...ไม่สิมันไม่ชอบขี้หน้าผมนี่นา หรือว่าจะโทรบอกลีนินดี...อันนั้นก็ไม่ได้อีกเพราะถ้าโทรบอกไปเธอคงไม่สนใจหรอกมั้ง ก็สองคนนี้ทะเลาะกันเรื่องผมจนถึงขั้นแตกหักกันเลยนี่นา คนมันหล่อก็อย่างนี้แหล่ะ:P
มันไม่ใช่เวลามาชมตัวเองซะหน่อย ผมช้อนตัวเธอด้วยความอ่อนโยนราวกับว่าตัวเธอเป็นสิ่งของมีค่าที่ไม่ควรใช้ความรุนแรงเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะวางร่างบางลงบนโซฟาสีดำแต่นุ่มนิ่มแล้วรีบวิ่งไปหยิบผ้าขนหนูและกะละมังใส่น้ำอุ่น
น่าอายจริงๆ เลยเวลาที่ผู้ชายอย่างผมต้องมาดูแลคนไข้เนี่ย มันดู...ทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้
ผมเริ่มจากการนำผ้าขนหนูที่บิดน้ำมาหมาดๆ ค่อยๆ ซับความร้อนที่อยู่ในตัวเธอออกมา(หรือปล่าว) สายตาของผมก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ใบหน้าอันเนียนใสของเธอ
อา... ผมไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเลย เธอคงจะทุกข์ใจมากเลยสินะเมื่อเห็นผมอยู่กับลีนินน่ะ แต่ว่าอันที่จริงแล้วผมก็กะจะคบกับลีนินแค่ผ่านๆ ตามสไตล์คาสโนว่า ทว่า เมื่อผมรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทของนิวเยียร์แล้วผมจึงยกเลิกความคิดที่จะทำร้ายจิตใจของลีนินเหมือนที่ผมเคยทำกับนิวเยียร์ยังไงล่ะ และต่อมาผมก็มาหาลีนินบ่อยๆ เพื่อจะได้เจอหน้านิวเยียร์ด้วย เพราะว่าผมรู้สึกผิดมากๆ กับเธอ
ไม่รู้ว่าเนิ่นนานแค่ไหนที่ผมมองหน้าเธอจนนึกไปถึงเรื่องที่ผมเคยทำร้ายจิตใจเธอไว้ในเมื่อก่อน ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาใครบางคน...
“เดี๋ยวก่อน” จู่ๆ เสียงของเธอก็ดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งไปเล็กน้อย
“หืม?”
“อย่าโทรบอกเวย์เลยนะ” ทั้งน้ำเสียงและสายตาที่รู้ทันของเธอทำให้ผมเกิดอาการงงๆ
“แต่ว่า...”
“ฉันอยากจะอยู่กับนาย” ตายละผู้อะไรเนี่ย มากล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะว่าจะอยู่บ้านผมอ่ะ
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าฉันอยากอยู่กับนายยังไงล่ะ”
ผมควรจะเสียใจหรือเสียใจดีเนี่ยในเมื่อคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น’แฟนเก่า’มาขออยู่บ้านด้วยคนทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมก็มีคนอื่นอยู่แล้ว
“แล้วก็...” น้ำเสียงของเธอแหบลงเพราะไข้ “ถ้านายจะโทรบอกลีนิน ฉันก็ขอล่ะ” เธอเอื้อมมือมากุมมือหนาของผมพร้อมกับสายตาอ้อนวอน
การที่เธอทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงมารยาเลยสักนิด แต่ผมก็ดันใจอ่อนไปรับปากเธอซะจนได้
“ก็ได้”
“ขอบใจนายมากนะ ส่วนเรื่องเสื้อผ้า ความสะอาด อาหารการกินของนายฉันจะจัดการให้” นิวเยียร์ลุกพรวดขึ้นมาจากโซฟาแล้วกระโดดโลดเต้นราวกับลิงได้แก้ว ผมก็มองเธอด้วยใบหน้าที่งงงวย
อะไรกัน ไข้ขึ้นไม่ใช่เหรอ ทำไมยังจะมีแรงมากระโดดโลดเต้นได้อยู่เนี่ย
“อ้อ! ฉันขอยืมผ้าเช็ดตัวนายก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมล่ะว่าวันนี้เรามีงานอะไร” ยังจะมายักคิ้วให้อีก ตกลงว่ายัยนี่ไม่สบายจริงๆ หรือปล่าวเนี่ย -*-
มีงานอย่างนั้นเหรอ...
ใช่แล้ว! ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าวันนี้มีงานที่โรงเรียนของซันเดย์ แล้ว...แล้วตอนนี้มันก็เกือบๆ จะแปดโมงแล้วนี่หว่า
อ๊ากกกกกกกก
ความคิดเห็น