[Inazuma Eleven GO] Football is love (ShindouxKirinoxKariya)

ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องในวันนั้น

[Shindou]



''เฮ้ย....''

ผมวางสายจากคิริโนะ นั่งเหม่อมองเพดานสีขาวข้างหน้า ในหัวของผมตอนนี้มีแต่ใบหน้าของคิริโนะปรากฏขึ้นมาให้เห็นตลอดเวลา ปกติหมอนั้นจะเป็นร่าเริงแข็งแรงตลอดเวลาตอนซ้อมฟุตบอลยังเห็นปกติดีอยู่เลย ไหงบอกว่าไม่สบายซะงั้น จะเป็นอะไรหรือป่าวนะ...จะโทรไปหาอีกมันจะเป็นการรบกวนแน่ๆ  

''ท่านทาคุโตะคะ ได้เวลานอนแล้วค่ะ''

''ครับ..!''

ผมวางโทรศัทพ์ไว้บนหัวเตียง แล้วรีบนอนตามที่สาวใช้บอกทันที 

''ถ้าวันนั้นชั้นไม่เจอคิริโนะล่ะก็... ก็คงไม่มีชั้นเหมือนวันนี้หรอก''





หลายปีก่อน


''คุณหนูชินโด ทาคุโตะ!! นี่เธอลืมสิ่งที่ชั้นสอนไปหมดแล้วหรอ??!''

''ฮึก..ขะ ขอโทษครับ...คะ คือผม.....''

เด็กชายพยายามกั้นน้ำตาที่จะหลั่งออกมาแต่ไม่เป็นผล น้ำตาไหลหยดลงบนแป้นเปียโน ครูฝึกสอนประจำตัวของผมถึงกับทำหน้าเหนื่อยใจ

''พักได้แล้ว ค่อยกลับมาซ้อมใหม่...''

''ฮึก..ฮึก...ครับ....''


ผมลุกออกจากเก้าอี้เปียโนแล้วเดินออกจากห้องไป ผมมุ่งหน้าไปที่สวนข้างบ้านเผื่อจะทำให้ตัวเองใจเย็นลงบ้าง

''ฮึก..ฮึก..ใครมันจะไปจำได้ล่ะ เพลงนั้นมันไม่ง่ายเลยนะ...ฮึก..''



โป๊ก!



''โอ๊ย!!''

อยู่ๆก็มีอะไรบ้างอย่างพุ่งตรงมาใส่หัวผมเต็มๆ ผมส่ายหัวตัวเองเบาๆแล้วมองสิ่งที่พุ่วเข้ามาใส่

''หือ? ฟุตบอลหรอ?''

ผมลุกขึ้นหยิบลูกฟุตบอลขึ้นมา

''ขอโทษนะครับ..ช่วยส่งลูกบอลมาให้หน่อย''

ผมมองเด็กผู้ชายผมสีชมพูที่อยู่ตรงข้ามรั้วบ้านผม

''อะ อื้ม ''

ผมโยนลูกบอลข้ามรั้วไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น

''ขอบใจนะ ^^''

''นายเล่นฟุตบอลเป็นด้วยหรอ?''

''อือ..ก็นะ พึ่งหัดเล่นได้ไม่นานนี้เอง''

''งะ งั้นหรอ''

''นายก็มาเล่นด้วยกันสิ''

''ดะ ได้ด้วยหรอ?''

''แน่นอน^^''

ผมลังเลอยู่เล็กน้อย สุดท้ายผมก็ตัดสินใจปีนรั้วออกไปข้างนอก ถึงจะกลัวคนใช้จับได้ว่าแอบหนีไปเที่ยวข้างนอกก็เถอะ
ผมวิ่งตามเด็กผู้ชายผมชมพูจนถึงสวนสาธารณะ 

''ที่นี่น่าจะเล่นด้วยกันได้นะ^^''

''อะ อื้ม''

''อะ รับนะ''

เขาเตะลูกบอลมาทางผม ผมใช้เท้ากั้นลูกบอลไว้แล้วเตะกลับไป

''นั้นแหละ ^^''

''สนุกดีจัง...''

หลังพวกเราสองคนเตะลูกบอลกันไปมา แล้วเปลี่ยนมาเล่นแย่งลูกบอลกัน พวกเราเล่นด้วยกันจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม แต่พวกเรานั้นยังไม่หยุดที่จะเล่นจนกระทั่งมีผู้หญิงใส่ชุดเมดคนนึงเดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี

''อยู่นี้เองคุณหนู!''

ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงคนเรียก ผมหันไปมองสาวเมดคนนั้นด้วยสายตาเกรงกลัวเล็กน้อย

''ขอโทษครับ...''

''ทุกคนในคฤหัสน์ตามหาคุณหนูกันใหญ่เลย รีบกลับกันเดี๋ยวนี้เลยนะค่ะ!''

''......''

ผมได้เพียงแต่พยักหน้าตอบก่อนที่สาวเมดคนนั้นจูงมือผมกลับบ้าน  ผมหันกลับไปมองเด็กผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

''^^''

เขาถือลูกบอลแล้วยิ้มให้ผม ประมาณว่าเราต้องได้เจอกันอีกครั้งแน่นอน 

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


วันนี้ผมเข้าโรงเรียนมัธยมโรงเรียนไรมงวันแรก สิ่งแรกที่ทำคือการนั่งอยู่ในห้องเฉยๆเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง

''เอ๋? นาย...''

ผมหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างๆผม หน้าเหมือนผู้หญิงเลยแฮะ แต่ใส่ชุดนักเรียนชาย เขาจ้องหน้าผมอยู่สักพัก

''เราเคยเจอกันที่หรือเปล่า?''

ผมทำหน้าสงสัย พยายามนึกภาพที่คิดว่าเคยเจอกัน ทันใดนั้นผมก็นึกถึงหน้าเด็กผู้ชายผมสีชมพูคนนั้นที่เคยเจอกันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เขาผมยาวขึ้นมัดเป็นแกละไว้สองข้าง

''อ่อ! นายเมื่อตอนนั้นนิเอง''

''นายคือคุณหนูเมื่อตอนนั้นสินะ ^^''

''มะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นายเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ...''

''งั้นหรอ เหมือนเด็กผู้หญิงสินะใครๆก็ชอบพูดกันแบบนี้ ^^''

''อะ อื้ม...''

''ชั้น คิริโนะ รันมารุ เมื่อตอนนั้นชั้นลืมแนะนำตัวน่ะ''

''งั้นหรอ...ชั้น ชินโด ทาคุโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก..''

''เช่นกัน ชินโด ^^''

''^^''

คิริโนะเป็นเพื่อนคนแรกที่เข้ามาในโรงเรียนนี้พวกเรามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด พวกเราก็เข้าชมรมฟุตบอลด้วยกัน ตั้งแต่คิริโนะชวนเล่นบอลเมื่อตอนนั้นชั้นก็ซ้อมอย่างหนักเพื่อจะได้เจอคิริโนะอีกครั้ง และแล้วมันก็เป็นจริง...

.
.
.
.
.
.
.
.

''เฮ้ นายน่ะ หน้าตาน่ารักไม่เบานินา''

''.........''

''ไปกินข้าวกับพวกเราไหมจ๊ะ ''

''ฮ่าๆๆ ''


ผมได้แต่นั่งอยู่เฉยๆในห้องเรียนคนเดียว ในขณะที่คิริโนะถูกพวกผู้ชายสามคนรุมกันอยู่หน้าห้อง

''ไปให้พ้นๆเลย เจ้าพวกบ้า...''

''แหม่ ด่าพวกเราหรอเนื้ย น่ากลัวมากๆเลย''

''แล้วจะทำอะไรพวกเราได้''


ตุบ!


1ในชายทั้ง3จับคิริโนะดันชนกำแพง คิริโนะจ้องมองพวกนั้นด้วยสายตาเย็นชา


แปะ!


ผมเดินออกมาจากห้องปากระดาษที่ขย้ำเป็นลูกกลมๆใส่หัวเจ้าพวกนั้น

''อะไรวะ!!!!''

พวกนั้นหันกลับมามองผมด้วยสายตาอาฆาต ผมค่อยๆเดินถ่อยไปด้านหลังด้วยความกลัว

''หาเรื่องหรือไงวะ!!!!''


ชายคนนึงกำหมัดยกขึ้นเตรียมจะต่อยผมทุกเมื่อ


หมับ!


''อะไรน่ะ''

ผู้ชายคนนั้นหันกลับไปมองคิริโนะที่หยุดหมัดของเขาไว้มองด้วยสายตาที่แสนเย็นชาจนหน้ากลัว จนทำให้ผู้ชายคนนั้นถึงกับสั่น

''ถ้าแกคิดจะทำอะไรชินโดล่ะก็.... แกจะไม่มีวันได้เห็นตะวันอีกแน่.....''

ผู้ชายคนนั้นกระซากมือออกจากคิริโนะแล้ววิ่งนี้ไป เหล่าพวกของมันพอเห็นหัวหน้าวิ่งไปมันก็ก็วิ่งตามกันไป


''ไม่เป็นไรนะ ชินโด...''

''ขอโทษนะที่ชั้นมัวแต่กลัวจนไม่กล้าออกมาช่วยนาย...''

''แต่นายก็ออกมาช่วยชั้นนินา ขอบใจนะ''

''คิริโนะ....''

''ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นน่ะจะปกป้องนายเอง ชินโด..''

''ชั้นก็อยากจะปกป้องนายเหมือนกันคิริโนะ ชั้น...''

''งั้นก็มาช่วยกันปกป้องซึ่งกันและกัน โอเค๊? ^^''

''อื้ม ขอบใจนะคิริโนะ''