[Fic Vocaloid] MerodyLove เสียงเพลงรักจากหัวใจนายหน้าเหมือน [RintoxLenka]

ลำดับตอนที่ #8 : มุ่งสู่ English!! 50%

''จริงหรอคะ มาม๊า!?''

''จริงจ๊ะ~''

''แล้วเรื่องโรงเรียนล่ะคะ?''

''ไม่ต้องเป็นห่วง อย่าลืมสิ แม่เคยเป็นเพื่อนซี้กับผ.อ.โรงเรียนลูกนะ เรื่องแค่นี้สบายๆ~ ^^ ''

''สุดยอดเลยค่ะ มาม๊า...=_=''

''ได้ตั๋วเครื่องบินที่แม่ส่งไปยัง?''

''ได้แล้วค่ะ''

''ดี ถึงอังกฤษเมื่อไหร่ โทรบอกแม่นะ เดี๋ยวแม่ไปรับ ^^''

''ค่ะๆ ''

''จ้าๆ แค่นี้นะ แล้วเจอกัน ^^''

''แล้วเจอกันค่ะ''



ฉันวางติดวางสายโทรศัทพ์ทันทีที่พูดจบ แล้วจ้องมองตั๋วเครื่องบินจำนวน 4 ใบ ที่ได้มาเมื่อวานนี้ มันเป็นตั๋วไปที่อังกฤษเพื่อไปงานวันเกิดของมาม๊า มันเป็นครั้งแรกของฉันที่ได้เป็นเที่ยวต่างประเทศเลยนะเนื้ย ถึงมาม๊ากับปาป๊า จะไปต่างประเทศบ่ายแต่ก็ไม่เคยพาฉันกับเลนไปเลยซักครั้ง


ก๊อกๆๆ 


''อ่ะ.....เข้ามาสิ''

สิ้นสุดเสียงเคาะประตู ริน เลน แล้วก็ รินโตะ พากันเดินมาในห้องของฉัน

''จัดกระเป๋ากันเสร็จแล้วหรอ?''

''อื้ม! กะทันหันจังเลยเนอะ'' รินจังพูดขึ้น พร้อมกับเดินมาหยิบตั๋วเครื่องบิน

''นั้นสิ แต่ก็ดีเหมือนกันแล้วจะไปกันตอนไหน?'' 

''คืนนี้น่ะ เวลา 21.30 ว่าแต่กี่โมงแล้วเนื้ย?''

''20.15.....''รินโตะหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะ แล้วหันมาบอกฉัน


''...............'' ต่างคนต่างพากันเงียบก่อนที่จะรีบวิ่งกลับห้องของตัวเองไปอย่างรวดเร็ว ฉันก็รีบจัดการกับสัมพาระของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะยกออกไปรวมไว้กระเป๋ากองอื่นๆ เพราะ ถ้าช้ากว่านี้อาจจะมีโอกาศตกเครื่องได้ 

''เอาล่ะ ล็อคบ้านยัง?''

''เรียบร้อย~'' รินจังหันมาพร้อมกับกุญแจบ้านที่พึ่งล็อคเสร็จพอดี

''ไม่ลืมอะไรไว้นะ?''

''ไม่ลืมแน่นอน'' เลนพูดขึ้นในขณะที่กำลังตรวจกระเป๋าของตัวเองอยู่

''รินโตะโบกรถได้ยัง?''

''กำลัง....'' รินโตะยืนมองหารถแท็กซี่ที่ว่างอยู่ริมถนน 


ไม่นานนักก็มีรถแท็กซี่มาจอดอยู่ตรงหน้า ฉันเดินไปบอกสถานที่จะไปแล้วพากันขึ้นรถ
แน่นอนว่าสัมพาระพวกเราก็เยอะอยู่พอสมควร ไว้หลังรถก็ยังใส่ไม่พอ เลยจำเป็นต้องเอามาสัมพาระบางส่วนมาอยู่ด้านหน้า ทำให้พวกเรา4คนนั่งกันไม่พอ 

''เหมือนจะนั่งกันได้แค่2คนนะ''เลนกับรินโตะเข้าไปนั่งข้างในแล้วที่เต็มทันที

''แล้วเอาไงดี?''

''เดี๋ยวรินไปนั่งตักเลนเอง จะได้นั่งกันได้ ''

''เอ๋!! =//[]//='' เมื่อรินพูดเสร็จก็เข้าไปในรถไปนั่งตักเลนทันที

''...........''

''เลนกะจังรีบๆเข้ามาสิเดี๋ยวตกเครื่องนะ ''

''อะ อื้ม....''

เหลือแต่ตักของรินโตะที่วางอยู่ ฉันเลยค่อยๆเข้าไปในรถแล้วนั่งบนของตักรินโตะ

''ขะ ขอโทษนะรินโตะ...''

''มะ ไม่เป็นไรหรอก นั่งไปเถอะ...=///=''


ฉันบอกโชเฟอร์แท๊กซี่ให้ไปสนามบินให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นไม่นานมากนัก พวกเราก็มาถึงสนามบินจนได้

ฉันจ่ายเงินแล้วรียลุกออกจากรถทันทีหลังจากที่นั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนตักรินโตะเป็นเวลานาน
พวกเราช่วยกันขนสัมพาระเข้าไปในสนามบิน จัดการกับขั้นต่างๆก่อนขึึ้นเครื่อง เสร็จพวกเราก็เข้าไปนั่งรอจนกว่าเครื่องบินจะออก

''กี่โมงแล้วหรอ?''เลนถามฉันในขณะที่เข้ามองไปได้แค่ข้างหน้าเพราะรินนอนหนุนแขนเลยอยู่

''21.25 แล้วล่ะ.... อีก5นาที......''ฉันตอบเลนไปอย่างงัวเงีย สักพักฉันก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

 
''Yahu~ I come back to English~~'' 

หลายชั่วโมงผ่านไปพวกเราก็มาถึงที่อังกฤษจนได้ ตอนนี้พวกเรายืนอยู่ที่หน้าสนามบินเมืองลอนดอน รินตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจ เธอแค่ไปจากที่นี้ไม่กี่เดือนเอง

ปิ๊ด! ปิ๊ด!

สักพักใหญ่ก็มีรถคันใหญ่สีดำเงางามขับมาจอดตรงหน้า 

''มาแล้วจ้าเด็กๆ~ รอนานไหมเอ่ย~~ ^^''

กระจกรถเลื่อนลงได้พบกับบุคคลที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน เธอมีสีผมเดียวกับฉันรวมทั้งดวงตาด้วย

''มาม๊า!~~''

ฉันกับเลนพุ่งเข้าไปกอดท่านในขณะที่อยู่ในรถ เธอเลยเปิดประตูรถออกมาเพื่อออกมากอดพวกเราเช่นกัน 

''ไม่ได้เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเยอะเลยนะ ^^''

เธอยิ้มพร้อมกับกอดฉันกับเลยแน่น หลายปีเหมือนกันที่ไม่ได้กันเลย ได้แค่ติดต่อกันเท่านั้น
หลังจากที่ฉันกับเลนกอดมาม๊าเสร็จ รินก็พุ่งเข้าไปกอดแทนอีกคน

''กลับบ้านกันดีกว่านะจ๊ะ^^''