[Fic Vocaloid] MerodyLove เสียงเพลงรักจากหัวใจนายหน้าเหมือน [RintoxLenka]

ลำดับตอนที่ #6 : แค่เป็นห่วงก็เท่านั้น

''................''

สวัสดีเพื่อนๆ ฉัน คากามิเนะ เลนกะ เจ้าเก่าเองค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังยืนหลบอยู่หลังกำแพง ทำไมฉันถึงต้องหลบน่ะหรอ?  จะมีอะไรอีกล่ะ ก็เจอรุ่นพี่มิคุโอะโดยบังเอิญน่ะสิ =//^//=              
ฉันทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ สุดท้ายต้องหาที่หลบจนได้ นี้ก็ผ่านมาหลายอาทิตย์แล้วตั้งแต่เปิดเทอม ฉันได้เจอรุ่นพี่ไม่กี่ครั้งเอง วันนี้รินโตะไม่ได้อยู่กับฉัน(ปกติจะตามติดตลอดเวลา) เพราะอะไรรู้ไหม?
เหมือนเดิมน่ะแหละ เปิดตู้ล็อคเกอร์ทีไรก็จะมีกองจดหมายมหาศาลหล่นทับเขาเกือบทุกวันเเน่ะ น่าสงสารเขาจริงๆ =w=

''อ้าว? เลนกะจังนินา?~ ''

''วะ ว้าาาาาา ~ =//[]//=''


ฉันรีบหันไปทางต้นเสียงทันที ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นพี่มิคุโอะนั้นเอง


''มาทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอจ๊ะ สาวน้อย~~ ''

''คะ คือ....เอ่อ....แค่...มายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเองค่ะ >///< ''

''งั้นหรอ~ แล้ว.....ผู้ชายคนนั้นวันนี้ไม่ได้อยู่กับหรอ?''

''หมายถึง รินโตะ น่ะหรอค่ะ ? ''

''นั้นแหละ แฟนเลนกะจังหรอ?'' 

''มะ ไม่ใช่นะค่ะ พี่น้องค่ะ คะ แค่พี่น้อง @//[]//@''

''ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่น มะกี้เธอบอกว่าพี่น้องหรอ? รู้สึกว่าเธอจะมีเจ้าหัวกล้วย(เลน)เป็นน้องชายคนเดียวนินา ?''

''คะ ค่ะ ^^(ความรู้สึกเหมือนโดนไปด้วย[หัวกล้วย]) คือ....รินโตะเขาไปน้องชายบุญธรรมน่ะค่ะ...''

''น้องชายบุญธรรมงั้นหรอ... มันจะดีหรอเลนกะจัง~?''

''เอ๋? ดีอะไรหรอค่ะ''

''หมายความว่า ยังไงคนที่ชื่อรินโตะ นั้นก็คนแปลกหน้าอยู่ดี ระวังตัวด้วยล่ะ เขาอาจจะคิดมิดีมิร้ายกับเธอก็ได้นะ~''

''คิดมิดีมิร้าย...? ''

''ขอโทษนะครับ คุณน่ะแหละ ที่อาจคิดมิดีมิร้าย ^^''

อยู่ๆรินโตะก็โผล่มาทางด้านหลัง เหมือนเขาจะได้ยินสิ่งที่ฉันกับรุ่นพี่คุยกันละมั้ง

''แหม่~ คุณคากามิเนะ ~ อือ....ถ้าไม่รังเกียจผมขอเรียกคุณว่า รินโตะ เลยนะครับ~ ^^''

''จะเรียกอะไรก็เรียกไปเถอะครับ ^^ ''

''(' ' ;)( ;' ')?''

ฉันมองรินโตะกับรุ่นพี่มิคุโอะสลับกันไปมา ทั้งสองยิ้ม(แปลกๆ)ให้กัน ก่อนที่ฉันเหมือนจะรู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆที่ออกมาจากตัวเขาทั้งสอง

''ผมแค่เป็นห่วงพี่สาวของคุณก็เท่านั้นเองนะครับ ^^ ''

''ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่สาวของผมนะครับ แต่มีผมอยู่ไม่จำเป็นต้องให้ใครเป็นห่วงหรอกครับ ^^''

''แล้วผมจะไว้ใจคุณได้ไงล่ะครับ ?^^''

''Because I was her brother I am always ready to defend her ^^''

''Oh~ Is a good answer~ ^^''

''...........? ''

ทั้งสองเริ่มสนทนาเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาที่ฉันนั้น ตกแล้วตกเล่า แล้วฉันทำใจทนยืนฟังทั้งสองสนทนาต่อไป T^T


กริ๊ง~~ กริ๊ง~~


เสียงกริ่งบอกเวลาบอกเลิกเรียนได้ดังขึ้น นักเรียนจำนวนมากได้เดินออกจากห้องเรียนอย่างรวดเร็ว คุณครูก็ต่างพากันเดินกลับเข้าห้องพักครูไป ส่วนพวกฉัน เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณต่างคนก็ต่างหยุดเถียงกัน หลังจากที่ยืนเถียงกันด้วยรอยยิ้ม(แปลกๆ)มาหลายชั่วโมง

ฉันกับรินโตะเดินออกจากโรงเรียนหลังจากแยกย้ายกับรุ่นพี่มิคุโอะ ก่อนจะแยกกันนั้นรุ่นพี่ได้ชวนฉันไปกินไอติมที่ร้านแห่งหนึง แน่นอนฉันตอบตกลงไป และไปพ้นที่รินโตะขอตามมาด้วย
เขานัดฉันเวลา 4 โมง ไปเจอกันในร้านไอติม ตอนนี้เวลา 3โมงกว่า ท้องฟ้ามืดครึ้ม เหมือนฝนจะตก ช่วยไม่ได้ช่วงนี้มันช่วงหน้าฝนนินา ฉันเลยตัดสินใจรีบไปร้านไอติมทันที


แกร๊ก~

''ยินดีต้อนรับค่ะ~ ^w^''

เมื่อเข้าไปในร้านก็มีพนักงานต้อนรับยืนต้อนรับอยู่ แล้วเธอก็พาพวกเราไปนั่งที่โต๊ะ

''จะสั่งอะไรเลยไหมค่ะ ? ^w^''

''เอ่อ...ยังค่ะ''

''ค่ะ จะสั่งอะไรยกมือเรียกนะค่ะ ^w^''

พนักงานโค้งให้ทีนึงแล้วเดินจากไป ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างสังเกตุเห็นว่าฝนเหมือนจะตกลงมาแล้วด้วย แล้วรุ่นพี่มิคุโอะจะมาได้หรือเปล่านะ? 

''นี่....เลนกะ ชอบเจ้าหัวต้นหอมขนาดนั้นเลยหรอ?''

''อะ เอ๋!!! =//[]//=''

หลังจากที่เงียบกันอยู่ซักพัก รินโตะยิงคำถามมา เจ้าหัวต้นหอมคงเป็น รุ่นพี่มิคุโอะแน่นอน

''ว่าไงล่ะ?''

''กะ ก็ แอบชอบ มานานแล้วล่ะ =/////=''

''งั้นหรอ.... คงไม่สมหวังหรอก....''

''พูออะไรของนายน่ะ....''

''ก็สิ่งที่เธอคิดมันเป็นไปไม่ได้ไงล่ะ''
 

ปัง!! 


ฉันเอามือตีโต๊ะอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ คนในร้านรวมถึงพนักงานหันมามองที่ฉันกันเป็นตาเดียว 

''หมายความว่าไง!! จะมากไปแล้วนะรินโตะ!!''

''..........''

ฉันตะคอกใส่รินโตะ เขาได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร

''นายมันจะเข้าใจอะไร.... ใช่สิ.....นายมันก็แค่......''คนแปลกหน้า''เท่านั้น!!''

''...........'' 

อยู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลออกมา ฉันรีบลุกออกจากที่นั่งแล้ววิ่งออกนอกร้านไปทันทีปล่อยให้รินโตะนั่งอยู่อย่างงั้น

ซ่า~~ ซ่า~~

ฉันวิ่งออกไป ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา ตอนนี้เสื้อฉันเปียกน้ำไปหมดแต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันไม่รู้ว่าตัวฉันวิ่งไปไหน หรือวิ่งมานานเท่าไหร่แล้ว
สุดท้ายฉันก็หยุดลงที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปนั่งกอดเข่าแล้วเอาหน้าซุกลงบนหัวเข่า คิดเรื่องที่กระทำไปก่อนหน้านี้ เกิดมาเพิ่งทำอย่างงี้เป็นครั้งแรก คำพูดพวกนั้นของรินโตะ มันเหมือนลูกศรที่ยิงมาที่กลางอกจนทำให้รู้เจ็บอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนเขาจะพยายามไม่ให้ฉันกับรุ่นพี่ได้สมหวังกันจริงๆ ทำไมเขาถึงทำอย่างงั้นล่ะ....?

''หึ....คิดไปก็เท่านั้นแหละ.....''

ฉันเงยหน้ามองหน้าฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย จะว่าไปฉันควรไปขอโทษรินโตะนะ ฉันไม่น่าไปตะคอกใส่เขาเลย..... ตอนนี้รินโตะคงเกลียดฉันแล้วแน่ๆ......


เลนกะ!!!


'' ?? ''

อยู่ๆก็มีเสียงตะโกนเรียกฉัน เสียงนี้....รินโตะหรอ? เป็นไปไม่ได้น่า... เขาหาฉันเจอได้ไง?

''เลนกะ!! อยู่ไหนน่ะ? เลนกะ!! ''

''........''

ฉันลุกขึ้นยืนหลบหลังต้นไม้เพื่อไม่ให้เขาได้เห็นฉัน

''ไม่ได้อยู่ที่นี้งั้นหรอ......?''

''............''

''เลนกะ.....ผม...ขอโทษ!!''

''เอ๋......''

''ผมรู้นะ ว่าเลนกะอยู่ตรงนั้น....''

''.........''

ฉันค่อยๆเดินออกจากที่ซ่อนอย่างช้า แล้วเดินเข้าไปหาเขา

''เลนกะ....''

''ตามฉันมาทำไมล่ะ.....?''

''.........''

''ทำไม......?''

''.........''

น้ำตาฉันเริ่มไหลอีกครั้งโดยไม่มีสาเหตุ รินโตะก็ได้แต่ยืนเงียบอยู่เช่นเคย


หมับ!


''เอ๋?....''

''..........''

อยู่ๆรินโตะก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด ท่ามกลางสายฝน ไม่มีผู้คนเดินผ่านแม้แต่คนเดียว มีเพียงแค่ฉันกับรินโตะเท่านั้น

''ระ รินโตะ.....''

''อย่างทำให้เป็นห่วงอย่างงี้สิ.......''


ตึกตัก ตึกตัก

ในขณะที่เข้ากอดฉันอยู่นั้น หูของฉันก็ได้ไปแนบกับแผ่นอกของเขาได้ยินหัวใจเต้นอยู่เบาๆ อารมณ์ที่รุนแรงก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆหายไปทีละนิดทีละนิด

''ฉันก็...ขอโทษที่ตะคอกใส่นายนะ....''

''อื้อ....ไม่เป็นไรหรอก...''

''ขอโทษจริงๆ.....''

''ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง..''

รินโตะลูบหัวฉันเบาๆ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แม้จะยืนตากฝนที่เย็นขนาดไหน มันก็ยังคงอบอุ่นอยู่อย่างงั้น



                                                                      โปรดติดตามชมตอนต่อไป