[Fic Vocaloid] MerodyLove เสียงเพลงรักจากหัวใจนายหน้าเหมือน [RintoxLenka]

ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องราวของรินโตะ

คืนหนึ่งเป็นวันที่ฝนตกหนักอย่างกับพายุเข้า บนถนนริมหน้าผา รถคันหนึ่งที่ขับด้วยความเร็วเพื่อที่จะให้ถึงที่หมายเร็วขึ้น

''คุณคะ ขับเร็วไปแล้ว ช้าหน่อยเถอะ....''


หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งข้างคนขับ พูดเตือนเขา 


''ไม่เป็นไรหรอก ที่รัก ใกล้จะถึงบ้านแล้วคงไม่มีอะไรหรอก''


หญิงสาวทำหน้าเหนื่อยใจกับสามีของเธอที่ไม่เชื่อคำพูดของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอหันไปมองลูกน้อยทั้ง 2คนของเธอที่นั่งอยู่ด้านหลัง ลูกสาวนอนหลับสนิต ส่วนลูกชายของเธอยังไม่หลับและยังนั่งนิ่งจ้องมองเธอด้วยสายตาไร้เดียงสา แน่นอนลูกๆของเธอนั้นยังไม่มีใครอายุเกิน5ขวบเลย

''ยังไม่หลับหรอ? รินโตะ?''

เธอเอ่ยชื่อลูกชายของเธอ เมื่อยังเห็นเทวดาตัวน้อยยังไม่หลับ

''.....'' รินโตะนั่งเงียบ แล้วพยักหน้าตอบไปแทน

เธอยิ้มแล้วเอื้อมมือไปขยี้หัวลูกชายเบาๆ ก่อนที่จะหันกลับไปมองทางต่อ  รถคันนี้ยังคงขับเร็วอยู่เช่นเคย


แปร๊นนนนน!


''??''

เมื่อขับมาได้ซักพัก ได้ยินเสียงแตรรถคันหนึ่งที่ขับตามหลังมา ด้วยความเร็วเช่นกันแล้วชนท้ายของเธอเข้าอย่างจัง

''ง๊าาาา !?''

ลูกสาวของเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที 

''รินเกาะตัวพี่เขาไว้นะ!!''

เธอรีบตะโกนบอกลูกสาวของเธอ รินก็ทำตามคำสั่งของเธอ

''อะไรวะเนื้ย!?''

คนขับหรือผู้เป็นพ่อรีบเหยียบคันเร่ง เพิ่มความเร็วแต่ไม่ทันเสียแล้ว



ปัง!! 


''กริ๊ดดดดดดด''
''อ๊ากกกกกกก''


ตูม!!!!


รถคันหลังชนท้ายรถจนรถเสียหลัก ตกหน้าผาไป

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

''โอ๊ย......จะ เจ็บ...''

รินโตะคลานออกจากตัวรถในสภาพหงายท้องอยู่ เขาดึงตัวน้องสาวออกมาด้วยเช่นกัน ที่ศีรษะของเขามีเลือดไหลออกมา

''ริน! ริน!''

เขาเขย่าตัวน้องสาวเบาๆ เมื่อยังเห็นรินยังหายใจอยู่เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกที่น้องสาวยังปลอดภัย 

''พ่อฮะ แม่ฮะ!?''

เขาคลานไปทางด้านหน้าของรถ เขาเอื้อมมือเข้าไปในรถหวังว่าจะดึงพวกเขาออกมาได้บ้าง

''พ่อฮะ...พ่ะ......''

เขาดึงร่างผู้เป็นพ่อออกมา ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น เขารีบถอยออกจากร่างของผู้เป็นพ่อทันที คงเป็นภาพที่เด็กอย่างเขารับไม่ไหวแน่นอน

''คะ ใครก็ได้ฮะ! ช่วยด้วย!!''

เขาตัดสินใจตะโกนขอความช่วยเหลือ

''ชะ ช่วยด้วยฮะ!! ช่วยด้วย!''

เขายังคงตะโกนอยู่อย่างงั้น ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

''ชะ ช่วยด้วย.....''

ตุบ!

เขาตะโกนอยู่อย่างงั้นมาเป็นเวลานาน สุดท้ายก็ล้มลงไปด้วยความเหนื่อยล้าและท้อแท้ เขาค่อยๆหลับตาลงอย่างช้าๆ แล้วเขาก็หลับไป

.
.
.
.
.
.
.
.

''อือ.....''

เขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนที่จะหันมองรอบๆ เป็นห้องสีขาวสะอาด ข้างๆมีรินนอนอยู่บนเตียง แน่นอนที่เขาอยู่นั้นโรงพยาบาลนี้เอง

''ตื่นแล้วหรอจ๊ะ?''

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น รินโตะหันไปมองเธอ เธอมีเส้นผมสีบรอนซ์ยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีฟ้าสดใส กับผู้ชาย ผมสีบรานซ์เช่นกันแต่ดวงตาสีเดียวกับเส้นผม

''คะ คุณคือ?''

รินโตะในสภาพที่มึนงง จ้องมองด้วยความสงสัย

''ฉันขอแนะนำตัวนะจ๊ะ ฉันชื่อ คากามิเนะ เรนะ* ส่วนคนนั้นสามีของฉันชื่อ คากามิเนะ เรย์* จ๊า ^^''(*ชื่อสมมุติที่ตั้งขึ้นจ้า~)

''ฉันพบพวกเธอที่ด้านล่างของหน้าผา..... พวกเราเลยพามาที่โรงพยาบาลจ๊า...''

''แล้ว...พ่อกับแม่ของผม...พ่อ....''

รินโตะนึกภาพเมื่อคืนที่เขาลากร่างพ่อของเขาออกจากรถ เป็นภาพที่น่ากลัวมากสำหรับเขา 

''พ่อกับแม่เธอ.... เสียชีวิตแล้ว...เสียใจด้วยนะ...''

''......''

''ชื่อ รินโตะ สินะ''

''....''

''ไม่ต้องเศร้านะ มาอยู่กับฉันไหม?''

''เอ๊ะ??''

''ฉันจะรับเธอกับน้องสาวของเธอเป็นลูกบุญธรรมของฉัน จะมาไหม?''

''.......''

รินโตะ คิดอย่างหนัก เพราะพ่อแม่ของเขาเคยบอกว่า ห้ามไปกับคนแปลกหน้า แต่ในเมื่อ ตอนนี้เขาไม่เหลือใครนอกจากน้องสาวแล้ว บ้านก็กลับไม่ถูก แถมพวกเขาอายุยังน้อยกันด้วย

''คุณจะเป็นแม่ของผมหรอ...?''

''จ๊ะ~ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พวกเราจะดูแลพวกเธออย่างดีเลย^^''

''....ตกลงฮะ''

''ดีจ๊า ต่อไปนี้ เธอชื่อ คากามิเนะ รินโตะ นะจ๊ะ^w^''

''คา...กามิ...เนะ?''

''ใช่จ๊ะ^w^''


แง๊!~~

หลังจากพูดเสร็จเสียงรินก็ดังขึ้นมา รินโตะรีบหันไปมองรินน้องสาวของเขาที่เพิ่งตื่น จู่ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง สงสัยเธอยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้อยู่แน่เลย

''อะ หนูรินจ๊ะ~ อย่าร้องนะจ๊ะ อย่าร้อง~ ^^;''

''แง๊~~''

''........''

ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งไปที่เตียงของริน แล้วรีบปลอบรินทันที รินโตะมองได้ซักพัก เขาก็หันไปมองผู้ชายที่ยืนเงียบอยู่มุมห้องมาเป็นเวลานาน

''เอ่อ....''

''?''

เขาหันมามองรินโตะ ด้วยสายตาเย็นชา

''คุณเรย์....''

''จะเรียก พ่อ ก็ได้นะ ไม่ได้รังเกียจหรอก... ''

''นี้~ ต้องเรียก''ปะป๊า''สิ~=3=''

หลักจากคุณเรย์พูดเสร็จคุณเรนะก็พูดแซกขึ้นมาหลังจากปลอบรินจนเงียบไปแล้ว

''แล้วแต่เธอเลย...''

''แหม่~ เรย์จังล่ะก็ น่ารักที่ซู๊ตต~ >3<''

หลักจากพูดเสร็จเธอก็วิ่งไปกระโดดกอดเขาทันที ครอบครัวนี้คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง

''รินโตะคุงก็เรียกฉันว่า ''มาม๊า''นะ~ รินจังด้วย~>3<''

''อะเระ??''

''มา..ม๊า..''

''นั้นแหละ แหม่~น่ารักจริงๆเลย>3<''

เธอเดินไปหยิกแก้มรินโตะเบาๆ แล้วตามด้วยริน โดยมีคุณเรย์ทำหน้าเหนื่อยใจอยู่ด้านหลัง



หลักจากพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลประมาณ 4-5วัน ผมกับรินก็ออกจากโรงพยาบาล ก็ไปงานศพของพ่อกับแม่ที่เสียไป พวกเราเศร้ากันมากในเวลานั้น หลังจากงานศพเสร็จ คุณเรนะก็เรียกรอยยิ้มของพวกเรากลับมาอีกครั้ง ทำให้ลืมเรื่องเศร้าๆไป พวกเขาก็พาพวกเราไปที่บ้านของพวกเขา



           
                                                                       โปรดติดตามตอนต่อไป