ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลับบ้านกัน
กริ๊ง~ กริ๊ง~
เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นว่าหมดเวลาพักกลางวันแล้ว ฉันหยิบข้าวกล่องของตัวเองที่กินหมดแล้ว จากนั้นลุกขึ้นเพื่อที่จะเตรียมกลับไปยังห้องเรียน และไม่ลืมที่จะบอกลารินกับเลนด้วย
ช่วงพักกลางวันนี้ ฉันได้คุยกับรินเยอะเลย รินเธอก็ทำงานเป็นนักร้องอยู่ที่เดียวกับเลนน่ะแหละ ดังนั้นเย็นนี้เลยต้องพาคนที่ชื่อ รินโตะ อะไรนั้นกลับบ้านด้วย มาม๊าคิดยังไงนะถึงส่งรินกับรินโตะมาอยู่ด้วย =_=
ตุบ!
''โอ๊ย...''ฉันเดินชนกับใครก็ไม่รู้ วันนี้มันอะไรเนื้ย 2ครั้งแล้วนะ T^T
''ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?''ผู้ชายที่เดินชนฉันพูดพร้อมยื่นมือมาที่ฉัน
''ระ รุ่นพี่มิคุโอะ...=//[]//='' หน้าของฉันแดงขึ้นมาทันทีที่เห็นคนข้างหน้า
''ครับ แต่ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ'' เขายื่นมือค้างอยู่อย่างนั้น คงเมื่อยแล้วล่ะมั่ง
''คะ...-////-''ฉันจับมือรุ่นพี่มิคุโอะ แล้วลุกตามแรงดึง
''มะกี้ขอโทษด้วยที่เดินไม่ได้ดูเธอเลย''รุ่นพี่มิคุโอะมองฉันพร้อมทำหน้าสำนึกเหมือนทำความความผิดระดับชาติมาซะอย่างงั้น
''มะ ไม่เป็นไร ฉันต่างหาก ที่เดินไม่ได้ดูรุ่นพี่...''
''ไม่เป็นไรหรอก รู้จักผมสินะ เธอชื่ออะไรหรอ ?''
''ละ เลนกะ คากามิเนะ เลนกะ''
''เลนกะสินะ ชื่อน่ารักดีนิ เหมือนหน้าตาเลย ^.^''
''งะ งั้นหรอคะ...-////-''
''แน่นอน จริงสิเย็นนี้เธอว่างไหมเลนกะ?''
''เอ๋ ทำไมหรอคะ?''
''กะว่าจะชวนเธอไปกินข้าวเย็นซะหน่อย ก็ถือว่าเป็นการขอโทษที่ชนเธอน่ะ^.^''
''เอ่อ...เย็นนี้หรอคะ คงไม่ว่างหรอกค่ะ ขอโทษนะคะ!''ฉันก้มหัวขอโทษรุ่นพี่ ก็เพราะเย็นนี้ต้องพารินโตะกลับบ้านด้วยสิ ถ้าขืนไปกินข้าวกับรุ่นพี่มีหวังรินโตะได้นอนที่โรงเรียนแน่เลย
''งั้นหรอ ไม่เป็นไร ว่างวันไหนบอกด้วยล่ะกัน^^''รุ่นพี่มิคุโอะยิ้มให้ฉััน
''คะ...''
''งั้นขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่''รุ่นพี่ขยี้หัวฉันเบาๆแล้วก็เดินจากไป
(*´▽`*)
ฉันนั่งฟินอยู่อย่างงี้มาประมาณหลายชั่วโมงได้ ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้โชคดีขนาดนี้นะ ที่จริงฉันน่ะแอบชอบรุ่นพี่มิคุโอะมาตั้งแต่ตอนเข้ามาในโรงเรียนนี้แรกๆเลย ตอนนั้นรุ่นพี่เขาดูเท่มากๆเลย ฉันก็ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนนี้ก็ดันชอบรุ่นพี่เหมือนกันหมดเลย ขืนฉันเข้าไปตีสนิตมากกว่านี้คงโดนดักตบหน้าบ้านแน่เลย แต่ก็น่าเสียดายจัง อดไปดินเนอร์กับรุ่นพี่เลย =3=
กริ๊ง~กริ๊ง~
''หมดเวลาแล้ว พรุ่งนี้เจอกันใหม่''
''นักเรียนเคารพ~''ทุกคนลุกขึ้นพร้อมพูดว่า ขอบคุณ หลังจากนั้นคุณครูก็เดินออกจากห้องไป
''(*´▽`*)''
''เลนกะ...=_=''รินโตะที่นั่งเงียบมาตลอดทั้งวันก็หันมามองฉันที่กำลังนั่งฟินอยู่อย่างงั้น
''(*´▽`*).....''
''เลนกะ..กลับบ้าน..=_=''รินโตะลุกขึ้นมาเขย่าตัวฉันเบาๆ จริงสิฉันต้องพารินโตะหลับบ้านนินา =w=
''ขอโทษนะ แปปนึงๆ''ฉันรีบเก็บหนังสือ ปากกา ใส่ในกระเป๋านักเรียนทันที
''เธอเป็นอะไรเนื้ย...เห็นเหม่อทั้งวัน..?''รินโตะมองฉันด้วยความสงสัยพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมา
''ไม่มีอะไร กลับกันเถอะ''ฉันเดินออกจากห้องนำรินโตะไป
.
.
.
.
.
.
.
.
''.....''หลักจากที่ฉันกับรินโตะเดินออกจากโรงเรียนมาพวกเราก็เงียบกันตลอดทาง ไม่ยักรู้ว่ารินโตะจะเป็คนนเงียบๆ หรือเขายังพูดภาษาญี่ปุ่นยังไม่เก่งนะ เมื่อฉันเดินข้างเขาฉันรู้ตัวเองเลยว่าตัวเองดูเตี้ยมาก=_=หรือรินโตะสูงก็ไม่รู้ให้ตายสิจะสูงไปไหนกัน
''นี้รินโตะ นายไม่พูดภาษาอังกฤษแล้วหรอ?''เพื่อทำลายความเงียบนี้ฉันจึงหาเรื่องมาคุยกับรินโตะ
''ถ้าพูดแล้วเธอจะฟังออกไหมล่ะ?''
''ไม่ แต่นายดูไม่เหมือนคนอังกฤษเลยนะ..''
''ผมก็เป็นลูกคนญี่ปุ่นน่ะแหละ แต่เกิดที่อังกฤษ''
''แล้วพ่อแม่จริงๆของนายล่ะ??''
''เสียไปตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ...''
''อะ ฉะ ฉันขอโทษนะที่ถามอย่างงั้นไป''
''ชังมันเถอะ...''
''อืม ถึงบ้านแล้วล่ะ..''พวกเราเดินคุยไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน ฉันพารินโตะไปยังห้องนอนของเขา
''นี้ห้องของนายนะ ฉันก็อยู่ห้องตรงข้ามห้องนาย มีอะไรบอกฉันได้นะ''
''อืม ขอบใจนะ''ฉันยิมให้เขาแล้วปิดประตูห้องของเขา แล้วเดินไปยังห้องของตัวเอง วางกระเป๋านักเรียนแล้วล้มตัวลงบนเตียงที่แสนสบายของฉัน มันก็ดีนะ มีสมาชิกใหม่เพิ่มอีก2คน ครอบครัวเราคงมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
''กี่โมงแล้วเนื้ย?'' ฉันหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง ตอนนี้เวลา4โมงครึ่ง
''ออกไปซื้อของมาทำอาหารเย็นดีกว่า''ฉันลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับเดินไปหยิบเงินในลิ้นชักจำนวนหนึ่งแล้วเดินออกจากห้อง
''....''ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องของรินโตะ ฉันควรจะชวนเขาไปตลาดด้วยดีไหมนะ หรือจะให้เขาอยู่เฝ้าบ้าน(พูดซะเป็นหมาเลย)ดีละเนื้ย
แอ๊ด~
''.....?''ฉันมองรินโตะที่เปิดประตูมาพอดี
''เธอจะไปไหน?''
''ปะ ไปตลาดน่ะ ดะ เดี๋ยวฉันจะกลับมานะ''ด้วยความตกใจเมื่อฉันพูดเสร็จก็รีบเดินไปทันที
''ไปด้วย...''ฉันหันมามองรินโตะ ที่เดินตามฉันมา อย่างที่คิดเลยเขาคงไม่อยู่บ้านคนเดียวแน่ๆ
''อะ อื้มแล้วแต่...''ฉันเดินออกจากบ้านพร้อมกับรินโตะ และไม่ลืมที่จะล็อกประตูบ้าน
''เราไปกันเถอะ''ฉันหันไปพูดกับรินโตะแล้วเดินนำไปตลาดทันที
เมื่อมาถึงตลาดพวกเราก็แยกกันไปซื้อของ เพื่อที่จะได้เร็วขึ้น
''อือ..ต้นหอม ผักชี กล้วย...ผักบลาๆๆๆ''ฉันยืนดูรายการอาหารที่ซื้อมาส่วนใหญ่จะเป็นพวกผักที่ฉันไปซื้อทั้งนั้น ส่วนของรินโตะฉันบอกเขาให้ไปซื้อพวกเนื้อมา
''เลนกะ~....''ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกก็พบรินโตะเดินมาพร้อมกับถุงใส่เนื้อและส้ม(?)
''ได้แล้วสินะ....แล้วส้มนั้น?''ฉันชี้ถุงส้มที่รินโตะถือมา
''ส้มนี่ ผมกินเองต่างหาก''รินโตะยื่นถุงเนื้อมาให้ฉันแล้วถุงส้มรินโตะก็เป็นคนถือเอง
''ฮิฮิ~''
ครืน...~
''เอ๋..?''ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า ก็เห็นเมฆดำปกคลุมท้องฟ้าเต็มไปหมดสามารถบ่งบอกได้ว่าฝนตกแน่ๆ
''เหมือนฝนจะตกแล้วสิ...รีบกลับกันเถอะ''รินโตะมองท้องฟ้าก่อนที่จะบอกฉันให้รีบกลับบ้าน
''อื้ม รีบกลับ...''
แปาะแปะ...แปาะแปะ...~ซ่า...~~~
ฉันพูดยังไม่ทันเสร็จฟ้าก็เทฝนลงมาทันที ฉันกับรินโตะต่างรีบวิ่งไปหาที่หลบฝน
แต่เนื่องจากของที่ฉันถือมันหนักมาก ทำให้วิ่งช้าลง
''เอามานี่..''รินโตะหยิบถุงกับข้าวทั้งหมดในมือฉันไปแล้ววิ่งไปหลบฝนใต้ต้นไม้
ซ่า~~
ฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก แม่ค้าพ่อค้าที่ขายของอยู่รีบเก็บข้าวของแล้วกลับกันทันที
อย่างงี้ไม่น่าลืมเอาร่มมาเลยเรา
''ฝนตกหนักจัง...''ฉันมองฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องแล้วก็หันไปมองรินโตะ แต่รินโตะหันหน้าหนีไปทางอื่นอยู่
''มีอะไรหรอรินโตะ??''ฉันสะกิดรินโตะ ด้วยความสงสัย
''ละ..เลนกะ..เสื้อ..เธอน่ะ...-////-''
''เสื้อ?''ฉันก้มมองดูเสื้อของตัวเอง
''กะ กริ๊ดดดดด!~''ที่ฉันเห็นคือเสื้อฉันที่เปียกฝน มันเป็นชุดนักเรียน แล้วชุดมันบางด้วยมันทำให้เห็น ''บรา''ของฉัน
''ยะ หยุดกรี๊ดนะ เอ้านี้!..=//[]//=''รินโตะถอดเสื้อนอกออกแล้วเอามาคลุมที่ตัวฉัน
''ขะ ขอบคุณนะ...;////;''ฉันพยายามดึงเสื้อของรินโตะให้มันปิดให้มิดที่สุด
''คราวหลังระวังหน่อยละกัน...=////=''รินโตะหันไปมองฝนที่ตกอยู่ทันที หน้าของเขาแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย
''อื้ม...;////;''ฉันมองรินโตะในสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับฉันตอนนี้ ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในเสื้อของรินโตะ ถึงเขาจะดูเป็นคนเงียบ นิ่งๆ แต่จริงๆเขาก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ...
โปรดติดตามชมตอนต่อไป >w<
เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นว่าหมดเวลาพักกลางวันแล้ว ฉันหยิบข้าวกล่องของตัวเองที่กินหมดแล้ว จากนั้นลุกขึ้นเพื่อที่จะเตรียมกลับไปยังห้องเรียน และไม่ลืมที่จะบอกลารินกับเลนด้วย
ช่วงพักกลางวันนี้ ฉันได้คุยกับรินเยอะเลย รินเธอก็ทำงานเป็นนักร้องอยู่ที่เดียวกับเลนน่ะแหละ ดังนั้นเย็นนี้เลยต้องพาคนที่ชื่อ รินโตะ อะไรนั้นกลับบ้านด้วย มาม๊าคิดยังไงนะถึงส่งรินกับรินโตะมาอยู่ด้วย =_=
ตุบ!
''โอ๊ย...''ฉันเดินชนกับใครก็ไม่รู้ วันนี้มันอะไรเนื้ย 2ครั้งแล้วนะ T^T
''ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?''ผู้ชายที่เดินชนฉันพูดพร้อมยื่นมือมาที่ฉัน
''ระ รุ่นพี่มิคุโอะ...=//[]//='' หน้าของฉันแดงขึ้นมาทันทีที่เห็นคนข้างหน้า
''ครับ แต่ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ'' เขายื่นมือค้างอยู่อย่างนั้น คงเมื่อยแล้วล่ะมั่ง
''คะ...-////-''ฉันจับมือรุ่นพี่มิคุโอะ แล้วลุกตามแรงดึง
''มะกี้ขอโทษด้วยที่เดินไม่ได้ดูเธอเลย''รุ่นพี่มิคุโอะมองฉันพร้อมทำหน้าสำนึกเหมือนทำความความผิดระดับชาติมาซะอย่างงั้น
''มะ ไม่เป็นไร ฉันต่างหาก ที่เดินไม่ได้ดูรุ่นพี่...''
''ไม่เป็นไรหรอก รู้จักผมสินะ เธอชื่ออะไรหรอ ?''
''ละ เลนกะ คากามิเนะ เลนกะ''
''เลนกะสินะ ชื่อน่ารักดีนิ เหมือนหน้าตาเลย ^.^''
''งะ งั้นหรอคะ...-////-''
''แน่นอน จริงสิเย็นนี้เธอว่างไหมเลนกะ?''
''เอ๋ ทำไมหรอคะ?''
''กะว่าจะชวนเธอไปกินข้าวเย็นซะหน่อย ก็ถือว่าเป็นการขอโทษที่ชนเธอน่ะ^.^''
''เอ่อ...เย็นนี้หรอคะ คงไม่ว่างหรอกค่ะ ขอโทษนะคะ!''ฉันก้มหัวขอโทษรุ่นพี่ ก็เพราะเย็นนี้ต้องพารินโตะกลับบ้านด้วยสิ ถ้าขืนไปกินข้าวกับรุ่นพี่มีหวังรินโตะได้นอนที่โรงเรียนแน่เลย
''งั้นหรอ ไม่เป็นไร ว่างวันไหนบอกด้วยล่ะกัน^^''รุ่นพี่มิคุโอะยิ้มให้ฉััน
''คะ...''
''งั้นขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่''รุ่นพี่ขยี้หัวฉันเบาๆแล้วก็เดินจากไป
(*´▽`*)
ฉันนั่งฟินอยู่อย่างงี้มาประมาณหลายชั่วโมงได้ ไม่รู้ทำไมวันนี้ถึงได้โชคดีขนาดนี้นะ ที่จริงฉันน่ะแอบชอบรุ่นพี่มิคุโอะมาตั้งแต่ตอนเข้ามาในโรงเรียนนี้แรกๆเลย ตอนนั้นรุ่นพี่เขาดูเท่มากๆเลย ฉันก็ได้แต่แอบมองอยู่ห่างๆ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียนนี้ก็ดันชอบรุ่นพี่เหมือนกันหมดเลย ขืนฉันเข้าไปตีสนิตมากกว่านี้คงโดนดักตบหน้าบ้านแน่เลย แต่ก็น่าเสียดายจัง อดไปดินเนอร์กับรุ่นพี่เลย =3=
กริ๊ง~กริ๊ง~
''หมดเวลาแล้ว พรุ่งนี้เจอกันใหม่''
''นักเรียนเคารพ~''ทุกคนลุกขึ้นพร้อมพูดว่า ขอบคุณ หลังจากนั้นคุณครูก็เดินออกจากห้องไป
''(*´▽`*)''
''เลนกะ...=_=''รินโตะที่นั่งเงียบมาตลอดทั้งวันก็หันมามองฉันที่กำลังนั่งฟินอยู่อย่างงั้น
''(*´▽`*).....''
''เลนกะ..กลับบ้าน..=_=''รินโตะลุกขึ้นมาเขย่าตัวฉันเบาๆ จริงสิฉันต้องพารินโตะหลับบ้านนินา =w=
''ขอโทษนะ แปปนึงๆ''ฉันรีบเก็บหนังสือ ปากกา ใส่ในกระเป๋านักเรียนทันที
''เธอเป็นอะไรเนื้ย...เห็นเหม่อทั้งวัน..?''รินโตะมองฉันด้วยความสงสัยพร้อมกับหยิบกระเป๋านักเรียนขึ้นมา
''ไม่มีอะไร กลับกันเถอะ''ฉันเดินออกจากห้องนำรินโตะไป
.
.
.
.
.
.
.
.
''.....''หลักจากที่ฉันกับรินโตะเดินออกจากโรงเรียนมาพวกเราก็เงียบกันตลอดทาง ไม่ยักรู้ว่ารินโตะจะเป็คนนเงียบๆ หรือเขายังพูดภาษาญี่ปุ่นยังไม่เก่งนะ เมื่อฉันเดินข้างเขาฉันรู้ตัวเองเลยว่าตัวเองดูเตี้ยมาก=_=หรือรินโตะสูงก็ไม่รู้ให้ตายสิจะสูงไปไหนกัน
''นี้รินโตะ นายไม่พูดภาษาอังกฤษแล้วหรอ?''เพื่อทำลายความเงียบนี้ฉันจึงหาเรื่องมาคุยกับรินโตะ
''ถ้าพูดแล้วเธอจะฟังออกไหมล่ะ?''
''ไม่ แต่นายดูไม่เหมือนคนอังกฤษเลยนะ..''
''ผมก็เป็นลูกคนญี่ปุ่นน่ะแหละ แต่เกิดที่อังกฤษ''
''แล้วพ่อแม่จริงๆของนายล่ะ??''
''เสียไปตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ...''
''อะ ฉะ ฉันขอโทษนะที่ถามอย่างงั้นไป''
''ชังมันเถอะ...''
''อืม ถึงบ้านแล้วล่ะ..''พวกเราเดินคุยไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน ฉันพารินโตะไปยังห้องนอนของเขา
''นี้ห้องของนายนะ ฉันก็อยู่ห้องตรงข้ามห้องนาย มีอะไรบอกฉันได้นะ''
''อืม ขอบใจนะ''ฉันยิมให้เขาแล้วปิดประตูห้องของเขา แล้วเดินไปยังห้องของตัวเอง วางกระเป๋านักเรียนแล้วล้มตัวลงบนเตียงที่แสนสบายของฉัน มันก็ดีนะ มีสมาชิกใหม่เพิ่มอีก2คน ครอบครัวเราคงมีชีวิตชีวาขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
''กี่โมงแล้วเนื้ย?'' ฉันหันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะข้างเตียง ตอนนี้เวลา4โมงครึ่ง
''ออกไปซื้อของมาทำอาหารเย็นดีกว่า''ฉันลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับเดินไปหยิบเงินในลิ้นชักจำนวนหนึ่งแล้วเดินออกจากห้อง
''....''ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องของรินโตะ ฉันควรจะชวนเขาไปตลาดด้วยดีไหมนะ หรือจะให้เขาอยู่เฝ้าบ้าน(พูดซะเป็นหมาเลย)ดีละเนื้ย
แอ๊ด~
''.....?''ฉันมองรินโตะที่เปิดประตูมาพอดี
''เธอจะไปไหน?''
''ปะ ไปตลาดน่ะ ดะ เดี๋ยวฉันจะกลับมานะ''ด้วยความตกใจเมื่อฉันพูดเสร็จก็รีบเดินไปทันที
''ไปด้วย...''ฉันหันมามองรินโตะ ที่เดินตามฉันมา อย่างที่คิดเลยเขาคงไม่อยู่บ้านคนเดียวแน่ๆ
''อะ อื้มแล้วแต่...''ฉันเดินออกจากบ้านพร้อมกับรินโตะ และไม่ลืมที่จะล็อกประตูบ้าน
''เราไปกันเถอะ''ฉันหันไปพูดกับรินโตะแล้วเดินนำไปตลาดทันที
เมื่อมาถึงตลาดพวกเราก็แยกกันไปซื้อของ เพื่อที่จะได้เร็วขึ้น
''อือ..ต้นหอม ผักชี กล้วย...ผักบลาๆๆๆ''ฉันยืนดูรายการอาหารที่ซื้อมาส่วนใหญ่จะเป็นพวกผักที่ฉันไปซื้อทั้งนั้น ส่วนของรินโตะฉันบอกเขาให้ไปซื้อพวกเนื้อมา
''เลนกะ~....''ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกก็พบรินโตะเดินมาพร้อมกับถุงใส่เนื้อและส้ม(?)
''ได้แล้วสินะ....แล้วส้มนั้น?''ฉันชี้ถุงส้มที่รินโตะถือมา
''ส้มนี่ ผมกินเองต่างหาก''รินโตะยื่นถุงเนื้อมาให้ฉันแล้วถุงส้มรินโตะก็เป็นคนถือเอง
''ฮิฮิ~''
ครืน...~
''เอ๋..?''ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า ก็เห็นเมฆดำปกคลุมท้องฟ้าเต็มไปหมดสามารถบ่งบอกได้ว่าฝนตกแน่ๆ
''เหมือนฝนจะตกแล้วสิ...รีบกลับกันเถอะ''รินโตะมองท้องฟ้าก่อนที่จะบอกฉันให้รีบกลับบ้าน
''อื้ม รีบกลับ...''
แปาะแปะ...แปาะแปะ...~ซ่า...~~~
ฉันพูดยังไม่ทันเสร็จฟ้าก็เทฝนลงมาทันที ฉันกับรินโตะต่างรีบวิ่งไปหาที่หลบฝน
แต่เนื่องจากของที่ฉันถือมันหนักมาก ทำให้วิ่งช้าลง
''เอามานี่..''รินโตะหยิบถุงกับข้าวทั้งหมดในมือฉันไปแล้ววิ่งไปหลบฝนใต้ต้นไม้
ซ่า~~
ฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก แม่ค้าพ่อค้าที่ขายของอยู่รีบเก็บข้าวของแล้วกลับกันทันที
อย่างงี้ไม่น่าลืมเอาร่มมาเลยเรา
''ฝนตกหนักจัง...''ฉันมองฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องแล้วก็หันไปมองรินโตะ แต่รินโตะหันหน้าหนีไปทางอื่นอยู่
''มีอะไรหรอรินโตะ??''ฉันสะกิดรินโตะ ด้วยความสงสัย
''ละ..เลนกะ..เสื้อ..เธอน่ะ...-////-''
''เสื้อ?''ฉันก้มมองดูเสื้อของตัวเอง
''กะ กริ๊ดดดดด!~''ที่ฉันเห็นคือเสื้อฉันที่เปียกฝน มันเป็นชุดนักเรียน แล้วชุดมันบางด้วยมันทำให้เห็น ''บรา''ของฉัน
''ยะ หยุดกรี๊ดนะ เอ้านี้!..=//[]//=''รินโตะถอดเสื้อนอกออกแล้วเอามาคลุมที่ตัวฉัน
''ขะ ขอบคุณนะ...;////;''ฉันพยายามดึงเสื้อของรินโตะให้มันปิดให้มิดที่สุด
''คราวหลังระวังหน่อยละกัน...=////=''รินโตะหันไปมองฝนที่ตกอยู่ทันที หน้าของเขาแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย
''อื้ม...;////;''ฉันมองรินโตะในสภาพที่ไม่ต่างอะไรกับฉันตอนนี้ ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในเสื้อของรินโตะ ถึงเขาจะดูเป็นคนเงียบ นิ่งๆ แต่จริงๆเขาก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ...
โปรดติดตามชมตอนต่อไป >w<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น