คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เจ้าเหมียววว
''คาริยะคุง~ ออกไปซื้อนมให้มินิทีสิ~~''
เสียงตะโกนของคุณมิโดริคาว่าดังขึ้นมาถึงชั้นสอง ขณะที่กับผมกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนที่เช่ามา ผมวางหนังสือลงพร้อมกับลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่าง ผมจ้องมองบุคคลตรงหน้าที่อุ้มลูกแมวสีขาวไว้ในอ้อมอก
''มีอะไรครับ?'' ผมทวนคำถามก่อนหน้านี้ คุณมิโดริคาว่าทำท่าถอนหายใจ ก่อนที่จะพูดคำสั่งอีกครั้ง
''ออกไปซื้อนมให้เจ้ามินิไง...'' คุณมิโดริคาว่าพูดพร้อมกับลูบหัวเจ้าลูกแมวน้อยด้วยความเอ็นดู ที่จริงลูกแมวตัวนั้นผมไปเจอมันอยู่ในกล่องกระดาษในวันที่ฝนตก ด้วยความสงสารจึงพามันกลับบ้านมาด้วย ทีแรกคุณฮิโรโตะก็ไม่อนุญาติให้เลี้ยงมันหรอก แต่คุณมิโดริคาว่าช่วยคุยให้จึงได้เลี้ยงในที่สุด
''ครับๆ'' ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ดูเซ็งๆ ก่อนที่จะเดินไปใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน
''มี๊~ มี๊~'' เสียงเล็กๆของเจ้าลูกแมวน้อยร้องขึ้นเมื่อผมกำลังเดินออกจากบ้าน
''คาริยะคุง~ เอามินิไปด้วยสิ'' คุณมิโดริคาว่าพูดขึ้น ทำเอาผมหันกลับมาแทบไม่ทัน
''เอาไปทำไม??''
''ก็ถือว่าพามันไปเดินเล่นด้วยเลยล่ะกัน^^''
คุณมิโดริคาว่าส่งลูกแมวมาให้ผม ผมอุ้มมันอย่างเบามือที่สุด
''งั้น..ไปล่ะครับ..''
''อื้ม!~''
ผมเดินออกจากบ้านพร้อมกับเจ้ามินิ ทำไมถึงต้องชื่อนี้หรอ ? ก็เห็นมันตัวเล็กๆ ก็ตั้งชื่อตามขนาดก็เท่านั้นเอง ดูเหมือนเจ้ามินิจะทำตัวสงบมากเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของผม
''สีขาวงั้นหรอ แกจะนำโชคอะไรมาให้ชั้นบ้างมั้ยเนื้ย?''
''มี๊~~~''
''คิคิ~~''ผมลูบหัวมันอย่างอ่อนโยน ผมเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนึ่ง หยิบนมกล่องนึ่งให้เจ้ามินิ แล้วเดินไปจ่ายตัง
''20 บาทค่าาา ^^ ''
ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า
[ไม่เตรียมตังมาเลยนินา......]
ทะ ทำไงดีล่ะเนื้ย จะบอกยกเลิกแล้วเอาไปเก็บก็อย่างไงๆอยู่ โชคร้ายชะมัดเลยวันนี้!!!!!! T^T
''นี้ครับ '' อยู่ๆก็มีคนมายื่นแบงค์ให้กับพนักงานแทน
''???'' เมื่อผมหันไปมองหน้าบุคคลคนนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือ
คนที่ผมรักที่สุด
''รุ่นพี่คิริโนะ!!?'' ขอเปลี่ยนจากคำว่าโชคร้ายของวันนี้เป็นโชคดีแทนล่ะกันTwT
''เรียบร้อยแล้วค่ะ โอกาศหน้าเชิญใหม่นะคะ ^^'' ผมรีบคว้าถุงแล้วเดินออกจากร้านสะดวกซื้อทันที โดยมีรุ่นพี่คิริโนะเดินตามหลังมา
''ให้ตายสิคาริยะ ถ้าจำไม่ผิดของเก่านายยังไม่ได้จ่ายชั้นเลยนะ=_=''
''ละ แล้วใครบอกให้จ่ายให้ล่ะ....เงินผมก็มี.....=3=; '' ผมทำเป็นซึนใส่รุ่นพี่คิริโนะ รุ่นพี่มองผมเหมือนรู้ทันผม
''ไม่เชื่อหรอก ว่าตอนนี้มีเงินจ่าย~~''
''มะ มีจริงๆนะ!!''
''ไม่เชื่อ~''
''เชื่อสิ!!''
''มี๊~~~~''
เสียงของเจ้ามินิดังขึ้น ขัดการโต้เถียงของพวกเรา
''หือ?.....ลูกแมวนินา!~''
รุ่นพี่คิริโนะจ้องลูกแมวในอ้อมอกผม ผมก็ลืมตัวไปเลยว่าอุ้มเจ้าตัวนี้อยู่
''น่ารักจังเลย~~''
รุ่นพี่คิริโนะย่อตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกับเจ้ามินิ พร้อมกับลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู
''มันชื่ออะไรหรอ?'' แลตัวเจ้าตัวจะสนใจลูกแมวเป็นพิเศษ ทั้งลูบหัว ทั้งเกาคาง
''ชื่อ มินิ... ''
''งั้นหรอ~ สวัสดีเจ้ามินิ~ ♡''
''มี๊~~~~~''
มินิร้องขึ้นทำเหมือนว่าเข้าใจที่อีกฝ่ายพูด
''หือ? คาริยะเป็นอะไร ทำไมต้องพองแก้มอย่างงั้นด้วย?'' รุ่นพี่เคยหน้ามองผม ผมพองแก้มอยู่หรอ??
''อะไร!! ผมไม่ได้อิจฉามินิเลยซักหน่อย!!''
''หรอๆ~ อิจฉามันทำไมล่ะ?~''
จะไม่อิจฉาได้ไง เป็นแค่ลูกแมวยังได้รับ ความรัก ความเอ็นดู จากรุ่นพี่เยอะกว่าผมอีก
โฮ่ง โฮ่ง!!
''เงี๊ยวววว!!!''
อยู่ๆก็มีสุนัขเจ้าถิ่นฝูงนึ่งเดินผ่านมาเห็นเจ้ามินิเขาพอดี เมื่อเจ้ามินิเห็นอย่างงั้น ด้วยความตกใจ เจ้ามินิดีดตัวออกจากอ้อมอกผมวิ่งไปหนีไป ตามด้วยพวกเจ้าสุนัขเจ้าถิ่นวิ่งตาม
''มินิ!!'' ผมกับรุ่นพี่คิริโนะรีบวิ่งตามไป เนื่องจากพวกสัตว์4ขา มักจะมีความเร็วเป็นเลิศ ทำให้พวกเราวิ่งตามไม่ทัน
''เดี๋ยวชั้นวิ่งไปดักทางนั้นเอง!''รุ่นพี่คิริโนะ วิ่งเลี้ยวไปทางซอกตึก ผมหันกลับไปไม่ทันจึงต้องวิ่งตามทางที่พวกสัตว์นั้นวิ่งไป
''ไปไหนแล้วเนื้ย.....?''เมื่อถึงทางแยกกลับไม่เจอพวกสุนัขนั้นอยู่ ผมจึงตัดสินใจวิ่งตรงไปข้างหน้า
โฮ่ง! โฮ่ง!
เมื่อผมวิ่งไปเรื่อยๆก็ได้ยินเสียงเห่ามาจากซอยเล็กๆ ข้างเสาไฟฟ้ามันเขียนว่า ''ทางตัน''
ผมมั่นใจว่าเจ้ามินิต้องอยู่ในนั้นแน่นอน ผมวิ่งเข้าไปซอยเล็กๆนั้น
''อะ ออกไปนะ!!!''
วิ่งเข้าไปสักพักก็พบกับรุ่นพี่คิริโนะที่นั่งตัวสั่นกอดเจ้ามินิไว้แน่น
โดยมีพวกสุนัขเจ้าถิ่นนั้นรุมดักไว้
''รุ่นพี่คิริโนะ!!!''
ในเวลาเร่งรีบแบบนี้ ร่างกายมักจะไปเร็วกว่าสมองเสมอ ผมขว้างกล่องนมที่พึ่งซื้อมาไม่นานใส่เจ้าพวกสุนัขเจ้าถิ่น
ตุบ!!
เอ๊ง! เอ๊ง!....
ด้วยความแรงและน้ำหนักของกล่องนมที่กระทบหัวสุนัขอย่างจัง พวกมันจึงวิ่งหนีผ่านผมไป
''รุ่นพี่คิริโนะ!...''
ผมรีบเดินเข้าไปดูบุคคลตรงหน้าที่ยังนั่งสั่นอยู่อย่างงั้น
''เจ็บตรงไหนหรือป่าวครับ??''
รุ่นพี่คิริโนะส่ายหัวให้ช้าๆ ในขณะที่ตัวยังสั่นอยู่
''ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องกลัวนะ...''
ผมสวมกอดรุ่นพี่พร้อมกับลูบหัวปลอบเบาๆ ดูเหมือนร่างกายของรุ่นพี่จะหยุดสั่นลงแล้ว
''ขอบใจนะ ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ''
ผมก็ยังกอดรุ่นพี่อยู่อย่างงั้น พร้อมกับก้มหน้าลงมาดูเจ้ามินิที่ยังตัวสั่นด้วยความกลัว ที่อยู่ใน
อ้อมกอดของรุ่นพี่คิริโนะ
ผมเอามืออีกข้างลูบตัวของมินิ มันเงยหน้าขึ้นมามองผมกับรุ่นพี่คิริโนะ และมองไปรอบๆสำรวจดูว่ามันปลอดภัยแล้วจริงๆ
''มี๊~......มี๊~.......''
''ปลอดภัยแล้วล่ะ มินิ...''รุ่นพี่คิริโนะลูบหัวมันเบาๆ ก่อนที่จะเขยิบออกจากอ้อมกอดของผมแล้วลุกขึ้น ผมลุกขึ้นตามรุ่นพี่แล้วรุ่นพี่คิริโนะ ก็ส่งเจ้ามินิมาให้ผม
''ชั้นต้องกลับแล้วล่ะ...ขากลับบ้านก็ระวังตัวด้วยล่ะ''
''ขอโทษนะครับที่พามาเจอเรื่องแบบนี้....''
''ไม่ต้องคิดมากหรอก คาริยะ ''
''มี๊~~~'' เจ้ามินิเหมือนจะรู้ว่ารุ่นพี่คิริโนะจะไปแล้ว มันพยายามดิ้นรนจะไปหารุ่นพี่คิริโนะ
''เดี๋ยวว่างๆ ชั้นจะมาเยื่อมแกนะ มินิ^^'' รุ่นพี่คิริโนะ ย่อตัวลงลูบหัวเจ้ามินิ
''งั้น...โชคดีนะครับรุ่นพี่...'' ผมก้มหน้ามองมินิสลับกับรุ่นพี่คิริโนะ
''อื้มแล้วเจอกันคาริยะ'' รุ่นพี่คิริโนะลุกขึ้นยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ เสร็จแล้วรุ่นพี่ก็เดินจากไป ทิ้งความรู้สึกอ่อนโยนเอาไว้
''สงสัยต้องไปซื้อนมให้แกอีกรอบแล้วล่ะ~''
''มี๊~~~~~~''
ความคิดเห็น