คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : (ตอนพิเศษ/รอเนื้อเรื่องหลัก)การหายตัวของชินสุเกะ(ช่วงตอนไปอวกาศ)
ชินสุเกะ!
เฮ้!ชินสุเกะ! อยู่ไหนเนื้ย!?
ชินสุเกะคุง!
พวกเราทั้งชมรมฟุตบอลทุกคนช่วยกันตามหาชินสุเกะ ที่หายไปหลังจากที่ส่งพวกเทนมะออกไปอวกาศกัน
''เจอมั้ย?'' ผมหันไปหาฮามาโนะ กับ ฮายามิ ที่เดินหาอยู่ใกล้ๆ
''ไม่เจอเลยลาะ''ฮามาโนะส่ายหัวให้รัวๆ
''ไม่ใช่ว่าแอบไปกับพวกเทนมะไปแล้วหรอครับ?'' ฮายามิทำหน้าเหมือนจะถอดใจในการตามหาครั้งนี้แล้ว
''ก็เป็นไปได้แฮะ...'' แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนื้ย ถ้าชินสุเกะตามเทนมะไปจริงๆล่ะก็...
ผมเริ่มเป็นห่วงชินสุเกะซะแล้วสิ
''อ้าว! คาริยะกับคาเงยาม่านินา~''
''เป็นยังไงบ้าง?''
''ที่บ้านก็ไม่อยู่น่ะครับ สนามตรงสะพานก็ไม่มี เดินดูรอบเมืองแล้วก็ไม่เจอเลยล่ะครับ''
ทั้งสองทำหน้าผิดหวัง เหมือนเสียแรงที่ต้องเดินออกจากโรงเรียนไปตามหาในเมือง
''งั้นหรอ งั้นก็กลับไปรวมตัวกันที่ห้องชมรมกันก่อนล่ะกัน''
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน ก่อนที่จะพาเดินกลับไปที่ห้องชมรม
แปลกไหมล่ะครับ ทำไมผมถึงออกคำสั่งได้ เพราะผมได้เป็นกัปตันแล้วน่ะสิ~ เนื่องจากคนที่น่าจะเป็นกัปตันได้เนื้ยดันไปเป็นอินาสุมะเจแปนกันหมดเลย ที่ชมรมเลยโหวดตัวแทนกัปตันอีกคน ซึ่งผมได้เสียงโหวดมากที่สุด เพราะผมน่ะอยู่กับชินโดบ่อยๆอาจจะมีความเป็นผู้นำอยู่ในตัว เหมือนชินโดบ้าง
ครืด~ ครืดด~
อยู่ๆระบบสั่นของที่สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า โทรศัทพ์ ก็ดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นมาเปิดดูคนที่โทรมา
''พวกนายไปก่อนเลย ชั้นมีธุระแปปนึง''
ผมรีบเดินออกจากพวกคาริยะ ผมเดินจนถึงต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นนึง
''ฮัลโหล่ ชินโด''
''ฮัลโหล่คิริโนะ ได้ยินชัดไหม?''
''อื้ม เดินทางถึงไหนแล้วล่ะ?''
''ก็พึ่งออกจากวาปมาแล้วล่ะ''
ก็นะ อาจจะฟังดูงงนิหน่อยแต่ก็พอเข้าใจคำว่าวาปในอวกาศ ที่แปลว่าย้ายจากอีกที่นึงไปอีกที่นึงด้วยความไวแสง แต่ก็ยังสงสัยอยู่ดีว่ามันมีสัญญาณบนนั้นด้วยหรอเนื้ย
''งั้นหรอ แล้วมีอะไรหรอ?''
''ก็จะโทรมาบอกนายว่า ชินสุเกะอยู่กับพวกเราน่ะ''
''นึกแล้ว แอบตามเทนมะไปจริงๆด้วย ทุกคนเขาเป็นห่วงแทบแย่''
''นึกแล้วเหมือนกันว่าทุกคนบนโลกต้องเป็นห่วงเขาแน่ๆเลย ฮ่าฮ่า''
''ก็ออกตามหากันให้วุ่นเลยล่ะ เดี๋ยวชั้นไปบอกทุกคนล่ะกัน ขอบใจที่โทรมาบอกนะ''
''อื้ม~ เฮ้ย~อยากให้นายมาด้วยจังเลย~''
''อยากไปด้วยใจจะขาดอยู่แล้ว งี้แอบตามชินสุเกะไปด้วยก็ดีสิ~''
''ฮ่าๆ ถ้านายแอบขึ้นมาได้ ชั้นจะช่วยนายแอบเต็มที่เลยล่ะ''
''อย่างงั้นถ้าโดนเจอก็แย่สิ~''
''ก็นั้นสินะ ~''
[เฮ้ย!ชินโด มั่วทำอะไรอยู่น่ะจะถึงดาว@#$ (จำชื่อดาวไม่ได้)แล้วนะ]
อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายอีกคนนึงลอยผ่านสายเข้ามา
''แป๊ปนึงนะ...''
[รู้แล้ว! เดี๋ยวตามไป!!]
[อะไรกัน! ไม่เห็นต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้นเลยก็ได้!]
[ก็บอกแล้วไงเดี๋ยวตามไป! แกก็ไปซักสิ!!]
[เออๆ ไปก็ได้!!]
ถึงจะได้ยินไม่ค่อยชัด แต่ดูเหมือนว่าชินโดหงุดหงิดเลยแฮะ
''มาล่ะ..''
''อื้ม จะไปแล้วสินะ..''
''อืม...''
''งั้นชั้นจะไม่กวนนายแล้วล่ะ แค่นี้นะ''
''คิริโนะ!....''
''หือ? มีอะไรหรอ?''
''ดูแลตัวเองด้วยล่ะ เป็นห่วงนะ..~''
''ระ รู้น่าาา! นายก็ด้วยล่ะ!''
''อื้ม แค่นี้ล่ะ รักนายนะคิริโนะ''
ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!
''.......''
ชินโดตัดสายทันทีที่พูดเสร็จ ผมนี่ยืนแข็งทื่อ ใบหน้าแดงถึงใบหู
''จะ เจ้าบ้าชินโดมันเขินนะเฟ้ยยย! =///[]///=''
ผมตะโกนใส่โทรศัทพ์ ถึงแม้จะตัดสายกันไปแล้ว แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่ชินโดไม่ได้ยิน
ผมเก็บโทรศัทพ์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปที่ชมรมทันที
''เอาน่าคิริโนะ อย่าทำหน้าอย่างงี้สิเดี๋ยวคนอื่นรู้กันพอดี''
เมื่อผมเดินมาถึงหน้าห้องชมรม ผมตบแก้มตัวเองเบาๆ หลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองจะเดินยิ้มมาตลอดทาง คนอื่นๆเขายังเป็นห่วงเรื่องชินสุเกะอยู่นะ ตัวเองมายิ้มอย่างมีความสุขอย่างงี้เดี๋ยวโดนหาว่าบ้าแน่ๆ
ครืด~~
เมื่อผมก้าวเดินประตูอัตโนมัตก็เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นทุกคนที่มีสีหน้าเครียดๆต่างกับผมก่อนหน้านี้
''อ้าว~มาแล้วหรอคิริโนะ''
รุ่นพี่ซันโกคุหันมาทักผมทันทีที่ผมเดินเข้ามา ผมพยักหน้าตอบให้แทน ก่อนที่จะเดินไปยังหน้าห้องชมรม
''เอาล่ะ ทุกคนมีข่าวมาบอกล่ะ~''
ทุกคนหันมองผมเป็นตาเดียวกัน
''ก่อนหน้านี้ ชินโดโทรมาหาผม บอกว่า ชินสุเกะอยู่กับพวกเขาล่ะ''
ตอนนี้ทุกคนทำหน้าโล่งอกกัน ที่รู้ว่าชินสุเกะยังปลอดภัยดี
''เห็นมั้ยล่ะ ผมเดาถูกจริงๆด้วยล่ะครับ''ฮายามิทำท่าดีใจเหมือนถูกรางวัลที่1
''ก็ดีแล้วล่ะ ที่ปลอดภัยดีอ่ะนะ~''
''นั้นสินะ เป็นห่วงแทบแย่~''
ผมกวาดสายตามองทุกคนที่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข โล่งใจขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะ
''ยังไงก็เย็นมากแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ!!~'
'ฮามาโนะตะโกนขึ้นมา ทุกคนก็ต่างเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องชมรมกัน ผมก็เช่นกัน ผมเดินไปปิดไฟปิดแอร์ให้เรียบร้อยและไม่คิดลืมดูรอบๆก้องเผื่อใครจะลืมของไว้ และเมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่ได้ลืมอะไร ก็เดินออกไปโรงเรียนทันที
''กลับมาแล้วครับ~~''
''ยินดีต้อนรับกลับจ๊ะ รันมารุ''
เมื่อเดินเข้าไปในบ้าน เป็นเรื่องปกติที่คุณแม่จะออกมาต้อนรับทุกครั้ง
''ครับ~''
ผมถอดรองเท้าวางไว้บนชั้นวางรองเท้า แล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของตัวเองทันที
''เฮ้ย~ เหนื่อยชะมัดเลย...''
ผมล้มตัวนอนบนเตียงสีเขียวอ่อนๆของผม
''หือ?''
ผมนอนมองรูปถ่ายที่ตั้งไว้อยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง ผมเอื้อมมือไปหยิบรูปนั้นมาดู ในภาพคือทุก
คนในชมรมฟุตบอลที่มาเข้าในทีมกันใหม่ๆ ตอนนั้นพวกเราต้องเป็นตัวสำรองกันมาก่อนถึงจะได้
มาเป็นทีมหลัก ผมสังเกตุตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆชินโด เมื่อก่อนผมเป็นติดชินโดมากเลยล่ะ ไปไหน
มาไหนด้วยกันตลอด ไม่ยักรู้เลยแฮะ แค่ปีเดียวความรู้สึกก็เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ผมถือรูปภาพ
แล้วลุกขึ้นไปยืนอยู่ที่ระเบียง สายตาทอดมองเหล่าดวงดาวบนท้องฟ้า ชินโดคงอยู่ที่ดาวดวงใด
ดวงนึงในนี้ไหมน๊า
''ชินโด.....พยายามเข้านะ''
----------------------------------------------------------
อยู่ก็อยากแต่งแบบนี้อ่ะนะ เนื้อเรื้องหลักรออีกซักพักนะ ยังคิดไม่ออกเลย(แล้วแต่งตอนนี้มาได้ไง)
ความคิดเห็น