[Inazuma Eleven GO] Football is love (ShindouxKirinoxKariya)

ลำดับตอนที่ #13 : หลงรัก

 ''คาริยะ?''


''เป็นยังไงบ้างครับ รุ่นพี่คิริโนะ ^^'' คาริยะเลื่อนประตูปิดอย่างเบามือ แล้วเดินมานั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเตียง


''ชั้นคิดว่านายไปเรียนแล้วซะอีกนะ โดดหรอ?''


''ก็.....ผมเป็นห่วงรุ่นพี่นินา~'' คาริยะเกาแก้มตัวเองแก้เขิน เหมือนหน้าผมอยู่ๆก็แดงขึ้นนิดๆแฮะ ไม่เคยคิดมาก่อนว่า คนอย่างคาริยะเนื้ยนะจะเป็นห่วงผม


''ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบใจที่เป็นห่วงล่ะกัน...''


''อะไรเนื้ย~ ทำเหมือนไม่อยากเจอผมยังไงอย่างนั้นเลยล่ะ เกลียดผมหรือเปล่าเนื้ย?''


''ปะ เปล่าซะหน่อย ''


''ช่างเถอะครับ ยังไงซะ ผมก็รักรุ่นพี่เสมอนะครับ ^^''


ขะ ขนลุก ขนลุกซะมัด... วันนี้ได้ยินคำนี้กี่คำแล้วเนื้ย 


''เอ๋~ แค่คำพูดคงยังไม่พอให้รุ่นพี่รักล่ะมั้ง แสดงด้วยดีมั้ยน๊าาาาา~''


''ยะ หยุดเลยนะ!! พอเถอะวันนี้โดนมาเยอะพอแล้วเนื้ย!!'' ผมเอามือดันหน้าคาริยะที่ทำท่าเหมือนจะจูบผมอีกครั้ง


''เยอะหรอ...? แสดงว่า รุ่นพี่ชินโดก็.......''


น่ะ นั้นไงหลุุดออกไปแล้วไง หวังว่าคาริยะคงไปวางแผนฆ่าชินโดหรอกนะ(ดูในหนังมาเยอะ)


''!!'' อยู่ๆคาริยะก็พุ่งกดผมลงนอนกับเตียง ใบหน้าของคาริยะกับผมห่างกันไม่ถึงคืบ สายตาพวกเราจ้องกันไม่วางตา ทำเอาตัวผมอึ้งอีกครั้ง


''ระหว่างผมกับรุ่นพี่ชินโด...รุ่นพี่จะเลือกใคร?''


''................''


''เอ้า~ นักเรียนตื่นแล้วไปรับทานอาหารกลางวันได้ละ........แล้ว.......''



ครูพยาบาลสาวที่หายออกไปข้างนอกไปนาน เมื่อถึงเวลาพักกลางวันก็จะมาบอกให้คนที่นอนใน
ห้องพยาบาลไปกินข้าว เมื่อครูเปิดประตู มองผมกับคาริยะที่ยังกดกันอยู่อย่างงั้นอยู่บนเตียง ใบหน้าของครูห้องพยาบาลก็แดงถึงใบหูทันที 




''พะ พวกเธอ ทะ ทำอะไรกันคะเนื้ย!! @//[]//@''



''รุ่นพี่รีบเผ่นกันเถอะครับ=[]='' คาริยะรีบลงจากเตียงผู้ป่วย แล้วคว้ามือผมดึงผมวิ่งออกจากห้องพยาบาลทันที



พวกเราวิ่งมาหลบกันที่มุมบันไดกัน ผมเนื้ยแทบจะเป็นลมอีกรอบ 


''เกือบแล้วไงล่ะนั้น เนอะรุ่นพี่''


''เกือบบ้าอะไรชั้นจะตายเอาเนื้ย =[]=''


''คิคิ ขอโทษครับ~~'' 


คาริยะลุกขึ้นพร้อมกับคว้ามือผมดึงผมให้ลุกขึ้นก่อนที่จะพาผมขึ้นบันได



''จะไปไหนอีกล่ะ...''


''ก็บนดานฟ้ายังไงล่ะครับ''


''เที่ยงแล้วนินา ก็ไปกินข้าวสิ ผมเอากล่องข้าวไปไว้ข้างบนตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ''


''ออหรอ.....''



เมื่อพวกเราขึ้นไปถึงชั้นสุดท้ายของอาคาร เมื่อเปิดประตูชั้นดานฟ้าออก แสงสว่างที่แสนจะแสบตาส่องเข้ามาในตาจึงต้องเอามือขึ้นมาบัง เมื่อตาสามารถปรับแสงให้เข้ากับแสงข้างนอกได้ ก็เห็นพื้นที่โล่งๆสีขาว ลมโชยเบาๆ ได้บรรยาศสุดๆ 
คาริยะเดินออกไปหาที่นั่งพักร่มๆ 



แปะ แปะ



''รุ่นพี่คิริโนะ มานั่งตรงนี้สิครับ''


เมื่อเขาหาที่นั่งร่มๆได้ เขาเอามือตบพื้นเรียกผมให้มานั่ง ผมก็ไม่ได้ขัดอะไรผมก็เข้าไปนั่งตามที่คาริยะบอก



ครืด~ ครืด~



''หือ? ชินโด?'' ผมรีบคว้าโทรศัทพ์ออกจากกระเป๋ากางเกงทันที ผมเปิดดูข้อความที่ส่งมา




Shindou : นายอยู่ไหนหรอ ชั้นกลับไปหานายที่ห้องพยาบาล แต่นายไม่อยู่

อย่างที่คิดเลย ชินโดจริงๆด้วย

Kirino : ชั้นอยู่บนดานฟ้าน่ะ

Shindou : โอเค เดี๋ยวชั้นไปหา

ชิบแล้วไง คาริยะก็อยู่ด้วย จะทำยังไงดีล่ะเนื้ยยยย!

''ใครหรอครับ รุ่นพี่??''

''ก็ชินโดน่ะแหละ... เขาจะขึ้นมาหา...''

''...............'' 





ปัง!



พวกเราสะดุ้งกันเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เมื่อผมหันไปมองก็พบชินโดขึ้นมาถึงแล้ว จะว่าไป เร็วไปมั้ย ผมพึ่งส่งข้อความกลับยังไม่ถึง นาทีเลยนะ =_=

ปัญหาอีกอย่าง ชินโดกับคาริยะตอนนี้จ้องหน้ากันอย่างไม่วางตากันเลยทีเดียว



''คิริโนะ ชั้นเอาข้าวกล่องมาให้น่ะ''


''อะ อืม ขอบใจนะ''


''ให้เสร็จแล้วก็ไปสินะครับ ^^''


''ไม่มีทางหรอก ชั้นจะขอนั่งด้วยคนได้มั้ยล่ะ ^^''


''ตามสบายเลยนะชินโด''


''ระ รุ่นพี่!''


''หือ? แล้วทำไมหรอ?''


''เปล่าครับ....''


''พวกเรากินข้าวกันดีกว่านะ ^^''



ผมแกะผ้าห่อข้าวกล่องของผมออก หยิบตะเกียบแล้วเปิดฝากล่องข้าวออก เผยให้เห็น ข้าวไข่เจียวธรรมดาๆ นั้นเอง



''ทานแล้วนะครับ~~''



ผมดึงไข่เจียวออกเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วคีบข้าวกับเข้าปากพร้อมกัน ขณะที่เคี้ยวข้าวนั้น สายตาก็ชำ
เหลืงไปดูข้าวกล่องของชินโด เป็นเบนโตะที่ถูกจัดมางดงามเข้ากับสไตน์ของชินโดดี ส่วนของคาริยะก็เป็นข้าวกล่องธรรมดาๆ มีข้าวมีไก่ทอดมีผัก แต่เขี่ยผักทิ้งไปไว้ข้างกล่องหมดเลยซะงั้น



''นี่ๆ คิริโนะ ลองกินนี่ดูสิ~'' ชินโดคีบไข่ม้วนมาทางผม ทำเหมือนจะป้อน แน่นอนผมไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว


''อื้ม อ้าม~'' ผมกินไข่ม้วนที่ชินโดคีบมาให้ ใบหน้าของชินโดยิ้มแบบลุ้นๆ


''อร่อยมั้ย?''


''อื้ม อร่อย''


''งั้นหรอ ชั้นทำไข่ม้วนเองเลยนะ ~''


''จริงหรอ อร่อยมากเลยล่ะ''


''รุ่นพี่คิริโนะ....''



อยู่ๆคาริยะก็กะตุกแขนเสื้อของผม เมื่อผมหันไป ก็มีไก่ทอดมาอยู่ตรงหน้า


''อันนี้ผมก็ทอดเองเลยนะ...''

''ก็ได้ๆ อ้าม~''


ผมกินไก่ทอดของคาริยะบ้าง สีหน้าของเขายิ้มระลื่นเหมือนจะดีใจมากเลยสินะ


''เป็นยังไงบ้าง?''

''อื้ม..ก็อร่อยดีนะ~''

''คิริโนะ...''

''หือ?''

''ขอบคุณสำหรับอาหารครับ~''


อิ่มชะมัดเลย ไม่ได้อิ่มเพราะอะไรหรอก ก็สองคนนี้น่ะสิ คีบของกินมาให้เป็นระยะๆเลย ปฎิเสธไม่ลงด้วยสิ เกือบกินของตัวเองไม่หมดแล้วไงล่ะ



''หือ? ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนินา?''


ผมหยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาดูนาฬิกา เห็นว่าเหลืออีกไม่ถึง5นาทีก็ต้องไปเรียนวิชาช่วงบ่าย หลังจากที่ไม่ได้เรียนช่วงเช้าเลย


''งั้นชั้นลงไปล้างข้าวกล่องก่อนนะ''


''อื้ม เดี๋ยวชั้นตามไปนะ''



ชินโดหยิบกล่องข้าวเปล่าแล้วเดินบงจากดานฟ้าไป ผมก็นั่งเก็บกล่องข้าวของผมเช่นกัน





หมับ! 





''หือ?''


อยู่ๆคาริยะก็มากอดผมจากทางด้านหลัง


''คะ คาริยะ...''


''ไม่อยากไปไหนเลย...''


''ไม่ได้นะคาริยะ.. นายจะโดดเรียนแบบนี้ทั้งวันไม่ได้หรอก...''

''แต่...ผมอยากจะอยู่กับรุ่นพี่นินา....''คาริยะรัดตัวผมแน่นกว่าเดิม 



''ตอนเย็นก็ต้องเจอกันที่ห้องชมรมอยู่น่าา...'' 


''.........''



คาริยะคลายกอดออกจากตัวผม ผมใช้โอกาศนี้รีบลุกขึ้นหยิบกล่องข้าวแล้วเดินไปที่ประตู 



''รุ่นพี่ยังไม่ให้คำตอบผมเลยนะ.....''


''คำตอบ?''


ผมหันกลับมามองคาริยะ 


''ลืมจริงด้วย...ที่ว่าระหว่างผมกับรุ่นพี่ชินโด... รุ่นพี่จะเลือกใคร..''


''........'' นั้นสินะเขาถามผมตอนอยู่ห้องพยาบาลนินา


''ผมยังรอคำตอบอยู่นะครับรุ่นพี่คิริโนะ'' 
คาริยะหยิบกล่องข้าวของตัวเองแล้วเดินผ่านผมไป



ผมยืนมองดานฟ้าที่ไม่มีใครอยู่แล้ว ผมทวินเทลของผมถูกพัดลอยตามกระแส่ลมอ่อนๆ มืออีกข้างที่ไม่ได้ถืออะไรไว้ ยกขึ้นมากุมไว้ที่กลางอก ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน ผมคิดว่า.... อาา จะว่ายังไงดีล่ะ ผมน่ะ ดันหลงรักทั้งสองคนนั้นซะแล้วสิ....






------------------------------------------------------------------------------------------------

มาแล้วววววจ๊าาาา เเลดูสั้นๆอีกแล้วแฮะ... ขอโทษที่ช้าอีกเช่นเคยไม่มี

คอมเล่นเลย ตอนนี้แต่ง

ไว้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาศเอามาลง ซักที วันนี้พ่อกลับจากต่าง

จังหวัดพอดี ยึดโน๊ตบุ๊ตชะเลย555555


ก็ขอโทษจริงๆเรื่องความช้า แล้วก็เนื้อเรื่อง อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็ขอ

อภัยด้วยยย

ไรท์ตรวจสอบการเข้าชมอยู่บ่อยๆอ่ะนะ ขอบคุณคนที่คอมเม้นท์มาเตือน

อยู่บ่อยๆ แล้วก็นักอ่านเงาที่เข้ามาอ่านแต่ก็ไม่เม้นท์ ก็ไม่ว่าอะไรก็

ขอบคุณนะ