คู่กัด รักอลวน

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น(กัด)

“ว๊าย! ตายแล้ว สายแล้วไม่ทันแน่ๆเลย” 
เพราะอีตาบ้านั่นแท้ๆทำให้ฉันต้องตื่นสาย คอยดูน่ะ ถึงโรงเรียนเมื่อไรนายตายแน่ ฮืม... 
“เฮ้อ! เกือบไม่ทัน” ฉันเฉียดประตูโรงเรียนเข้ามาตอน 7.59 น. จริงๆแล้วประตูโรงเรียนปิด 8.00 น. เกือบโดนทำโทษแล้วมั๊ยล่ะ เพราะอีตาบ้าคูยะ ต้องรีบไปล้างแค้น แฮ่มๆ 
“แกร๊ก....” 
“อ้าว..มาแล้วเหรอยัยแตงโม้”
 “ยัยบ้า ฉันชื่อแตงโมย่ะ ไม่ใช่แตงโม้ ชื่อฉันเสียหายหมดรู้มั๊ย ยัยมีน” 
“โอ๋ๆ อย่างอนเลยน่ะแตงโม้ เอ๊ย! ไม่ใช่ๆแตงโม น่ะๆ...น้า....”
 “อือ ก็ได้ๆ เออ แล้วรายงานที่อาจารย์ให้จับคู่ทำน่ะเสร็จหรือยัง” 
“อืม ใกล้เสร็จแล้วล่ะ ก็ยังดีนิดนึงที่อีตาโรเจอร์ช่วยน่ะ แล้วของเธอล่ะเสร็จหรือยัง” 
“ยังเลย ก็อ่ะน่ะอีตาคูยะปล่อยให้ฉันทำอยู่คนเดียว เมื่อคืนก็นั่งทำจนดึกวันนี้ก็เลยตื่นสายน่ะ” 
“อ้าว ว่าไงจ๊ะสาวๆ นั่งเม้าท์อะไรกันอยู่เอ่ย” อุ๊ย โรเจอร์นี่นา น่ารักจัง ดูเขามองมีนสิสงสัยจะชอบยัย มีน แต่คงต้องหวังไปก่อนล่ะมั้ง ก็เจอกันทีไรกัดกันทุกที เฮ้อ! 
“นี่ ยัยแตงเน่า รายงานเสร็จหรือยัง” โธ่เอ๊ย อีตาบ้าช่วยก็ไม่ช่วยยังจะมาตั้งฉายาอุบาทว์ๆให้ฉันอีก
 “นี่ยัยแตงเน่า ฉันถามทำไมไม่ตอบ นึกว่าฉันอยากได้ยินเสียงเธอรึไง อ่ะโธ่” แล้วไงฉันจะไม่ตอบจะทำไม เชอะ หยิ่งค่ะหยิ่ง 
“คูยะขา...มาทำอะไรตรงนี่ค่ะเดี๋ยวก็ติดเชื้อโรคจากไอ้พวกบ้านนอกนี่หรอก ป่ะ ไปกับเชอร์รี่ดีกว่าค่ะ ไปค่ะ” อ้าว ยัยตะขบเน่า (มันเป็นฉายาของยัยสตอเบอร์รี่ เอ๊ย ของยัยเชอร์รี่เขาค่ะพวกฉันตั้งให้เอง) พูดยังงี้มาต่อยกันดีกว่าม่ะเป็นตะขบเน่าแล้วยังปากเน่าอีก 
“น่าหมั่นไส้จริงๆ ยัยตะขบนี่มาว่าพวกเรานายคูยะก็เหมือนกันไปเออออกับยัยนั่นอีก อย่าเผลอแล้วกันเจอดีแน่ ฮืม...” 
“อย่าไปหมั่นไส้คูยะเขาเลย เขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย เห็นม่ะ” 
“นี่ยัยมีนเธอเป็นเพื่อนใครกันแน่ย่ะ ไปเข้าข้างอีตานั่นทำไม เธอก็รู้อยู่ว่าอีตานั่นเป็นศัตรูกับฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วน่ะ เป็นเพื่อนกันแท้ๆยังไม่เข้าข้างกันแล้วจะมีใครมาเข้าข้างฉันอีก....มันน่าน้อยใจจริงๆน่ะ ฮึ” 
“ไม่เป็นไรแตงโม เดี๋ยวฉันจะอยู่ข้างเธอเอง” อุ๊ย มีคนน่ารักมาเข้าข้างด้วย 
“ขอบใจน่ะโรเจอร์”
 “ฮึๆ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจเธอที่มีเพื่อนรักแต่เพื่อนรักก็ดันไปเข้าข้างคนอื่น ทั้งที่คนๆนั้นก็เป็นคนที่เธอไม่ชอบด้วย” 
“เออ ก็ใช่เซ่ ฉันมันไม่ดีนี่ ไม่ได้มีจิตใจประเสริฐเลิศเลอทำตัวเป็นสุขภาพจิตหลุดเหมือนใครบางคน เชอะ!” 
“รู้ตัวแล้วก็หัดทำตัวดีๆหน่อยสิ ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยน่ะ”
 “แล้วใครใช้ให้มารักล่ะย่ะ” 
“ก็ไม่ได้อยากจะรัก แต่อยากให้ทำตัวน่ารักๆ เข้าใจมั๊ยเนี่ย”
 “ไม่เข้าใจแล้วก็ไม่อยากทำด้วยมีปัญหาม่ะ” 
“โอ๊ย คุยกับเธอแล้วปวดหัว นี่เธอยังใช้ภาษาคนอยู่หรือเปล่าเนี่ยทำไมพูดกันแล้วไม่รู้เรื่องฮะ” 
“นี่นาย นายว่า ฉันเป็นหมารึไงห๊า!” 
“เปล๊า เธอคิดเองเออเองแล้วมาโทษฉัน นี่ฉันเสียหายน่ะ”
 “ฮึมๆ...นาย..นาย ฝากไว้ก่อนเถอะคราวหน้าฉันไม่ยอมแพ้นายหรอก ชิ!” แล้วพวกเธอจะทะเลาะกันทำไมห๊า ทะเลาะกันแล้วได้เกีรติบัตรกันรึไง ปั่ดโธ่ แล้วนี่ยัยมีนเธอก็เลิกทำตาแม่มดซะทีได้มั๊ย เห็นแล้วอยากจะวิ่งหนี โรเจอร์ก็เหมือนกันไปยั่วโมโหยัยมีนอยู่ได้ ถ้าเกิดอารมณ์มันระเบิดขึ้นมาจะยิ่งกว่าภูเขาไฟฟูจิปะทุอีกน่ะ ใครห้ามก็ยั้งไม่อยู่หรอกจะบอกให้ เห็นสองคนนี่ทะเลาะกันก็น่ารักดีน่ะ ทำให้ฉันอยากมีแฟนจัง 
   ฉันอยู่ ม.5 แล้วยังเป็นโสดอยู่เลยน่ะอยากมีแฟนกะเขามั่งจัง ทำไมน้ามีแต่คนชมว่าน่ารักอย่างนู้น สวยอย่างนี้ แต่ไม่มีใครมาจีบซักที แต่ถึงมีก็ไม่ตรงเสป็กสักคน ผู้ชายที่รู้จักก็มีไม่กี่คนแล้วอย่างนี้จะไปหาแฟนได้ยังไงเล่า เฮ้อ เซ็ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ 
“นี่ ยัยแตงโม นั่งเหม่ออะไรย่ะ” 
“ปะ..เปล่า ไม่มีอะไร” “จริงเร๊อะ ดูมีพิรุธแฮะ” 
“เปล๊า ไม่มี๊ ไม่มีจริงๆ เอ่อ...ไปกินข้าวกันเหอะหิวข้าวแล้ว ดูสิท้องร้องแล้วอ่ะ”
 “อ่ะ ไปก็ได้ ป่ะ” ขอบใจน่ะยัยมีนที่ทำให้ฉันตื่นจากการเพ้อหาผู้ชายซะที หลังจากที่นั่งเหม่อในชั่วโมงของอาจารย์ดวงดาวแล้ว ฉันกับยัยมีนก็รีบบึ่งไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่ก็ยังไม่ทันถึงเล้ย ก็มาเจอกับมารผจญอีกหนึ่งตัว ไม่รู้ว่าจะมาทำไม๊ อุตส่ากะะว่าลงมาช้าแล้วน่ะเนี่ยนึกว่าจะไม่มีใครแล้วซะอีก สาธุ! ขออย่าให้เจอเลย เพี้ยง! 
“อ้าว น้องแตงโม น้องมีน” 
“อ๊ะ พี่ปีเตอร์” แว๊ก! เจอจนได้ บ้าเอ๊ย 
“จะไปทานข้าวหรือครับ”
 “เอ่อ...ค่ะ”มาโรงอาหารคงจะมาฉิงฉ่องมั้งพี่ ก่อนถามให้คิดมั้งน่ะ 
“พี่ขอไปด้วยคนน่ะครับ” โอ๊ย อยากจะไปไหนก็เชิญเหอะ แต่ตอนนี้ฉันจะไปกินข้าว หิวข้าวอ่ะ ขืนนานกว่านี่ได้จับแกกินแทนข้าวกลางวันแน่ 
“ค่ะ” อ๊ะ เห็นอะไรแว๊บๆหว่า อ๋อ ยัยตะขบน่ะเอง ฮ่าๆคิดออกแล้ว หล่อนกำลังเล็งพี่ปีเตอร์นี่อยู่ใช่มั๊ย ได้การล่ะ ฮี่ๆๆ
 “ไปกันเถอะครับน้องแตงโม”
 “อ่ะ...ค่ะ
” ถึงเวลาล้างแค้นน่ะยัยตะขบ 
“หมับ...”
 “อ๊ะ น้องแตงโม” 
“เฮ้ย ยัยแตงโมไปเกาะแขนพี่เขาทำไมน่ะ” แหม ยัยมีนี่น้า...ไม่เก็ทเอาซะเลย อย่างนี้มันต้องถอนเอ๊ย! ไม่ใช่มัต้องพาไปอธิบาย 
ซุบซิบ..ซุบซิบ
 “นี่ยัยมีน เธอน่ะชอบยัยตะขบนั่นมั๊ย”
 “หึ ไม่ชอบเลย ทำตัวเป็นเจ้าหญิงแหมมันน่าหมั่นไส้ แถมเมื่อเช้ายังมาลากคูยะไปอีกฉันล่ะเกลี๊ยด เกลียด” 
“นี่ ยัยมีนฉันลากเธอมาถามไม่ใช่มาระบายความในใจของเธอต่อยัยตะขบนั่นน่ะ ที่ฉันถามน่ะเพื่อจะบอกว่าฉันมีวิธีแก้เผ็ดยัยนั่นแล้ว” “เหรอ ยังไงอ่ะ” ฉันชี้มือไปทางยัยตะขบที่นั่งเมาท์อยู่ที่ม้าหินอ่อนกับพรรคพวกของหล่อน เมาท์จนปากผลิตน้ำลายแทบไม่ทัน
 “อ๋อ ยัยตะขบ อืม แล้วไงต่อ”
 “ฮือ ก็นี่ไงยัยตะขบจ้องจะจับอีตาพี่บ้าปีเตอร์อยู่ใช่มั๊ย ฉันก็จะทำให้เห็นฉันอยู่ใกล้ๆพี่ปีเตอร์ แล้วยัตะขบนั่นก็จะ กรี๊ดๆๆๆๆ เหมือนคนบ้า เข้าใจรึยัง”
 “อ๋อ เข้าใจล่ะ” เข้าใจซะที อืม อยากเห็นหน้ายัยตะขบเวลาเห็นฉันเดินควงแขนกับอีตาพี่ปีเตอร์จัง คงจะโมโหเลืดอเดอือดปุดๆล่ะมั้งฮิๆ เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะไอ้แตงโม มีรึแตงโมจะยอม
 “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
 “เอ่อ นะ..น้องแตงโมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
 “อุ๊บ ปะ..เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ไปกันเถอะค่ะ” เขาจะคิดว่าเราบ้ารึเปล่าเนี่ย ว้าวววว ยัยตะขบเห็นฉันแล้วดูหน้าสิ โห กะจะกินฉันด้วยสายตาเลยหรือเนี่ย คนสวยก็เงี้ยน่ะค่ะ ทำอะไรใครก็อิจฉาฉันไม่ได้หลงตัวเองน่ะค่ะก็มันเป็นเรื่องจริงง่ะ
   “ก๊าก ฮ่าๆๆๆๆ โอยสะใจจริงๆเล้ย” 
“เออ ใช่ๆเธอนี่แน่จริงๆยัยแตงโม” 
“ยัยมีนเธอเห็นหน้ายัยตะขบมั้ย ตล๊ก ตลกฮ่าๆๆ”แล้วเงาดำก็เข้าปกคลุมจาก....... 
“นี่! แตงโมเธอคิดว่าเธอแน่แค่ไหนถึงคิดจะมาแย่งพี่ปีเตอร์จากฉันน่ะ ฮึ”ตามรังควาญได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ เอ้า อุตส่ามาหาเรื่องถึงที่ก็จะจัดให้ 
“มันก็ไม่แน่น่ะ” 
“เธอไม่มีปัญญาแย่งพี่ปีเตอร์ไปจากฉันได้หรอก ฮิๆ” บังอาจมาดูถูกคนอย่างฉัน คิดเร๊อะว่าฉันจะยอม 
“รู้ได้ยังไงจ้ะ เธอไม่เห็นเหรอว่าพี่ปีเตอร์ติดฉันขนาดไหน โฮะๆๆ”เสียงหัวเราะเหมือนตัวร้ายชอบกลแฮะ
 “กรี๊ด...”ดูร้องเข้าสิ เสียงหยั่งกะซอมบี้หิวศพ ได้ยินแล้วสยองหู บรึ๋ย! 
“เธอนี่หน้าด้านจริงๆน่ะยัยแตงโม” 
“อ่ะ อย่างฉันหน้าด้าน อย่างเธอก็คงญาติๆปูนซีเมนต์ล่ะมั้งหนากว่ากันเยอะ”โอ๊ะๆ เลือดขึ้นหน้าวุ้ย
 “กรี๊ด” อาร๊าย ยังหิวอยู่อีกเหรอ
 “ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแตงเน่า”
 “แล้วรีบกลับมาเอาคืนน่ะ คุณตะขบพันธุ์สงวน ฮิๆ” 
“กรี๊ด! ยัยบ้าฉันชื่อเชอร์รี่ย่ะ”แล้วตะขบกับเชอร์รี่มันแตงต่างกันตรงไหน ลูกกลมๆสีแดงเหมือนกันไม่ใช่เหรอ 
         แล้วเรื่องวุ่นๆที่โรงเรียนก็ผ่านไป