โศกนาฏกรรม วันหัวใจไร้ที่พักพิง

ลำดับตอนที่ #2 : รักไฮเทค #1

ท่ามกลางความวุ่นวาย สับสน และโกลาหลในปัจจุบัน  ทำให้มนุษย์มากมายต้องสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกขึ้น  เพื่อหวังให้ตัดปัญหาเหล่านี้ทิ้งออกไป  แต่หารู้ไม่ว่ามนุษย์เหล่านั้นกำลังสร้างสิ่งที่ก่อให้เกิดแต่ความวุ่นวาย สับสน อลหม่าน และโกลาหลมากกว่าเดิมเสียอีก

สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ  ทำให้มนุษย์มากมายไม่สามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ  จากการที่ต้องเดินไปที่ไหนๆ  ก็ต้องเปลี่ยนเป็นการใช้รถยนต์ประเภทต่างๆพาไป   จากนั่งเรือข้ามประเทศ ก็กลายเป็นการนั่งเครื่องบินไปแทน  หรือจากการที่ต้องฉายหนังหรือภาพยนต์ที่กลางแปลง ที่มีแต่ยุง เสื่อ และพัด  ก็สร้างใหม่เป็นโรงภาพยนตร์ที่มีแต่ตั๋ว ที่นั่งสุดเพอร์เฟ็กต์ และเครื่องปรับอากาศสุดแสนจะเย็นสบาย

และหนึ่งในสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆนั้นก็คือ  อินเตอร์เน็ต

อินเตอร์เน็ต  จำเป็นต้องใช้ควบคู่กับคอมพิวเตอร์  ซึ่งอินเตอร์เน็ตมีทั้งข้อดีและข้อเสียมากมาย  อาทิเช่น  ข้อดีของอินเตอร์เน็ตก็คือ  สามารถค้นหาอะไรๆที่ต้องการได้มากมาย  เป็นต้น  แต่ข้อเสียที่ตามมา  คือถ้าหากเราหาอะไรซี้ซั้วมั่วซั่วก็อาจจะมีไวรัสคอมพิวเตอร์เข้ามาได้  ซึ่งอาจดึงข้อมูลบางอย่างของเราไป  หรืออาจจะแฮ็กข้อมูลบางส่วน  เป็นเหตุให้คอมพิวเตอร์เกิดการเสียหาย จนต้องเอาไปฟอร์แมทใหม่ จึงต้องมาลงโปรแกรมหรือทำงานใหม่ทั้งหมด!!..

จึงเห็นได้ว่า  การใช้อินเตอร์เน็ตนั้นมีทั้งข้อดีและข้อเสียปะปนกันไป  แต่นอกจากข้อเสียข้างต้นที่ได้กล่าวไปแล้ว  ยังอาจเกิดข้อเสียที่ส่งผลต่อชีวิตเลยก็เป็นได้

บางทีอินเตอร์เน็ตอาจทำให้เราพบคู่ไม่แท้ได้..

ในเว็บไซต์หลายๆเว็บไซต์  มีการหาเพื่อนคู่ใจของเรา  บางทีอาจมีห้องทำนายทายทักชะตาเนื้อคู่ที่แท้จริง  ซึ่งนั่นก็อาจเป็นสิ่งดี  (สำหรับคนหาแฟนยาก..)  แต่ก็อาจมีสิ่งชั่วร้ายปะปนอยู่  เช่น  การหลอกผู้คนที่หลงเชื่ออะไรง่ายๆให้ลุ่มหลง  หรือเป็นการซื้อตัวของผู้ลุ่มหลงได้

แต่ใครจะไปรู้กันล่ะ  ว่าใครที่รักจริง  หรือใครที่รักกันเล่นๆ..

ทางที่ดีควรหลีกเลี่ยงเว็บไซต์หาคู่  ที่ดูผิวเผินอาจไม่อันตราย  แต่แฝงลึกไปด้วยเนื้อร้ายที่กำลังก่อขึ้น  และเริ่มวิบัติเป็นปรากฏการณ์บนจอคอมพิวเตอร์ที่มีแต่ความชั่วร้าย  และกลายเป็นเว็บไซต์ต้องห้ามในเวลาต่อมา

มีเพียงสิ่งเดียวที่อยากให้คิด  คือคิดเอาไว้  ว่าต้องไม่ให้เว็บไซต์มาลิขิตรักเรา  ดั่งเพลงของพี่เบิร์ด ธงไชย แมคอินไตย  ที่ชื่อเพลง “ชีวิตลิขิตเอง” ที่เนื้อเพลงเขาบอกว่า

“ตั้งแต่วันนี้ นี่คือชีวิตลิขิตของเรา..”

ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง  ผิวค่อนข้างคล้ำ  มีหนวดและเคราขึ้นปกคลุมใบหน้าบริเวณปากของเขาเป็นบางส่วน  ใส่เสื้อยืดสีขาวที่มีรูปหน้าเสือเล็กๆติดอยู่ที่หน้าอกซ้าย  ใส่กลางเกงสีเนื้อ รองเท้าหนังสีน้ำตาลที่ผูกเชือกรองเท้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  ยืนด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าประตูทางเข้าสวนสาธารณะ  ภายในมือขวามีดอกกุหลาบสีแดงประมาณ 12 – 13 ดอก  ซึ่งถูกห่อด้วยพลาสติกสีใส  ลายตารางหมากรุกสีชมพู  ภายในมีจดหมายสีขาวนวลสดใส  เขียนจ่าหน้าซองไว้ว่า “จาก ลิงอี้”

เขาเดินไปเดินมาอยู่สักพัก  ก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงรูปร่างค่อนข้างสูง  (แต่ก็ไม่สูง..)  เดินตามทางเท้าตรงมาหาเขาที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่  เธอรูปร่างค่อนข้างออกไปทางคนจีน  ผิวขาว  มีเม็ดสิวแดงๆขึ้นประปรายบนหน้า  มัดผมข้างหลังเป็นกระจุก  ใส่เสื้อสีขาวอ่อง  กางเกงสีดำ  สะพายกระเป๋าสีเขียวเล็กน้อยถึงปลานกลาง  ใส่รองเท้าคล้ายกับจอมยุทธที่ใช้ฝึกวิชา  (หรือรองเท้าแตะธรรมดาสีดำนั่นแหละ)

เธอเดินปาดเหงื่อเข้ามาใกล้ชายผู้นั้น  ชายคนนั้นก็ยืนมองเธออย่างพินิจพิเคราะห์  ..ใช่คนนี้หรือเปล่านะ.. เขาคิด

ก็แน่อยู่ล่ะที่เขาต้องคิด  เพราะเขาดูผิดคนมาเป็นคนที่ 99 แล้ว  ถ้าผิดคนนี้ก็เป็นคนที่ 100 แล้วล่ะ..

เขาจ้องมองดูที่กระเป๋าใบสีเขียวของเธอว่ามีคำว่า “สวยเลือกได้” หรือไม่

และแล้วเขาก็ถูกคน  นี่คือคนที่เขา (ถูก) นัดมาจริงๆ

ขณะเดียวกัน  หญิงผู้นั้นก็จ้องมองเขาเหมือนกัน  เธอจ้องมองดูที่กุหลาบที่เขาถือมา  ว่ามีกุหลาบครบ 13 ดอกหรือเปล่า

เธอนับดอกกุหลาบที่เขาถือมา  ก็ปรากฎว่ามีครบทั้ง 13 ดอกจริงๆ

ทั้งสองเดินเข้าไปหากัน  แล้วชายหนุ่มก็เอาดอกกุหลาบมอบให้แก่หญิงผู้นั้น  หญิงผู้นั้นจึงรับไว้  และหยิบจดหมายที่อยู่ข้างในขึ้นมาอ่าน

เนื้อหาของจดหมายฉบับนี้มีอยู่ว่า

ถึง  สวยเลือกได้ที่รัก

สวีดัด (สวัสดี) จร้า..  สวยเลือกได้ที่รักของลิงอี้  วันนี้เป็นวันออกเดทของพวกเรา  พี่ก็มีดอกกุหลาบให้น้องสวยเลือกได้ตามที่สัญญาเอาไว้  จำนวน 13 ดอก  หวังว่าน้องสวยเลือกได้คงชอบนะจ๊ะ

ลิงอี้ที่รักของเธอ

เมื่อหญิงสาวอ่านก็รู้สึกขัดๆ เขินๆ เล็กน้อย  ก่อนจะเดินจูงมือกับ ‘ลิงอี้’ เข้าไปในสวนสาธารณะแห่งนั้น

“หวัดดี” หญิงสาวกล่าวทักทายก่อน

“เฮ้ย! เป็นไปไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มทำหน้าตกใจ  จนหญิงสาวก็ตกใจตาม

“อะไร..  อะไรเป็นไปไม่ได้เหรอ” หญิงสาวสงสัย

“ก็เธอบอกว่า ‘หวัดดี’ นี่” ชายหนุ่มพูดเสียงสูง

“เบาๆ หน่อยซี่..” หญิงสาวทำมือเหมือนให้พูดเบาๆ “แค่ฉันพูดว่า ‘หวัดดี’ แล้วมันจะเป็นไปไม่ได้ได้ยังไงกันล่ะ”

“เอ้าๆๆ” ชายหนุ่มพูดหยอกๆ “ก็เธอบอกว่า ‘หวัดดี’ ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว ‘หวัด’ น่ะนะ มันทำให้เราต้องล้มป่วย จนบางครั้งเราจะทำอะไรก็ไม่ได้ แล้ว ‘หวัด’ มันจะไป ‘ดี’ ได้ยังไงกันล่ะ มันต้องเป็น ‘หวัดไม่ดี’ สิ ถึงจะถูก”

หญิงสาวฟังก็หัวเราะอย่างไม่จริงใจ  ..มุขแป้กซะไม่มี.. เธอคิด

“เราเข้าไปที่นั่นกันดีมั้ย” หญิงสาวทักชายหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่าอย่างไม่ลืมหูลืมตา  ให้หันไปมองยังซุ้นเขาวงกตแห่งหนึ่งที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขา

“ที่ไหนเหรอ?” ชายหนุ่มทำซื่อๆ  ทั้งๆ ที่รู้อยู๋แก่ใจว่ามันคือที่ไหน

หญิงสาวฉุนเล็กน้อย “ที่นั่นไง  เขาวงกตนั่นน่ะ”

ชายหนุ่มทำท่าชะเง้อมองดู  ..ทั้งๆ ที่มันอยู่ตรงหน้านี้แท้ๆ

“อ๋อ.. เขาวงกตนั่นเอง” ชายหนุ่มทำท่าเหมือนเพิ่งเห็น (?)  แล้วจูงมือหญิงสาวเดินไป “ก็ดีนะ  ไปกันเถอะ  สวยเลือกได้”

“เอ่อ..” หญิงสาวชะงักเล็กน้อย “อย่าเรียกฉันว่า ‘สวยเลือกได้’ เลยนะ”

ชายหนุ่มงงเล็กน้อย “แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอะไรล่ะ?”

“เรียกฉันว่า ‘เกสร’ หรือ ‘ศร’ ก็ได้  แต่อย่าเรียกฉันว่า ‘สวยเลือกได้’ เลยนะ” หญิงสาวทำท่าขอร้อง

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“งั้นเธอก็เรียกฉันว่า ‘วิทยา’ หรือ ‘วิทย์’ ก็ได้  แต่อย่าได้เรียกว่า ‘ลิงอี้’ เลยนะ” ชายหนุ่มขอร้องบ้าง

“ตกลง”

แล้ว ‘วิทยา’ กับ ‘เกสร’ ก็พากันเข้าไปยังเขาวงกตแห่งนั้น