คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“สวัสดีครับ”
ข้อความทักทายปรากฎบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ รูปภาพของผู้ที่เขียนปรากฏเป็นรูปของลิงอุรังอุตังตัวหนึ่ง ซึ่งผู้เขียนตั้งชื่อตัวเองว่า “ลิงอี้”
“หวัดดีจร้า...”
ข้อความที่สองตอบกลับมาจากหญิงสาวรายหนึ่ง ผู้เขียนใส่รูปภาพประกอบแป็นรูปของชิซึกะในชุดสีชมพู หญิงสาวตั้งชื่อตัวเองเอาไว้ว่า “สวยเลือกได้”
“เป็นไงบ้างครับ?”
ลิงอี้ ถามสวยเลือกได้
“สบายดีหลายๆ แล้วเจ้าเล่า สบายดีบ่?”
“สบายดีเด้อครับ ว่าแต่ เจ้าสิไปอยู่ไสมา หายหน้าหายตา บ่ได้ ‘แชท’ กันเลย”
“อ้อ ข้าสิไปอยู่ในหัวใจเจ้าไงล่ะ ถึงได้หายไป”
“แม่นบ่?”
“แม่นสิ จะบอกไห่..”
มาถึงจุดนี้ ท่านผู้อ่านคงจะสงสัยว่าทั้งสองคนอยู่จังหวัดอะไร แท้จริงแล้วเขาอยู่กรุงเทพฯนี่แหละ แต่เพียงเขาแค่พูดหยอกล้อ ตามภาษาคนในโลกไซเบอร์เท่านั้น
ต่อไปนี้เป็นภาษาคนกลาง..
“ว่าแต่ หายไปอย่างนี้น่ะ เป็นไรป่าว?”
บทสนทนานี้ เริ่มต้นด้วยลิงอี้
“ไม่หรอก ก็ยังเหมือนเดิมทุกประการนะ” สวยเลือกได้ตอบ
“พูดคลุมเครืออย่างนี้น่ะ มีความลับไรป่าว?”
“มีสิ ความลับน่ะ”
“หา?” ลิงอี้งงเล็กน้อยกับคำพูดนี้ เพราะปกติแล้ว คนทั่วๆไปคงไม่กล้าตอบเช่นนี้แน่ .. แต่ก็ไม่ได้ความว่าเขาไม่ใช่คนปกติหรอกนะ
“ฉันมีคำถามที่อยากจะถามนานแล้วนะ” สวยเลือกได้ตอบกลับทันที
“ถามว่าอะไรเหรอ?” ลิงอี้ถามกลับ แต่ไม่ทันไรก็มีคำตอบโผล่ขึ้นมาทันที และนั่นเป็นคำถามที่ทำให้ลิงอี้ตกใจจนเกือบแทบจะหงายหลัง แล้วตีลังกาม้วนหลัง ก่อนวิ่ง 100 เมตรกลับหลัง แล้วสปีดฝีเท้ากลับมาดูหน้าจอ (?)
หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฎคำประโยคหนึ่งว่า
“เรามาลองคบกันดูมั้ย?”
ความคิดเห็น