หนุ่มหล่อสุดโหด กะ เดวิลสาวจอมตื้อ

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4 : เผยตัวตน

Chapter4: เผยตัวตน

June Talk:

ในคืนเดือนมืด(จะวันที่เท่าไหร่ก็ช่างมันเหอะ-_-;) ฝนที่กำลังตกอย่างหนักทำให้ผมหยุดอ่านหนังสือ อ่านไปตอนนี้ก็ไม่เข้าหัว จะตกมาทำไมฟ่ะเนี่ย!

ก๊อกๆๆ

“จูน...แม่เอาเทียนมาให้ลูก เผื่อไฟมันจะดับ”

“ครับ แม่” ผมเปิดประตูห้องนอนก็พบกับคุณแม่ผู้ใจดีเกินขนาด หยิบเทียนมาให้ลูกชายเป็นสิบๆเล่ม -*-

“แม่เอามาหมดบ้านยังเนี่ย”

“ยังเลย เหลืออีกเป็นโหล^^” ผมประชดครับแม่ -_-

“เอาเหอะๆ ขอบคุณมากครับ” ผมหยิบเทียนจากมือแม่

“แล้วแม่ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“นอนแล้วจะเห็นแม่ยืนอยู่เหรอ^^” หง่ะ เจอแม่กวนเข้าให้แล้วไง-*-

“ล้อเล่นน่ะลูก แม่รอพ่ออยู่ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย” แม่เอ่ยด้วยแววตาเศร้าๆ เด๋วนี้พ่อกลับบ้านดึกประจำเลย

“แม่ไม่ต้องรอพ่อหรอก พ่อเค้าอาจจะงานยุ่ง แม่ไปนอนเหอะ”

“จ้ะ^^ลูกก็นอนได้แล้วนะ”

“คร้าบ^^ราตรีสวัสดิ์ครับ”

“จ้ะ ฝันดีลูก” ผมปิดประตูลง พร้อมกับวางเทียนไว้บนหัวนอน แล้วก็ล้มตัวนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“พี่จูนคะ ถ้าติมจะจีบพี่..พี่จะอนุญาตไหมคะ”  

ให้ตายเถอะ! ผมไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงคนไหนกล้าเท่ายัยนี่เลย(แอบด่านางเอกหน้าด้าน หุหุ^^) แต่จะว่าไปเรื่องที่เห็นปีกเธอ มันทำให้ผมตกใจมาก แต่ก็ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน ผมเคยเห็นคนมีปีกค้างคาวสีดำที่กลางหลังมาก่อน สมัยผมยังเด็กๆวัยละอ่อนอยู่เลย^^

พรึบ!

อ้าว เวง-*-ไหงไฟมาดับเอาตอนนี้ล่ะ มืดตื๊ดตื๊อเลย อันที่จริงผมไม่ได้กลัวที่มืดๆหรอกนะ แต่นี่มันไม่มีแสงอะไรเลยนี่หน่า พระจันทร์ก็ไม่มี ขอกลัวซักจิ๊ดนึงแล้วกัน อย่าหาว่าผมไม่แมนเลยคร้าบ -*-

ผมเอื้อมมือไปหยิบเทียนกับไฟแช็คที่หัวเตียง ผมจุดมันหมดทุกแท่งอ่ะแหล่ะ ราวๆ20แท่งได้ -*- ผมไม่ได้กลัวความมืดนะ เปล่าเลย ไม่ได้กลัวจริงๆ -_-;;

จู่ๆเทียนที่ผมอุตส่าห์จุดขึ้นมาก็ดับลงพร้อมกัน เหลืออยู่เล่มเดียว ผมไม่ได้เปิดหน้าต่างไว้นี่หน่า ไฟมันดับ แอร์มันก็ต้องดับตามอยู่แล้ว แล้วเทียนผมดับได้ไงล่ะเนี่ย -_-?

“พี่จูนคะ^^” เสียงหวานๆดังขึ้นด้านหลังผม ทำให้ผมหันหลังไปมอง

“เฮ้ยยยย>o<เธอมาได้ไงอ่ะ” ยัยไอติมน้องไอ้น้ำนี่ มาแบบผีเลยยัยนี่ -*-

“ก็หายตัวมาอ่าค่ะ^^” เธอตอบอย่างร่าเริง ทำอย่างกับว่าการหายตัวมามันเป็นเรื่องที่ธรรมดาของคนปกติเขาทำกัน -*-

“ไม่ถามเหรอคะ ว่าติมเป็นตัวอะไร^^”

“เดวิลไง” ผมตอบน้ำเสียงเย็นชา

“เก่งจัง^^ไม่นึกว่าพี่จูนจะฉลาดขนาดนี้” งั้นที่ผ่านมาเธอก็นึกว่าฉันโง่น่ะสิ -*-

“แล้วรู้ได้ไงคะ ว่าติมเป็นเดวิล ดูพี่จูนไม่ค่อยจะตกใจด้วย”

“ฉันเคยเห็นมาก่อน”

“จริงเหรอคะ^^”  เธอทำเสียงตกใจพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อย แอ๊บแบ๊วเหลือเกินนะแม่คุณ แต่ก็...น่ารักดี -_-

“เธอมาที่นี่ทำไม”

“ก็มาหาพี่จูนไงคะ ติมบอกแล้วว่าจะตามตื๊อพี่ให้ถึงที่สุด^^” ผมสงสัยว่ายัยนี่เป็นอะไร ทำไมชอบยิ้มอยู่เรื่อย

“เฮอะ!ฉันจะนอนแล้ว”

“ก็นอนไปสิคะ ติมไม่ได้ห้ามนี่^^”  ยัยนี่ถ้าจะโรคจิตนะผมว่า

“เธอก็กลับไปเซ่! อยู่ในห้องฉันแบบนี้ ฉันจะนอนหลับลงได้ยังไงเล่า>o<”

“ก็แค่หลับตานี่คะ^^” ยัยนี่ต้องการกวนประสาทผมใช่ไหมเนี่ย

“นี่เธอ! ออกไปจากห้องฉันซะ”

“ไม่ค่ะ ติมเพิ่งมาถึง” ยัยนี่พูดอย่างอวดดี ก่อนจะเดินไปนอนที่เตียงผม ถึงจะน่ารักขนาดไหน ผมก็ไม่มีอารมณ์ให้หรอกนะ -*-

“ที่มาที่นี่ เธอต้องการอะไร” ผมพยายามใจเย็น

“ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ แค่อยากเจอพี่จูนเท่านั้นเอง^^”

“นี่เธอ...ฉันมีแฟนแล้วนะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าติมไม่สน^^”

“มันบาปเธอไม่รู้เหรอ มาแย่งแฟนคนอื่นเค้าเนี่ย”

“รู้ค่ะ แต่ว่ามันเป็นนิสัยส่วนตัว ติมชอบพี่ตั้งแต่แรกเห็น แล้วคิดว่าจะไม่ยอมปล่อยพี่ไปให้ใครแน่ๆ^^”

“เธอไม่มีทางทำสำเร็จหรอก เพราะฉันไม่ได้ชอบเธอ”

“ต้องดูกันไปค่ะ ติมไปแอบถามผู้แต่งมาแล้ว เค้าบอกว่าเด๋วพี่จูนก็ชอบติม^^”  -*- ไม่จริงใช่ไหมคร้าบ

“ในเมื่อเธอเห็นหน้าฉันแล้ว เธอก็กลับไปสิ”

“ซักพักนึงได้ไหมคะ ยังอยากอยู่ต่ออ่ะ>.<”

“นี่!!เธอเป็นผู้หญิงนะ มาอยู่ห้องผู้ชายแบบนี้มันดูไม่ดี” ผมพยายามหาข้ออ้างให้เธอออกไปจากห้อง

“เรามาคุยกันก่อนก็ได้นี่คะ พี่มีไรจะถามติมก็ได้นะ ยินดีตอบ ติมจะได้ถามพี่มั่ง^^”  ยัยซาตานน้อยยังทำเป็นหูทวนลมเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย

“เฮอะ -^-” ผมสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เขียนหนังสือ เธอจ้องมองผมไม่วางตัว มันน่ารำคาญจริงๆนะ -*-

“เออนี่...ไอน้ำก็เป็นเดวิลเหรอ” ผมเอ่ยถาม ลักษณะนิสัยมันเหมาะมากเลยล่ะ โหดฉิบ -_+

“เปล่าค่ะ ติมกับพี่น้ำเป็นลูกคนละพ่อกัน แล้วพ่อติมก็เป็นเดวิล ทำให้ติมได้รับสายเลือดเดวิลมาครึ่งหนึ่ง^^”

“ฉันถามแค่นิดเดียว ตอบซะยาว”

“ก็อยากให้รู้นี่คะ^^ แล้วพี่จูนเป็นลูกคนเดียวเหรอคะ”

“อืม...”

“เหงาแย่เลยเนอะ”

“ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอก ฉันชินแล้ว”

“พี่จูนชอบกินของหวานหรือเปล่าคะ^^”

“ไม่ค่อยเท่าไหร่ มันเลี่ยน”

“แล้วถ้าเป็นไอศกรีม พี่จูนจะเลือกกินรสอะไรคะ^^”

“ก็คงจะเป็นช็อกโกแลต หรือไม่ก็กาแฟ อ๊ะ!”  แล้วนี่ผมเผลอคุยกะยัยนี่ได้ไงเนี่ย -_-

“เธอ...กลับบ้านไปได้แล้ว”

“ยังไม่อยากเลยค่ะ >.<”

“ไม่อยากก็ต้องกลับ”

“โฮ่...พี่จูนอ่ะ ติมอุตส่าห์มาหานะคะ”

“ไม่ได้ขอร้องให้มาเลย”

“หง่ะ -*- พูดงี้จะมาทุกวันเลย”

“ถ้ามีความพยายามพอนะ”

“อย่าดูถูกเดวิลนะคะ >_<”

“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่บอกว่าถ้าเธอมีความพยายามที่จะตามตื้อฉันต่อไป ก็มาได้เลย แล้วฉันจะหาทุกวิถีทางกำจัดเธอไป”

“ติมจะไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ”  เธอพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งๆ

“ระวังจะเสียใจแล้วกัน ฉันไม่ใช่คนนิสัยดีหรอกนะ”  ผมพูดพร้อมกับยิ้มเยาะ

“ติมรู้แค่ว่า...จะต้องได้ในสิ่งที่อยากได้ให้ได้ค่ะ”

“แล้วอะไรล่ะที่เธออยากได้”

“ความรักของพี่จูนค่ะ และก็เลือดที่หน้าอกด้านซ้ายของพี่”  สงสัยยัยนี่จะโรคจิตจริงๆน่ะแหล่ะ -*-

“งั้นเธอฆ่าฉันเลยดีกว่านะ ถ้าจะเอาเลือดตรงอกฉันน่ะ”

“ติมฆ่าพี่ไม่ลงหรอกค่ะ”

“แล้วเธอจะเอาเลือดฉันไปทำอะไร”

“ติมต้องการความคุ้มครอง...”  เธอเอ่ยเบาๆ แววตาเธอดูเศร้าๆชอบกล เธอหมายความว่าไงกันนะ

“ไปแล้วค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ อย่าลืมฝันถึงติมล่ะ^^”  เธอยิ้มให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะสลายหายไปในหมอกควันสีดำ

“ความคุ้มครองงั้นเหรอ...หมายความว่าไงกันนะ”  ผมพึมพำเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอน