รักวุ่นๆของยัยตัวจุ้น กะ นายจอมซ่าส์

ลำดับตอนที่ #4 : ความทรงจำที่รางเลือน

     ณ.ห้องเรียน(คิดว่าใช่นะ...)

   ภายในห้องเรียนที่กว้างขวาง ติดแอร์ มีโทรทัศน์ คอมพิวเตอร์ 3 เครื่อง ซีดีเครื่องเสียง ตู้เย็น

ชั้นหนังสือ โซฟาสำหรับพักผ่อน ถึงแม้สิ่งเหล่านี้จะทำให้ฉันสงสัยว่านี่ใช่ห้องเรียนหรือเปล่า

แต่ตอนนี้สมองของฉันและสมาธิทุกอย่างกำลังจดจ่อคำพูดของเพื่อนทั้งสองคน
   
   แม้ว่าภายนอกของจีนและเรนจะดูต่างกัน แต่นิสัยบ้าบอของทั้งคู่ก็มีแบบสูสีกันเลย เรนบอก

ว่า..พีช คือแฟนของเธอ เพิ่งคบกันเมื่อตอนม.4 แถมเธอยังสายตาพร้อมกับคำขู่ๆว่า 'ห้ามยุ่ง

นะ..ไม่งั้นเธอตาย' ราวๆกับว่าแฟนข้า..ใครอย่าแตะงั้นแหล่ะ555+ ฉันไม่ยุ่งกับพีชหรอกย่ะ ถึง

แม้จะเสียดายลึกๆก็เหอะ อ๊าย///>_<///ก็พีชออกจะหุ่นน่ากอดขนาดนั้น   ส่วนจีน..ตอนนี้เธอ

กำลังเล่าให้ฟังว่า เมื่อเช้ามีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาชนเธอ ล้มลงไปนอนกลิ้งด้วยกันทั้งคู่ แถมอีตา

ผู้ชายคนนั้นยังว่าเธออีกต่างหากว่าซุ่มซ่าม


   "ให้ตายสิ>o<..คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย อย่าให้เจออีกนะ" จีนตะโกนลั่นห้อง แต่ก็คงมีแค่ฉัน

กับเรนที่ได้ยิน เนื่องจากเปิดเทอมวันแรก อาจารย์ยอมให้ฉลอง ตอนนี้ในห้องเลยเต็มไปด้วย

เสียงเพลง...
 
   "ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงเหรอจีน" ฉันเอ่ยถามอย่างสนใจ

   "หน้านี่นะ..ขอบอกว่าแย้กระป๋องมากๆๆๆ" จีนพูดพร้อมทำหน้าหยะแหยง

   "เอ่อ..what?what?แย้กระป๋อง" ฉันถามอย่างงงๆ ห่างเมืองไทยไปไม่กี่ปี เขาสร้างศัพท์ใหม่กัน

อีกแล้วเหรอ

   "ไม่รุดิ เคยเห็นไอ้บอสมันพูด เลยเอามาใช้มั่ง" จีนตอบพร้อมกับยักไหล่อย่างไม่สนใจ

   "เออ...แล้วบอส อะไรเนี่ย เป็นเพื่อนเธอสองคนเหรอ.."
 
   "อิม!!ถ้าเห็นว่าเป็นเพื่อนกันอย่าถามอย่างนี้อีก การที่จะยอมรับไอ้บอสเป็นเพื่อนมันเป็นอะไร

ที่ช้านนนน>o< รับไม่ด้ายยยยย nooooooo " เรนกรีดร้องออกมา ส่วนจีนก็พยักหน้าหงึกๆอย่าง

เห็นด้วย อีตานี่..สังคมรังเกียจขนาดนี้เชียว..

   "เมื่อกี้ฉันได้ยินแว่วๆว่าใครเกลียดบอสนะ พูดใหม่อีกทีซิ บอสไหน...บอสที่รักฉันหรือเปล่า"

ผู้หญิงในห้องที่แต่งตัวเปรี้ยวๆตะโกนขึ้นมา

   "ฉันเอง..มีไรม่ะ" เรนลุกขึ้นถาม

   "อ้าว.เรนเองเหรอ  ไม่มีไรจ้ะ ไม่มีไร แหะๆ" ยัยนั่นเอ่ยอย่างจ๋อยๆพร้อมกับนั่งลง

   "โด่..ไอ้เรานึกว่าจะแน่" เรนบ่นเบาๆก่อนจะนั่งลง พร้อมกับที่จีนหันมากระซิบกับฉัน

   "ไอ้เรนนะ ถึงมันจะเป็นสาวสวยเชียร์หรีดเดอร์ แต่มันก็เรียนเทควันโดมา..เพื่อป้องกันผู้ชาย

น่ะ ก็ดูมันดิออกจะสวยเปรี้ยวกระชากใจชายขนาดนี้.."

   "เธอเก่งจังเลย เรน.." ฉันหันไปชมเรน แต่เธอก็ทำหน้าเบื่อๆ

   "เมื่อไหร่ที่ฉันชนะอีตาพีชได้..ฉันถึงจะภูมิใจ ฮึ!พูดแล้วเจ็บใจเป็นบ้า"

   "นี่กี่โมงแล้วอ่า..ฉันรุสึกหิวๆ" จีนเอ่ยถาม

   "อะไรของแกย่ะ >o< เพิ่งหมดคาบ2เองนะ"

   "ก้อฉันหิวโว้ยยยย^o^เธอไปด้วยกันไหมอิม"

   "ไม่ล่ะ..ยังไม่หิว"

   "ทามมายแกไม่ชวนฉันบ้างอ่า.." เรนถามขึ้นมา

   "เพราะฉันรุดีว่าแกต้องตอบว่าไม่!!" จีนตอบอย่างมั่นใจ

   "เออ..ตอบได้ดีมาก ถูกๆ"

   "เย้^o^ในที่สุด กรูก้อตอบถูกซะที ไปล่ะๆหิวแล้ววววววว" จีนร้องอย่างดีใจก่อนจะวิ่งออกจาก

ห้องไป -_+? เอ่อ..ไอ้ที่ว่าตอบถูกซะที แสดงว่าถูกถามแบบนี้หลายครั้งแล้วใช่ป่ะ!

   "เรน..ออกมาคุยกะฉันหน่อยดิ" พีชเดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ย

   "อืม..เดี๋ยวฉันมานะ"
   
   "จ้ะ^^" จากนั้นเรนก็ลุกเดินออกไปนอกห้อง ฉันหันไปมองรอบๆห้องก็เริ่มเห็นว่าเพื่อนๆเริ่ม

ออกไปข้างนอกบ้างแล้ว..ซักพักเสียงกวนประสาทก็ดังขึ้นข้างๆตัวฉัน

   "ไง..ยัยบ๊องส์ ไม่มีใครคบหรือไงถึงมานั่งคนเดียว" 

   "ไปกวนประสาทที่อื่นเลยตาเซ่อส์ ที่นี่ไม่ใช่ห้องนายกรุณากลับไป"  ซักวันเถอะนะ อีตาบอส

เซ่อส์ ฉันจะฆ่านายให้ได้

   "แหม..คนหล่อๆอย่างฉันน่ะ ใครๆก็เชิญชวนให้ไปหาที่ห้อง.."

   "ฉันคงไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก"

   "กลัวอดใจไม่ไหวเวลาอยู่ใกล้ฉัน แล้วเผลอกระโดดกอดฉันใช่ม้า..ฉันรู้ๆๆ"

   "อะ..ไอ้บ้า โอ๊ย>o<ใครว่ะ!!" ฉันร้องออกมา เมื่อลูกบอลแข็งๆกระทบโดนหัวฉัน 

   "ฉันถามว่าใครโยนลูกนี้มา!!" ฉันตะโกนพร้อมกับชูลูกบอลขึ้น ฮึ่ม!!ไอ้อิมคนนี้ด่าได้ แต่ทำ

ร้ายร่างกายไม่ได้โว้ย...

   "เธอเป็นอะไรมากไหม" บอสถามอย่างเป็นห่วง

   "ใครโยนมา!!"

   "ฉันเอง..ขอโทษทีนะ ไม่ได้ตั้งใจ" ยัยคนที่เรนว่าไปเมื่อกี้เอ่ยขอโทษ แต่แววตาไม่ให้เลย.

   "ก็แค่นั่นแหล่ะ" ฉันเอ่ยเบาๆก่อนจะนั่งลง ทำเอาบอสมองฉันอย่างงงๆ กับอาการที่แปรเปลี่ยน

อย่างรวดเร็ว

   "เธอนี่มัน..ไม่เปลี่ยนเลย อย่าทำให้ฉันห่วงมากดิ" บอสเอ่ยเบาๆ

   "อะไรนะ>o<"
 
   "เปล่าๆไม่มีอะไร ฉันไปแล่ะ" บอสเอ่ยอย่างมีพิรุธก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป

   "คำพูดเมื่อกี้เหมือนเนสเลยแฮะ เฮ้อ..คิดถึงจัง" ฉันเอ่ยเบาๆอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก ก่อนจะ

เดินออกจากห้องไปหาจีน..