คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การกลับมา..
สนามบิน...
"หนายยยยยยยยยยย>o< มันอยู่ตรงไหน ไอ้พี่ชายที่บอกว่าจะมารับน้องสาวน่ะ ตอน
นี้มันมุดหัวอยู่ที่ไหน" อิม สาวน้อยหน้าหวานใส เดินบ่นอยู่ที่สนามบิน เนื่องจากพี่ชายตัวดี
นายคิม บอกว่าจะมารับเธอ แต่เวลามันผ่านมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว หัวของพี่ชายสุดที่รักก็ยังไม่
โผล่มาซักที
' รับโทรศัพท์ด้วยคร้าบ..'
"ฮัลโหลพี่คิม ตอนนี้พี่อยู่ไหน รู้ไหมอิมน่ะรอจนรากงอกแล้วนะ อารายน้า..!!พี่พูดว่า
อะไรนะ อยูที่บ้านงั้นเหรอ เพิ่งตื่นนอนด้วย โอ๊ย..จะบ้าตาย o.k.ๆ กลับเองก้อด้ายยย น่าจะโทร
มาบอกให้ไวกว่านี่หน่อยนะ รู้ไหมอิมเสียเวลาแค่ไหน เฮ้ย เด๋วดี้ ฮัลโหลๆๆโว้ยยังบ่นไม่จบเลย
มีพี่ชายก็พึ่งพาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ โธ่เอ๊ย"
"โธ่เว้ยย หลบไปสิ ยัยบ๊องส์" อะ..อะไรยัยบ๊องส์ เสียงด้านหลังอะไร ?
ฟึ่บ!
"แว้กกกกกกกกกกก>o<"
โครม..!!!!
"โอ๊ย...."
"ไม่ต้องมาร้องเลย ฉันบอกให้หลบๆ ทำไมเธอถึงไม่หลบ ห๊า>o<" เสียงทุ้มๆเอ่ยขึ้น
ข้างบนตัวฉัน
O_o ว้ากกก ผู้ชายน่าหล่อ นอนทับ เอ๊ย นอนเบียด เอ๊ย นอนคร่อม เฮ้ย..พูดไงให้ดู
ดีฟ่ะเนี่ย เอาเป็นว่าเขากำลังอยู่บนตัวฉัน ในท่าที่คิดไปเรื่องอย่างว่ามาก ถึงนายจะน่ารัก
ขนาดไหน แต่ฉันก็เป็นกุลสตรี(ที่เหลือน้อย..)นะย่ะ
"ลุกออกไปจากตัวฉันนะ" พลั่ก!!
"โอ๊ย..มันเจ็บนะ"
"ไม่ต้องมาร้องเลย..ใครให้นายมานอนบนตัวฉันล่ะ ไม่ใช่เสื่อนะเว้ย"
"ผู้หญิงอะไรปากร้ายชะมัด" เขาบ่นเบาๆ
"นี่ๆๆฉันได้ยินนะ"
"ก็บ่นให้ได้ยินไง"
"เอ๊ะ!ตานี่...แล้วนายเดินภาษาอะไรถึงได้มาชนฉันเนี่ย"
"ไม่ได้เดิน ฉันลื่นไถลมา" เขาเอ่ยหน้าตาลอยๆ แล้วฉันก็สังเกตุเห็นว่าไอ้หมอนี่ใส่
รองเท้าเสก็ต O_o ใส่รองเท้าเสก็ตในสนามบินเนี่ยนะ!!
"บ้านนายเขาสั่งสอนให้ใส่รองเท้าในสนามบินเรอะ เล่นก็ไม่เก่งยังจะใส่อีก"
"ใช่...ที่บ้านฉันสอน แล้วฉันก็เล่นเก่งด้วยจะบอกเอาไว้ให้ แต่ฉันเร่งเต็มพิกัด ฉัน
บอกให้เธอหลบก็ไม่หลบ น่าโมโหชะมัด" กรำ.. -_+ตกลงฉันผิดอีกซิเนี่ย
"พูดงี้..เคยเจอฟุตสลัดม่ะ"
"ออกจะบ่อย" อ่า..นะ สมควร
"โว้ย...ไม่เถียงกับนายแล้ว ตาเซ่อส์"
"อ้าว..ยัยบ๊องส์ ไหงพูดงี้อ่ะ มาเรียกใครว่าตาเซ่อส์ ห๊า>o<" ตานั่นลุกขึ้นโวยวาย
ฉัน แต่ขอโทษเถอะ ฉันไม่อยู่ฟังหรอกนะ ฮึ่ม!!เพราะไอ้พี่คิมแท้ๆ เราถึงต้องมาเจอกะผู้ชาย
แบบนี้
"อิม!"
ฟึ่บ!! โอ๊ย..แม่เจ้า คอจะหัก ใครเรียกอีกล่ะเนี่ย (-- )( --) ซ้าย ขวา ไม่เห็นมี อีตาเบ๊อะ
นั่นก็ยืนมองเฉยๆ อะไรอีกฟ่ะเนี่ย!!
"สงสัยจะหูฝาด" และนั่น..ก้อดูเหมือนจะเป็นเหตุผลเดียวที่ฉันหาได้...แต่ทำไม..ฉัน
รู้สึกว่ามันเป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยและโหยหาอยากได้ยินที่สุดล่ะ!!!
...........................................
"ไอ้พี่คิม..>o<..อยู่ไหน!! ออกมาเด๋วนี้นะ"
ในที่สุด..ฉันก้อกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพที่ดูโทรมสุดๆ เฮ้อ..สาวสวยอย่างฉันคง
ต้องบอกว่าวันนี้มันเป็นวันที่ซวยจริงๆ พอลงจากเครื่องก้อต้องมายืนรอไอ้พี่คิมตั้งครึ่งชั่วโมง
แถมไอ้พี่ชายที่แสนดียังไม่มารับน้องสาวอีก ไหนจะยังทะเลาะกะอีตาบ๊องส์นั่นอีก 15นาที แท๊ก
ซี่ที่ขึ้นกลับมาก้อหูตึงกว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่อง ก้อเสียเวลาไปอีกตั้ง10นาที รถก้อติด อากาศก้อ
ร้อน นี่...ฉันคิดถูกไหมเนี่ย..ที่กลับมาเมืองไทย.. -_+?
และต่อไปนี้..จะเป็นการเช็กบิลความโชคร้ายของฉัน นี่ถ้าไอ้พี่คิมไปรับฉันนะ
มันคงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้หรอก ฉะนั้นไอ้คนที่ต้องรับผิดชอบคือไอ้พี่คิมคนเดียว
ฮึ่ม!!
"อ้าว..อิม..มาถึงแล้วเหรอลูก มาๆเข้าบ้าน เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้" เจ๊เอม คุณแม่ผู้
ยังสาว(เหลือน้อย)เอ่ยต่อนรับฉัน
"หวัดดีค่ะแม่..คิดถึงจังเลย ขออิมหอมหน่อย จุ๊บ!"
"แล้วนี่..พี่คิมอยู่ไหนคะ"
"ออกไปข้างนอกจ้ะ เห็นบอกว่าอยู่บ้านอาจจะไม่ปลอดภัย"
"หึๆ^^ รู้ดีจริงๆเลยพี่คิมเนี่ย..แต่กลับมาก้อต้องโดนอยู่ดีแหล่ะ"
"เออ..อิม โรงเรียนที่ลูกต้องไปเรียนน่ะ เปิดเทอมอาทิตย์หน้านะ"
"ค่ะ!ชื่อโรงเรียนอะไรคะเนี่ย"
" 'จิ้กเกิ้ล' จ้ะ"
"จิ้กเกิ้ล?"
อ่า...เอ่อ..แน่ใจนะว่ามันชื่อ โรงเรียน!!!
ความคิดเห็น