เรื่องของคีบอม

เนื้อเรื่อง

ครอบครัวของผมย้ายไปอเมริกาเมื่อผมอายุได้ 12 ปี
ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปรับตัวให้เข้ากับที่นั่น
เป็นอย่างนั้นเรื่อยมา จนผ่านไป 4 ปี ในปี 2002
ระหว่างที่จะไปเที่ยวงานนิทรรศการเกาหลีกับเพื่อน ก็ได้รับนามบัตรใบหนึ่งมา
หลังจากคิดอย่างหนักผมก็ตัดสินใจที่จะไปเกาหลี และทำใจเตรียมพร้อมที่จะใช้ชีวิตห่างจากครอบครัว
ผมบินกลับไปที่เกาหลี หลังจากนี้ ยังเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

เด็กฝึกหัด 1 - นี่ เต้นมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว ไม่หิวเหรอ?
เด็กฝึกหัด 2 - หิวสิ ท้องร้องอย่างกับมีสงครามในท้องแล้ว
เด็กฝึกหัด 1 - งั้นนายก็เอาขนมในกระเป๋าออกมาสิ
เด็กฝึกหัด 2 - เอ๋! ขนมอะไร? มีที่ไหน?
เด็กฝึกหัด 1 - ฉันเห็นนะว่านายมีขนมในกระเป๋า?? นายเอาออกมาเร็วๆสิ!
เด็กฝึกหัด 2 - เอ๊ะ ก็บอกว่าไม่มี!
เด็กฝึกหัด 1 - อะไร งกแม้กระทั้งขนมเหรอ โหย
เด็กฝึกหัด 2 - เอ้าๆ จมูกดีอย่างนี้หาให้ก็ได้ เอาไป เอาไป
เด็กฝึกหัด 1 - อ่า อร่อย อร่อยจริงๆ นี่ นั่นมันเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาใช่ป่ะ?
ถ้าจำไม่ผิดเด็กคนนั้นเข้ามาได้ 2 อาทิตย์แล้วใช่มั๊ย?
เด็กฝึกหัด 2 - ประมาณนั้นแหละ
เด็กฝึกหัด 1 - แล้ว...นายเคยได้ยินเด็กคนนั้นพูดมั๊ย?
เด็กฝึกหัด 2 - ไม่อ่ะ เจ้านั่นเป็นพวกไม่พูดอยู่แล้วนี่ ยังไม่เคยเห็นพูดเกิน 2 คำเลย
เด็กฝึกหัด 1 - งั้นเหรอ? ทำไมอ่ะ~ ปากล๊อคกุญแจไว้หรือไง? เดี๋ยวฉันจัดการเอง!
เด็กฝึกหัด 1 - นี่ เออ~ เฮ้! คือว่า~~
คิบอม - หืม?
เด็กฝึกหัด 1 - นายน่ะเป็นคนไม่พูดไม่จาแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วเหรอ?
คิบอม - ............
เด็กฝึกหัด 1 - อืมมมมม เราก็ซ้อมด้วยกันมาตั้ง 2 อาทิตย์แล้วนะ
แต่ยังแทบไม่ได้คุยกันเลย~ นี่ ลองพูดดูหน่อยสิ!!
คิบอม - อืม....
เด็กฝึกหัด 1 - เราจะต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน อย่างนี้มันจะลำบากนะ
คิบอม - ไม่ใช่อย่างนั้น ...อ่า...คือว่า...ฉันพูดไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...

เด็กฝึกหัด 1 - อ่า เด็กนั่นอาการหนักจริงๆ -*-
เด็กฝึกหัด 2 - เป็นพวกเก็บตัวน่ะนะ จะสนิทกับเจ้านั่นได้คงต้องใช้เวลาสักหน่อย

เพราะนิสัยพูดน้อยและไม่แสดงออก ทั้งต้องอยู่ห่างกับครอบครัว
ยิ่งทำให้การปรับตัวเข้ากับที่นี่ยิ่งยากขึ้น
รู้สึกเหมือนถูกปล่อยอยู่ในเกาะร้างคนเดียว
เรื่องจะเข้าหาคนอื่นก่อน แค่คิดก็ลำบากแล้ว
แต่เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่กับเมมเบอร์ในปัจจุบัน แม้จะทะเลอะกันบ้าง
แต่กำแพงก็ค่อยๆเริ่มทลายลง

ZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZ
คิบอม - อ่ะ? ทุกคนหลับกันหมดแล้ว..ตอนนี้กี่โมงนะ? อ่า ตี 3?
จะนอนก็นอนไม่หลับ ไปซ้อมที่บริษัทดีกว่า
[โป๊ก]
ดงเฮ - อ่ะ!!!!! อ๋า!!!!!
คิบอม - อะไรน่ะ? อ่ะ หัวใคร?
ดงเฮ - อะไรเล่า!!
คิบอม - เอ๋ พี่ดงเฮเหรอ? เป็นอะไร? ยังไม่นอนเหรอฮะ?
ดงเฮ - อ่า...นอนไม่หลับน่ะ เลยว่าจะไปออกกำลังเสียหน่อย ว่าแต่นาย จะไปไหนน่ะ?
คิบอม - เปล่าๆก้แค่หิว กะว่าจะออกไปหาซื้ออะไรกินหน่อย
ดงเฮ - เหรอ?งั้นก็ไปดีๆล่ะ~
คิบอม - อ่า...ตกใจหมด ทำไมพี่คนนั้นถึงยังไม่นอนนะ...อ่า ช่างเถอะต้องไปซ้อมแล้ว

[โป๊ก]
ดงเฮ - อ่ะ!!!!! อ๋า!!!!!อะไรอีกล่ะเนี๊ยะ!!!
คิบอม - อ่ะ...หัวใครเนี๊ยะ..เอ๋? พี่ดงเฮเหรอ?
ดงเฮ - นาย! คิบอมเหรอ? ไหนบอกจะไปซื้อะไรไม่ใช่เหรอ? แล้วมีธุระอะไรที่บริษัทล่ะ?
คิบอม - อืม...แล้วพี่แต่งตัวอย่างนั้นจะออกกำลังเหรอฮะ?
ดงเฮ - อ่า...ก็กะว่าจะออกกำลังก็เลยคิดว่ามาซ้อมเสียเลยดีกว่า~~
แล้วนายน่ะ ก็มาซ้อมเหมือนกันเหรอ?
คิบอม - เอ๋? อ่า...ครับ ก็นอนไม่หลับ....
ดงเฮ - น่าขำจริงๆ ทั้งๆที่ซ้อมกันขนาดนั้น ตกดึกก็ยังออกมาซ้อมกันอีก
อ่า....ยังไงก็มาแล้ว งั้นมาซ้อมด้วยกันดีกว่า เนอะ~

ผมที่ไม่ค่อยชอบออกมาเดินเล่นข้างนอก
วันๆก็ไปกลับๆอยู่แค่ที่พักกับบริษัทแท้ แต่พอตกดึกก็ยังคงไปที่บริษัทอีก
แม้ครั้งนั้นจะบังเอิญไปเจอพี่ดงเอก็เถอะ แต่พอมาลองคิดดู
ที่เราเจอกันนั้น ไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่อยากแข่งขันหรือเอาชนะ แต่เพราะเราต่างอยากเก่งมากขึ้น
หลังจากที่ผมฝึกซ้อมแบบนั้นมาตลอด 3 ปี ผมก็ได้เดบิวครั้งแรกในละครเรื่อง [April Kiss]
ในบทตอนเด้กของรุ่นพี่ ลีจอนจิน

แม้ตอนนี้ก็ยังอยู่ในช่วงการเรียนรู้ แค่นึกถึงตอนนั้น
ผมแสดงไปยังไงผมยังจำไม่ได้เลย
ช่วงนั้นผมสั่นมาก ตื่นเต้นขนาดที่ไม่สามารถวางบทลงได้เลยด้วยซ้ำ
เพียงแค่จะพูดบทออกมาแต่ละประโยคๆก็ยากแล้ว
แต่ผมก็เก็บความกลัวนั้นไว้ในใจ จากนั้นก็ได้รับบทในเรื่อง [Round Off2]
และ ซิทคอม [Rainbow Romance]
และตอนนี้ก็ยังเป็นหนึ่งในสมาชิกของซูเปอร์จูเนียร์อีกด้วย

ตารางที่ยุ่งขนาดให้แบ่งตัวได้อีก 10 ร่างก็ไม่พอ
แต่ผมก็ยังจะมองไปข้างหน้าแล้ววิ่งอย่างสุดกำลัง
เพื่อพ่อและแม่ที่คอยให้กำลังใจผมอยู่ที่อเมริกา
และเพื่อแฟนๆมากมายที่คอยเฝ้ามองผมอยู่

ผมซูเปอร์จูเนียร์ คิบอม


-------------------------------------------------

Korean Text by ＢＡＢＹ ＬＯＶＥ"일품 (iwashi)
Japanese Taxt by yume@ http://kr2jp.blog54.fc2.com/
Thai Translation by didy@ LoveU Super Junior
*Take out with full credit