Fic Harry [DM/HP] : You Are My Little Cat (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 14

Part 14



ล่วงเข้าสู่ช่วงการแข่งขันควิชดิชรอบสอง  ตอนนี้ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของแฮร์รี่และเดรโกจะดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อน แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเกมการแย่งสนามฝึกซ้อมจะไม่เกิดขึ้นอีก เพียงแต่ว่ารูปแบบการแข่งขันช่วงชิงสนามมันแตกต่างออกไปจากทุกที จากที่คุณชายมัลฟอยคอยจ้องจะตัดหน้าแฮร์รี่เหมือนทุกครั้งกลับเปลี่ยนเป็นต่างฝ่ายต่างแข่งกันไปขอใบอนุญาตจากศาสตราจารย์ประจำบ้านให้ได้ก่อนอีกฝ่าย ซึ่งต่างฝ่ายต่างก็ยอมรับสิทธิ์ที่ได้ฝึกซ้อมของกันและกันแต่โดยดี ภาพการประจันหน้าและการทุ่มเถียงระหว่างกัปตันทีมกริฟฟินดอร์และสลิธีรินจึงไม่มีให้เห็นอีกต่อไป หลายคนก็ได้แต่แปลกใจว่าทำไมเดี๋ยวนี้ถึงไม่ค่อยได้เห็นคนดังสองคนแห่งฮอกวอตส์พูดจาหาเรื่อง และทะเลาะกันเหมือนแต่ก่อน บางคนก็คิดไปว่าทั้งสองคนคงจะเบื่อกับการที่จะต้องมานั่งโต้เถียงกัน บางคนก็ว่าทั้งสองฝ่ายอาจจะเรียนหนักและเตรียมตัวสำหรับการสอบ ยิ่งแฮร์รี่ด้วยแล้วมีข่าวลือออกมาว่าหลังเรียนจบเด็กหนุ่มจะเข้าสมัครคัดเลือกเป็นมือปราบมาร ส่วนคุณชายมัลฟอยน่ะเหรอไม่ต้องบอกก็รู้กันอยู่แล้วว่ามัลฟอยมีธุรกิจมากมายที่ต้องดูแล จะมีก็เพียงแค่ไม่กี่คนที่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมศัตรูคู่อาฆาตของทั้งสองบ้านถึงไม่พูดจาหาเรื่องกันเหมือนเคย



“แฮร์รี่เธอจะปิดเรื่องที่เธอไปญาติดีกับมัลฟอยไว้จนถึงเมื่อไหร่” เฮอร์ไมโอนี่สะกิดเรียกเพื่อนสนิท หลังจากที่ได้ยินเสียงซุบซิบที่ห้องสมุดเรื่องการยุติการทะเลาะเบาะแว้งของทั้งสองฝ่าย



“ก็ปิดมันไปจนกว่าจะเรียนจบมั้ง เธอถามทำไมเฮอร์ไมโอนี่” เด็กหนุ่มละสายตาจากกองหนังสือตั้งใหญ่ที่ใช้สำหรับทำการบ้านวิชาปรุงยา เดี๋ยวนี้ทำไมสเนปถึงให้การบ้านกับเขามากเป็นพิเศษ หรือเพราะจะได้ยินข่าวลือที่เขาอยากเป็นมือปราบมารศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยาเลยนึกพิศวาสสั่งงานให้แฮร์รี่มากกว่าคนอื่นเท่าตัว



“เธอจะปิดไปเพื่ออะไร ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะว่าเธอกับมัลฟอยญาติดีกันแล้ว”



“อย่าดีกว่า เธอลองคิดดูนะถ้าทุกคนรู้ว่าความสัมพันธ์ของชั้นกับมัลฟอยเปลี่ยนไปคนพวกนั้นก็ต้องสงสัยว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เปลี่ยน แล้วทีนี้ทุกคนก็จะรู้ว่าเป็นเพราะทินเซล สุดท้ายทุกคนก็ต้องรู้ว่ามัลฟอยได้ทินเซลมาจากใคร เพราะฉะนั้นฉันว่าปิดไว้แบบนี้มันดีกว่าเป็นไหนๆ ไม่ต้องถามแล้วแม่คนขี้สงสัยเธอมาช่วยชั้นทำการบ้านของสเนปดีกว่า ไม่รู้นึกพิศวาสอะไรชั้นขึ้นมาถึงได้ให้การบ้านเยอะขนาดนี้”  เด็กหนุ่มรีบตัดบทเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวจะยังคงซักไซร้ไม่เลิก



“เอา...ก็ได้ๆ ถ้าเธอต้องการแบบนั้น...เฮ้อ” เด็กสาวถอนหายใจก่อนจะช่วยเพื่อนรักจัดการกับกองการบ้านตรงหน้า



************************************



“พรุ่งนี้นายแข่งกับเรเวนคลอใช่มั้ย พอตเตอร์” คุณชายแห่งบ้านสลิธีรินถามขึ้นหลังจากที่ฉุดแขนร่างบางเข้ามาในมุมลับตาคน



“อืม...ใช่มีอะไรเหรอ” แฮร์รี่มองหน้ามัลฟอยอย่างงงๆ กับการกระทำของร่างสูง



“ก็ไม่มีอะไร แค่อยากจะบอกว่าเอาชนะให้ได้ล่ะ ชั้นกับนายเราจะได้มาแข่งกันในรอบชิง” เดรโกไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท



“อ๋อ...ได้สิ แล้วถ้วยควิชดิชในปีนี้มันก็ต้องเป็นของกริฟฟินดอร์อีกตามเคย” แฮร์รี่รู้สึกหมั่นไส้ท่าทางกวนประสาทนั่นขึ้นมาตะหงิดๆ จึงตอบกลับไปด้วยแววตาท้าทาย  พร้อมกับเชิดใบหน้าขึ้นอย่างผู้เหนือกว่า



ดวงตาสีซีดมองร่างบางตรงหน้าที่เชิดขึ้นอย่างอวดดี และกว่าที่แฮร์รี่จะรู้ตัว เอวบางถูกคว้าเข้ามาใกล้จนร่างบางปะทะกับอกกว้าง  นิ้วเรียวของอีกฝ่ายเชยคางมนก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนปากอิ่มแดง ลิ้นอุ่นๆ แทรกผ่านกลีบปากบางกวาดหาความหอมหวานภายใน มือใหญ่รั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายให้แนบชิดยิ่งขึ้น แต่ลิ้นร้อนยังคงทำหน้าที่สำรวจความหอมหวานจากโพรงปากนุ่มๆ ของร่างบาง  ส่วนแฮร์รี่ที่ตอนนี้สติได้หลุดลอยไปตั้งแต่เห็นใบหน้าของมัลฟอยเข้ามาใกล้  เด็กหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้คุณชายมัลฟอยช่วงชิงความหอมหวานไปครอบครองจนได้ จูบที่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาด จูบที่ไม่สามารถตีความหมายความรู้สึกของร่างสูง มันทำให้แฮร์รี่รู้สึกสับสน แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงปล่อยให้มัลฟอยหยอกเย้าเล่นอยู่กับริมฝีปากบางของตัวเองต่อไปอย่างไม่อาจขัดขื่นได้ และในที่สุดเมื่อคนทั้งคู่ได้สติต่างก็ผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว แก้มใสๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อ ปากอิ่มแดงช้ำจากการหยอกเย้าของร่างสูง เดรโกมองร่างบางตรงหน้าที่กำลังหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนด้วยความสับสนในความรู้สึกของตัวเอง ความเงียบที่น่าอึดอัดเข้ามาครอบงำจนคุณชายแห่งสลิธีรินเริ่มทนไม่ไหว



“เอ่อ...ชั้นขอตัว”  ร่างสูงหันหลังให้และรีบสาวเท้าออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว จนไม่ทันได้ยินเสียงที่ดังขึ้นตามหลัง



“ไอ้ๆ...คุณชายงี่เง่า” เสียงใสๆ ตะโกนด่าตามหลัง พร้อมกับใช้หลังมือถูริมฝีปากเพื่อลบรอยประทับที่แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ ตามด้วยเสียงกระซิบเพียงแผ่วเบาที่พอจะจับใจความได้ว่า   “นายทำแบบนี้ทำไม มัลฟอย”



ระเบียงทางเดินที่คราคร่ำไปด้วยนักเรียนมากมาย ร่างสูงสง่ากำลังเดินมาตามทางอย่างเหม่อลอยมือใหญ่ยกขึ้นลูบเรียวปากอย่าเพ้อๆ รสสัมผัสเมื่อสักครู่ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก เขาเผลอตัวจูบพอตเตอร์ไปได้ยังไงกัน มันเป็นเพียงเพราะความอวดดีของพอตเตอร์เท่านั้นเหรอ ที่ทำให้เขาเผลอทำอะไรลงไปอย่างนั้น ปากอิ่มของพอตเตอร์มันทั้งนุ่มและหวานละมุน จนทำให้เขาไม่อยากละจากริมฝีปากนั้นออกมาเลย แต่ตราบใดที่ตัวเขายังไม่สามารถแน่ใจและยอมรับกับตัวเองได้ว่าคิดยังไงกับพอตเตอร์ เหตุการณ์แบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง



เด็กหนุ่มพยายามไล่ความรู้สึกนึกคิดที่เริ่มเกาะกุมจิตใจให้ออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังสนามควิชดิชเพื่อเริ่มการฝึกซ้อม การแข่งขันในวันพรุ่งนี้สลิธีรินจะต้องได้รับชัยชนะเหนือฮัฟเฟิลพัฟให้ได้ แล้วสลิธีรินถึงจะสามารถเข้าไปแข่งรอบชิงกับกริฟฟินดอร์ หากพอตเตอร์สามารถพาทีมของตัวเองชนะเรเวนคลอไปได้เช่นกัน



************************************



เด็กนักเรียนทั้งโรงเรียนมารวมตัวกันที่สนามควิชดิชเพื่อดูการแข่งขันรอบสองระหว่าง  กริฟฟินดอร์กับเรเวนคลอ และ ฮัฟเฟิลพัฟกับสลิธีริน หลังจากการฝึกซ้อมมาอย่างหนักแฮร์รี่สามารถคว้าชัยชนะมาให้กับกริฟฟินดอร์ได้อีกครั้ง การเล่นในครั้งนี้ได้อยู่ในสายตาของคุณชายมัลฟอยมาโดยตลอด ฝีมือการเล่นของแฮร์รี่พัฒนาขึ้นมากจากแต่ก่อน รวมทั้งสายตาและความเร็วในการค้นหาและตามล่าลูกสนิชไม่มีซีกเกอร์คนไหนเทียบได้เลย นี่คงเป็นเพียงอย่างเดียวล่ะมั้งที่เดรโกไม่เคยเอาชนะแฮร์รี่ได้เลยสักครั้ง ไม่ว่าเขาจะฝึกซ้อมมากแค่ไหนแต่เดรโกก็ยังรู้สึกว่าฝีมือของแฮร์รี่ยังเหนือกว่าเขาอยู่ดี เสียงนกหวีดจากมาดามฮูชดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือนเริ่มการแข่งขันคู่ต่อไป เดรโก มัลฟอยเยื้องกายลงสู่สนามด้วยท่วงท่าสง่างามเรียกเสียงกรีดร้องจากสาวๆ ทั่วทั้งอัฒจันทร์  มือแกร่งสัมผัสกับมือของกัปตันทีมฮัฟเพิลพัฟเพื่อกระชับความสัมพันธ์ ก่อนที่ทั้งสองทีมจะถีบตัวขึ้นสู่ท้องฟ้ารอเวลาการแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้น เสียงโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่วทุกทิศทาง เสียงเชียร์ถูกส่งผ่านไปยังที่ที่ไกลออกไป



แพนซี่ พาร์กินสัน เป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้อยู่ร่วมเชียร์ในสนาม แต่หล่อนกลับมาทำตัวน่าสงสัย อยู่หน้าห้องนอนของคุณชายสลิธีรินเหมือนเช่นวันนั้น หลังจากสังเกตเส้นทางที่ปลอดโปร่งไร้ร่องรอยผู้คน แพนซี่จึงลอบเข้าไปในห้องนอนของคุณชายคนดังประจำบ้าน แล้ววันนี้หล่อนได้พบกับแมวอัปลักษณ์ที่เกลียดแสนเกลียด ทินเซลกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงกว้างของคุณชายมัลฟอย แพนซี่เสกถุงผ้าใบใหญ่พร้อมกับคลุมตัวแมวขนฟูทันที สัญชาตญาณนักล่าร่ำร้องบอกกับตัวเองว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย ทินเซลใช้แรงทั้งหมดที่มีทั้งร้องทั้งดิ้นจนผู้บุกรุกเกือบรั้งไว้ไม่อยู่ผงสีขาวในตลับเงินถูกโปรยลงไปอย่างรวดเร็วเมื่อเปิดปากถุง แค่เพียงนาทีเดียวเสียงร้องและแรงดิ้นของทินเซลก็หายไป ถุงผ้าใบใหญ่ถูกส่งให้กับชายหนุ่มหน้าตาดุดันที่มายืนรอรับคำสั่งจากคุณหนูตระกูลพาร์กินตรงประตูทางเข้าของฮอกวอตส์



“จัดการมันอย่าให้มันมีลมหายใจอีกต่อไป” เสียงแหลมเจือไปด้วยความเหี้ยมเกรียม แววตาลุกโชนไปด้วยความแค้น รอยยิ้มปรากฏความพึงพอใจ



“ครับคุณหนู” ช่ายร่างใหญ่โค้งคำนับก่อนจะหันหลังเดินจากไป ชั่วพริบตาเดียวชายผู้นั้นก็ได้หายตัวไปแล้ว เหลือไว้ซึ่งเสียงหัวเราะที่ชวนให้บาดหูหากใครมาได้ยิน ก่อนที่สาวเจ้าจะรีบสาวเท้าไปยังสนามแข่งขัน



“แพนซี่เธอไปไหนมาการแข่งขันจบไปแล้วนะ” นัยห์ตาสีนิลของเด็กสาวจับจ้องไปยัง หน้าผากของเพื่อนรักที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นประปราย



“เอ่อฉัน...ช่างฉันเถอะน่ะ ว่าแต่เดรโกของฉันชนะใช่มั้ย” สาวน้อยแพนซี่รีบเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้คาธรีน่าสงสัยอะไรไปมากกว่านี้



“ก็ต้องชนะสิ เธอก็รู้ว่าไม่มีใครเก่งเท่า เดร...มัลฟอย”



“อืม...ถ้างั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะ” ว่าพลางฉุดรั้งข้อมือเพื่อนสาวให้เดินตามไปด้วยกัน



************************************



“ทินเซล...ทินเซล เจ้าแมวเหมียวอยู่ที่ไหน” เสียงร้องเรียกจากคุณชายมัลฟอยดังขึ้นเมื่อไม่เห็นแมวตัวโปรดมาตั้งแต่หัวค่ำ



“ไปไหนนะ แกนี่ชอบหนีเที่ยวซะจริงๆ หรือว่าจะแอบไปหาพอตเตอร์อีก ถ้างั้นเดี๋ยวก็คงกลับมา” ร่างสูงล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการแข่งขันควิชดิชที่แสนยาวนาน แต่ถึงอย่างไรเขาก็สามารถเอาชนะฮัฟเฟิลพัฟมาได้อย่างสวยงามล่ะน่า อีกหนึ่งเดือนการแข่งขันรอบชิงชนะเลิศก็จะเริ่มขึ้น เห็นทีเขาคงต้องไปคิดหากลยุทธ์ในการเอาชนะพอตเตอร์ให้ได้ เปลือกตาหนาปิดลงพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ร่างบนเตียงได้เริ่มเข้าสู่การนิทรา



รุ่งอรุณของวันใหม่ได้เริ่มขึ้น สายลมฤดูหนาวเริ่มพัดผ่านมาเยือนปราสาทเก่าแก่อันเป็นที่ตั้งของโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์ เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะของนักเรียนหลายๆ คนดังขึ้นในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศยามเช้าแสนวุ่นวายช่างครึกครื้นเสียจริงๆ แต่แล้วความคิดของแฮร์รี่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงยานคางที่คุ้นหูเข้ามาแทนที่



“พอตเตอร์ ทิน...เรามีเรื่องต้องคุยกัน” คุณชายมัลฟอยเดินตรงมาที่โต๊ะกริฟฟินดอร์อย่างไม่สนใจต่อสายตาของคนรอบข้าง ร่างสูงกล่าวกับร่างบางพร้อมเดินนำออกไปจากห้องโถง



“เดี๋ยวฉันมานะ ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า” เด็กหนุ่มส่งยิ้มให้เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความเป็นหวงของเพื่อนรักทั้งสอง ก่อนจะรีบเดินตามร่างสูงที่หายตัวไปจากห้องโถงเสียแล้ว คนอะไรเดินเร็วชะมัด



“นายมีอะไรมัลฟอย ถึงได้เดินไปเรียกฉันที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ อยากให้คนอื่นเข้ารู้มากหรือไงว่าศัตรูคู่อาฆาตอย่างเราสองคนญาติดีกันแล้ว” ร่างบางอดที่จะพูดเหน็บแนมขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย



“ทินเซลอยู่ไหน”  



“ทินเซลอยู่กับนายหรือเปล่าพอตเตอร์” น้ำเสียงที่เคยราบเรียบติดออกจะเฉยชาเสียด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้มันกลับฟังดูร้อนรนในความรู้สึกของแฮร์รี่ถึงแม้ว่าผู้พูดจะพยายามปรับให้เป็นปกติก็ตาม



“เดี๋ยวๆ ก่อน นายหมายความว่ายังไง ที่ว่าทินเซลอยู่ไหนน่ะ”



“เมื่อคืนฉันไม่เห็นทินเซลตั้งแต่หัวค่ำ ฉันคิดว่ามันคงไปหานายแต่พอตอนเช้ามันก็ยังไม่กลับมา” เดรโกพยายามอธิบายให้ร่างบางเข้าใจถึงสาเหตุที่ตนเองตามหาทินเซล

“หมายความว่าทินเซลไม่กลับมาหอนอนตั้งแต่เมื่อคืนใช่ไหม” แฮร์รี่ทวนคำพูดของร่างสูงอีกครั้ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความข้องใจ



“ครั้งสุดท้ายนายเห็นทินเซลที่ไหน เมื่อไหร่” เด็กหนุ่มพยายามสอบถามคุณชายมัลฟอยที่ตอนนี้ดูจะร้อนใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ยังคงรักษาท่าทางเรียบเฉยได้อย่างดี



“เมื่อวานตอนบ่ายก่อนที่ฉันจะไปสนามควิชดิช ทินเซลนอนอยู่ในห้องของฉัน”



“แล้วนายหาดูทั่วหรือยังก่อนที่จะมาถามฉันน่ะ”



“ฉันสั่งให้แครบ กอยล์ไปหาดูแล้วแต่เจ้าสองคนนั่นหาไม่เจอ” สีหน้าของเดรโกแสดงออกถึงความผิดหวังเมื่อนึกถึงตอนที่ลูกน้องทั้งสองคนมาบอกว่าหาตัวทินเซลไม่เจอ



“มัลฟอยนายคิดว่าไว้ใจสองคนนั่นได้เหรอที่ให้ไปหาทินเซลน่ะ นายลองตามหาเองหรือยัง” ร่างบางขึ้นเสียงใส่อย่างเหลืออดไม่คิดเลยว่าเดรโก มัลฟอย ผู้มีสมองอันชาญฉลาด เล่ห์เหลี่ยมกลโกงสารพัดจะมาขาดสติเอาตอนที่เมื่อรู้ว่าแมวตัวโปรดหายไป



“จริงสินะ ฉันลืมไปว่าสองคนนั่นไว้ใจไม่ค่อยได้ ขอบใจพอตเตอร์ที่นายเตือนสติฉัน” รอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าหล่อเหลาถูกส่งให้กับแฮร์รี่ที่ยืนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น



“เอ่อ...ไม่เป็นไร ว่าแต่นั่นนายจะไปไหนน่ะ” ร่างบางรีบถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะผละออกไป



“ก็ไปตามหาทินเซลน่ะสิ พอตเตอร์” คุณชายมัลฟอยทำเสียงอย่างไม่พอใจเมื่อมีคนมารั้งเขาเอาไว้



“แต่นี่มันใกล้เวลาเรียนวิชาของสเนปแล้ว นายอย่าลืมนะว่าวันนี้สเนปจะสอนเรื่องน้ำยาตัวใหม่ที่สำคัญและยากที่สุดที่เราเคยเรียนกันมา” เออ...เอากับเขาสิเมื่อกี้ยังขอบใจอยู่เลยมาตอนนี้ทำมาเป็นไม่พอใจ เพิ่งได้เห็นคุณชายมาดหลุดก็วันนี้แหละ



“แต่...” ร่างสูงเริ่มอึกอักเมื่อนึกขึ้นได้ถึงคำขู่ของสเนป ถึงเขาจะเป็นศิษย์รัก ศิษย์โปรดของสเนป แต่เดรโกก็ไม่เคยขาดเรียนวิชาปรุงยาเลยสักครั้งเดียว ที่เป็นแบบนี้อาจเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนเขาชอบที่จะนั่งมองคู่อริคนสำคัญถูกอาจารย์วิชาปรุงยาคอยตำหนิและหาเรื่องตัดคะแนนแฮร์รี่อยู่ตลอดเวลา แต่มาตอนนี้เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าที่เขาเข้าเรียนไม่เคยคาด อาจเป็นเพราะอยากเห็นหน้าหวานๆ ที่แสดงอาการโกรธเคืองทุกครั้งที่โดนอาจารย์ประจำวิชาเล่นงานเอาก็ได้ ก็ไอ้หน้าตอนโกรธของพอตเตอร์น่ะมันน่าดูจะตายไป



“ฉันคิดว่าทินเซลไม่ได้ไปไหนไกลหรอกคงอยู่แถวนี้แหละ เอาเป็นว่าตอนบ่ายเรามีเรียนวิชาดูแลสัตว์วิเศษใช่ไหม ไว้ฉันจะลองถามแฮกริดให้ว่าเห็นทินเซลบ้างหรือเปล่า ยังไงฉันก็จะช่วยนายตามหาทิเซลแล้วกัน มัลฟอย”



“เอ่อ...ขอบใจพอตเตอร์” เสียงหวานเรียกสติของเดรโกให้หลุดออกมาจากความคิดเมื่อสักครู่ ร่างสูงได้แต่มองตามแผ่นหลังบอบบางที่เดินแยกตัวออกไปหาสองสหายคนสนิทที่ยืนรออยู่ไม่ไกลออกไป



“มัลฟอยเรียกเธอไปทำไมแฮร์รี่” เด็กสาวถามแฮร์รี่ระหว่างทางไปคุกใต้ดิน



“ทินเซลหายไป ฉันก็เลยจะช่วยมัลฟอยตามหาน่ะ” การสนทนาต้องหยุดลงแค่นั้นเมื่อพบว่าศาสตราจารย์ประจำวิชาปรุงยาได้มายืนรออยู่ก่อนแล้ว



“หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนนโทษฐานไม่ทักทายอาจารย์” เสียงเย็นเยียบออกมาจากริมฝีปากของผู้พูด



“พวกเธอควรจะหาที่นั่งกันได้แล้ว หรือว่าอยากจะโดนหักคะแนนอีก พอตเตอร์”



พวกเด็กๆ จึงต้องรีบหาที่นั่งก่อนที่จะเสียคะแนนบ้านไปมากกว่านี้



“ขอโทษครับศาสตราจารย์” เสียงของผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากนักเรียนทั้งห้อง



“อ้าว...มิสเตอร์มัลฟอย เชิญเข้ามาได้” สเนปหันไปยิ้มให้กับลูกศิษย์คนโปรดอย่างยินดี



“ไม่ยุติธรรมเลยทำไมสเนปไม่หักคะแนนมัลฟอยล่ะ” รอนทำเสียงกระซิบกระซาบกับแฮร์รี่เมื่อเห็นว่ามัลฟอยที่มาช้ากว่าพวกเขากลับไม่โดนหักคะแนนแม้แต่คะแนนเดียว



“นายจะบ่นทำไมรอน นายก็รู้ว่าสเนปเป็นแบบนี้ทุกที” ร่างบางกล่าวอย่างเบื่อหน่ายที่เด็กหนุ่มผมแดงยังไม่เลิกถามคำถามเดิมเหมือนกับทุกครั้งที่เริ่มเรียน



“เมื่อไหร่พวกเธอจะหยุดรบกวนเวลาอันมีค่าสำหรับคนที่ตั้งใจจะศึกษาศาสตร์นี้ซะที พอตเตอร์ วีสลีย์ ฉันขอบอกพวกเธอไว้เลยว่าน้ำยาที่ฉันจะให้พวกเธอในวันนี้เป็นน้ำยาที่ซับซ้อนและยุ่งยากมาก และมันคงไม่เหมาะถ้าจะให้นักเรียนบางคนที่ไม่สนใจมาทำให้เพื่อนๆ เสียสมาธิในการเรียน”



“เอาล่ะจดส่วนผสมทุกอย่างบนกระดานและรวมถึงวิธีการปรุงยาลำดับก่อนหลัง และปริมาณในการใส่ส่วนผสมทั้งหมด เดี๋ยวนี้” สเนปสั่งเสียงเฉียบขาดก่อนจะเริ่มบรรยายถึงสรรพคุณของน้ำยาตัวใหม่



************************************