คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4
บทที่ 4 Die rosen
“ ซิ่วหมินพาลู่หานไปอาบน้ำที่ลำธารหน่อยสิ”เพราะเอมม่าต้องออกไปสำรวจแต่เช้าเลยไม่มีใครพาลู่หานไปอาบน้ำแม้แต่ไคเองก็มีงานด่วนแต่ซิ่วหมินที่อยู่สายฮิลมักจะว่างเสมอ
“แต่ข้าเป็นผู้ชายนะพี่เอมม่า”
“แล้วยังไง ผู้ชายด้วยกันอาบน้ำไม่เห็นเป็นไรเลยแถมยังเด็กกันทั้งคู่”
“ผู้ชาย? ลู่หานเป็นผู้ชายหรอ”ได้ยินเอมม่าบอกอย่างนั้นซิ่วหมินก็เบิกตาโต รับรู้ความจริงที่ว่าซิ่วหมินเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงนี่เขาเข้าใจว่าลู่หานเป็นผู้หญิงหรอเนี่ยเพราะใบหน้าที่สวยนั่นแน่ๆ
“ก็ใช่สิ อย่าลืมพาไปเที่ยวเล่นบ้างนะ แต่อย่าไกลละ”เอมม่ากำชับอีกรอบก่อนจะแบกแผนที่และสัมภาระอื่นๆออกไปจากที่พักไม่ลืมที่จะส่งยิ้มให้ลู่หานที่ยินอยู่ข้างๆซิ่วหมิน
“ไปอาบน้ำกันลู่หาน”ซิ่วหมินเริ่มชวน
“อืม”..อาบน้ำคืออะไรหรอ ไม่ทันที่ลู่หานจะถามซิ่วหมินก็ออกแรงดึงเขาทันที
………..
“ไม่ชอบอาบน้ำหรอ”ซิ่วหมินถามเด็กน้อยข้างๆที่ไม่ยอมลงไปในลำธารซักที
“ไม่”ลู่หานส่ายหน้า
“ไม่ชอบ แต่ต้องอาบ”ซิ่วหมินจัดการดึงร่างเล็กลงตรงลำธารที่ตื้นที่สุดซิ่วหมินมักจะทำแบบนี้กำลู่หานเสมอ
เท้าขาวสัมผัสกับน้ำเย็นเชียบความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้ลู่หานอดสนใจไม่ได้
“ทำท่าอะไรนะ มาตรงนี้สิ ไม่ต้องถอดชุดก็ได้ล่างตัวหน่อยก็ดี”
ซิ่วหมินเรียกลู่หานให้มาตรงน้ำที่ลึกกว่าเล็กน้อย
ลู่หานค่อยๆเดินไปหาซิ่วหมินช้าๆ..ยิ่งลึกก็ยิ่งเปียกมาขึ้นรู้สึกทั้งเย็นทั้งหนาว
ฟรึ่บบบ ซิ่วหมินดึงลู่หานมาหาตัวเขาจนหน้าลู่หานชนซิ่วหมินเข้าจังๆ
ซ่า ซิ่วหมินเทน้ำใส่ศีรษะเด็กน้อย ก่อนจะทำการถูไถไปมาให้เบามือที่สุด
“หลับตาสิ เดียวน้ำเข้าตาหรอก”
เด้กน้อยลู่หานทำตามอย่างโดยดีปล่อยให้ซิ่วหมินถูผมเขาอยู่อย่างนั้น
“โอ้โห ผมสวยมากเลย”ดูดีๆลู่หานหน้าตาน่ารักมากๆโตขึ้นคงสวยมากแน่ๆ..ไม่สิ .. หล่อมากแน่ๆ ถ้าไม่ติดที่ตาสีแดงนั่นออกจะน่ากลัวไปหน่อยแต่ซิ่วก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะมนุษย์มีหลายเผ่าพันธุ์
การอาบน้ำมันดีอย่างนี้นี่เอง ลู่หานสดชื่นมากๆ
“ซิ่วหมิน”
“หืม”เป็นครั้งแรกที่ลู่หานเรียกเชื่อเขา ทำให้ซิ่วหมินแปลกใจไม่น้อย
“ข้า..อยากฟังเจ้าอ่านหนังสือ”เด็กเอ่ยพูดอย่างกล้าๆกลัว ลู่หานชอบฟังซิ่วหมินอ่านหนังสือเพราะในหนังสือมีเรื่องที่เขายังไม่รู้อีกมากมายเขามักจะคอยถามซิ่วหมินเสมอซิ่วหมินก็ตอบเขาทุกคำถามเช่นกัน
“ได้สิ ไว้อาบน้ำเสร็จข้าจะอ่านให้เจ้าฟังแน่นอน”ซิ่วหมินตอบแทบจะในทันทีวันนี่ซิ่วหมินก็กะจะอ่านให้ลู่หานฟังอยู่แล้วเรื่อง ‘ Die rosen’ ซิ่วหมินยังไม่ได้ลองหยิบมาอ่านซักที
……………..
“เทพธิดาไม่อาจรับรักจากเทพสวรรค์ได้เพียงเพราะใจเธอไม่ได้รักเขาเลยซักนิด เทพสวรรค์จึงใช้เวทมนต์เสกให้เธอหลงรักเขา เทพธิดาเมื่อถูกสะกดจึงตอบรับรักของเทพสวรรค์แต่การใช้เวทมนต์ทำให้เธอเหมือนไร้ตัวตนไร้วิญาณ เทพสวรรค์ไม่ต้องการร่างที่ไร้วิญญาณนั่น จำต้องคลายมนต์สะกดแล้วขอความรักจากนางอีกครั้งแต่ก็ถูกปฏิเสธอีกคราด้วยความโกรธจึงสาปนางเป็นดอกกุหลาบแดง…..”
ขณะที่กำลังอ่านซิ่วหมินก็ถูกขัดโดยมือเล็กที่ดึงชายเสื้อของเขาขึ้นลง เขาก้มมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างสงสัย
“ความรักคืออะไร”
ซิ่วหมินจะตอบอย่างไรดี เขาจะสามารถอธิบายให้ลู่หานฟังได้ไหมนะ
“เอ๋..ความรัก…ก็คือ” ซิ่วหมินคิดอยู่นานจนตัดสินใจในสิ่งที่ตัวเขาเองเข้าใจออกไป
“ก็การที่คนหนึ่งอยากอยู่กับอีกคนหนึ่ง... หรือการที่อยากจะอยู่ใกล้เขา เวลามองเขาแล้วมีความสุขและเป็นห่วงเขา แสดงว่าคนนั้นรักเขา”
“เป็นห่วง?”
“อ่า ซื่อจริงๆเลยก็ห่วงไงละ การที่เราไม่อยากจากคนนั้นไป ไม่อยากให้เขาได้รับอันตราย”
‘การที่เรามองเขาแล้วเรามีความสุข .. ไม่อยากจากเขาไป…’ลู่หานเริ่มเข้าความหมายของคำนี้ คำนี้นี่เองที่สามารถอธิบายความรู้สึกของลู่หานได้ ลู่หานหันไปหาชายหนุ่มข้างๆอย่างจริงจัง
“ลู่หานรักซิ่วหมิน ซิ่วหมินรักลู่หานไหม”
“เอ๋?”
“ซิ่วหมินไม่รักข้าหรอ”สายตาของเด็กน้อยเริ่มแสดงออกถึงความเสร้าสร้อยทำเอาชายหนุ่มต้องรีบร้อนตอบกลับ
“รักสิ รักมากด้วย”คำพูดนั้นเรียกรอยยิ้มของลู่หานอีกครั้งซิ่วหมินก็ยิ้มตอบกลับ
ลู่หานจะรู้ไหมนะ คำว่ารักนั้นสามารถใช้ได้หลายสถานการณ์
……..
“พี่เอมม่ารักพี่ไคไหม”
อั่กก แค่กๆๆ แค่กๆๆ
คำถามพาซื่อของลู่หานทำเอาสาวสวยอย่างเอมม่าสำลักน้ำ ทำไมจู่ๆก็ถามคำถามแบบนี้กับเธอทำเอาเจ้าตัวไปไม่เป็น
“เอ่อ..ทำไมลู่หานถามแบบนั้นละ” เนื่องจากโต๊ะอาหารมีทั้งซิ่วหมิน ลู่หานและไค จะให้เอมม่าตอบลู่หานไปว่ารักก็กระไรอยู่เธอกับไคยังไม่ได้เป็นคู่ครองกันเสียหน่อยแถมตอนนี้ไคก็มองหน้าเธอแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม….อะไรเนี่ย เธอคิด
“ถามไม่ได้หรอ”เมื่อเห็นสีหน้าที่เริ่มเศร้าหมองเหมือนเด็กถูกผู้ใหญ่ด่าเอมม่าก็ทำตัวไม่ถูก
“ได้สิได้ แต่….”เอมม่าดูกระอักกระอวก
“แล้วเอมม่ารักลู่หานกับซิ่วหมินไหม”ลู่หานถามอีกครั้ง
“รักสิ!”เอมม่าตอบทันทีเรียกรอยยิ้มจากลู่หานได้ดี
“แต่พี่เอมม่าไม่รักพี่ไคใช่ไหม”
“ป่าวนะ ไม่ใช่แบบนั้น”
“’งั้นแสดงว่ารักใช่ไหม”ลู่หานเริ่มคาดครั้นคำตอบ
“เอ่อ….”แล้วไคจะมองเธอทำไมนะ! ไม่ต้องมองด้วยสายตาจับผิดแบบนั้นได้ไหม เอมม่าคิด
“พี่ไครักพี่เอมม่าไหม”
“รัก”คำตอบสั้นๆของไคทำให้เอมม่าหน้าขึ้นสีได้ทันที
“ทำไมพี่เอมม่าไม่รักพี่ไค พี่เอมม่าไม่ห่วงพี่ไคหรอ”
จึกกก ยิ่งลู่หานคาดครั้นมากเท่าไหร่เอมม่าก็ยิ่งอายมากเท่านั้น เพื่อเป็นการตัดบทสนทนาให้เร็วที่สุดเอมม่าจึงต้องยอมตอบคำถามของลู่หาน
“รัก..แบบเพื่อน”เอมม่าตอบเสียงเบาแต่ลู่หานก็ยังได้ยินชัดเจนลู่หานยิ้มอีกครั้งเขาไม่สนใจคำสุดท้ายที่พี่เอมม่าเอ่ยเขารู้แค่ว่าพวกเราทุกคนรักกัน
“ฮ่าๆๆ คิกๆ ฮ่าๆๆ”จู่ๆซิ่วหมินก้หัวเราะขึ้นมา ซิ่วหมินขำกับบทสนทนาของพี่เอมม่ากับลู่หานจริงๆ ไคก็เริ่มหัวเราะคิกคักตาม
ทำเอาเอมม่าหน้าแดงฉานด้วยความอาย
“ไค!! ซิ่วหมิน!!! วันนี้ล้างจาน!”
ลู่หานเห็นทุกคนกำลังหัวเราะ ที่ทุกคนหัวเราะเพราะมีความสุขใช่ไหม มันทำให้เขามีความสุขไปด้วย
.................
………
วันนี้ซิ่วหมินยังคงนั่งลงตรงใต้ต้นไม้ที่เดิมเริ่มอ่านเรื่อง Die rose ต่อจากเมื่อวาน
“แต่การที่หญิงสาวถูกสาปเป็นดอกกุหลาบนั้นเทพสวรรค์เห็นใจจึงให้นางกลายเป็นมนุษย์ได้เพียงแค่วันเพ็ญที่พระจันทร์เต็มดวงของทุกเดือนและเมื่อใดที่นางพบรักนางจะกลายเป็นมนุษย์ตลอดไป วันหนึ่งนางกหลุมรักเจ้าชาย ก็หลงรักความงามของนางด้วยเช่นกันความรักที่นางมีต่อเจ้าชายทำให้คำสาปคลายมนต์ นางกลายเป็นมนุษย์ตลอดชีวิตและแต่งงานครองคู่กับเจ้าชาย หากแต่ว่าความสุขอยู่กับนางได้ไม่นาน….”
“ซิ่วหมิน”เสียงเล็กถูกเอ่ยออกมาจากปากบางสีแดงสดขัดการเล่านิทานของซิ่วหมินอีกเช่นเคย
“หืม…มีอะไรหรอ”
“แต่งงานคืออะไร”ลู่หานเริ่มตั้งคำถามกับเขาอีกครั้ง
“คือการที่คนสองคนรักกันและสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตซึ่งการแต่งงานก็จะมีคนเป็นสักขีพยานด้วยนะ”ซิ่วหมินคิดว่าการอธิบายแบบนี้จะทำให้ลู่หานเข้าใจบ้าง ซิ่วหมินหยิบหนังสือกำลังจะอ่านต่อแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีมือเล็กสกิดตรงชายเสื้อเขา
“หืม?”
“ซิ่วหมินแต่งงานกับลู่หานได้ไหม”
“ห้ะ .. ไม่ได้หรอกจะแต่งได้เช่นไรอย่าล้อเล่นสิ”ซิ่วหมินตกใจได้ไม่นานก็หลุดขำออกมากับความซื่อของเด็กตรงหน้า
“ทำไมถึงแต่งไม่ได้ในเมื่อลู่หานรักซิ่วหมินและซิ่วหมินบอกว่ารักลู่หานนี่นา”แต่ลู่หานดันจริงจังกับเรื่องนี้
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย แถมเรายังเป็นผู้ชายเหมือนกันอีก”
“ผู้ชายรักกันไม่ได้หรอ”ลู่หานได้แต่สงสัยทำไมถึงแต่งงานไม่ได้เขาอยากแต่งงานกับซิ่วหมินเขาอยากสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันกับซิ่วหมิน ในเมื่อเรารักกันทำไมถึงแต่งงานกันไม่ได้ละ ลู่หานไม่เข้า
“ผู้ชายรักกันได้แต่ไม่ใช่รักแบบนั้น แล้วผู้ชายก็แต่งงานกันไม่ได้”
สิ่งที่ลู่หานตอบซิ่วหมินคือการส่ายหัวลู่หานไม่เข้าใจ ด้วยความไม่เข้าใจทำให้ลู่หานคิดว่าซิ่วหมินไม่ต้องการแต่งงานกับเขาแสดงว่าซิ่วหมินไม่อยากอยู่กับลู่หานตลอดไปใช่ไหม ทำไมละ? จู่ๆน้ำใสๆก็เอ่อขึ้นแถวๆตา เขามันปัดมันออกเขารู้ว่าสิ่งนี้มันแทนความเศร้าเขาไม่อยากให้ซิ่วหมินเห็นมัน เขาอยากอยู่กับซิ่วหมินคอยอ่านหนังสือให้เขาฟัง แต่เขาไม่อยากขอมากเกินไป เขาไม่อยากขอซิ่วหมินมากเกินไป เขาไม่อยากเป็นเด็กขี้แย ‘ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งกัน ซิ่วหมินบอกเองนิว่าการแต่งงานคือการสัญญาจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรอ’
‘แล้วทำไมตอนนี้น้ำถึงไหลไม่หยุดซักทีนะ’
“ลู่หานเจ้าร้องไห้ทำไม!”ซิ่วหมินเห็นลู่หานเริ่มร้องไห้ก็ตกใจ
“เจ้าร้องไห้ทำไม”ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่เสียงสะอื้นน้อยๆจากลู่หาน ลู่หานร้องไห้ในขณะที่ใบหน้าของเขายังเย็นชาอย่างนั้นแต่น้ำใสๆก็ไหลไม่ขาดสาย ซิ่วหมินงงเป็นไก่ตาแตกเขาทำอะไรให้ลู่หานไม่พอใจรึป่าวเขาทำอะไรผิดไปงั้นหรอ
“ลู่หาน เจ้าเป็นอะไร? เจ้าร้องไห้ที่ข้าไม่แต่งงานด้วยงั้นรึ”
ลู่หานได้แต่ส่ายหัวไปมาไม่ยอมพูดอะไร ทำเอาซิ่วหมินหมดปัญญาใช้แขนสองข้างค่อยๆโอบกอดเด้กน้อยพร้อมลูบหัวลู่หานอย่างแผ่วเบา สัมผัสของซิ่วหมินทำให้ลู่หานรู้สึกอบอุ่นมาก..อยากให้ซิ่วหมินทำแบบนี้ต่อไป มันทำให้เขานึกถึงตอนเด็กๆที่เขาร้องไห้คนเดียวในปราสาทจนชินชานานๆเข้าเขาก็ไม่ร้องอีกเลยในรอบสิบปีที่อยู่ปราสาท พอตอนนี้ซิ่วหมินอยู่ข้างเขา ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองมีค่า
“ข้าเพียงแค่ จู่ๆก็เจ็บที่คอแล้วน้ำก็..ไหลออกจากตาไม่รู้ทำไม”
“ลู่หาน เรื่องแต่งงานไว้โตขึ้นอีกหน่อยเจ้าก็จะเข้าใจเอง หยุดร้องเถอะนะ” เด็กน้อยตรงหน้าเขาซื่อบื้อเกินไปจริงๆ ซิ่วหมินคิด
“ข้ามีที่ๆหนึ่งที่จะพาเจ้าไปด้วยละแต่เจ้าต้องเลิกร้องแล้วข้าจะพาไป”
ลู่หานพยายามกลั้นน้ำใสๆไม่ให้ไหลออกจากต้เขาอย่างเต็มที่ ความจริงลู่หานไม่อยากให้มันไหลเพราะเวลาเขาร้องไห้ซิ่วหมินจะทำหน้ากังวลเขาไม่ชอบหน้าแบบนั้นของซิ่วหมิน
จนในที่สุดน้ำตาก้หยุดไหลลู่หานเพียงแค่เก็บความสงสัยไว้ในใจอีกครั้งเขาไม่อยากคิดถึงเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจ
“เด็กดีมาก”เมื่อซิ่วหมินเห็นว่าลู่หานหยุดร้องก็ดึงมือลู่หานไปยังที่แห่งหนึ่ง
...............
บอกใบ้ความยาวของเนื้อเรื่อง
ทั้งเรื่องเอ็กโซ่จะออกมาครบทั้ง 12 คนเลยคะ O_O!!!
และทุกคนจะมีบทบาทไม่ซ้ำเลยคะสำคัญทั้งนั้นทั้งในอดีตและปัจจุบัน
ตัวหลักยังคงเป็น ลู่หมินคะ กลัวเข้าใจผิดหมินลู่ความจริงลู่หมิน ^_^ อิอิ
ความคิดเห็น