คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
บทที่ 2 Human
อากาศหนาวเย็นทำให้เปลือกตาขาวบางแต่งแต้มสีแดงที่หลับไหลลืมตาตื่น กุพชะกะตัวน้อยผิวขาวซีดตอนนี้ถูกย้อมด้วยสีแดงหมดจด นัยน์ตาสีเลือดเหลือบสังเกตรอบๆ แต่สิ่งเห็นตรงหน้าทำให้เขาสั่นสะท้านทั้งตัว ภาพแวมไพร์ฮันเตอร์ที่คิดจะฆ่าตอนนี้นอนหมดสติจมกองเลือด รอบตัวเขาไม่มีใครเลยแม้แต่ คนเดียวเหลือเพียงศพของคนที่คิดจะฆ่าเขาหลายคน ขณะนั้นเจ้าตัวก็ก้มมองดูมือตัวเองที่มีเล็บแหลมคมไม่รุ้ว่ามาได้อย่างไร ตอนนี้ไม้แหลมคมออกจากตัวเขาหมดแล้วแม้แต่เขาเองก็ยังไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง’ยังไม่ตาย’…เขาคิดได้เพียงเท่านี้…แล้วศพตรงหน้าเขาเกิดขึ้นจากอะไร..สภาพศพเหมือนถูกฉีกขาดโดยเคี้ยวเล็บ ‘เกิดอะไรขึ้นกันแน่’
ดวงตาเหม่อลอย สองเท้าค่อยๆลุกขึ้น เขาย่างผ่านศพของพวกมนุษย์เดินลึกเข้าไปในป่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ‘ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร’ ‘ไม่มีใครอ่านนัยน์ตาเขาออก’
และไม่มีคำตอบใดๆสำหรับศพแวมไพร์ฮันเตอร์เรียงรายที่ถูกทิ้งไว้ในป่าช้าแห่งนี้
…………………
แผนที่เดินทางถูกพับเก็บเข้ากระเป๋าติดชายกางเกงด้านข้างของชายหนุ่มนักเดินทาง ด้วยอากาศที่ร้อนจัด ใบหน้าหล่อคมคลายแบบผู้ชายผิวสีแทนถูกแต่งแต้มด้วยเหงื่อผุดพลายข้างๆแก้ม หากแต่ไม่ทำให้ความหล่อเขาลดลงแม้แต่นิด
“เหมือนจะมั่วทาง”ชายหนุ่มนักเดินทางหันไปพุดกับสาวสวยร่างบางที่ร่วมเดินทางด้วยกัน
“ข้าไม่สงสัยเลยทำไมอัศวินแบบนายถึงไม่ได้เป็นแม่ทัพซักที”สาวร่างบางเอ็ดชายหนุ่มก่อนจะถือวิสาสะหยิบแผนที่ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมา ชายหนุ่มก็ไม่ถือโทษอะไรเหมือนเป็นเรื่องปกติที่หญิงสาวจะทำแบบนั้น
“เมืองวิลล่า”เสียงใสดังลอดออกมาจากปากกระชับได้รูปของหญิงสาว คิ้วเรียวขมวดกันจนเป็นปม แม้แต่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจในแผนที่พวกนี้
“กลับที่พักก่อนไหม ใกล้ค่ำแล้ว ป่านนี้คนในกองทัพคงตามหาเราแล้ว”ชายหนุ่มออกความเห็นซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้ขัดอะไร เธอเห็นด้วยที่ว่าพวกเราออกจากที่พักมานานเกินไป ขืนนานกว่านี้พวกพ้องคงต้องออกตามหาเป็นแน่
“ตามนั้น”กล่าวเสร็จหยิงสาวก็นำแผนที่ยัดใส่มือชายหนุ่มแล้วเดินจ้ำอ้าวไปทางเดิมพี่พวกเขาเดินมา ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้นสายตาของหญิงสาวสะดุดกับบางอย่าง..สีแดงเหมือนเลือด
“ซักครู่นะ ไปสำรวจอะไรซักหน่อย”เธอบอกเพื่อนร่วมทางที่เดินตามมา ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้าฉงนแต่ก็ไม่ได้กล่าวห้ามอะไรปล่อยให้เธอเดินไปส่วนเขาได้แต่ยืนรออยู่ที่เดิม
“ไค!” เสียงตะโกนเรียกชื่อเขาของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งเฮือก รีบวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
‘ไม่อยากจะเชื่อ’ ภาพที่เห็นตรงหน้าเขาคือร่างเด้กน้อยนอนสลบอยู่ตรงพื้นดินร่างทั้งร่างของเด้กน้อยเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด
“จะทำอย่างไรดี.”หญิงสาวถามชายหนุ่มที่พึ่งมาถึง เด็กน้อยตรงหน้าเธอยังมีชีวิตเธอสังเกตได้จากรมณ์หายใจอ่อนๆที่รวยรด สภาพใกล้จวนเจียนขึ้นทุกที เธอลนลานมากจนไม่รู้จะเริ่มยังไง’หวังว่ายังไม่ตายนะ’
“เร็วๆ! รีบพากลับที่พักเถอะ!.” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าเด้กน้อย เขาค่อยๆช้อนร่างเด็กขึ้นมาช้าๆจนมือหนาอุ้มเด็กน้อยได้อย่างพอดี เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้ได้นะ ‘เขาคิด แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาพอให้คิดอะทั้งนั้นเขาต้องรีบช่วยเด็กคนนี้ให้ได้เสียก่อน
………
‘ทำไมที่นี่มืดจังเลย
‘มีใครอยู่ไหม….’
รอบตัวเขาเหมือนไม่มีใครอยู่เลย ทำไมทุกอย่างถึงดูมืดสนิทอย่างนี้ ทุกอย่างเป็นสีดำไปหมด ‘ทำไมกันนะ’ จะว่าตาบอดก็ไม่ใช่แน่เพราะเขาเห็นมือที่ขาวซีดของตัวเองเห็นหยดน้ำสีแดงที่เปรอะเปื้อนลำตัวเขา
‘เราอยู่คนดียว ในสถานที่ที่มืดมิด’
ผมยาวประบ่าเปรื้อนเลือดที่แห้งกร้านกลิ่วคาวฟุ้งจนเขาอยากจะอาเจียน เขาเอามือทั้งสองข้างปิดใบหน้าตัวเองซุกลงกอดเข่าเหมือนคนหมดความหมายในชีวิต
‘เหมือนโลกทั้งใบของเขามีเพียงอากาศกับความมืด ความสับสนคละเคล้ากับความเงียบสนิทหยดน้ำสีแดงไหลออกมาจากเบ้าตา จนกระทั่งเขาสะอึกสะอื้นออกมา
‘ฮึก…ฮึก’
ฮิ ฮิ ฮิ
จู่ๆเสียงไม่คุ้นหูก็ดังขึ้นในความมืด
เจ้าก็แค่สิ่งของไร้ค่า มีแต่คนอยากทิ้งเจ้า อยากกำจัดเจ้า ไร้ค่า ไร้ค่าสุดๆ
“ใคร ท่านคือใคร ‘ท่านคุยกับเราหรอ’.”เขาเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
ข้าเป็นใครไม่สำคัญ อย่างน้อยข้าก็มีประโยชน์กว่าเจ้า ~~ เป็นแวมไพร์ก็งี้ละ ไร้ค่า
‘ไร้ค่า?’เสียงแผ่วเบาดังมาจากปากบางสีแดง ไร้ค่า..?
‘ท่านหมายความว่าอะไร’
เขาพยายามถามแต่ก็ผ่านไปเนิ่นนานไม่มีใครตอบคำถามเขา เขาอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ
‘ไม่เอานะ..’
‘ไม่ชอบแบบนี้เลย’
‘ไม่เอา..’
‘ไม่!!!’
“เป็นอะไรรึป่าว! …ตื่นสิๆ” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลอดเข้ามาในประสาทหูทำให้เขาลืมตาตื่นขึ้นช้าๆก่อนที่จะพบว่าเขานอนอยู่ในที่ไม่คุ้นตามาก่อน
เฮือกก!! เขาตกใจถอยหลังหนีจนสุดพนังห้องเมื่อพบว่ามีมนุษย์อยู่ตรงหน้าเขา ‘มนุษย์..มนุษย์เคยคิดจะฆ่าเขา’การพบมนุษย์อีกครั้งทำให้เขาหวาดกลัว
“ดีใจที่เจ้าฟื้นแล้ว แล้วเจ้าเป็นยังไงบ้าง”หญิงสาวถามก่อนจะเอื้อมมือมาหาเขา
“…”เขารีบถอยหนีไปอีก ตัวน้อยๆสั่นเทาอย่างรุนแรง นัยน์ตาสีเลือดจ้องมองหญิงสาวตรงหน้ารอดูว่าเธอจะทำอย่างไรกับเขาต่อ ‘จะเอาไม้แหลมๆมาแทงเขารึป่าวนะ’
“เอ๋? เด็กน้อยไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”หญิงสาวเห็นท่าทีของเด็กน้อยก็อดสงสารไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนี้กันแน่นะ
“นอกจากจะสวยแล้วพี่ยังใจดีอีกนะ”เธอชีกยิ้มจนตาหยี้แอบขำกับคำพูดของตัวเอง
หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มเมื่อกี้ทำให้เขามองเธอตาโตอย่างไม่คาดสายตา ไม่รุ้ทำไมถึงรู้สึกผ่อนคลาย’คนนี้ไม่เหมือนพวกก่อนหน้านี้’ แต่ใบหน้าที่ปากยกขึ้นเมื่อกี้ .. พึ่งเคยเมื่อกี้..พึ่งเคยเป็นครั้งแรก
หญิงสาวรู้สึกได้ว่าถูกเด็กจ้องมองจึงสงสัยว่ามีอะไรติดหน้าเธอรึป่าว
“คุยกับเราหรอ”เขาเอ่ยถามคนแปลกหน้าด้วยความสงสัย
“หืมม..ใช่สิ ในนี้มีแค่เจ้ากับพี่สองคนเองนะ”หญิงสาวพูดพลางทำมือนิ้วชี้สองข้างเข้าหากัน
การกระทำของเธอทำให้กุพชะกะมีความรุ้สึกแปลกใหม่
“เอมม่า เจ้าหนูเป็นอย่างไรบ้าง”เสียงชาบหนุ่มรอดเข้ามาจากประตูทางเข้า
“อ่า ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อย ถึงพี่ชายคนนี้จะหน้าโหดแต่ปัญญาอ่อนมาก”เอมม่าพูดเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยตรงหน้าเธอกลัวชายหนุ่มจนหัวหดพร้อมกับหัวเราะคิกคักเมื่อได้แกล้งผู้มาเยือน
“เธอว่าอะไรนะ”
“ป่าวนะ”หญิงสาวตอบพร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ชายหนุ่มมองเธออย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรตอนนี้เขาสนใจเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าเสียมากกว่า
“นี่มัน ..นัยตาสีแดง”
“ใช่เลย สีแปลกใช่ไหมละ”เอมม่าเสริม
“นี่มัน..ชนเผ่าอะไรไม่เคยเห็นมาก่อนสงสัยหลงมาจากแดนไกลแน่เลย”
เด็กน้อยไม่รุ้ว่าพวกเขาพูดถึงอะไรกันแต่ตอนนี้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ตั้งแต่ที่เขาเกิดมาเขาพึ่งเคยพบมนุษย์ที่มีลักษณะแบบนี้ อยากคุยด้วยเหลือเกิน…
“เจ้าชื่ออะไรเด็กน้อย”เป็นดังคำขอ ไคหันมาพูดกับเด็กน้อยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ชื่อ..ชื่อคืออะไร”
คำถามของเขาทำให้ไคกับเอมม่ามองหน้ากันเลิกลั่ก
“เราไม่มีชื่อ”แต่มักจะมีแวมไพร์ในหมู่บ้านที่เรียกเขาว่ากุพชะกะ แต่หากเขาบอกไปเขาคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้.. พี่ชาย พี่สาวคงไม่คุยกับเขาอีกต่อไป…
“อ่า”ไคร้องอ่ออย่างเข้าใจ เด็กคนนี้ต้องลืมชื่อตัวเองแน่ๆ งั้นเขาขอตั้งชื่อใหม่ให้เลยละกัน
“เช่นนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่า…”
.........
ไรท์เตอร์รีบมากคะพึ่งสังเกตว่าใช้ภาษาแปลกๆไปหลายตอน
คนอ่านคงกระอั่กกระอวกกับภาษาน่าดู
จะพยายามแก้ไขให้เร้วที่สุดคะ
ส่วนคำผิดจะรีบแก้ไปเรื่อยๆนะคะ
มีคนถามว่ากุพชะกะอ่านยังไง แนะนำอ่าน กุบ-ชะ-กะ คะอ่านง่ายกว่า
วิธีการอ่านแล้วแต่คนอ่านเลยคะ ^^
ตัวหนังสือปรับให้พอดีแล้วคะ ขอบคุณที่เตือนนะคะ
และที่เห็นว่าตอนอื่นๆถูกแก้ไขวันนี้คือเปลี่ยนฟ้อนต์ตัวหนังสือจร้า
Ha .ha
ความคิดเห็น