แสบ เสี๊ยว ซ่าคู่หมั้นเพื่อนฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : คู่หมั้นเพื่อนฉาน

ฉัน ฮิคารุ  เอริกะ สาวน้อยวัย 16 ปี  สาวสวย ตาคม จมูกโด่ง สูง167 เซนติเมตร น้ำหนัก 55กิโลกรัม    เรียนที่โรงเรียนมัธยม Y  ซึ่งฉันสามารถสอบเข้าได้  หลายคนที่รู้ว่าฉันเรียนที่นี่ต้องเป็นคนเก่งแน่ๆเลย เปล่าเลยฉันสอบเข้าได้เป็นที่ลำดับสุดท้าย  แต่ยังไงก้อชั่งเพราะฉันสอบเข้ามาได้แล้ว เพราะโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่หลายๆคนใฝ่ฝันอยากมาเรียนรวมถึงตัวฉันด้วย  อิอิอิ

เอริกะ <_> เสียงมิกะจังเรียกฉันจนคนที่โรงเรียนหันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน 

มิยาโมชิ  มิกะจัง สาวสวย ตาโต ปากเรียวบาง  ใบหน้ารูปไข่  ผมยาวสีน้ำตาลประกายทอง  หุ่นเรียวบาง  ลูกสาวคนเดียวของท่านประธาน มิยาโมชิ  ทาโร่ เจ้าของโรงงานอุสาหกรรมปลากกระป๋องที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น จึงไม่แปลกที่ลักษณะท่าทางมิจังจะดูเป็นคุณหนูนิดๆ  มิกะเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่เด็กเพราะเราอยู่บ้านใกล้กันแต่ว่า ฐานะทางบ้านเราแตกต่างกันมาก    พ่อของฉันเป็นพนักงานบริษัทเล็กๆ ส่วนแม่ของฉันเป็นพยาบาล  ของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในโอซากา ครอบครัวของฉันจึงมีฐานะปานกลาง

มิกะรีบวิ่งมาหาฉัน     เอริกะทำไมไม่รอนั่งรถมาพร้อมกับฉันละ มิกะถามฉันแบบหอบนิดๆ  อืมคือว่าฉันกลัวว่าคนอื่นจะมองฉันว่าฉันเกาะเธอนะสิ  แล้วก้อเกรงใจเธอด้วย   เอริ เราเป็นเพื่อนกันนะคนอื่นเขาจะคิดยังไงก้อชั่งเขาสิ  แค่เราเชื่อใจกันก้อพอ  เพื่อนต้องเชื่อมั่นในเพื่อนสิ จริงไหมเอริ    มิกะยิ้มให้  (+_+)  สมเป็นคุณหนูจริงๆเพื่อนฉัน  จริงของเธอเราก้อเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วฉันจะต้องอายใคร       ดีเหมือนกันพรุ่งนี้จะได้ตื่นสายๆไม่ต้องรีบตื่นขึ้นรถเมล์  พรุ่งนี้มารับฉันนะ มิกะ ได้คะคุณหนูเอริ มิกะทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน  ทำไมฉันโชคดีอย่างนี้นะได้เพื่อนที่แสนดี คอยช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ฉันนึกในใจ  กริ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงออดโรงเรียน  ได้เวลาเข้าเรียนวันแรกรีบไปเถอะมิกะ เดี๋ยวอาจารย์เข้าห้องก่อน  ฉันรีบลากมิกะเข้าห้องโดยด่วน  เกือบไปแล้ว เฮ่อๆๆๆ  เสียงหายใจของฉันและมิกะ

อาจารย์เข้าห้องพอดี  ฉันและมิกะเราเลือกนั่งโต๊ะใกล้หน้าต่างจะได้เห็นวิวสวนสวยๆของโรงเรียนนี้   เอ๊ะ! ใครนะทำไมมาโรงเรียนสายเอาป่านนี้ มิกะเหลือบไปเห็นผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงเรียน    ซึ่งฉันกำลังสลึมสลือเพราะง่วงนอน  สักพักขอโทษครับขออนุญาติเข้าห้องครับ    ทำไมมาสายเอาป่านนี้!!!!  เสียงอาจารย์ดุ  จนทำให้ฉันสะดุ้งตื่น  “ขอโทษคะทีนี้หนูจะไม่หลับในห้องอีกแล้ว”   “ 555555555”   เพื่อนในห้องพากันหัวเราะฉันร่วมทั้งมิกะด้วย     ก้อฉันนึกว่าอาจารย์ดุฉันนี่นา  กลายเป็นว่าแทนที่นายคนนั้นจะถูกดุเพียงคนเดียวฉันก้อต้องถูกดุไปด้วย  อะไรจะซวยปานนั้นฉันนึกในใจ  ฉันถูกทำโทษต้องไปทำความสะอาดห้องชีววิทยากับนายมาสาย   ทุกเย็นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์   หลังจากหมดคาบที่ 4 ฉันและมิกะกำลังจะลงไปโรงอาหาร  หิวๆๆๆๆๆๆ  ไปเร็ว

มิกะเดี๋ยวคนเยอะ  อืมแป๊บนะเก็บกระเป๋าก่อน 

“นี่เธอชื่ออะไรหรอ”  นายมาสายเข้ามาถามฉัน

“ ถามทำไม”  ฉันตอบแบบห้วนๆ เพราะฉันกำลังหิวๆๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆๆ 

“ ป่าวก้อเห็นว่าถูกทำโทษด้วยกันก้อมาทำความรู้จัก” 

“นายละชื่ออะไร”  “โอทากะ  เคนอิจิ”

   ฮ้า!!!! อะๆๆไรนะ  เสียงมิกะตะโกน!   จนฉันตกใจ  เป็นอะไรหรอมิกะ  ฉันถาม

  แต่ก่อนที่ฉันจะพูดต่อมิกะก้อรีบลากฉันจนถึงโรงอาหาร  ฉันสั่งบะหมี่มากิน  ส่วนมิกะสั่งซุปหอยเป๋าฮื้อ   ฉันสังเกตมิกะตลอดเวลามิกะกินไปมือก็สั่นไป  บางครั้งก้อใจลอย  มิกะ!  มิกะ!  ไม่มีเสียงตอบ  มิกะ!   ฮ้าอะไร เมื่อกี้พูดอะไรนะ 

“เธอเป็นอะไรของเธอหะมิกะ” 

“ป่าวไม่มีอะไร”  มิกะรีบหลบสายตา   (%_%)

“ฉันไม่เชื่อ!  เธอมีอะไรปิดบังฉันรึป่าว”  (+_+)

“คือว่านายโอทากะ  เคนอิจิ  นะเขาเป็นคู่หมั้นฉัน” 

ฮ้า!อะไรนะ ( 0_0 )เสียงของฉันดังมากจนคนในโรงอาหารหันมามองเป็นตาเดียวกัน 

“จุ๊ๆๆเบาๆๆซิ  จริงๆนะเราเป็นคู่หมั้นกันมาตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องแม่แล้ว                      ท่านประธานโอทากะ ไดอิจิ   เป็นเพื่อนรักกับพ่อฉัน    แล้วพ่อฉันได้สัญญากันว่าถ้าลูกออกมาเป็นผู้หญิงจะให้เป็นคู่หมั้นกัน   แต่ฉันกับเคนอิจิไม่เคยเห็นหน้ากันหรอก            รู้จักแต่ชื่อเขา   เพราะพ่อเขามีกิจการเครื่องบำบัดน้ำในแถบเอเชียทั้งหมดทำให้พ่อเขาต้องเดินทางบ่อยๆไม่ค่อยได้มาเยี่ยมพ่อของฉัน    แล้วนายโอทากะ  เคนอิจิ   เขาไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่ 5 ขวบ   ทำให้ฉันกับเขาไม่เคยได้รู้จักกันเลย  รู้จักแต่ชื่อเขานี่แหละ”

 “น้ำเน่าจัง” !  ฉันเปรยออกมา  (>*_*<)

“ช่ายแล้ว  ( @_@)   ฉันจะวางตัวยังไงดีละเพราะถึงฉันไม่บอกเขา  เขาก้อต้องรู้อยู่ดี”  แล้วทำไมเธอไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลยละ   ก้อฉันว่ามันน้ำเน่ามากแล้วฉันก้อคิดว่าเราคงจะไม่ได้เจอกัน  ฉันจึงเห็นว่ามันไร้สาระ                                                 
เฮ่อ!………..มิกะถอนหายใจ 

“ทำไงดีเอริกะช่วยฉันหน่อยสิ !  ฉันมีแฟนอยู่แล้วนะ   ถ้าพี่โอคากิรู้  ฉันจะทำยังไงดีละ เอริช่วยฉันหน่อยสิ

 แล้วจะให้ฉันช่วยเธอยังไง                     

 อืมคิดก่อนนะ…………..  รู้แล้วเธอเป็นฉันแล้วฉันเป็นเธอ 

ว่าไงนะ  จะบ้าหรอมิกะ

ไม่หรอกเพราะตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใคร  แล้วเราก็ยังไม่แนะนำใครในห้องด้วย   เธอว่าไง………………………..

ตอนนั้นฉันหนักใจมากแต่ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน  อาจเป็นเพราะมิกะเคยช่วยเหลือฉัน  ทำให้ฉันต้องตอบตกลง

อืมก็ได้นะ  ฉันตอบ

เย้ไชโย ฉันรักเธอที่สุดในโลกเลย  

เฮ่อ………….หนักใจจัง

ทานข้าวเสร็จฉันและมิกะก็พากันขึ้นห้องเรียน ฉันและมิกะก็ไปนั่งที่เดิมของเรา แล้วนายมาสายก็เดินมาหาฉัน

ทำไมต้องวิ่งหนีฉันด้วย

ก็ฉันหิวข้าว  เดี๋ยวคนเยอะ

แล้วตกลงเธอชื่ออะไร

เอ..โอ๊ยมิกะหยิกฉันให้ได้สติ

มิยาโมชิ   มิกะจัง ฉันตอบแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก

งั้นเธอก็คงคู่หมั่นฉันซินะ  เคนอิจิยิ้ม

แล้วเพื่อนเธอชื่ออะไรละ

ฮิคารุ  เอริกะ  มิกะตอบอย่างมั่นใจ

เธอคงเป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นฉัน

นี่หยุดพูดว่าฉันเป็นคู่หมั้นนายได้ไหม  ฉันอายเพื่อนในห้องจะแย่อยู่แล้ว

ทำไมต้องอายด้วยละ  ก็พ่อเธอกับพ่อฉันเขาตกลงในเราเป็นคู่หมั้นกันไม่ใช่หรอ  แล้วฉันก็ขอประกาศตรงนี้ว่า  มิยาโมชิ  มิกะจัง เป็นแฟนฉันห้ามใครมายุ่งกับแฟนฉันเด็ดขาด  ไม่อย่างนั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัย   เคนอิจิดูน่ากลัวจังฉันคิดในใจ   ทุกคนในห้องหันมาดูฉันเป็นตาเดียวกัน   พวกผู้หญิงก็พากันซุบซิบนินทากัน  ตอนนั้นฉันแทบอยากแทรกแผ่นหนี

เอริกะจ๋า  เคนอิจิหันไปพูดกับมิกะ  คือว่าฉันอยากทำความรู้จักกับมิกะมากกว่านี้  เธอช่วยย้ายที่นั่งให้ ฉันได้ไหม

ไม่ได้   ฉันตอบ แล้วก็หันไปจิกตาใส่มิกะ

ได้จ๊ะ  มิกะตอบแบบไม่สนใจฉันเลย………..

ขอบคุณนะเอริกะ  เคนอิจิเวลายิ้มเขาก็น่ารักนะ  ปากอมชมพูตัดกับผิวขาวของเขาเป็นอย่างดี  จมูกโด่ง  ตาคม คิ้วหนา  สูง  180 เซนติเมตร   เขาน่าจะเป็นคู่หมั้นฉันจริงๆ บ้าคิดได้ไงไม่เอาไม่เอานะเอริ  เราไม่เหมาะสมกับเขาหรอกและนายเคนอิจิก็เป็นคู่หมั้นของมิกะด้วย  ห้ามแย่งของเพื่อนเด็ดขาด

คิดอารายอยู่หรอ  เคนอิจิถามฉัน

คิดว่าเมื่อไรนายจะไปไกลๆฉันซักที แล้วฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเรียน  เคนอิจิก็เดินตามมานั่งด้วย  ฉันจะไม่ไปไหนหรอก  ขอโทษนะ

ขอโทษอะไร ฉันถาม

ขอโทษที่ให้เธออยู่คนเดียวมาตั้งนาน  ฉันเป็นคู่หมั้นที่ไม่เอาไหนเลยแต่ต่อจากนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียวอีกแล้วนะ  ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงฉันจะอยู่ข้างๆเธอเสมอ

แล้วถ้าฉันโกหกนายละ  นายจะอยู่ข้างๆฉันเหมือนเดิมไหม เอ๊ะ!
ทำไมเราต้องถาม เคนอิจิด้วย   ฉันนึกในใจ

ก็ฉันบอกแล้วไงไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงฉันก็จะอยู่ข้างๆ เธอเสมอ  แล้วเคนอิจิก็มองตาฉัน ทำไมฉันต้องใจเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยนะ   อาจารย์เข้าห้องแล้วเพื่อนในห้องตะโกนขึ้นมา  ทำให้ฉันได้สติจึงรีบหลบตาเคนอิจิ

หลังเลิกเรียนฉันรีบเก็บกระเป๋านักเรียน  แล้ววิ่งอกจากห้องโดยเร็วที่สุดแม้แต่มิกะ  ฉันก็ไม่รอ  ฉันมองหามุมตึกที่ไม่ค่อยที่ไม่ค่อยมีคนเห็น  คอนนะโตะ โต๊ะอิอินะ  เดคึระระอุเกดู  เพลงโดราเอมอน  คือเสียงโทรศัพท์ของฉัน  เอริเธออยู่ไหนเสียงมิกะ   ทำให้ขี้หูของฉันเต้นระบำได้เป็นอย่างดี  ฉันอยู่หลังตึกอาคาร 7  อะไรนะ!  ขี้หูของฉันเต้นระบำอีกแล้ว  เธอไปอะไรตรงนั้นไกลจากอาคารเรียนเราตั้งเยอะ   ตกลงจะมาไม่มาไม่  ฉันรีบพูดก่อนที่ มิกะจะบ่นฉันไปมากกว่านี้   งั้นเธอรอฉันตรงนั้นนะห้ามไปไหนนะ  อืมรีบมานะอย่าให้นายเคนอิจิตามมาละ   รู้แล้วงั้นแค่นี้นะ เปลื้องค่าโทรศัพท์  ไม่ค่อยจะงกเลยนะยายมิกะ   เฮ่อถึงซะที มิกะยังไม่เลิกบ่น  ตกลงเธอวิ่งออกจากห้องทำไม  มิกะถามฉันพร้อมท่าประกอบทุบน่องอันขาวๆของเธอ  ก็ฉันไม่อยากโกหกเขาแล้วนะสิ   ซักวันเขาก็ต้องไปเยี่ยมพ่อเธอ   แล้วความจริงก็จะถูกเปิดเผยก่อนเราจะบอกความจริงเขานะสิ 

จริงสินะ ฉันลืมข้อนี้ไปเลยงั้นเราไปบอกความจริงกับเคนอิจิกัน   แล้วเขาจะเกียดฉันไม๊

ไม่หรอกเขารับเธอได้ทุกอย่างเพราะเขาเพิ่งบอกฉันว่าไม่ว่าฉันจะเป็นยังไงเขาจะอยู่ข้างๆฉันเสมอ   เขาคิดว่าฉันเป็นเธอไงละ   ฉะนั้นเธอเป็นคู่หมั้นเคนอิจิเขาไม่เกียดเธอหรอกเชื่อฉันสิ   ฉันตอบแบเศร้าๆ  ทำไมนะ????????????

 คอนนะโตะ โต๊ะอิอินะ  เดคึระระอุเกดู  เพลงโดราเอมอน  คือเสียงโทรศัพท์ของมิกะ  เราชอบโดเรมอนเหมือนกัน  

อะไรนะคะพ่อ  คะอยู่ได้คะ  งั้นหนูเอาเอริกะมานอนด้วยกับหนูนะคะ  คะหนูก็รักพ่อคะ  โชคดีนะค่ะพ่อ   เอริโชคเข้าข้างเราแล้ว    ทำไมหรอ ฉันงงอยู่

ก็พ่อฉันนะสิจะไปพักผ่อนที่ประเทศไทยกับพ่อนายเคนอิจิ   สงสัยท่านอยากให้ฉันอยู่กับนายเคนอิจินานๆมั้ง    คงใช่   เธอจะได้ทำความรู้จักกับนายเคนอิจิเร็วๆไง ทำไมเสียงของฉันฟังดูเศร้าๆๆยังไม่รู้   ไม่หรอกเพราะถึงยังไงฉันก็ยังอยากใช้ชีวิตโสดให้มากกว่านี้    ฉะนั้นแผนการนี้ต้องดำเนินไปต่อ  

แย่แล้วมิกะ 

 อะไรหรอเอริ

ฉันลืมไปทำความสะอาดห้องชีวะนะสิ   งั้นฉันไปก่อนนะ  เออไม่ต้องรอฉันนะ  กลับบ้านไปก่อนเลย  

ดีเหมือนกันจะได้ไปหาพี่โอคากิ  มิกะยิ้ม
ไม่ค่อยจะห่วงผู้ชายเลย   เพื่อนฉานๆๆๆๆๆๆ

  งั้นฉันไปละนะ      ฉันจับกระเป๋าได้แล้ววิ่งออกไปจนสุดชีวิต    เฮ่อๆๆ ถึงซะที