คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รื้อฟื้นความทรงจำ
ฉันและพี่ชายเดินไปเรื่อยๆฉันพร่ำร้องใส่หลังพี่ชาย จนเสื้อพี่ชายเปียกไปด้วยน้ำตา พี่ชายเดินเงียบมาตลอดทางฉันรู้ว่าพี่ชายกำลังร้องไห้อยู่แต่ไม่อยากให้ฉันรู้จึงกลั้นหายใจ ทำไมฉันรู้น่ะเหรอก็เพราะพี่ชายเคยทำอย่งนี้ตอนที่เจ้าฟรุ๊ตตี้(สุนนัขตัวแรนกและตัวสุดท้ายที่เล้ยงไว้)โดนรถชนตายไป 
ฉันก็วิ่งแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียวและพี่ชายก็ตามฉันมาและแบกฉันขี่หลังพร้อมทั้งกลั้นหายใจไม่ให้ฉันรู้ว่ากำลังร้องไห้เหมือนวันนี้
"พี่ชายร้องออกมาเถอะ เค้ารู้น่ะว่าพี่กำลังร้องไห้อยู่"
"ถ้าพี่ร้องออกไป กิมจะไม่เสียใจใช่ไหม"
"ใช่" หากพี่ชายยังกลั้นหายใจอยู่อย่างนี้แล้วตายไปแล้วฉันจะทำยังไง(ฉันไม่ได้แช่งพี่ชายตัวเองน่ะ)
"O.K.อือออออออออ"โอ้พี่ชายฉันทำไมร้องได้น่าเกลียดขนาดนี้ ดูซิไม่รู้ว่าน้ำลายหรือขี้มูกย้อยใส่มือฉัน หยึยยยยยยยย พี่ชายแบกฉันมาถึงบ้านก็ค่ำพอดี พี่ชายจึงให้ฉันลง
"พี่ชายเค้าสัญญาน่ะว่าจะไม่ขี่หลังใครเลยนอกจากพี่"แล้วฉันก็ยื่นนิ้วก้อยออกไปแล้วพี่ชายก็ยื่นนิ้วก้อยออกมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยฉัน เป็นอันว่าเราสัญญากัน โดยอัตโนมัติ
"ปากิม"
"คะ"
"ก่อนพี่ไป พี่ไม่อยากเห็นน้องสาวสุดที่รักมีความทุกข์นะ เพราะพี่จะทุกข์ตรามไปด้วย" ตกลงว่าห่วงฉันหรือห่วงตัวเองนี่
"จ๊ะ เค้าจะทำตัวให้มีความสุข"
"ไม่ใช่จะทำ ต้องทำให้ได้"
"จ้า พี่ชายสุดหล่อ" ฉันยิ้มหวานให้พี่ชาย 
"ดีมาก" แล้วเราสองคนก็เดินเข้าบ้านไป
"โอ้โห เจ้ากายคงเป็นยาวิเศษ รักษาคนให้หายเศร้าได้" พ่อทักขึ้น
"ปะป๊าง่า" เขินน่ะเนี่ยเขิน
"มากินข้าวได้แล้วจ้า" แม่ตะโกนบอกมาจากในครัว
หลังจากกินข้าวเสร็จก็ได้เวลานอน แต่ฉันก็ไม่ลืมอาบน้ำ(กลัวตัวเหม็น) วันนี้พี่ชายมานอนกับฉันด้วย พี่ชายนอนด้านล่าง ฉันนนอนบนเตียง แล้วเราก็เอามือจับกันตลอดทั้งคืน คืนนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย ไม่อยากให้เช้าเลย เฮอ
ความคิดเห็น