ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : FIRSTBLOOD!!!
าบเรียนสุท้ายอวันศุร์็ผ่านไปไ้้วยี เเละ็มีผู้โนทำโทษเป็นอีวานเ้าเ่า ้อหาเเอบเอานมเามาินในห้อเรียนเเละนอนหลับ ึ่็มีอาารย์ามิาเ่ หรือที่เรียันว่า อาารย์ามิ เป็นนเียวับนที่มาพูในวันปมนิเทศน์ เป็นผู้ทำโทษเ้าหัวฟ้าสุเรียนนนี้อี้วย
ผมเ็บหนัสือใส่ระเป๋าเเล้วเรียมะลับห้อ ส่วนาร์ลอนั้นอนผมเรื่ออาหารเ้าเมื่อวาน เลยลับไป่อน
ผมสะพายระเป๋าเป้เเล้วะเินออาห้อ เเ่ว่า...
"นี่ๆ าไมทาิุ" เสียอเพื่อนผู้หิในห้อผมเรีย ผมึหันลับไป
"หือ?"
"อีไม่ี่วัน็ะมีสอบเ็บะเเนนวิาพฤษศาสร์ เเล้วราวที่เเล้วเธอ็ไ้ะเเนนสู้วย ็เลย..."
"เลยะให้สอนให้สินะ ไ้ๆ เอาเป็นวันไหนล่ะ" ผมพู
เธอมอหน้าผม้วยสายาเป็นประาย "ริเหรอ!"
"อือ" ผมพยัหน้า
"เป็นวันเสาร์ละันนะ! ว่าใ่ไหม" เธอถามผม
"ว่าๆ ไม่ไ้ไปไหน้วย"
"ั้นเอันนะ!" เธอพูบเเล้ว็วิ่ลับไปที่ลุ่มเพื่อนๆอเธอ
ผมมอไปที่ลุ่มนั้นสัพัเเล้วึเินออมาาห้อ
"เลิอนเราเถอะนะ นะๆๆ" ผมพู้วยน้ำเสียอออ้อน
าร์ลอนั้นเิหน้าึ้น "ไม่เอาอะ! เมื่อวานโั็ไม่ไ้ทำอาหารให้เเถมยัทำร้ายิใเรา้วยอาหารร้านสะวื้ออี้วย!" เธอพูเเล้วหันหน้าไปอีทา
"็เเ่อาหารล่อเอ อย่าอนเลยน้า"
เธอไม่อบอะไร ผมถอนหายใเเล้วอุ้มเธอึ้น
"ะ ะทำอะไรน่ะ!" เธอโวยวายออมา
"ถ้าไม่หายอน เรา็ไม่ปล่อย"
"ละ เเล้ว้อทำยัไ่ะ" เธอถาม
ผมรุ่นิอยู่รู่หนึ่ "หอมเเ้มเราเเล้วันนะ" ผมยิ้ม
"หะ หอมเเ้ม...ะบ้ารึไ!" เธอโวยวายเเล้วใ้มือน้อยๆอเธอทุบมาที่หน้าออผม
ผมมอภาพรหน้าเเล้วยิ้ม เหมือนูเป็นโริเลยเเฮะ
"ถ้าไม่ทำ เรา็ไม่ปล่อย"
"ไหมันลายเป็นเเบบนี้ล่ะเนี่ยยยย!" าร์ลอร้อสุเสีย
ผม็เริ่มเหมือนันนะรับ ว่าลใรเป็นฝ่าย้อยอม อนเเรเป็นผมที่้อมา้อ อนนี้ลายเป็นุเธอที่้อมาทำามที่ผมบอเเทน เเ่็ีเหมือนันนะ ฮ่าๆๆ
"ือ..." เธอ้มหน้าล
ผมเยหน้าึ้นอย่าอ่อนใ ลเธอไม่ยอมทำั้นรึ ไม่เป็นไรๆ
"ั้นรั้นี้เราะ..." ยัไม่บประโย หัวสมออผม็าวโพลน วามิ ำพู มันเหมือนถูลืนหายไป
สิ่ที่ทำให้ผมเป็นเเบบนี้เพราะาร์ลอนั้นเยหน้าึ้นมาเเล้วประบริมฝีปาอเธอับอผมอย่ารวเร็ว เเถมยั้าไว้นานอี้วย นถึอนนี้เธอ็ยัไม่ปล่อย
'อะ อะไรันเนี่ยยยย' ผมู่ร้อในใ
วามหอมหวาน นุ่มนวล ลิ่นหอมาัวเธอเเผ่ออมา วามรู้สึมันเหมือนะถ่ายทอให้ันเเละัน ใผมเ้นไม่เป็นัหวะ นี่เป็นรั้เเรที่รู้สึอย่านี้
หลัานั้นสัพัเธอ็เอาริมฝีปาอเธอออ พร้อมับ้มหน้าล ใบหูอเธอเปลี่ยนเป็นสีเเเพราะวามอาย เเม้เเ่ผมยัอายเลย
ใบหน้าอผมเริ่มร้อนึ้นเรื่อยๆ เเนาเหมือนมันะหมเเร
"พะ พอใรึยัล่ะ" เธอพู้วยน้ำเสียเบาหวิว
"อืม" ผมอบ
ผมวาเธอล เธอรีบไปว้าหมอนรโฟามาปิหน้าที่เเ
ระ หรือนี่ือสิ่ที่เรียันว่า...
ูบเเร...
"อบุมาๆเลยนะ ที่อุส่าห์ลำบามาสอนพวเราในวันหยุเเบบนี้" มาริ เพื่อนที่ห้ออผมพูึ้น
"ไม่เป็นไรๆ" ผมโบมือ
"ั้นเรามาเ้าเรื่อันเลยีว่านะ!" ยุย เพื่อนอีนพูึ้น
ผม้มลไปหยิบหนัสือับปาาออมาาระเป๋า ะว่าไปเเล้วเรา็ลืมเอาสมุเลเอร์มา้วยนี่นา
"เเล้ว...ะให้สอนเรื่อไหนล่ะ" ผมถาม
"เรื่อนี้น่ะ เรื่อพืสมุนไพรทั้หม"
"ทั้หม?"
"อื้อ!"
ผมถอนหายใ "นี่ ลืมอะไรรึเปล่า" ผมถามพวเธอ
"หือ? ลืมอะไรเหรอ" ยุยเอียอถาม
"สอบเ็บะเเนนราวนี้น่ะ อาารย์เาสอบเรื่อ 'พืที่สามารถนำมาปรุยาไ้' ไม่ใ่ 'พืสมุนไพร' นะ" ผมพูเน้น
เเน่นอนรับ ว่าพวเธอเิบเป็นเเถว ไม่รู้ว่าไปูารเรียนารสอนาไหนมา ถึำสลับัน เพราะสอบเรื่อสมุนไพรเาสอบไปั้เเ่่วเเรๆอเทอมเเล้ว
"เอ๋!? เเ่ันไปถามเพื่อนห้อห้ามานะ เาบอว่าสอบเรื่อนี้ัน" มาริเเย้
"เเล้วไ้ถามไปรึเปล่าว่าอาารย์เาสอนเรื่ออะไรอยู่" ผมหันลับไปถาม
"อะ เอ่อ..."
ผมั้เเ่พวเธอหยิบหนัสือพืสมุนไพรมาเเล้วละ
เเ่สุท้ายเเล้วผม็สอนไปเพราะอุส่าห์ถ่อมาถึที่นี่เเล้ว ถ้าะลับไปโยไม่ไ้ทำอะไรเลย็ะูน่าเลีย ฮ่าๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น