คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ๔. ตัวแม่
" แทงค์เป็นคนแบบไหนหรอสิงห์ "
ตามประเพณีที่สืบทอดกับมายาวนานของโรงเรียนปฏิณิชภัณฑ์วิทยาคม วันแรกของการเปิดเรียนจะยังไม่มีการเรียนการสอน ให้นักเรียนได้พบปะกับครูประจำชั้นก่อน แล้วจึงแยกย้ายกลับบ้านได้ สิงห์และลินมานั่งคุยกันพลางกินข้าวพลางในโรงอาหารหลังจากที่เพื่อนๆทั้งห้อง 4/1 แยกย้ายเปิดบ้านกันหมดแล้ว
" เราไม่รู้ว่าเราตัดสินใจถูกรึป่าวนะ ที่ให้แทงค์มานั่งข้างนาย ตอนที่ขับรถไปรับครูเจ๊ก ยังรู้สึกผิดอยู่ในใจเลย ตอนขากลับที่พาครูเจ๊กขึ้นมาบนโรงเรียน ก็เหม่อๆจนเกือบจะขับลงข้างทาง ดีนะที่ครูเจ๊กชวนคุย ... ตอนมอต้นเราอยู่กับมันมาสามปี ลินเอ๋ย เรารู้ดีว่ามันเป็นคนแบบไหน ... มันรู้ว่าเราเล่นของ ก็ไม่เห็นมันจะพูดอะไรนะ แต่เอาเข้าจริงมันไปนินทาลับหลังหวะ ... ใครจะเล่นของ มันก็ไม่แปลกใช่ปะ ใครก็ถือของได้ทั้งนั้นไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่ใช่เรื่องต้องปกปิด แต่มันเอาไปเล่าแบบเสียๆหายๆหวะลิน ... มันอ่านใจคนได้ด้วยนะ มันเรียนจิตวิทยามา ระวังมันดีๆเล่า ... นั่น มันมาแล้ว ตายยากแท้ "
พอโดนพูดถึง แทงค์ก็เดินเข้ามาพอดี พร้อมกับเพื่อนผู้หญิงอีกคน
" เหล้า พอดีเรามีธุระต้องรีบกลับบ้านหนะ เลยจะฝากเด็กใหม่คนนี้ให้อยู่กับพวกนายซะหน่อย กลัวหล่อนจะไม่มีเพื่อน นายสองคนไม่รีบกลับใช่มะ "
ต่อให้โรงเรียนเลิกก่อนเวลา สิงห์จะเป็นคนหนึ่งที่ไม่กลับบ้านจนกว่าจะหมดเวลาราชการ แทงค์ที่เคยเรียนกับสิงห์มากว่า 3 ปีคงจะทราบดีเกี่ยวกับพฤติกรรมการกลับบ้านช้าของสิงห์อยู่แล้ว เลยกล้าที่จะเอาเด็กใหม่สาวคนนี้มาฝากที่สิงห์ แทงค์เงียบไปสักพักก่อนเอ่ยทิ้งท้าย " เหล้า ... เมื่อกี้พวกนายนินทาเรา "
ลินอึ้ง ' อ่านสีหน้าคนเป็นจริงๆด้วย '
ว่าแล้วแทงค์ก็เดินจากไป ทิ้งให้เด็กใหม่สาวสวยยืนทึ่งพักหนึ่ง ลินมองดูชื่อที่ปักบนปกเสื้อของเธอ
' มารีวรรณา หงส์สามสิบเจ็ด ' ลินไม่ได้มองชื่อ ลินมองนม เพราะนมใหญ่พอได้เลย หน้ากลม ตาเยิ้ม ผมยาวเปียเดี่ยวเรียบร้อย และมีหน้าตาที่สะสวยสุดๆ
คุยกันไปคุยกันมา ก็รู้ว่าเธอชื่อเล่นชื่อดอกฝิ่น เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนในเมือง เธอบอกว่าต้องการเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เลยเลือกมาที่นี่
สิงห์ " ทั้งๆที่ไม่มีญาติพี่น้องหรือเพื่อนรู้จักแถวนี้เลยแท้ๆ แล้วทำไมต้องมาเรียนที่นี่ด้วยหละ น้ำก็ท่วมออกจะบ่อย จะซื้อของเข้าบ้านทีต้องขับรถบรรทุกออกไปซื้ออีกอำเภอนึงตั้งร้อยกว่ากิโล กลางคืนก็ไม่มีที่เที่ยว บ้านเกิดเธอก็อยู่ตั้งไกล มาอยู่บ้านนอกแบบนี้ไม่ลำบากแย่รึ "
" ไม่ " ถึงแม้จะเป็นแค่คำพยางค์เดียว แต่ก็สัมผัสได้ถึงเสน่ห์ของพลังเสียงแหบต่ำ บวกกับสำเนียงสุพรรณอันน่าฟัง สิงห์และลินพาฝิ่นเดินเล่นไปทั่วโรงเรียนพลางแนะนำมุมต่างๆ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่าหนาทึบ แต่กลับไม่เย็นสบายเลยสักนิด และข้อเสียอย่างหนึ่งที่ฝิ่นสัมผัสได้ คือ ยุงเยอะ และแดดแรงมากจนเธอต้องเอาเสื้อคลุมมาใส่กลับด้านเพื่อกันไม่ให้แขนดำ
ระหว่างที่คอยให้สิงห์เยี่ยวเสร็จตรงหน้าห้องส้วม ฝิ่นมองมาที่ลินด้วยสายตาใคร่รู้ใคร่สงสัยมาพักใหญ่แล้ว เหมือนกำลังค้นหาอะไรสักอย่างในตัวเขา ทันใดเธอทัก " ลิน เล่นของหรอ? "
ลินแทบจะตกม้านั่งกับคำถามที่แสนจะตรงไปตรงมา " เล่นสิ เดี๋ยวจะเสกหนังหมีเข้าท้องเธอเดี๋ยวนี้เลย "
ลินตอบไปแบบกวนๆเพื่อบ่ายเบี่ยงพร้อมหัวเราะคิกคัก แต่เธอไม่แสดงอารมณ์ร่วม
" หมีเป็นสัตว์กินเนื้อ วิญญาณจะดุร้ายและมีความอาฆาตสูง เป็นอันตรายต่อผู้ทำพิธี ไม่มีใครทะลึ่งบ้องเอาหนังหมีมาเสกเข้าท้องกันหรอก " ดวงตาห้อยๆของเธอยังจ้องนิ่งจนลินต้องนิ่งไปด้วย สิ่งที่เธอพูด เป็นเกร็ดความรู้หนึ่งที่คนทางไสยศาสตร์ส่วนใหญ่รู้ดี
" หรอ ... เธอก็อีกคนอะดิ " ลินว่า
" นายเหล้ากลั่นก็ด้วยแหละ " ฝิ่นเอ่ยยิ้มๆพร้อมพยักเพยิดไปที่ส้วม
เขาได้โอกาส จึงถาม " แล้วแทงค์อะ คนที่เดินมากับเธอคนเมื่อกี้อะ เธออยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกได้มั้ยว่าเป็นคนเล่นของรึป่าว? ... ในเมื่อเธอดูออก ว่าเรากับสิงห์มีของ แสดงว่าเธอต้องมีสัมผัสกับของแบบนี้ใช่มั้ย บอกหน่อย "
ฝิ่นจ้องเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง จ้องนานมากและไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามนั้น ... จนลินเพิ่งสำนึกได้ ว่าสิ่งที่เขาถาม นั้นเป็นการเสียมารยาท " ... ขอโทษนะ "
ใช่แล้ว ในแวดวงคนเล่นของ การขอร้องให้คนที่มีสัมผัสพิเศษ บอกสิ่งที่ตัวเองสัมผัสได้ ถือเป็นเรื่องไม่ควร การที่ลินไปขอให้ฝิ่นบอกว่าแทงค์มีของหรือเปล่า ก็ไม่ต่างกับลินไปหลอกใช้ฝิ่น
เธอว่า " ไอ้แทงค์หนะหรอ ตั้งแต่เดินมาด้วยกัน ชั้นไม่รู้สึกว่ามันจะมีของเลยนะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เล่นของไปเสียทีเดียว ... ชั้นไม่ได้มีสัมผัสพิเศษหรอก แค่จมูกดีเฉยๆ ... ลิน ชั้นอยากจะบอกนายไว้นะ ว่าเพื่อนๆทั้งห้องเรา ไม่ธรรมดาซักคน ปีนี้มีคนเล่นของมาเรียนเต็มไปหมดเลย "
ลินตกใจ " ปีนี้มีคนเล่นของเข้ามาเรียนกันเยอะ?? " ลินเริ่มจะเข้าใจแล้ว ว่าสัมผัสประหลาดภายในห้องเรียนที่ทำเอาทั้งเขาทั้งสิงห์รู้สึกอึดอัด อาจเป็นเพราะภายในห้องมีคนเล่นของหลายคน จึงทำให้ของไสยเวสของแต่ละคนวิ่งสวนทางกัน
ฝิ่นเอียงคอ " นี่นายไม่รู้จริงๆหรอ ว่าโรงเรียนเรามีอะไร ทำไมคนเล่นของถึงแห่กันมา ... คนอื่นเขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง "
" ก็ไม่รู้อะดิ ถึงได้ตกใจอยู่นี่ไง แล้วโรงเรียนเรามันมีอะไรอะ "
" ขี้เกียจเล่า มันยาว " ฝิ่นตอบเอาง่ายๆ
ลินยิ้ม " ... แล้วเธอชาญไสยขั้นอะไรหรอ เราขั้นสามด้านปัดอาเพศ "
ฝิ่นตาโต " โอ้! สายไล่ผีหรอกหรอ หายากนะคนที่เล่นสายทางแบบนาย แถมยังเป็นตั้งขั้นสามแหนะ ... ส่วนชั้นก็ ชาญไสยศาสตร์ขั้นห้าด้านไสยมืดทั่วไป "
" ป๊าดดด ... ! " ลินอึ้ง เพราะเป็นสายที่อันตรายกับตัวคนเล่นมากๆ ยิ่งขั้นสูง ยิ่งเหมือนเอาชีวิตตัวเองเข้าใกล้ความตายมากเท่านั้น
ความคิดเห็น