คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : มิแรนด้ามีภัย
“ฮา-โหล” มิแรนด้ารับโทรศัพท์ด้วยเสียงงัวเงียอย่างที่สุด ‘ใครกันนะโทรมาปลุกดึกดื่นป่านนี้’
“มิแรนด้า” เสียงแอน มารี เพื่อนสนิทที่เธอยืมชื่อมาใช้ในการปลอมตัวดังผ่านหูโทรศัพท์ออกมา เวลาที่อเมริกาต่างจากที่นี่ราวๆครึ่งวัน “แย่แล้วหล่ะ เมื่อตอนเย็นมีคนโทรมาถามถึงเธอแหละ”
“เหรอ…” หญิงสาวยังง่วงไม่หายจึงฟังไม่รู้เรื่องมากนัก “แอน...นี่มัน เที่ยงคืนแล้วนะ”
“ก็ที่นี่เพิ่งห้าโมงเย็น” แอน มารีบอกเสียงเหนื่อยใจ “ฟังนะ วันนี้มีโทรศัพท์โทรมาถามว่าเธออยู่มั้ยตั้งสองหน”
“เหรอ...”
“โอ๊ย ตื่นซะทีสิยะ” แอน มารีโมโหจัด “ทั้งสองครั้งเป็นคนที่อ้างว่าเป็นพี่ชายของเธอชื่ออีริคหน่ะสิ”
“พิลึกแฮะ” มิแรนด้าตื่นตัวขึ้นมาบ้าง “แล้วเธอบอกว่าไง”
“โอเปอร์เรเตอร์บอกเขาไปหน่ะสิว่าเธอกลับบ้านไปแล้ว”
“...ทั้งสองครั้งเป็นคนชื่ออีริคเหรอ”
“อือ แต่เสียงไม่เหมือนกันเลยนะ” แอน มารีบอก “ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเรื่องอะไร แต่ดูเหมือนจะมีคนตามหาตัวเธอนะ ไปทำอะไรอันตรายมาหรือเปล่ามิน”
“แล้วจะเล่าให้ฟังทีหลัง ต่อไปถ้าจะโทรหาฉันเรียกชื่อฉันว่าแอน มารีนะ”
“นั่นมันชื่อฉัน”
“เอาน่า ขอยืมใช้ปลอมตัวก่อน ช่วยร่วมมือกับฉันสักเรื่องสิ”
“ได้ได้ งั้นแค่นี้นะ โชคดีระวังตัวด้วย...แอน มารี”
มิแรนด้าวางโทรศัพท์มือถือลงด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งและหลับไป
***
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” มิแรนด้าทักทายชายชราเจ้าของร้านอาหารใกล้ๆที่พัก
“อรุณสวัสดิ์ครับ หลับสบายมั้ยครับ” เขายิ้มเห็นฟันหลอสองสามซี่หน้า ทำให้มิแรนด้ายิ้มออกมาได้
“สบายค่ะ ชอบอากาศตอนเช้าของเกาะนี้จังเลย ว่าแต่เช้านี้มีอะไรทานบ้างคะ”
“มันฝรั่งทอด ปลาทอดสดๆและขนมปังทำเองค่ะ” ภรรยาเจ้าของร้านบอก “รอสักครู่นะคะ”เธอเดินเข้าครัวไปพักหนึ่ง
“อืม...ดีจังได้กินปลาสดๆจากทะเล” มิแรนด้าพูด
“นักท่องเที่ยวชอบมาทานอาหารที่นี่ก็เพราะเราบริการอาหารได้อร่อยและเป็นธรรมชาติที่สุดในเกาะนี่แหละครับ”
“เห็นด้วยค่ะ” มิแรนด้าบอก “อืม...ฉันเป็นนักธรณีค่ะ ได้ยินมาว่าที่นี่มีเหมืองเพชรขนาดใหญ่อยู่ด้วย”
“ใช่ครับ มีอยู่สองเจ้าใหญ่ แต่ที่ดีที่สุดคงจะเป็นของบริษัทเจมส์จิวเวลหน่ะครับ น่าสงสารตอนนี้เหลือแต่ลูกชายบุญธรรมคอยดูแล”
“น่าสงสารหรือคะ” มิแรนด้าแกล้งซื่อถาม “เกิดอะไรขึ้นเหรอค่ะ”
“ผมเองก็ไม่รู้อะไรมากแต่ทั้งคุณและคุณนายมาโครนี่หายตัวไปทั้งคู่ คงตายไปแล้ว แล้วลูกสาวแท้ๆก็หายไปอีกไม่รู้เกิดอะไรขึ้น”
“ฉันว่านายอีริคนั่นแหละ อยู่เบื้องหลัง” ภรรยาเจ้าของร้านเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารเช้าหอมฉุยน่ากิน เธอจัดแจงวางมันลงตรงหน้ามิแรนด้าแล้วเดินเข้าไปหลังบาร์ “หมอนั่นจะได้ทุกอย่างถ้าครอบครัวนี้ตาย เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆสักหน่อย ทำมาเป็นเสียใจตามหาแม่ตามหาน้อง ที่แท้คงรู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น อ้อ...รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”
“กาแฟสักถ้วยก็ดีค่ะ” มิแรนด้าตอบแล้วเริ่มลงมือจัดการอาหารเช้า
“แต่ฉันว่านายเดฟนั่นแหละ” เจ้าของร้านหันไปแย้งกับภรรยา “ใครๆก็รู้กันอยู่ว่าเขาเข้ามาจีบคุณนายมาโครนี่ตั้งแต่คุณมาโครนี่ตายได้แค่ปีเดียว เฮอะ...อยากจะฮุบเหมืองเพชรหล่ะสิท่า เชื่อเถอะ ฉันเป็นผู้ชายความคิดมันก็คล้ายๆกันนั่นแหละ”
“อ๋อ หมายความว่าถ้าแกโสด แกก็จะไปจีบคุณนายมาโครนี่ผู้น่าสงสารด้วยอย่างงั้นสิ ตาแก่”
“โธ่เอ๊ย ฉันแค่บอกว่า...โอ๊ยไม่เอาแล้วอย่าทะเลาะกันต่อหน้าลูกค้าสิจ๊ะ เมียจ๋า”
***
“ผมมีงานให้คุณทำ” อีริคพูดในเช้าวันนั้นที่ห้องทำงานของคฤหาสถ์มาโครนี่ “นี่คือรูปสมัยเด็กของมิแรนด้าน้องสาวของผม ตอนนี้ก็น่าจะอายุได้ยี่สิบสองปี ผมทราบมาว่าเธอออกจากอเมริกามาแล้วแต่ผมไม่ทราบว่าทำไมเธอยังไม่กลับมาที่นี่ ผมอยากให้คุณตามหาตัวเธอแล้วพาเธอกลับมาบ้าน ช่วยหน่อยนะ คุณนักสืบ”
“ครับ” นักสืบผู้ลึกลับตอบสั้นๆ
“งานนี้ผมจ่ายไม่อั้น แต่ช่วยไวหน่อยนะ ผมเป็นห่วงเธอเหลือเกิน”
“ครับ”
“งั้นก็โชคดี คุณนักสืบ” อีริคบอกลาแล้วเขย่ามือกับนักสืบที่เขาเองยังไม่เห็นหน้า ‘จะไว้ใจได้แค่ไหนนะ’
“ลาก่อนครับ” เขาจากไปโดยพูดเพียงแค่นั้น ทิ้งให้อีริคทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยใจ เขานั่งเคลียร์งานตลอดเช้าและเมื่อถึงตอนเที่ยงจึงยกหูโทรศัพท์
“ฮัลโหล คุณแอน มารีใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ” มิแรนด้าตอบ
“คุณอยู่ที่ไหนหรือครับ”
“อ๋อ เอ่อ...แถวๆทะเลสาบหน่ะคะ” มิแรนด้าโกหก เพราะเธอกำลังเดินดูบริเวณหน้าบ้านของเดฟซึ่งสืบทราบจากสามีภรรยาเจ้าของร้านอาหาร
“ไม่ทราบว่าคุณ เอ่อ...อาหารเที่ยง คือผมรู้ร้านอร่อยอยู่ไปทานด้วยกันมั้ยครับ ผมจะไปรับเอง” อีริคเสียงตะกุกตะกัก จนทำให้มิแรนด้ายิ้มอย่างนึกขำ
“ค่ะ ได้ค่ะ ขอบคุณมาก ฉันจะรออยู่ที่ทะเลสาบฝั่งเหนือนะคะ แต่คราวนี้ฉันจ่ายเองนะ”
“ครับ ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“แท็กซี่” หญิงสาวโบกเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมา “ไปเรนโบว์เลคฝั่งเหนือค่ะ”
‘เอ๊ะ’ เธอแปลกใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งในชุดโค้ทสีน้ำตาลเข้มและหมวกปิดหน้าเดินข้ามถนนผ่านหน้ารถแท็กซี่และหายไปอย่างรวดเร็ว ‘แต่งตัวพิลึกจริง ไปไหนแล้วนะ’
ความคิดเห็น