คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทุกฝ่ายเริ่มเคลื่อนไหว
“ว่าไงอีริค ดินเนอร์กับลูกค้าเหรอ” แซมทักทายอีริคเมื่อพบกันระหว่างกลับบ้านหลังจากส่งมิแรนด้าที่บ้านพักแล้ว และอีริคเชิญให้เขาติดรถมาด้วย
“อืม” อีริคงึมงำตอบ แซมเพื่อนรักของเขาเป็นตำรวจสืบสวนสอบสวนในเกาะนี้และมีหูตากว้างขวางมาก เขาจึงแน่ใจว่าแซมรู้ว่าเขาทานมื้อเย็นกับแอน มารี
“เป็นไงมั่ง” แซมถามต่ออีกน้ำเสียงล้อเลียน ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยเห็นอีริคคบหาใครเลยจึงสนใจข่าวนี้เป็นพิเศษ
“ก็...ก็ดี” อีริคเริ่มเขิน “นายจะถามอะไรนักหนา”
“เอ้า...เดทแรกของเพื่อนจะให้ไม่ถามได้ไงหล่ะ” แซมหัวเราะชอบใจ “ว่าแต่เธอเป็นไง คุณแอน มารีหน่ะ”
“น่ารักดี คุยเก่ง แต่ไม่รู้สิเหมือนกับเขาไม่ค่อยไว้ใจฉันแล้วก็ดูมีความลับ”
“ผู้หญิงก็งี้แหละ ชอบทำตัวให้ดูลึกลับ” แซมผู้ควงสาวหน้าใหม่แทบทุกเดือนบอก “แล้วนายจริงจังหรือเปล่า”
“จริงจังสิ ฉันไม่เคยรู้สึกอะไรอย่างนี้...มาก่อนเลย” อีริคพูดเริ่มหน้าแดง “ว่าแต่สืบเรื่องแม่ของฉันถึงไหนแล้ว”
“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ” แซมต่อว่า “เฮ้อ ไม่มีวี่แววอะไรเลย นายเดฟนั่นเริ่มเล่นภาษากฎหมายขู่ฉันแล้วด้วย”
“ไม่รู้สิ แต่ฉันสงสัยนายนั่น” อีริคบอก “จะว่าไป...ฉันก็เป็นผู้ต้องสงสัยด้วยนี่นะ”
“โทษนะเพื่อน” แซมบอก “เรื่องนี่นายโดนเต็มๆเลย แล้วถ้าคุณมิแรนด้าหายตัวไปอีกคน...”
“อย่าพูดเป็นลางสิ” อีริคเริ่มเดือด อารมณ์เขินอายเมื่อครู่หายไปฉับพลัน “อยากจับฉันเข้าคุกนักหรือไง แค่นี้ฉันก็มองหน้ามิแรนด้าไม่ติดแล้ว”
“เอ้าถึงบ้านแล้ว” แซมพูด “ราตรีสวัสดิ์เพื่อน คืนนี้ขอให้ฝันถึงนางในฝันของนายนะ”
“เออ ราตรีสวัสดิ์ โชคดีในการสืบสวนนะ” อีริคพูดก่อนจะขับรถจากไป
“มันยิ้มอะไรของมันหน่ะ” แซมพูดกับตัวเองเมื่อเหลือบเห็นหน้าของอีริคขณะขับรถจากไป “เฮ้อ...ทำไมคดีคนหายธรรมดาถึงได้กลายเป็นคดีฆาตกรรมไปได้นะ เคสนี้ยากชะมัดเลย…อืม คืนนี้อ่านบันทึกปากคำพยานอีกรอบดีกว่า เผื่อเจออะไรบ้าง”
คืนนั้นในอีกด้านหนึ่งของเมือง ชายคนหนึ่งกำลังนั่งครุ่นคิดอย่างหนัก เขาทำพลาดและเบาะแสที่น่าจะได้กลับหายไป
“เหลือแต่มิแรนด้า ต้องหาตัวเธอมาให้ได้” เขาพูด
“ได้ยินว่าคุณหนูได้รับข่าวการหายตัวไปของคุณนายแล้ว” ชายอีกคนพูด “เธอคงจะกลับมาที่นี่เร็วๆนี้”
“นี่ก็นานแล้วนะ ทำไมยังไม่โผล่หัวมาซักที”
“...เธออาจยังไม่ว่าง”
“ลองโทรไปเช็คดูที่มหาวิทยาลัยซิ ถ้ามันอยากทำให้คนอื่นเข้าใจว่าหายตัวไป เราก็จะทำให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ” ชายคนแรกยิ้มอย่างเหี้ยมโหด ชายคนที่สองครางเบาๆด้วยความสยดสยอง
***
คืนนั้นมิแรนด้าครุ่นคิดถึงคำพูดของอีริคด้วยใจอันว้าวุ่น เขาดูเป็นห่วงเธออย่างจริงใจจนทำให้มิแรนด้าเริ่มคิดว่าเขาอาจไม่ใช่คนร้ายที่เธอตามหาอยู่
‘แต่ยังตัดเขาออกไปไม่ได้ ฆาตกรหน้าตายมีเยอะแยะไป บางทีเขาอาจจะเล่นละคร’ เธอคิด ‘อีริคพูดถึงผู้ชายที่ชื่อเดฟ เขาอาจให้เบาะแสอะไรเราได้บ้าง ลองถามคนแถวนี้ดูอาจจะรู้เรื่อง แต่ก่อนอื่น...’ เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงเปิดคอมพิวเตอร์และสั่งสินค้าบางอย่างทางอินเตอร์เน็ตในชื่อของมิสแอน มารี ไมนัส
“พ่อคะ แม่คะ เอาใจช่วยหนูด้วยนะ หนูจะหาฆาตกรที่ฆ่าพ่อกับแม่มาให้ได้” เธอพูดเบาๆพลางมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง นึกถึงเพลงกล่อมนอนที่พ่อของเธอเคยร้องให้ฟังสมัยเด็ก
‘ในวันที่เหนื่อยล้าทิ้งกายาพักผ่อน
นอนลงบนเตียงหนานุ่มสีชมพู
มองเหม่อหาสายรุ้งพาดผ่านหน้าต่าง
เริ่มจากแผ่นกระเบื้องจดเพดาน
ประกายแสงแห่งหวังจะปรากฏ ณ ปลายทาง
กล่อมเจ้าลงสู่นิทราแล้วหลับเสียนะมิแรนด้าเด็กดี’
“หึ กลอนพิลึก” มิแรนด้าอดหัวเราะไม่ได้ “คุณพ่อนี่ก็ตลกดี แต่งกลอนไม่ได้คล้องกันซักนิดเล้ย”
น้ำตาเป็นประกายไหลรินลงอาบแก้มเมื่อนึกถึงวันเวลาแห่งความสุขในวัยเด็ก และคืนนั้นมิแรนด้าก็เผลอหลับไปทั้งน้ำตา
ความคิดเห็น