คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ราชสีห์ตนนั้น , ข้อแลกเปลี่ยน (II)
ราชสีห์ตนนั้น , ข้อแลกเปลี่ยน (II)
“ ก็ได้ แลกกับนายต้องลงแข่ง วาแลนด์ แบ็ทเทิล ( Valand Battle ) กับฉัน และต้องชนะด้วย!! ” เนตรสีเพลิงสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น เพราะเขาต้องการลงแข็งขันดังกล่าวก็เคยชวนเพื่อนๆที่เขารู้จักมาหลายครั้งหลายทีแต่ก็ไม่มีใครมาร่วมขบวนการกับเขาซักราย และอีเกมส์การแข่งขันนี้ยังต้องมีเพื่อนมาแท็กทีมด้วยโดยการเล่นต้องจับคู่ถึงเข้าสมัครได้
“ วาแลนด์แบ็ทเทิลหรือครับ? ” เลโอนิ่งคิด ไอ้การแข็งขันวาแลนด์แบ็ทเทิลเนี่ยเขาเคยเป็นประธานกิตติมาศักดิ์ทุกๆปีเลยนี่หว่า แล้วจะให้เขามาร่วมแข็งขันด้วยแบบนี้มันจะไม่ขี้โกงไปหน่อยหรือ แต่ว่าตัวเองคิดๆไปก็อยากเข้าแข็งขันเหมือนกัน ดูเขาแข่งกันมาหลายปีก็อยากจะสมัครด้วยเหมือนกันและเขาในตอนนี้ก็เป็นแค่บุรุษผู้ลึกลับเท่านั้น
“ ช้าย~ แต่ถ้านายไม่กล้าก็ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่ต้องเป็นพวกทหารสีขาวพวกนั้นด้วย ” พูดทีคิ้วเลโอกระตุก แม้จะไม่ค่อยชอบนิสัยของเจ้าหัวเพลิงก็ตาม แต่ก็ต้องเอามาเป็นหนึ่งในโซอิแอ็คให้ได้ ในขณะเดียวกันตาเหยี่ยวสีเพลิงก็แอบลุ้นแอบเหล่มองว่าไอ้ชายสวมฮูดสีขาวจะตกลงกับเขาไหม แม้ภายนอกจะดูลึกลับแต่คิวเรียสคนนี้รับรองเลยว่า แมร่งมันต้องเก่งแน่ๆ และเขาต้องการคนเก่งเพื่อจะคว้าชัยชนะในครั้งนี้ให้ได้
“ เฮ้อ... ตกลงครับ ผมลงแข็งด้วยก็ได้ครับ ”
เมื่อได้คำตอบหัวใจแมงป่องสีเพลิงแทบจะกระโดดมาเต้นด้วยความดีใจ แต่คนหล่อต้องเก็บอาการหน่อยเพื่อความไม่ประมาท
“ ตกลงแล้วห้ามคืนคำ ไม่นั้นฉันเอาแกตาย! ” เพื่อความแน่ใจต้องขู่มันไว้ก่อน
“ ครับ ด้วยเกียรติของราชสีห์เลย ”
“ ดีมาก! ”
ปากเรียวยกยิ้มชอบใจ เนื่องจากหลอกไอ้ตัวขาวสำเร็จ แต่เจ้าหัวเพลิงไม่อาจรู้ว่าใครจะหลอกใครกันแน่
“ คุณก็ต้องสัญญาด้วยนะครับว่าถ้าผมช่วยคุณจนสำเร็จ คุณต้องมาเป็นโซดิแอ็คที่อยู่ใต้คำบัญชาการของเลโอ ลีโอนาสที่หก ” การล่อลวงของเลโอครั้งนี้ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน เพราะเจ้าหัวเพลิงที่อยู่ตรงหน้านี้มิอาจรอดจากเงื้อมมือราชสีห์ได้แล้วเมื่อย่างก้าวมาแล้วก้าวนึง
“ อืม ก็ได้! ” แม้จะไม่ชอบใจที่จะต้องอยู่ใต้อาณัติของคนที่ไม่ชอบแต่เพื่อความสำเร็จในพายภาคหน้าเอาก็ต้องทน “ แต่มีข้อแม้นะ”
“ อะไรครับ ” คิ้วทองเลิกขึ้นด้วยความสงสัยว่าเจ้าหัวทองที่อยู่ตรงหน้าจะเล่นตัวอะไรอีก
“ ถ้าพวกเราชนะแล้วฉันต้องเป็นโซดิแอ็ค ฉันจะไม่เลิกทำงานนายแบบที่ฉันทำอยู่ในตอนนี้และจะไม่เข้าทำงานเป็นทหารนั่งโต๊ะด้วย ตกลงไหม? ”
“ อ่า... ก็ได้ครับ ถ้าคุณต้องการแบบนั้น ” แม้จะพูดว่าตามใจแต่ในความคิดของเลโอนั้นกะว่าเมื่อเจ้าหัวเพลิงได้เข้าทำงานจริงๆสะก่อนจะดัดนิสัยให้นั่งโต๊ะเขียนรายงานช่วยเขาบ้าง
“ ก็ตามนั้น ” ว่าเสร็จก็ทำหน้าระรื่น แต่สักพักก็เลิกคิ้วเพลิงขึ้นเหมือนจะคิดอะไรได้ “ ฉันขอถามหน่อย ทำไมนายถึงเลือกฉันให้เข้าเป็นหนึ่งในโซดิแอ็คล่ะ มีคนอื่นที่มีความสามารถตั้งเยอะแยะและอยากจะเข้าทำงานเป็นโซดิแอ็คกันทั้งนั้น ทำไมนายไม่เลือกไอ้เจ้าพวกนั้นล่ะ มันไม่ง่ายกว่าหรือ? ” คิ้วเพลิงขมวดเป็นเข้าหากันด้วยความสงสัย แต่ทว่าเมื่อเลโอที่ได้ยินคิวเรียสถามขึ้นก็ยกยิ้มขึ้น
“ ก็...ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ที่คุณบอกว่าผมเลือกที่จริงผมน่ะไม่ใช่คนที่เลือกคุณมาทำงานนี้ คุณต่างหากที่ถูกเลือกจากดวงดาว คุณมีพรสวรรค์ คุณเป็นคนที่ถูกเลือกโดย ‘สกอร์เปี้ยน(Scorpion)’ กลุ่มดาวจักรราศีแมงป่อง ” เสียงราบรื่นแต่แฝงด้วยอำนาจมนต์ขลังแสดงอำนาจให้ผู้ฟังหยั่งลึกเข้าไปในสิ่งที่เรียกว่า เหนือธรรมชาติและมหาอำนาจ คิ้วเพลิงขมวดยิ่งกว่าเดิม
“ แล้วอะไรที่ทำให้นายรู้ล่ะว่า ฉันคนนี้ถูกเลือกโดยสกอร์เปี้ยน ”
“ คุณเคยเสียชีวิตลงแต่อยู่ๆคุณก็ฟื้นขึ้นมาแล้วก็มีพลังและเวทมนต์ที่มากขึ้น? ” เลโอเริ่มตั้งคำถามที่ตัวเองก็รู้ๆอยู่
“ ใช่! แต่นายรู้ได้ไงว่าฉันเคยตายมาแล้ว! มันไม่มีในข้อมูลของหลวงแน่ๆ ” เสียงที่เคยพูดคุยธรรมดาของคิวเรียสเริ่มกดลงและเข้มขึ้น
“ คุณมีปานที่มีลักษณะคล้ายสัญญาลักษณ์ของสกอร์เปี้ยน? ” เลโอไม่ตอบคำถามของคิวเรียสแต่ก็ยังตั้งคำถามต่อไปและยังชี้ไปบนตัวของชายตรงหน้าที่บริเวณที่มีปาน
“ ใช่ ”
“ และคุณเกิดในราศีพิจิก ”
“ ใช่ ”
คำถามจบลงเลโอก็นิ่งเงียบราวกับว่าเขาไม่อยู่ที่นี่บริเวณนี้ปล่อยให้คิวเรียสจ้องมองตนจนให้ทะลุ คิวเรียสเองก็เริ่มไม่ไว้ใจคนตรงหน้าที่ไปรู้ข้อมูลว่าตนเองเคยตายมาแล้ว แต่ก็อย่างว่าเขาตกลงร่วมมือกับเจ้าชายที่สวมฮูดขาวไว้แล้วจะทำไงได้ก็ต้องยอมๆมันไป ถ้ามีโอกาสจัดการเมื่อไหร่ค่อยลงมือ
“ อะๆ คุณอย่าคิดเชียวว่าจะจัดการผมได้ง่ายๆน่ะครับ ” ความคิดคิวเรียสสะดุดลงทันทีเมื่อโดนรู้ทัน แต่ก็ยังมิวายด่าคนตรงหน้าในใจ
“ แล้วก็ห้ามด่าผมในใจนะครับ ผมไม่ชิน ” เลโอพูดออกมาขณะที่คิวเรียสแอบด่าในใจพอดี
“ อะไรกันนักกันหนาวะ แมร่งมึงรู้ได้ไงว่าตูด่ามึงอยู่ห๊ะ!!! ” คิวเรียสหมดความอดทนลุกยืนด่าคนที่อ่านความคิดเขาได้
“ ฮ่ะฮะ ก็ผม คิก.. อ่านความคิด อุบ..ฮ่าๆ คนอื่นได้หนิครับ แม้จะนิดหน่อยก็ตาม ” ว่าเสร็จก็กลั่นหัวเราะต่อเห็นท่าทีระเบิดลงของคนตรงหน้าแล้วก็ฮา
“ ไม่นงไม่นิดแล้วนะ! ไอ้บ้าหนิ!! หยุดหัวเราะได้แล้ว!! ” คิวเรียสชี้นิ้วด่าคนตรงหน้าอย่างเหลืออด เลโอเงยหน้ามองเห็นคนผมเพลิงหน้าดำหน้าแดงควันออกหู เนื่องจากโมโหที่เขาหัวเราะใส่ เห็นแล้วเลโอยิ่งหัวเราะมากขึ้นไปอีก คิวเรียสเองก็ไม่แพ้ด่าเจ้าฮู้ดขาวไม่เลิก มันไม่ใช่บ่อยครั้งนักที่เลโอและคิวเรียสจะหัวเราะและโกรธอย่างออกหน้าออกตาแบบนี้ เพราะพวกเขาเองก็เป็นคนที่ต้องรักษาภาพพจน์ให้ดีเพราะพวกเขาเป็นคนที่ประชาชนต้องมองและเอามาเป็นตัวอย่างเสมอ
“ นี่! นาย จะไม่เปิดเผยหน้าตาให้ฉันดูหน่อยหรือ มันไม่ค่อยยุติธรรมเลยนะที่นายปกปิดตัวตนแบบนี้แถมนายยังรู้ข้อมูลส่วนตัวของฉันอีก ”
หลังจากหยุดด่าคนสวมฮูดได้สักพัก คิวเรียสก็มิวายสงสัยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ก็นะเจ้าตัวก็แค่ถามเล่นๆไปงั้นแหละไม่ได้คิดจริงจังอะไร ถ้าคนตรงหน้าตอบก็ดีไปถ้าไม่ตอบก็ไม่ใช่ว่าเขาจะใส่ใจ
“ ก็ถ้าคุณได้ร่วมงานกับท่านเลโอจริงๆ เมื่อนั้นคุณก็จะได้รู้ตัวตนผมเมื่อนั้นล่ะครับ ” คิวเรียสก็แอบเสียดายหน่อยๆ แต่ก็ไม่เอาไปคิดในสมองให้เสียเปล่าๆหรอก
“ อืม ก็คาดไว้บ้างแหละว่านายจะไม่บอก คนหล่อเซ็ง! ” ก็ยังลงท้ายด้วยความหลงตัวเอง คิวเรียส ซีลีแวนคนนี้ เลโอแอบนับถือความหลงตัวเองจริงๆ แต่ก็ใช่ว่าคนตรงหน้าเขาจะไม่หล่อ เอาเข้าจริงจะดูดีกว่าเอสเทอร์ที่รักของเขาอีก ก็คนมันเป็นนายแบบชื่อดังระดับโลกล่ะนะ
“ ครับๆ แต่คุณก็รู้ชื่อนำหน้าชื่อผมนะครับ ”
“ หืม? เล ” คิวเรียสเลิกคิวมองคนตรงหน้า
“ ครับ ” เลโอคลี่ยิ้มหน่อยๆ
“ เลฟา..”
“ ใครล่ะนั่นครับ? ” เลโอเอียงคอนิดๆ
“ เลคาซ ” คิวเรียสเริ่มร่ายชื่อใครต่อมิอะไรออกมาจนเลโอคิดได้ว่าไอ้หัวแดงนี่มันกำลังมั่วชื่อเขาอยู่
“ เลซานย่า ... เลฟาน ..เลอา ...เลพาสต้า ” เจ้าหัวแดงยังไม่เลิกร่ายชื่อ แต่ดูแลแล้วเริ่มออกชื่อแปลกๆเพิ่มขึ้น
“ เลย์ มันฝรั่งแผ่นกร๊อบ..กรอบ ...เลโซน่า ...เลเดี้ยน ...เล....” คิวเรียสก็ยังคงสาธยายชื่อที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเอามาจากไหน อีกทั้งมันยังแปลกพิกล เลโอจึงคิดว่าถ้าปล่อยให้เจ้าตัวพูดต่อไปเรื่อยๆชื่อของเขาจะกลายเป็นชื่อแปลกๆพิกลเป็นแน่
“ พอเถอะครับ ไอ้ที่คุณพูดมามันไม่มีชื่อผมเลย อีกอย่างชื่อที่คุณพูดมันไม่แปลกไปหน่อยหรือ...” ว่าแล้วเลโอก็ระเหี้ยใจกับสมองที่อยู่ในเจ้าหัวแดงๆตรงหน้า
“ แปลกหรือนั่น!? ” พูดเข้าไปได้มันต้องแปลกอยู่แล้วสิ!!
“ ใช่แล้วครับ!! ” เลโอขอคักค้านชื่อแปลกนั่นเป็นอันขาด
“ ก็นายไม่ยอมบอกชื่อให้ฉันรู้หนิ! บอกอีแค่เล ” คิวเรียสตีหน้าเข้ม
“ ก็มันเป็นความลับหนิครับ! ” เลโอเริ่มขึ้นเสียงบ้าง แต่จู่ๆคิวเรียสก็เลิกคิ้วขึ้น ตาเหยี่ยวก็ดูตกใจเหมือนคิดอะไรออก
“ ฉันคิดออกแล้ว! นายชื่อเลโอ!! ” จบคำเลโอถึงกับสะอึกตัวเหยียดเกร็ง “ คงไม่ใช่หรอก! เฮ้อ...พอเถอะ”
‘เฮ้อ~’
เลโอแอบถอนหายใจที่พาตัวเองรอดมาได้จากไอ้สมองเมล็ดถั่วเขียว ว่าแล้วไอ้หัวแดงๆนี่ก็เดาแม่น ถ้าให้ไปซื้อหวยคงจะถูกรางวัลที่หนึ่ง และตอนนี้เขาหมดหน้าที่ที่จะตกลงกันแล้วเขาควรจะออกจากที่นี่ซักทีเพื่อความลับจะไม่แตกในเร็ววัน
“ การตกลงของเราจบลงแล้ว นั้นผมขอตัวก่อน ” เลโอลุกขึ้นและก้มหน้าลงนิดๆในการบอกลา
“ อืม งานจัดอีกสองวันข้างหน้า จุดนัดพบคือ เมืองวาแลนด์ตรงหน้าที่จัดการแข่งขัน เวลาแปดโมงเช้า อย่ามาสายล่ะ ” วาเสร็จคิวเรียสก็ยกมือบ๊ายบายแกเขา
“ ได้ แล้วเจอกันครับ ”
“ แล้วเจอกัน...”
“ อ้าว!! ออกมาแล้วหรือ คุยซะนานเชียว ” เหมยหลินที่กำลังเดินตรวจตราในหอก็ได้บังเอิญเจอเลโอที่กำลังออกจากหอนางโรมของนาง
“ ก็นิดหน่อยน่ะครับ ” เลโอซึ่งกำลังเดินออกจากหอนางโรมเมื่อได้ยินเสียงทักก็หันไปเจอเหมยหลินที่กำลังเดินมาทางเขา
“ หืม.. แล้วเป็นไง คุยกับเจ้านั่นอ่ะ ”
“ ก็มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยล่ะครับ ”
“ อืม ก็ดีไป ที่จริงเจ้านั่นไม่ค่อยไว้ใจใครมากนักหรอกนะ อย่าทำให้เขาเสียใจเมื่อเขาไว้ใจท่านแล้วล่ะ ” ว่าพลางมือซ้ายก็ตบบ่าเลโอเบาๆ
“ ที่เขาไว้ใจผมก็คงเพราะคุณเป็นคนแนะนำล่ะมั้งครับ ” เลโอคลี่ยิ้มภายใต้ฮูดขาว
“ จะเป็นอย่างนั้นเหร๊อ...” เหมยหลินทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ เห็นอย่างนั้นผมคิดว่าเขาเองก็เคารพคุณเช่นกัน ถึงแม้เขาจะไม่แสดงทางสีหน้าหรือท่าทางแต่ทางดวงตาของเขาน่ะ มันไม่เหมือนสิ่งที่เขาแสดงออกเลย ผมเห็นแววตาเขาหลังจากที่คุณออกไปไม่นาน ” หญิงสาวตกตะลึงกับคำพูดของเลโอ แต่อยู่ๆนางก็ยิ้มจริงใจออกมา
“ ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็ดีใจ แหมๆท่านเนี่ยจับผิดคนเก่งจังเลยนะ ” หญิงสาวปากเลือดนกหยอกล้อกับคำพูดที่เลโอพูดมานิดหน่อยและนางก็รู้สึกดีใจที่นางและคิวเรียสได้รู้จักคนดีๆที่เข้ามาในชีวิต
“ คงงั้นมั้งครับ ผมก็ไม่เคยจับผิดใครผิดเหมือนกัน ” เลโอหัวเราะหน่อยๆแต่คำพูดเนี่ยทำให้เหมยหลินสะดุ้งไม่หาย
“ ข้าว่าข้าไปก่อนดีกว่า... ” ไม่ทันขาดคำเหมยหลินรีบวิ่งออกห่างไปทำหน้าที่ของนางต่อในหอนางโรม
เลโอเห็นดังนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหมยหลินถึงรีบไปจากเขาเร็วนัก หรือเขาพูดอะไรผิดไป เขาก็ไม่เคยจับโกหกใครผิดหรือจับผิดคนพลาดเลยนะ และนั่นก็เป็นความจริงล้วนๆ คิดไปก็งงจับจิต
“ กลับบ้านดีกว่า ”
เลโอไม่ต้องเดินออกจากหอนางโรมไปทางที่เขาเคยเดินเข้ามาอีก เพราะเขาก็รู้สถานที่ตั้งของบ้านหรือคฤหาสน์ของตัวเองดี และนี่ก็คืออีกหนึ่งความสามารถทางเวทของเหล่าโซดิแอ็ค เพราะมีเวทมนต์มากกว่ามนุษย์คนอื่นจึงสามารถเทเลพอร์ตได้ไกลกว่าคนอื่น
และที่สำคัญระยะห่างจากหอนางโรมโบตั๋นสีดำกับคฤหาสน์ลีโอนาสของเขาก็ไม่เกินความสามารถเทเลพอร์ตของเหล่าโซดิแอ็ค
“ ท่านพี่ๆเร็วสิคะ ”
น้องสาวผมทองเรียกพี่ชายผมทองซอยสั้นระบ่าที่กำลังเดินลงบันไดลงมาอย่างรีบร้อน
“ น้องนี่รีบจริงๆเลนนะ ลีอาน่า ” พี่ชายผมทองบ่นถึงน้องสาวเบาๆ
“ ก็ท่านพี่ตื่นช้าหนิ ” น้องสาวบ่นแหวพี่ชายที่เดินตามหลัง
“ อะไรกันลีอาน่า พี่ก็ตื่นเวลานี้ประจำ น้องต่างหากที่ตื่นเช้ากว่าพี่ ”
“ ก็น้องต้องรีบไปตัดชุดสำหรับคืนนี้กับท่านพี่หนิ ถ้าตื่นช้ากว่านี้ก็อดได้ชุดกันพอดี ” ว่าแล้วก็รีบฉุดมือพี่ชายให้วิ่งตามตนไป
“ แล้วน้องจะพาพี่ไปไหน? ”
“ ช่างตัดชุดอยู่ที่ห้องรับรอง น้องจะพาพี่ไปหาเขา ”
“ ช้าๆหน่อยเถอะลีอาน่า น้องรีบเกินไปแล้วนะไม่เหมาะกับสตรีเลย ” เลโอดุน้องที่ทำตัวไม่เหมาะกับการเป็นกุลสตรีแถมตระกูลลีโอนาสก็ยังเป็นถึงทหารขุนนางมาช้านานเป็นที่ทุกคนเคารพ
“ อะไรล่ะคะท่านพี่ ดุน้องอยู่ได้ อ๊ะ! มาถึงแล้ว!! ” หญิงสาวพลักประตูห้องรับรองออก จึงสามารถมองเห็นบุคคลที่นั่งรออยู่ด้านใน
“ เสียงดังไปแล้วนะลีอาน่า ” เลโอดุน้องสาวที่ทำเสียงเอะอะโวยวายเมื่อมาถึงห้องรับรอง
“ มาแล้วหรือ... ท่านลีอาน่า ท่านเลโอ ” ชายร่างสูงสง่ามีอายุอานามากเอ่ยทักขึ้น เขาสวมชุดสูทที่ดูสบายตาสีออกดำค่อนไปทางเทา ร่างสูงเสยผมดำเงาขึ้นดูภูมิฐาน
“ ท่านมาร์ช... ” เลโอพูดขึ้นเมื่อเห็นคนที่รอพวกเขาอยู่ซึ่งมาร์ชเองก็ยิ้มรับกับเด็กน้อยสองคนที่พึ่งเข้ามาในห้อง
“ ท่านมาร์ชจะมาตัดชุดให้พวกเราค่ะ ” น้องสาวบอกพี่ชาย
“ อาจะตัดชุดให้พวกหลานเอง ” มาร์ชที่มีศักดิ์เป็นอาบอกหลานๆ เขาตัดชุดให้พวกหลานๆเขามาตั้งแต่เด็กยันโตเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว
“ ขอบคุณมากครับ/ค่ะ ” พี่น้องพร้อมใจส่งเสียงพร้อมกัน
“ นั้นลีอาน่าไปวัดกับผู้ช่วยสาวละกันนะ ” ผู้ช่วยสาวที่อยู่ด้านหลังมาร์ชนำทางให้ลีอาน่าเดินตามไปวัดไซส์ร่างกาย
“ ส่วนเลโอเดี๋ยวอาวัดให้ ” มาร์ชเดินไปหยิบสายวัดตัวสำหรับวัดตัวให้เลโอ
“ ขอความกรุณาด้วยครับ ” เลโอหันไปยิ้มบางๆให้อามาร์ชที่กำลังจะวัดตัวให้เขา
สองศรีพี่น้องพร้อมใจกันวัดตัวเพื่อจะตัดชุดสำหรับคืนนี้ที่จะไปงานเลี้ยงของท่านหญิงแวลีนเพื่อนสาวของลีอาน่า
“ อาได้จดขนาดรูปร่างของพวกหลานๆเสร็จแล้ว อาคิดว่าตอนเย็นๆจะให้คนส่งชุดมาให้พวกหลานต้องถูกใจกันแน่ ” มาร์ชระบายยิ้มแสนอบอุ่นให้หลานๆที่เติบใหญ่กันแล้ว รอยยิ้มของมาร์ชที่มอบให้หลานๆไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยตั้งแต่เขาลาจากงานราชการหันมาทำงานตัดเสื้อผ้าตามที่ภรรยาคิดไว้
“ ตัดให้สวยๆนะคะอามาร์ช ” ลีอาน่าหญิงสาวผมทองฉีกยิ้มกว้างให้อาที่เคารพรักพลางกอดแขนอาที่แสนใจดีเพื่ออ้อนเหมือนตอนเด็กๆ
“ แน่นอนเลย ลีอาน่าหลานรักของอา ” อาผู้แสนใจดีดึงแก้มหลานสาวเล่นด้วยความมั่นเคี้ยว
“ อย่าตามใจลีอาน่ามากนักเลยท่านอา เดี๋ยวจะเหลิงไปกันใหญ่ ” พี่ชายสุดที่รักแซะน้องสาวที่ดูแล้วเอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน คนที่บ้านก็ไม่รู้ทำไมให้ท้ายน้องสาวของเขาจัง ถึงแม้ว่าจะร่วมพี่ชายของน้องสาวเอาแต่ใจด้วยก็ตาม
“ เลโอนี่ก็ดุน้องเหมือนเดิมเลยนะ ” มาร์ชเอ่ยแซวเลโอเล่น ส่วนลีอาน่าเองก็กระโดดเกาะหลังอาชายผู้ใจดีหลบภัยแต่ก็มิวายแลบลิ้นให้พี่ชายชอบดุ เห็นดังนั้นพี่ชายถึงกับถอนหายใจ
“ เอาล่ะอากลับแล้วเดี๋ยวชุดจะไม่เสร็จกัน ” มาร์ชเอ่ยลาหลานๆที่น่ารักของเขาเพื่อจะจัดแจงชุดให้หลานๆทันค่ำคืนนี้
“ คืนนี้ท่านพี่ต้องหล่อมากแน่ๆเลย... ” พูดเสร็จน้องสาวเอาแต่ใจก็จับคางคุ้นคิดหน้าเครียด
“ น้องจะทำหน้าเครียดไปทำไม ”
“ ก็น้องต้องเตรียมตัวรับมือสาวๆที่มาจีบท่านพี่มากกว่าเดิมน่ะสิ ” น้องสาวหน้าเครียดส่ายหน้าเหมือนระอาใจ
“ น้องไม่ต้องเครียดแทนพี่ก็ได้ ” ส่วนพี่ชายเอียงคอ ตากลมค่อนโตสีฟ้าแวววาวคล้ายระอากับน้องสาวขี้หวงที่ไม่ยอมปล่อยพี่ชายไปหาสาวๆควงเล่นในงานเป็นแน่
“ เพราะดูท่านพี่ไม่เครียดน้องเลยเครียดแทนไงคะ ”
“ จริงๆเลยลีอาน่า น้องนี่ขี้หวงเป็นที่หนึ่ง ” พี่ชายส่ายหน้าไปมา
“ อะไรกันคะ ” น้องสาวแก้มป่องงอนพี่ชายที่หยอกนางทันที
“ ช่างเถอะพี่ต้องไปทำงานก่อน อยู่บ้านดีๆล่ะ ท่านพ่อไปต่างเมืองเสียด้วยพี่เป็นห่วงจริงๆ ”
“ น้องโตแล้วดูแลตัวเองได้หรอกหน่า...”
“ ครับๆคุณน้องสาวรอรับชุดให้พี่ด้วยนะครับ ” เลโอหันเดินออกจากห้อง
“ จ้าๆเดี๋ยวน้องจะรับให้เองค่ะคุณพี่ชาย! ” ลีอาน่าตอบรับเสียงดังฟังชัด
“ ตอนเย็นเจอกันนะครับ ”
“ คร้า... ”
บายบี^^
ความคิดเห็น