คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ราชสีห์ตนนั้น , ข้อแลกเปลี่ยน ( I )
ราชสีห์ตนนั้น , ข้อแลกเปลี่ยน ( I )
ชายหนุ่มผมทองเมื่อทำงานเสร็จก็รีบกลับบ้านเพื่อเตรียมตัวสำหรับค่ำคืนนี้ เลโอตัดสินใจว่าเขาจะปลอมตัวไป ถ้าไปโดยใช้ฐานะท่านเลโอ ลีโอนาสที่หก ทหารหลวงวาติกันที่แสนดูดีและเป็นคนดีที่สาวๆชอบไปเข้าหอนางโรมคงไม่ดีแน่ แล้วเรื่องที่คืนนี้เขาจะเข้าหอนางโรมก็มิอาจจะให้ใครรู้ได้ เสียเกียรติที่เขาอุส่าสะสมมา และอาจจะทำให้วงตระกูลแปดเปื้อนได้ มันคงไม่ดีแน่ๆ ยิ่งถ้าพระสันตะปาปาที่เขาไม่ชอบมารู้เข้าคงได้โดนล้อไปจนตายแน่
เลโอหยิบเสื้อฮูดสีขาวที่เขามักใช้ประจำในการปลอมตัว เขาใส่ชุดที่เป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดากับกางเกงขายาวสีดำและสวมฮูดสีขาวทับแต่ยังไม่สวมหมวกที่ติดกับฮูด เลโอมองดูนาฬิกาตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานใกล้เตียงนอน มันบอกเวลาใกล้สองทุ่มแล้วเขาควรออกจากบ้านไปที่หอนางโรมโบตั๋นสีดำของเหมยหลินตามที่นัดไว้
“ อ้าว! เลโอจะไปไหนหรือลูก ”
เลเอลที่ยังไม่เข้านอนทักเลโอเมื่อเห็นว่าลูกชายจะออกไปไหนแถมยังแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก
“ ครับท่านพ่อ พอดีผมต้องไปสืบราชการลับน่ะครับ ” เลโอเมื่อโดนเห็นว่าจะออกไปข้างนอกก็บอกเหตุผลให้พ่อตัวเองฟัง
“ อืม..เหรอ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าให้มีแผลกลับมานะ พ่อขี้เกียจโดนยัยลีอาน่าแขวะอีก ”
เลเอลย่นจมูกเมื่อคิดถึงตอนโดนลูกสาวตัวดีที่หวงและห่วงพี่ชายมากมาถามหาพี่ชายว่าไปไหนทำไมไม่บอกเขาบ้าง ทำไมมีแผลบ้าง ทำไมไม่ห้ามพี่ชายของเธอบ้าง คิดถึงตอนนั้นเลเอลไม่อยากจะพูดให้เปลืองน้ำลาย
“ ครับ ผมจะระวังตัว ” เห็นพ่อทำหน้าแบบนั้นเลโอจึงส่งยิ้มทำนองว่าอย่าห่วงไปเลย สบายใจได้!
“ นั้นผมไปก่อนนะครับ ”
“ อืม ”
เมื่อกล่าวลาท่านพ่อที่แสนเคารพรักแล้ว เลโอจึงหันกลับไปเดินลงบันไดเพื่อจะเดินไปถึงหน้าบ้านตนเอง เขาไม่ควรใช้รถม้าเพื่อจะไปสืบราชการ เลโอจึงใช้เวทเทเลพอร์ตในการเดินทาง มือเอื้อมหยิบหมวกฮูดสีขาวด้านหลังแล้วออกปากร่ายเวทเทเลพอร์ต
“ เทเลพอร์ต ”
เลโอหยุดยืนอยู่หน้าถนนที่จะเข้าไปย่านหอนางโรม สองเท้าก้าวเยื้อย่างเข้าไปในถนนที่ตกแต่งไฟประดับหลากหลายสี มีโคมสีเขียวสีแดงตกแต่งตามทางเดิน ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาน่าสนุกสนานและน่าปวดหัว หญิงชายเดินเกี้ยวกันไปตามทาง ร้านค้ามีหญิงสาวอกสะบึ้มพูดชักชวนลูกค้า
“ นายท่านเจ้าคะ! มาคนเดียวไม่เหงาหรือเจ้าคะ! ให้ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนไหม... ”
หญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเข้ามาเกาะแขนเลโอที่สวมฮูดอยู่ อกสะบึ้มของนางก็กดเข้าใกล้เลโอเข้าเรื่อยๆ จนเลโอหน้าขึ้นและกระอักกระอวนใจ ดีที่เขาไม่เปิดเภยหน้าไม่นั้นเขาคงต้องลำบากกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่าแน่
“ มะ...ไม่ล่ะครับ ผมต้องไปหอโบตั๋นสีดำน่ะครับ ” พูดไปลิ้นก็พันไป
“ เฮ้อ.. ไปที่นั่นอีกแล้ว แย้งลูกค้าข้าหมดเลย ” หญิงสาวทำหน้าเสียใจแต่ก็ไม่ยักปล่อยมือจากเลโอเสียที
“ ..... ”
“ ไม่เป็นเจ้าค่ะ! ว่างๆก็มาหาข้าก็ได้นะเจ้าคะ ”
หญิงสาวยังไม่ตัดใจจากเลโอแต่ก็ยอมปล่อยมือจากเลโอ เห็นดังนั้นเลโอก็แอบเป่าปากโล่งอก
“ ขอตัวนะครับ ”
เมื่อพ้นจากการพันธนาการเลโอก็รีบจ้ำอ้าวเดินทันที แต่ก็มิวายหันหลังมองหญิงสาวที่เชิญชวนเขา เห็นหญิงสาวโบกมือลาให้อีก เลโอก็รีบเพ่นอย่างรวดเร็ว
“ เฮ้อ... ผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ ” มิวายบ่นอุบอิบกับตนเอง
เมื่อเดินมาไกลแล้วสายตาก็สอดส่องหาที่ที่เขานัดเจอกับเหมยหลินไว้ จากเส้นทางที่เลโอเดินมาก็ถูกชักชวนจับนู้นจับนี่มาตลอดทาง เห็นทีเลโอคงไม่กล้ามาที่นี่เป็นครั้งที่สองแน่ แค่เดินไม่เท่าไหร่เขาก็เสียตัวไปมาทีเดียว
สองเท้าหยุดลงหน้าหอนางโรมขนาดใหญ่ที่สุดที่เขาเดินผ่านมา หอถูกสร้างเป็นแนวสถาปัตยกรรมตะวันออก ตกแต่งอย่างสวยงามแต่ที่งามที่สุดก็คือ สวนดอกโบตั๋นที่บานสวยงามแม้อยู่ในเวลากลางคืนอยู่หน้าหอ ป้ายไม้อันใหญ่ติดอยู่บนหน้าหอเขียนด้วยภาษาตะวันออกอ่านว่า ‘ หอนางโรมโบตั๋นสีดำ ’
“ มาถึงเสียที... ” เลโอพูดด้วยความดีใจเป็นที่สุดเมื่อมาถึง
“ มากี่ท่านคะ? ”
พนักงานหญิงใส่ชุดกี่เผ้าสีชมพูกล่าวทักเลโอ เมื่อเจ้าตัวเดินเข้าภายในอาณาเขตของหอ
“ ผมนัดกับคุณเหมยหลินไว้น่ะครับ ”
“ ค่ะ! คุณคนที่นายหญิงนัดไว้ ...นายหญิงอยู่ภายในหอกำลังรอท่านอยู่ค่ะ ”
หญิงสาวเดินนำทางเลโอเข้าไปภายในหอนางโรม ภายในหอตกแต่งด้วยไฟสีสันสวยงามกว่าด้านออก แต่ที่เป็นอะไรที่เด่นชัดและเป็นเอกลักษณ์ที่สุดของหอนางโรมแห่งนี่ก็คือ ดอกโบตั๋น สีต่างๆที่ถูกจัดแจกันไว้ตามโต๊ะต่างๆ ถูกนำไปติดไว้ตรงเสาบ้าง ตามบาร์บ้างตามที่จะติดและแลดูสวยงาม
“ หอที่นี่สวยดีนะครับ ”
ตาก็มองรอบๆร้านปากก็ชวนหญิงสาวที่นำทางคุย
“ ค่ะ ท่านคงมาที่นี่เป็นครั้งแรกสินะคะ ”
หญิงสาวที่เดินอยู่ด้านหน้าหันมาตอบ จากเดินด้านหน้าก็กลับกลายมาเดินข้างๆเลโอเพื่อพูดคุย
“ ร้านเราจะตกแต่งเน้นดอกโบตั๋นตามชื่อร้านน่ะค่ะ เพราะนายหญิงชอบดอกโบตั๋นมากพวกเราก็เลยชอบตามน่ะค่ะ ” ว่าพลางสาวเจ้าก็หาเราะแบบน่ารักๆออกมา
“ เวลาคุณหัวเราะก็เหมือนดอกโบตั๋นที่คุณชอบเลยนะครับ ”
แม้คำพูดเลโอจะออกแนวจีบสาวแต่ข้างในใจเลโอไม่มีอะไรจะพูดก็เลยชมหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเสียหน่อย เป็นการขอบคุณที่เดินนำทางให้เขา
“ แหมๆคุณนี่ปากหวานจังเลยนะคะ ฉันอาจจะหลงรักคุณเข้าได้นะคะ ”
แม้หน้าตาที่สะสาวดูแล้วแค่พูดหยอกเลโอเล่นๆ แต่นัยน์ตาสีมรกตกลับมีแววเขินอาย
“ ผมคงต้องโชคดีมากๆเลยนะครับที่คุณจะมาชอบผม ”
เอาเข้าไปเลโอเอ๋ย... เจ้าทำสาวงามเขินจนหน้าเริ่มแดงแล้ว
“ คุณนี่ดูมีลับลมคมนัยเยอะ แต่ทำไมปากหวานจังล่ะคะ ...ฉันตัวลอยแล้วนะคะ ”
หญิงสาวหันมองชายหนุ่มข้างตัวแต่ก็เห็นแค่โครงหน้าที่ปกปิดไว้
“ อย่างนั้นเลยหรือครับ... ผมแค่อยากให้คุณรู้สึกดีเวลาคุณกับผมเท่านั้น ไม่ใช่ทำหน้าเศร้าเวลาคุยกับคนพวกนั้น ”
หญิงสาวตกใจ ว่าทำไมเลโอถึงสังเกตเห็นว่าตนเสแสร้งเพียงใดเมื่ออยู่กับแขกที่ดูจะลวนลามเธอทุกขณะ แม้เธอจะตัดสินใจเลือกงานแบบนี้เอง แต่ไม่ใช่กับชายที่เธอคุยด้วยตอนนี้เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับคนๆนี้ แม้เพียงเวลาสั้นๆแต่เธอก็สบายใจเมื่อได้พูดคุยกับเขา
“ ฉันแสดงไม่เก่งเลยนะคะ ” หญิงสาวหน้าหมองลงแต่ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
“ ไม่ใช่หรอกครับ คุณแสดงเก่งมาก แต่ผมค่อนข้างจับโกหกคนเก่ง ”
“ หรือคะ!? มิน่าคุณถึงรู้ได้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ”
“ ครับ อีกอย่างผมไม่ได้โม้นะครับ ผมจับโกหกของนายหญิงของพวกคุณได้สบายๆเลย ” ว่าแล้วหญิงสาวก็หัวเราะพรืดออกมา
“ เก่งจังเลยนะคะ! ”
หญิงสาวยิ้มพลางหัวเราะกับท่าทางที่ดูเป็นของคนข้างๆตัว ที่จริงหญิงสาวเห็นชายหนุ่มครั้งยังนึกกลัวว่าจะเป็นอันตรายเสียอีก เห็นคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ ผมไม่ได้โกหกนะ ไม่เชื่อถามนายหญิงคุณได้ ” เลโอยังยื่นคำขาดถ้าไม่เชื่อเขาก็ถามเจ้าตัวได้
“ ได้ค่ะ แต่ก่อนอื่นคุณมาถึงแล้วค่ะ นายหญิงรอคุณอยู่ ”
หญิงสาวผ่ายมือไปทางที่หญิงที่ดูเกินสาวปากเลือดนกนั่งอยู่ เมื่อเลโอมองตามก็เห็นเหมยหลินที่กำลังมองเขา พอเหมยหลินเห็นเลโอมองอยู่ก็สะดุ้งเฮือกอย่างไม่รู้ตัว
“ ครับ แต่ก่อนอื่นถ้าไม่เป็นการรบกวน....ผมขอทราบชื่อคุณหน่อยนะครับ ”
เลโอกล่าวคำสุภาพถามชื่อหญิงสาวข้างกาย
“ ค่ะ ฉันชื่อ ลี่ผิน เรียก ผินผิน ก็ได้ค่ะ ” ผินผินยิ้มกว้าง
“ ครับคุณผินผิน เรียกผมว่า เล ก็ได้นะครับ ถ้ามีโอกาสเจอกันอีก ” ใช่! ถ้ามีโอกาสเจอกับเขาอีก บอกแค่ชื่อตัวแรกไปคงไม่มีปัญหาอะไร ชายหนุ่มคิดอย่างนั้น
“ ...ไปก่อนนะคะ” ผินผินบอกลา
“ ครับ ” ชายหนุ่มก็เช่นกัน
“ มาถึงจนได้นะท่าน ” เหมยหลินกล่าวทัก นางพึ่งเจอเขาเมื่อตอนเช้านางต้องเจอเขาตกค่ำอีหรือคิดดังนั้นใจเหมยหลินหายไปครึ่ง
“ ครับ กว่าจะมาถึงก็เหนื่อยยากมาเลยล่ะครับ ” ว่าพลางหย่อนก้นลงนั่งโซฟาอย่างดีข้างๆเหมยหลิน
“ ท่านเนี่ยนะเหนื่อย ท่านไม่ใช่พวกไก่อ่อนเสียหน่อย ...ข้าไม่เชื่อหรอก ” บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปจากเมื่อตอนเช้า เหมยหลินจึงกล้าพูดแซว
“ ทำไมมีแต่คนมองผมเหมือนเป็นคนที่ชำนาญเรื่องสังคมจังล่ะครับ... ” ก็จริงอย่างที่ว่า น้องสาวก็คน คนตรงหน้าก็อีกคนพูดเหมือนกันหมด
“ ก็คนแบบท่านนี่เหมือนชำนาญเรื่องสังคมจะตาย เวลาท่านยิ้ม เวลาท่านพูดนี่ข้ายังเชื่อเลยว่าท่านชำนาญสุดๆ ”
“ เฮอะๆ เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะครับ แล้วคิวเรียส ซีลีแวนมารึยัง ” พูดเข้าเรื่องสีหน้าเลโอก็จริงจังขึ้น
“ รายนั้นมาถึงก่อนท่านครึ่งชั่วโมงอีก ” เหมยหลินหน้าเบะลงเมื่อพูดถึงตัวก่อปัญหาของนาง
“ อย่างนั้นก็ดีแล้วครับ ”
เหมยหลินมองซ้ายแลขวาก่อนจะพูดกับเลโอต่อ
“ แต่ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะมาในรูปแบบเนี่ย ” เหมยหลินมองสภาพเลโอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ ข้านึกว่าหอของเราจะได้ต้อนรับท่านเลโอ นายทหารชื่อดังจากวาติกันเสียอีก ” เหมยหลินตีหน้าเศร้า
“ คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ผมมิอาจทำให้ตัวเองด่างพร้อยได้ ”
“ พูดอย่างนี้ข้าเสียใจนะรู้ไหม... ” ว่าพลางเหมยหลินก็ยืดแข้งยืดขาคล้ายยั่วยวน มือก็ติดเลโอหนึบเหมือนหนวดปลาหมึก
“ ค..คะ..คุณเลิกพูดล้อเล่น ส..เสียเถอะครับ ” พูดไปเสียงก็ติดๆขัดๆ
“ อะๆ ก็ได้ ข้ายอมท่านแล้ว ” มือปลาหมึกเหมยหลินก็ย้ายออกจากตัวของเลโอและอยู่ในท่าที่ปกติของเธอ
“ ผมอยากพบคิวเรียส ซีลีแวน พาผมไปพบเขา ” เมื่อมือปลาหมึกกลับไปที่ที่ควรอยู่แล้ว เลโอถึงกับโล่งใจเกิดมาไม่ค่อยได้ถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงมากขนาดนี้เสียด้วย
“ ได้ๆ ถ้าท่านอยากเจอคิวเรียสมากกว่าข้าเสียขนาดนั้น ข้าก็จะพาไป ” ไม่พูดเปล่าเหมยหลินควงแขนเลโอลุกจากที่นั่งก่อนจะเดินออกไปหาบุคคลที่เลโอต้องการเจอ
ยิ่งดึกภายในหอนางโรมก็ยิ่งมีคนเข้ามามากขึ้น เห็นได้จากแขกที่ดูเป็นบุรุษเพศเสียทั้งหมดเดินควงคู่กันมากับหญิงสาวมากหน้าหลายตา
เลโอเดินขึ้นไปชั้นบนของหอจากที่เลโอยืนอยู่ก็คงเป็นชั้นสองของหอ การตกแต่งทั่วไปก็เหมือนชั้นแรก แต่แตกต่างตรงที่แขกน้อยกว่าชั้นล่างนิดหน่อยเท่านั้น เลโอเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆจนถึงโต๊ะที่ถูกปิดด้วยม่านดอกโบตั๋นที่ไม่หนาจนมองเห็นด้านในลางๆและดูกว้างก็โต๊ะรับแขกทั่วไป มองดูข้างในทั่วไปจะเห็นเป็นร่างชายที่ดูสมชายมากกว่าเลโออยู่ตรงกลางหมู่อิสตรีมากมาย แถมยังมีเสียงสตรีดังเล็ดลอดออกมา
“ อ๊าย~ ท่านคิวเรียสขา.. อย่าจับตรงนั้นสิ ”
“ ท่านคิวเรียส... ย..อย่า! ”
“ แหมๆ ท่านคิวเรียสล่ะก็~ ”
และอีกมากมายที่จะดังออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ เฮ้อ... ท่านจะรับมือไหวเหร้อ... ” เหมยหลินพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ไม่คิดว่าเลโอจะรับมือชายที่อยู่ด้านในได้
“ ไม่ลองก็ไม่รู้น่ะครับ ” พูดไปอย่างนั้น แต่ในใจนี่ไม่อยากจะบอกเลยว่า รับมือลำบากแน่!! ยิ่งเขาไม่ถูกกับผู้ชายพันธุ์นี้ด้วยแล้ว
“ นั้นรอข้าแป๊บ! ข้าจะเคลียร์ทางให้ก่อน ” ว่าเสร็จเหมยหลินก็แหวกม่านเข้าไปข้างในม่าน
“ ขอบคุณมากครับ ” กรรมของเลโอแท้ๆ เจอพระสันตะปาปาแบบนั้นไม่พอ จะมาเจอคนที่จะเป็นหนึ่งในโซดิแอ็คแบบนี้อีก
เตรียมใจไม่ทันไรเหมยหลินก็ออกมาจากม่านโบตั๋นเสียแล้ว ‘เอาล่ะวะใจดีสู้เสือ(ผู้หญิง) เว้ย!!’
“ หมอนั้นอนุญาตให้คุยได้ ” เหมยหลินหน้าเสียไม่สบอารมณ์หลังจากได้เข้าไปคุยกับบุคคลข้างใน
“ ครับ ”
“ หลังจากนี้ข้าไม่ยุ่งกับท่านแล้วนะ ” ว่าพลางก็สบถเสียงออกมา
“ ขอบคุณมากครับ ”
“ อืม หุ้ย!! อารมณ์เสีย!!! ” สบถอีกทีนางก็เดินจากไป
“ นาย... เข้ามาสิ! ” เสียงชายหนุ่มที่อยู่ข้างในดังออกมา
เมื่อได้รับคำเชิญเลโอก็ตัดสินใจแหวกม่านเข้ามาภายใน เลโอมองชายตรงหน้าก่อนอันดับแรก ชายหนุ่มที่มีรูปร่างดีตามมาตรฐานนายแบบ ผมสีเพลิงที่ตัดซอยยาวระบ่าก็เข้ากับใบหน้า จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีเพลิงจิกราวกับเหยี่ยวชวนน่าหลงใหล ปากเรียวเฉียบคมยกยิ้มคล้ายเยาะ ต่างหูรูปตัว S ประดับไว้กับติ่งหูข้างขวา ชุดที่ใส่เผยแผงอกขาวที่ดูน่าลูบคล่ำ
“ ว่าไงเจ้าตัวขาว ” เสียงทักมาแสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มไม่ค่อยสบอารมณ์กับการที่ถูกขัดจังหวะในการเกี้ยวหญิงสาว
“ ตัวขาว? ” เลโอทวนคำ
“ ใช่! เจ้าตัวขาว นายนี่บ้าจริงๆ ใส่ชุดอะไรมาวะ ฮาเป็นบ้า!! ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ระเบิดหัวเราะออกมา ที่จริงแล้วเลโอไม่ได้แคร์เลยกับสิ่งที่คิวเรียสพูดมา
“ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ ” เลโอพูดเสียงจริงจัง
“ เออๆ เหมยหลินบอกฉันแล้ว ว่านายอยากจะมาทาบทามฉันไปทำงาน ” คิวเรียสพูดกับเลโอแต่การกระทำไปอีกทาง มัวแต่คุยกับสาวๆ
“ ไม่ใช่งานในวงการของคุณละกัน ” พอพูดเสร็จคิวเรียสก็หยุดชะงัก
“ หมายความว่าไง? ” คิวเรียสหันมาสนใจเลโอเหมือนเดิม
“ ผมต้องการความเป็นส่วนตัว ” พอพูดอย่างนั้น คิวเรียสก็สั่งให้สาวๆที่อยู่รายล้อมเขาออกไป
“ ว่ามา ”
“ ก่อนอื่นคุณคือ คิวเรียส ซีลีแวน ”
“ ใช่ ฉันชื่อ คิวเรียส ซีลีแวน ” ว่าพลางก็ตบเบาะข้างๆให้เลโอนั่ง “ แล้วนายชื่ออะไร ”
“ เรียกผมว่า เล ละกันครับ ”
“ อืม... ได้ ...แล้วนายจะทาบทามฉันไปทำอะไร บอกไว้ก่อนนะถ้าตุกติกกับฉันนายตาย ” แม้จะพูดคำว่าตาย แต่ก็ไม่สะทบสะเทือนเลโอ
“ ฮ่ะๆ ครับ ผมเชื่อ ” คิวเรียสหลี่ตามองเลโออย่างสงสัย
“ แล้วนายจะไม่ถอดไอ้หมวกนั่นออกให้เห็นหน้าเห็นตาเลยรึไง ”
“ ไม่ได้หรอกครับ ”
“ ทำไม ”
“ ความลับครับ ” พูดว่าความลับคิวเรียสหน้าเข้มทันที
“ ท่าทางนายความลับจะเยอะนะ ” คิ้วเรียวเพลิงขมวดเข้าด้วยกัน
“ ไม่หรอกครับ ”
“ แล้วนายจะทาบทามอะไรฉัน ” คิ้วสีเพลิงเลิกขึ้น
“ จะขอให้คุณเป็นหนึ่งใน โซดิแอ็ค( Zodiac ) น่ะครับ ”
“ อะไรนะ!!! ” ดวงตาสีเพลิงเบิกกว้างดวงความตกใจ
“ น..นาย จะให้ฉันเป็นทหารของวาติกัน หน่วยทหารสีขาวน่ะนะ!! ” คิวเรียสตกใจจนต้องตะโกนออกมาจนเกือบเอามือปิดไม่ทัน
“ ครับ ” เลโอฉีกยิ้มกว้างทันที
“ ไม่เอาหรอก ” แต่แล้วก็กลับตอบทันควันเช่นกัน จนเลโอไม่อาจคาดคิดว่าคำตอบที่ไม่น่ายินดีจะออกมาเร็วขนาดนี้
“ ทะ..ท..ทำไมล่ะครับ! ”
“ ก็ฉันไม่ชอบทหาร ” คิวเรียสตอบหน้านิ่ง
“ เพราะอะไรครับ? ” เลโอเหงื่อตก
“ ก็ถ้าฉันได้อยู่กับเจ้าเลโอที่ชิงรางวัลของฉันไปหลายงานแบบนั้นไม่เอาหรอก แถมต้องเป็นลูกน้องมันอีก ไม่ไหวๆ พูดอย่างนั้นแต่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามันหรอกนะ เห็นสาวๆว่ามาอีกที ” คิวเรียสตีหน้าบึ้ง เมื่อได้คำตอบเลโอที่เหงื่อตกก็ยิ่งเหงื่อตกเข้าไปอีก เขาไม่เข้าใจความคิดของชายตรงหน้าเลยจริงๆ
“ แปลกนะครับที่คุณไม่เคยเห็นหน้าท่านเลย ทั้งที่คุณเป็นนายแบบที่มีชื่อเสียง ” เลโอถามด้วยความสงสัย
“ ก็เป็นถึงนายแบบน่ะสิ จะมีเวลาที่ไหนมาสนใจผู้ชายหน้าตาดี ถ้าเป็นผู้หญิงล่ะว่าไปอย่าง ” พูดเสร็จก็ยกเครื่องดื่มจิบแก้เซ็ง “ แต่คงจะหน้าตาดีไม่ใช่น้อยเลยล่ะ น้องสาวออกจะน่ารักขนาดนั้น... ” ว่าเสร็จก็ทำหน้าตาเคลิ้มกับจินตนาการของตัวเอง
“ แล้วทำไมรู้จักน้องสาวของเขาล่ะครับ ” ทีพี่ชายไม่ยักจะรู้จัก โรคหวงน้องสาวกำเริบเข้าตัวพี่ชาย
“ ก็ผู้หญิงน่ะสิ น่าร๊าก น่ารัก~ ” ว่าแล้วก็เคลิ้มต่อ แต่คิ้วสีทองของเลโอชักกระตุกหน่อยๆ
“ แต่เลโอเขาเป็นคนดีนะครับ ” เลโอพูดแย้งขึ้นมา
“ ยิ่งเป็นคนดี ฉันยิ่งไม่ชอบมัน!! ” คิวเรียสยังพูดเต็มปากเต็มคำ
“ แต่...” ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกพูดตีขึ้นมา
“ ไม่ต้องตงไม่ต้องแต่แล้ว! ”
“ จะให้ผมทำอะไรก็ได้นะครับ ขอให้คุณช่วยคิดให้ดีอีกที ” เลโอยื่นขอเสนอไม้ตายออกมา
“ อย่างนี้ค่อยน่าสนหน่อย! ”
“ ......... ” คิวเรียสเงียบ มือจับคางใช้ความคิด
“ ........”
“ ก็ได้ แลกกับนายต้องลงแข่ง วาแลนด์ แบ็ทเทิล ( Valand Battle ) กับฉัน และต้องชนะด้วย!! ”
ความคิดเห็น