ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงเยือกแข็ง
"เฮ้ยๆๆ มาแล้ว เจ้าหญิงมาแล้ว"
"อะไรของแกวะเจ้าหญิงบ้าบออะไร"
"นี่แกไม่รู้จักเจ้าหญิงงั้นหรอ"
"ก็เออน่ะสิ ฉันเพิ่งเข้ามาปีแรกนะจะให้รู้เรื่องทั้งหมดได้ไงล่ะ รวมทั้งเจ้าหญิงอะไรของแกด้วย"
"เออๆๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"
"ก็เล่าเร็วๆดิวะ"
"รู้แล้ว...ก็คือ แกเห็นผู้หญิงที่สวยๆที่เพิ่งเดินเข้ามาป่ะ ที่นั่งโต้ะถัดไป2โต้ะอ่ะ"
"อ่ะ..เห็นๆ"
"นั่นล่ะ เจ้าหญิงเยือกแข็งที่ฉันบอก"
"ชื่อไรฟะ เจ้าหญิงเยือกแข็ง"
"เออน่า...ก็คือ เค้าเล่ากันมาอ่ะนะ ว่าเมื่อปีที่แล้วอ่ะ พวกพี่เค้าไปเยวตอนปิดเทอมด้วยกันทั้งห้องเลย แต่ว่า มีคนที่ไม่ชอบพี่ ริน เค้าเหมือนกัน...พี่รินก็เจ้าหญิงน่ะแหละ พี่ที่ไม่ชอบเค้าน่ะชื่อว่า ฟิว คือคู่นี้เค้าไม่ชอบกันมาตั้งนานแล้วอ่ะนะ เสร็จแล้ว พี่ฟิวน่ะไม่รู้ว่าจะแกล้งพี่รินยังไงก็เลยไปทำกะพี่เนแทน วันแรกๆที่ไปก็โดนแกล้งแค่นิดเดียวแหละ แต่พอคืนสุดท้ายเนี่ยโดนผลักลงไปในทะเลเลย แล้วพี่รินก็ลงไปช่วยไว้ ปรากฏว่า ตอนที่พี่เค้าขึ้นมาจากทะเลแล้วอ่ะ อากาศก็เย็นขึ้นๆแล้วน้ำทะเลก็เริ่มกลายเป็นน้ำแข็ง...แล้วก็ตาของพี่รินน่ะอยู่ดีๆก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเฉยเลยแล้วที่เท้าของที่ฟิวก็มีน้ำแข็งเกาะเหมือนกัน แล้วพอพี่เนบอกพี่รินว่าเค้าไม่เป็นไรทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดเพี้ยน พอกลับมาน่ะ ทุกคนก็เอามาเล่ากัน จนตอนนี้พี่รินมีฉายาว่า เจ้าหญิงเยือกแข็งไปเลย"
"เรื่องหลอกเด็กป่าวเนี่ย...คือ มันดูไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ"
"นี่แก ทุกคนเค้าพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเรื่องจริงย่ะ...ช่างแกเหอะ ขึ้นห้องกันจะเข้าเรียนแล้วนะ"
"อือๆๆๆ"
สิ้นเสียงของเด็ก2คนนั่นทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ เพราะเหลือแค่กลุ่มฉันเพียงกลุ่มเดียวที่ยังนั่งอยู่
"นี่ๆๆแกเรื่องมันดังไปทั้งโรงเรียนแล้วนะเฟ้ย จะทำไงดีเนี่ย" เสียงของยัย เกล ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ก็ไม่ต้องทำไง อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเรื่องก็เงียบไปเองแหละน่า ไม่ต้องห่วง"ฉันพูดแบบไม่เดือดร้องอะไรเลย ทั้งๆที่เป็นคนต้นเรื่องจนได้มะเหงกกลับมาแทน
"แกนี่มันไม่เครียดอะไรเลยนะ ไม่เหมาะกะฉายาอะไรนั่นของแกเลยอ่ะ ตั้งกันไปได้"ยัย ซี ทำไมแกทำเสียงหน่ายๆแบบนั้นฟะ
"เอาน่าๆๆๆๆ พวกแกใจเย็นๆกันไปก่อนเหอะน่า ถ้าเรื่องมันมากกว่านี้จริงๆเราก็ค่อยใช้ชมรมเราให้เป็นประโยชน์สิ"ยัย เน มันก็ไม่เคยเครียดอะไรทำไมไม่มีใครว่ามันมั่งเลยฟะ
"ทำไงเล่า ยัยเนแกพูดมาให้หมดสงสารเพื่อนโง่ๆของแกหน่อย"ก็แกแสดงให้เห็นถึงความโง่เองทำไมล่ะ ยัยเกล
"ก็ถ้าเรื่องมันฉุดไม่อยู่จริงๆ เราก็ค่อยทำเป็นสอบถามจากคนอื่นทั้งหมดว่าคิดยังไง ถ้าผงตอบรับดีเราก็ไม่ต้องทำไรมาก แต่ถ้าไม่ดีเราก็ค่อยหาทางแก้กันอีกที"
"ถ้าไม่ดีจะแก้ไงล่ะยะ"ยัยซี แกก็แสดงความโง่ออกมาด้วยหรอเนี่ย
"ก็แค่ทำเป็นสัมภาษยัยรินว่าเรื่องเป็นไง แล้วก็เมคๆเอาหน่อยก็ได้นี่นา"
"ก็จริงเนอะ"ยัยวีทำหน้าเมือนได้ขึ้นสวรรค์เมื่อเจอทางออกที่แสนจะบรรเจิดของยัยเน
"ก็ใช่ไง พวกแกทำหน้าอย่างกะควายงงเลยอ่ะ555+"
"หนอยยัยบ้าริน แล้วแกน่ะคิดไว้ก่อนหรอไงเรื่องนี้น่ะ"ยัยเกลแกอย่าพูดแบบรู้ทันได้มั้ยเนี่ย
"ก็ใช่น่ะสิ เรื่องนี้น่ะฉันคิดมาตั้งนานแล้ว"ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่กลับกลายเป็นว่าทั้ง3คนกลับพูดว่า
"โม้!!!"แง้ว แม่แต่ยัยเนยังพูดเลยอ่ะ
"เออใช่...ว่าแต่ทำไมแกมีพลังอย่างนี้ได้วะ" แกถามฉันมากี่ครั้งกันเนี่ย...แกยังไม่รู้คำตอบอีกหรอไง
"ก็...ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็เกิดขึ้นเองน่ะ"เอาวะเปลี่ยนคำตอบหน่อยก็แล้วกัน
"ไม่เชื่อ!!ฉันรู้นะว่าแกโกหก บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้"
"แกรู้ได้ไงว่าฉันโกหก"นั่นสิ มันรู้ได้ไงเนี่ย ฉันว่าฉันเนียนแล้วนะ
"ก็เวลาแกโกหกแกจะชอบหลบตาไง ตอบความจริงมาได้แล้ว"
"ก็......ฉันยังไม่อยากพูดน่ะ ไว้ฉันพร้อมฉันค่อยบอกนะ"ฉันพูดพลางทำหน้าจะร้องไห้...ยัยพวกนั้นก็ต้องใจอ่อนอยู่แล้ว
"เฮ้อ....ก็ได้แล้วแต่แกบอกเร็วๆก็แล้วกัน"นี่แกอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ยัยเกล
"รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วง"
"เอ่อ...แล้วพวกเราจะไม่ขึ้นห้องกันหรอไง"ตึง!!ทันทีที่เนพูดจบทุกคนก็ลุกขึ้นทันที ฉันก็รีบวิ่งไปก่อนแล้วก็ตะโกนกลับมาว่า
"เพื่อนๆใครถึงห้องคนสุดท้ายเป็นหมา"แล้วฉันก็ใส่เกียร์4วิ่งสุดชีวิตทันที ตามด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวก อย่างสดใสของพวกมัน เสียงที่ฉันอยากจะมีมันตลอดไป
แต่....
ถ้าพวกมันรู้ความจริง........ฉันอาจจะไม่เหลือเสียงแบบนั้นเลยก็ได้
"อะไรของแกวะเจ้าหญิงบ้าบออะไร"
"นี่แกไม่รู้จักเจ้าหญิงงั้นหรอ"
"ก็เออน่ะสิ ฉันเพิ่งเข้ามาปีแรกนะจะให้รู้เรื่องทั้งหมดได้ไงล่ะ รวมทั้งเจ้าหญิงอะไรของแกด้วย"
"เออๆๆ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง"
"ก็เล่าเร็วๆดิวะ"
"รู้แล้ว...ก็คือ แกเห็นผู้หญิงที่สวยๆที่เพิ่งเดินเข้ามาป่ะ ที่นั่งโต้ะถัดไป2โต้ะอ่ะ"
"อ่ะ..เห็นๆ"
"นั่นล่ะ เจ้าหญิงเยือกแข็งที่ฉันบอก"
"ชื่อไรฟะ เจ้าหญิงเยือกแข็ง"
"เออน่า...ก็คือ เค้าเล่ากันมาอ่ะนะ ว่าเมื่อปีที่แล้วอ่ะ พวกพี่เค้าไปเยวตอนปิดเทอมด้วยกันทั้งห้องเลย แต่ว่า มีคนที่ไม่ชอบพี่ ริน เค้าเหมือนกัน...พี่รินก็เจ้าหญิงน่ะแหละ พี่ที่ไม่ชอบเค้าน่ะชื่อว่า ฟิว คือคู่นี้เค้าไม่ชอบกันมาตั้งนานแล้วอ่ะนะ เสร็จแล้ว พี่ฟิวน่ะไม่รู้ว่าจะแกล้งพี่รินยังไงก็เลยไปทำกะพี่เนแทน วันแรกๆที่ไปก็โดนแกล้งแค่นิดเดียวแหละ แต่พอคืนสุดท้ายเนี่ยโดนผลักลงไปในทะเลเลย แล้วพี่รินก็ลงไปช่วยไว้ ปรากฏว่า ตอนที่พี่เค้าขึ้นมาจากทะเลแล้วอ่ะ อากาศก็เย็นขึ้นๆแล้วน้ำทะเลก็เริ่มกลายเป็นน้ำแข็ง...แล้วก็ตาของพี่รินน่ะอยู่ดีๆก็เปลี่ยนเป็นสีขาวเฉยเลยแล้วที่เท้าของที่ฟิวก็มีน้ำแข็งเกาะเหมือนกัน แล้วพอพี่เนบอกพี่รินว่าเค้าไม่เป็นไรทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรผิดเพี้ยน พอกลับมาน่ะ ทุกคนก็เอามาเล่ากัน จนตอนนี้พี่รินมีฉายาว่า เจ้าหญิงเยือกแข็งไปเลย"
"เรื่องหลอกเด็กป่าวเนี่ย...คือ มันดูไม่น่าเชื่อเลยอ่ะ"
"นี่แก ทุกคนเค้าพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเรื่องจริงย่ะ...ช่างแกเหอะ ขึ้นห้องกันจะเข้าเรียนแล้วนะ"
"อือๆๆๆ"
สิ้นเสียงของเด็ก2คนนั่นทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ เพราะเหลือแค่กลุ่มฉันเพียงกลุ่มเดียวที่ยังนั่งอยู่
"นี่ๆๆแกเรื่องมันดังไปทั้งโรงเรียนแล้วนะเฟ้ย จะทำไงดีเนี่ย" เสียงของยัย เกล ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ก็ไม่ต้องทำไง อยู่เฉยๆ เดี๋ยวเรื่องก็เงียบไปเองแหละน่า ไม่ต้องห่วง"ฉันพูดแบบไม่เดือดร้องอะไรเลย ทั้งๆที่เป็นคนต้นเรื่องจนได้มะเหงกกลับมาแทน
"แกนี่มันไม่เครียดอะไรเลยนะ ไม่เหมาะกะฉายาอะไรนั่นของแกเลยอ่ะ ตั้งกันไปได้"ยัย ซี ทำไมแกทำเสียงหน่ายๆแบบนั้นฟะ
"เอาน่าๆๆๆๆ พวกแกใจเย็นๆกันไปก่อนเหอะน่า ถ้าเรื่องมันมากกว่านี้จริงๆเราก็ค่อยใช้ชมรมเราให้เป็นประโยชน์สิ"ยัย เน มันก็ไม่เคยเครียดอะไรทำไมไม่มีใครว่ามันมั่งเลยฟะ
"ทำไงเล่า ยัยเนแกพูดมาให้หมดสงสารเพื่อนโง่ๆของแกหน่อย"ก็แกแสดงให้เห็นถึงความโง่เองทำไมล่ะ ยัยเกล
"ก็ถ้าเรื่องมันฉุดไม่อยู่จริงๆ เราก็ค่อยทำเป็นสอบถามจากคนอื่นทั้งหมดว่าคิดยังไง ถ้าผงตอบรับดีเราก็ไม่ต้องทำไรมาก แต่ถ้าไม่ดีเราก็ค่อยหาทางแก้กันอีกที"
"ถ้าไม่ดีจะแก้ไงล่ะยะ"ยัยซี แกก็แสดงความโง่ออกมาด้วยหรอเนี่ย
"ก็แค่ทำเป็นสัมภาษยัยรินว่าเรื่องเป็นไง แล้วก็เมคๆเอาหน่อยก็ได้นี่นา"
"ก็จริงเนอะ"ยัยวีทำหน้าเมือนได้ขึ้นสวรรค์เมื่อเจอทางออกที่แสนจะบรรเจิดของยัยเน
"ก็ใช่ไง พวกแกทำหน้าอย่างกะควายงงเลยอ่ะ555+"
"หนอยยัยบ้าริน แล้วแกน่ะคิดไว้ก่อนหรอไงเรื่องนี้น่ะ"ยัยเกลแกอย่าพูดแบบรู้ทันได้มั้ยเนี่ย
"ก็ใช่น่ะสิ เรื่องนี้น่ะฉันคิดมาตั้งนานแล้ว"ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่กลับกลายเป็นว่าทั้ง3คนกลับพูดว่า
"โม้!!!"แง้ว แม่แต่ยัยเนยังพูดเลยอ่ะ
"เออใช่...ว่าแต่ทำไมแกมีพลังอย่างนี้ได้วะ" แกถามฉันมากี่ครั้งกันเนี่ย...แกยังไม่รู้คำตอบอีกหรอไง
"ก็...ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็เกิดขึ้นเองน่ะ"เอาวะเปลี่ยนคำตอบหน่อยก็แล้วกัน
"ไม่เชื่อ!!ฉันรู้นะว่าแกโกหก บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้"
"แกรู้ได้ไงว่าฉันโกหก"นั่นสิ มันรู้ได้ไงเนี่ย ฉันว่าฉันเนียนแล้วนะ
"ก็เวลาแกโกหกแกจะชอบหลบตาไง ตอบความจริงมาได้แล้ว"
"ก็......ฉันยังไม่อยากพูดน่ะ ไว้ฉันพร้อมฉันค่อยบอกนะ"ฉันพูดพลางทำหน้าจะร้องไห้...ยัยพวกนั้นก็ต้องใจอ่อนอยู่แล้ว
"เฮ้อ....ก็ได้แล้วแต่แกบอกเร็วๆก็แล้วกัน"นี่แกอยากรู้ขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย ยัยเกล
"รู้แล้วน่า ไม่ต้องห่วง"
"เอ่อ...แล้วพวกเราจะไม่ขึ้นห้องกันหรอไง"ตึง!!ทันทีที่เนพูดจบทุกคนก็ลุกขึ้นทันที ฉันก็รีบวิ่งไปก่อนแล้วก็ตะโกนกลับมาว่า
"เพื่อนๆใครถึงห้องคนสุดท้ายเป็นหมา"แล้วฉันก็ใส่เกียร์4วิ่งสุดชีวิตทันที ตามด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวก อย่างสดใสของพวกมัน เสียงที่ฉันอยากจะมีมันตลอดไป
แต่....
ถ้าพวกมันรู้ความจริง........ฉันอาจจะไม่เหลือเสียงแบบนั้นเลยก็ได้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น