[TVXQ Fic]* ทะเลทรายใต้แสงดาว* [The desert under starlight]

Part 1                ท่ามกลางค่ำคืนอันเหน็บหนาว มุมเล็กๆมุมหนึ่งในเกาหลี มีชายชราท่าทางสติเสียคนหนึ่ง เนื้อตัว

Part 1                ท่ามกลางค่ำคืนอันเหน็บหนาว มุมเล็กๆมุมหนึ่งในเกาหลี มีชายชราท่าทางสติเสียคนหนึ่ง เนื้อตัว

มอมแมมและใส่เสื้อที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงจากโรงไม้เก่าๆที่เคยอาศัยนอนเป็นประจำ  ชายผู้นั้น กอดท้องตัวเองแน่น หากดูผ่านๆแล้วเหมือนเขากำลังหิวโหย แต่จริงๆแล้วเขาได้ซุกซ่อนสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในเสื้อสีมอซอ โดยกอดรัดไว้...

นั่คือทรัพย์สินอันน่าหวงแหน ของมีค่าสุดท้ายของชายชราผู้สิ้นหวัง และเหน็ดเหนื่อยกับการตามล่าซึ้งมาจากการต้องเก็บรักษาของมีค่านั้นให้ผู้เป็นเจ้าของ แม้จะเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต.

                "เฮ้ย !! มันไปไหนแล้ว แก่จะตายอยู่แล้วยังจะหนีอีก" นักเลงโตคนหนึ่งถุยน้ำลายลงพื้นด้วยความระอา

"หาให้ทั่ว ไม่งั้นพวกมึงจะอดตายแทนไอ้แก่นั่น!" เขาพูดพลางโยกหัวออกคำสั่ง

                แมวตัวหนึ่งวิ่งวนใกล้ๆผู้โดนล่า  มันจ้องเขม็งมาที่ห่อผ้าที่ชายชรากอดไว้เหมือนจะรอจังหวะที่เหยื่อเผลอ

เหมี๊ยวววววววววววว~!!!

                คนบ้าทำสีหน้าตระหนก "ชู่!!! ได้โปรดท่าน อย่าให้ข้าทำผิดอีกเลย" เสียงสั่นเครือนั้นร้องขอความเห็นใจจากแมวที่มีดวงตาสีเขียวมรกต มันส่ายหางอย่างเจ้าเล่ห์ และดูเหมือนจะแอบแสยะยิ้มเยี่ยงมนุษย์

เหมี๊ยวววววววววววววววววววววววว!!!!

                เสียงแมวร้องเรียกร้องความสนใจของผู้ล่าได้ดี นักเลงขาโจ๋เดินเข้ามาในซอกตึกแคบๆนั่น ชายชรา

พยายามหาที่ซ่อนตัวให้พ้น แต่คนหน้าเหี้ยมนั่นก็เจอเขาจนได้ เขาตะโกนเสียงดังให้ชายชราตกใจแทบสิ้นสติ

เท้าเหี่ยวๆที่ไม่ได้สวมกระทั่งรองเท้าออกวิ่งเท่าที่สังขารจะพาไปได้ แม้พวกนักเลงนับสิบจะวิ่งเร็วกว่าเขานักแต่มันก็ไม่ตามเขามาในระยะประชิด เพราะมันรู้ว่า เขาไปได้อีกไม่ไกล

เอี๊ยดดดดดดดดดดด !!!

                รถตู้สีดำเหยีบเบรกมิด เพราะกำลังจะชนคนเข้า

                "โอ๊ย! เจ็บจังเลยฮะ" ชิมชางมินร้องหลังจากที่หัวไปโขกเข้ากับแจจุงที่นั่งหลับข้างๆกัน มิกกี้ทำหน้าเหรอหราทันที

                "เกิดอะไรขึ้นน่ะ" (3_3) &nbp;มิกกี้มองซ้ายมองขวา แอบเอาผ้าพันคอเซียมาเช็ดน้ำลายข้างแก้ม

                "คนข้ามถนนน่ะ" ยุนโฮเตะโกนบอกจากเบาะหน้าข้างคนขับ ปกติแล้วเขาก็นั่งข้างหลังกับสมาชิกดงบังทุกคนแต่วันนี้เขารู้สึกว่าพลาดในคอนเสริตเยอะ ทำให้หัวหน้าอย่างเขาต้องการอยู่คนเดียวเงียบๆซักพัก เขาเปิดประตูลงไปดูพร้อมกับคนขับรถ

                ชายชรานอนสลบอยู่หน้ารถ "เราชนเขาแล้วเหรอ"  \OoO//  ยุนโฮหน้าเครียดมองหน้าเพื่อจะถามพี่คนขับรถ ยุนโฮคุกเข่าลง เขาพยายามจะช่วยชายที่แต่งกายเหมือนขอทาน มือใหญ่ของยุนโฮพลิกตัวร่างผอมแห้งขึ้น

                "เป็นอะไรไหมครับ ไม่ต้องห่วงนะผมจะช่วยคุณเอง" ยุนโฮบอกให้คนขับรถเรียกรถพยาบาล เขาพยายามที่สุดที่จะไม่ให้ชายแก่กระทบกระเทือนไปมากกว่านี้ ยุนโฮไม่ได้รังเกียจความชราและสกปรกของชายผู้นั้นแต่น้อย และไม่กลัวแม้ว่าชายคนนั้นจะเป็นมิจฉาชีพ

"อา.....เจ้าชาย!" คำพูดแรกหลังจากชายชราลืมตามองใบหน้าผ่องใต้แสงจันทร์ยามเที่ยงคืนของหัวหน้าวงดงบังชินกิ  "ข้าเจอท่านแล้ว...  มันเป็นของท่าน ให้อภัยข้า ให้อภัยข้า.อ๊า.." ชายชราหมดสติไปในที่สุด

พลั่ก!

สายตาคมเข้มของร่างใหญ่เลือนราง  เปลือกตาเลื่อนลงมาปิดโดยไม่รู้ตัว ความมืดบดบังตาของเขาในที่สุด  *%#*-+????//$#~~*

TVXQ อพาร์ทเมนต์

                "เฮ้!!  นายจำชั้นได้ไหม" มิกกี้โผล่หน้ามาทันทีที่ยุนโฮรู้สึกตัว  เขาเอามือดึงตาตัวเองให้ยุนโฮรู้สึกแปลกใจ (หวังว่ายุนโฮจะจำไม่ได้ แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะปกติก็....นะ)

                "เจ็บไหมครับพี่ยุนโฮ พี่โบแจทำข้าวต้มไว้ให้ด้วยล่ะ ... แต่ออกไปแล้ว" ชางมินผู้น่ารักส่งยิ้มสดใสให้เขาในมือถือช้อนเอาไว้ด้วยพอดีกับที่เซียเดินฮัมเพลงเบาๆออกมาจากห้อง วันนี้เซียแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ

                "วิ้ว...วิ่ว วี๊ววววววววว หนูเซียมีนัดเดทแหละยุนโฮ" มิกกี้ทำท่าเต้นบัลเล่ห์รอบตัวเซียแล้วขยิบตาให้

ยุนโฮค่อยๆดันตัวขึ้นนั่งแล้วหัวเราะ  เพราะเซียอายมาก เขาหลบตาเพื่อนๆทุกคนแล้วเดินออกจากห้องไป

                "นายปวดหัวรึเปล่า" มิกกี้เดินมานั่งที่โซฟาที่ยุนโฮนอนอยู่

                "................" ยุนโฮพยักหน้า ลูบตัวตรงที่โดนกระแทกด้วยไม้หน้าสามจากนักเลง 

                "ผู้ชายคนนั้น....."

                "เอ่อ...หลานชายเขาบอกว่าจะพาไปหาหมอเองครับ" ชางมินตะโกนจากครัว

                "ชางมินนายแอบกินข้าวต้มยุนโฮอีกแล้วใช่ไหม" มิกกี้ถาม ชางมินผู้น่ารักค่ยๆโผล่หัวตรงประตูครัวพยักหน้าหงึกๆ ยิ้มอย่างเขินอาย  "

                มิกกี้ถอนหายใจเฮือก "นี่ถ้าพุงยุนโฮลดไป นายรับผิดชอบรึเปล่าชางมิน"

                ชางมิน : ^_^ (ผมผิดไปแล้วคร๊าบบ....) มิกกี้ส่ายหน้าใส่หนูมิน พอหันหน้ากลับมาก็เจอกับหน้าสีหน้าของยุนโฮที่บอกว่า มิกกี้แกตายแน่!!!!

                ยุนโฮกับมิกกี้วิ่งไล่จับกันรอบบ้าน ชางมินถือโอกาสตักข้าวต้มกุ้งของยุนโฮเกือบหมดหม้อ(เรื่องกินมันห้ามไม่ได้จริงๆ) มิกกี้วิ่งหลบซ้ายหลบขวา ตีลังกา 3  ตลบ แล้ววิ่งไปหลบหลังแจจุงที่หอบนมกับขนมเข้ามาในห้อง

                "เฮ้ย อย่า โอ๊ะ..... ไข่จะแตกนะยูซุน หยุดๆ ชั้นบอกให้หยุด ทั้งคู่แว๊กกก......"

แผละ!!!

                แจจุงชักสีหน้าทันที "วันนี้พวกนายสองคนไม่ต้องกินข้าวเย็น!!" แจจุงสะบัดหน้าเดินเข้าไปในครัว ทิ้งให้มิกกี้กับยุนโฮอ้าปากค้างทำหน้าเอ๋อแดกต่อไป ซักพักก็เริ่มหันมาทะเลาะกันเอง

                "เพราะนายนั่นแหละ นายยูซอน" ยุนโฮชี้หน้ามิกกี้

                มิกกี้เท้าสะเอว "ว๊ายยย หมูยุนโมโห....55555" มิกกี้รีบชิ่งวิ่งเข้าห้อง และปิดประตูกระแทกหน้ายุนโฮพอดิบพอดี ยุนโฮเดินเซไปชั่วขณะอยู่หน้าห้องมิกกี้

                "ยูซอน!!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย" ยุนโฮเคาะรัว

                "ออกก็โง่เซ่สุดหล่อ...." มิกกี้ยังแหย่ไม่เลิก

                "หึ ขอให้พ่อ ไม่รัก แม่ไม่รัก ขอให้น้องชายหล่อกว่า ดี!! ไม่ออกใช่ไหม(เหมือนผีเข้าแฮะ) งั้นอย่าออกมานะไม่งั้นชั้นจะเตะตูดนาย" ยุนโฮเดินกลับมานั่งดูทีวีที่โซฟา

ในครัว

                แจจุงทิ้งถุงไข่แตกลงในถังขยะ  "อ่าว ชางมิน"

                "ดีฮะพี่แจจุง" พูดแค่นั้นก็กินต่อ แจจุงเปิดหม้อข้าวต้มดูว่ายุนโฮกินรึยัง เขามักจะเป็นห่วงสมาชิกในวงเสมอ

                "นี่...ชางมิน ยุนโฮกินไม่หมดเหรอ" แจจุงเดินมานั่งตรงข้ามกับชางมินที่กำลังโซ้ยไม่สนใจใคร เข้าเปิดดูหม้อกับข้าวอีกหลายหม้อที่หมดเกลี้ยง

                "อ้ออ...พี่ยุนโฮเขาบอกไม่หิวฮะเลยให้ผมกินแทน" แจจุงพยักหน้า (ออกแนวหลอกง่าย)

"อืม"

สองชั่วโมงผ่านมา

แจจุงเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น

"ยุนโฮ นายเก็บเสื้อกันหนาวไปใส่ตระกร้าสิ" แจจุงโยนเสื้อไปตกที่หน้ายุนโฮที่นอนดูทีวีอยู่ เขาหยิบมันบอกแล้วบ่นขมุบขมิบ

"บ่นอะไร จุงยุนโฮ!"แจจุงค้อน

"เปล่าค่ะ.....แม่!!" เขาดัดเสียงเล็กหลังจากที่แจจุงเดินกลับเข้าไปล้างจาน ยุนโฮเอาเสื้อหนาวตัวนั้นห่มแทนที่จะเอาไปใส่ตระก้าแล้วมือก็ไปโดนอะไรแข็งๆในเสื้อเข้า

เขานึกกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ "เจ้าชาย ... งั้นเหรอ" ยุนโฮรีบควักสิ่งของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่ชายชรายัดมันคงไปเมื่อคืน

                ห่อผ้าเก่าๆขาดๆสีมอๆถูกพันอย่างแน่นหนา ป้องกันการสัมผัสจากคนที่ไม่ได้เป็นเจ้าของ นิ้วมือเรียวนั้นค่อยๆแกะผ้าออกอย่างระมัดระวัง

ปัง!!!

                เซียกระแทกประตูเข้ามาในห้องอย่างหงุดหงิด ยุนโฮตกใจจนโยนของในมือบนลงพื้น ควันสีฟ้าพวยพุ่งขึ้นมาจากวัตถุดังกล่าวไม่มีทีท่าจะหยุด

                "แฮ๊กๆๆ" ทุกคนสำลักควัน มันคละคลุ้งไปทั่วห้องจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย

                "เกิดอะไรขึ้น!!" แจจุงวิ่งออกมาจากครัว เขามองไม่เห็นแม้กระทั่งทางเดิน เลยล้มหน้าคว่ำไป เซียสำลักควันจนพูดไม่ได้

                "พวกนายอยู่ไหนกัน" ยุนโฮเอามือปิดจมูกแล้วตะโกนถาม

                "ยุนโฮนายจะรมควันฆ่าชั้นใช่ไหม" มิกกี้เดินออกมาจากห้อง แล้วโดนควันประทะหน้า

                ชางมินวิ่งร่อ..ไปทั่วห้อง "พี่ๆฮ้า........."(ทำท่าแหวกอากาศ)

                ยุนโฮรู้สึกว่าควันจากตะเกียงนั้นเริ่มจางหายลงไปแล้ว "ชางมิน" ยุนโฮร้องเรียก

                "พี่คร๊าบบบบ" ชางมินกระโดดเกาะหลังยุนโฮด้วยความดีใจ

                "โอเค ลงไปชางมิน ฉันยังชอบผู้หญิงอยู่" ยุนโฮสะบัดชางมินออก

                "ก็ผมกลัวนี่ ควันเต็มห้องเลย ที่สำคัญนะฮะ...." (ทำหน้าจริงจัง) ผมเหลือกุ้งไว้กินทีหลัง ยังไม่ได้กินเรย ฮือๆ" ชางมินร้ทำท่าร้องไห้เป็นวักเป็นเวร

                "ว่าแต่..ตอนนี้...เราอยู่ที่ไหน"  เบื้องหน้าของสองหนุ่มแห่งวงดงบังชินกิคือทะเลทรายไกลสุดลูกหูลูกตา ลมร้อนและทรายพัดผ่านหน้าของพวกเขาไป

                "ดูเหมือนจะเป็นทะเลทรายนะฮะ" ชางมินวิตก สีหน้าทะเล้นก่อนน้านี้หายไปทันที

                "งานนี้เราลำบากแล้วหละ" ทั้งสองหันหน้ามองหน้ากัน

***----------------------------------1---------------------------------***

เบื้องหลังการถ่ายทำ

เบื้องหลังการถ่ายทำ

ข้าพเจ้า : เห่อ!!!! จบซะทีตอนแรกของฉ้านนนน

ยุนโฮ : ทำไมจบอย่างนี้หละ เอามาทิ้งไว้ที่ทะเลทรายเนี่ยนะ

ข้าพเจ้า : จ๊ะยุนโฮ ^_^

ชางมิน : ผมไม่ได้เป็นพระเอกเหรอฮะ ^*^

ข้าพเจ้า : เปล่า!......ชางมิน!

ชางมิน : TOT

ข้าพเจ้า : อารายยยยยย มิกกี้ยังไม่บ่นเลย

มิกกี้ :  =_= (หลับ)

ข้าพเจ้า : หลับในเวลางาน ตัดค่าตัว(จดๆๆ)

ทุกคน : งกชะมัด

ข้าพเจ้า : ลืมอะไรรึเปล่าหว่าตอนนี้ อะ ช่างเหอะ

เซีย : TTT-TTT (โดนคนแต่งกลั่นแกล้ง ไม่ได้พูดเลยครับ)