::: [ฟิคแปล initial-D] The Raging Racer's Heart :::

ลำดับตอนที่ #3 : มิตร...หรือศัตรู?

CHAPTER 3

ความมืดและอากาศที่เย็นเยียบของยามเช้านั้นได้ปกคลุมย่านที่พักอาศัยของเมืองมาเอบาชิทั้งหมด ส่งผลให้แทบไม่มีบ้านหลังไหนเลยที่จะมีแสงไฟลอดออกมาจากหน้าต่างในเวลานี้ แต่หนึ่งในจำนวนน้อยนิดนั้น บ้านของครอบครัวทากาฮาชิก็เป็นหนึ่งในบ้านไม่กี่หลังที่แสงไฟยังคงเปิดอยู่ในเวลานี้เช่นกัน

เรียวซุเกะชำเลืองมองนาฬิกาดิจิตอลข้างหัวเตียงขณะที่กำลังอ่านตำราอยู่ทั้งคืนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ...4.58 am .... ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนที่สายตาจะกลับไปที่หนังสือที่อยู่ตรงหน้าของเขาอีกครั้งหนึ่ง เขาตั้งใจไว้ว่าอีกราวๆ ครึ่งชั่วโมงจึงจะเตรียมตัวออกจากบ้าน แต่แล้วความตั้งใจของเขาก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อพบว่าเขาต้องอ่านบรรทัดเดิมซ้ำๆ กันมามากกว่าโหลหนึ่งแล้ว ชายหนุ่มจึงปิดหนังสือและหยิบแลปทอปของตนขึ้นมาก่อนที่จะล็อกอินเข้าไปในเว็บของโปรเจคดี อย่างที่เขาได้คาดไว้ มีอีเมล์มากมายจากทั่วกุนมะถูกส่งมาท้าแข่งกับทีมของเขา ซึ่งในอาทิตย์นี้โปรเจคดีจะมีแข่งกับทีมโอเวอร์ไดรฟ์ซึ่งมาจากเขาชิราเนะ  แน่นอนว่าคนฉลาดและรอบคอบอย่างทากาฮาชิ เรียวซุเกะย่อมเตรียมตัวรับมือคู่แข่งของเขามาอย่างดีแล้ว เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็ได้ไปถ่ายวีดีโอเส้นทางไว้เรียบร้อย ชายหนุ่มจึงนั่งดูไฟล์นั้นสองครั้งก่อนที่จะปิดแลปทอปและไปเตรียมตัวเพื่อที่จะไปมหาวิทยาลัย

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ได้คว้ากระเป๋าของเขาและออกไปจากห้อง เรียวซุเกะเดินตรงไปยังรถของตนก่อนที่จะวางมันลงข้างหลังที่นั่งก่อนที่จะเข้าไปในตัวรถ เครื่องยนต์ได้ถูกสตาร์ท เสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของเครื่องโรตารีนั้นดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ชายหนุ่มได้ปล่อยให้เครื่องยนต์ทำงานชั่วครู่ก่อนที่จะเหยียบเร่งรอบขึ้นมาสองสามครั้งก่อนที่จะเข้าเกียร์และขับออกไป เรียวซุเกะนั้นชอบที่จะขับรถในตอนเช้าๆ แบบนี้ ซึ่งถนนนั้นทั้งโล่งแล้วก็เงียบ ในเวลานี้แสงแดดอ่อนๆ เริ่มฉายไปทั่วบริเวณ หมอกบางๆ ปกคลุมทั่วทั้งเมืองส่งผลให้เป็นทิวทัศน์ที่ดูแล้วรู้สึกสบายใจ ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจหลังจากที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองได้เผลอเหยียบคันเร่งหนักไปในการขับภายในที่ชุมชนแบบนี้ เขาค่อยๆ ลดความเร็วลงและสายตาก็เริ่มสอดส่ายหาบ้านที่เป็นจุดหมายแรกของการเดินทางในเช้านี้ของเขา ไม่นานนักเขาก็พบบ้านหลังที่เขากำลังตามหาอยู่ก่อนที่จะหยุดรถและมองไปยังบ้านหลังนั้น ไม่นานนักเขาก็นำรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้านและเดินไปเคาะประตูบ้านเบาๆ

ถึงแม้ว่าบ้านที่เขามาหลังนี้นั้นจะไม่ใหญ่โตและหรูหราเท่าบ้านของครอบครัวทากาฮาชิ แต่มันก็เป็นบ้านที่ท่าทางอยู่สบายทีเดียว มีสนามหญ้าเล็กๆ หน้าบ้านที่เขียวชะอุ่ม บ้านมีลักษณะเป็นบ้าน 2 ชั้น ทาด้วยสีครีมดูสบายตา ซึ่งมันแสดงให้เห็นถึงความเรียบง่ายของเจ้าของบ้านได้ดีเลยทีเดียว

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาประตูนั้นก็ได้เปิดออก เผยให้เห็นดวงหน้าของคนที่เป็นเป้าหมายของเขาออกมาต้อนรับ“หวัดดีค่ะ โทษทีนะคะ ขอไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตแป๊บนึง” มิทสึกล่าวก่อนที่จะวิ่งกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

เรียวซุเกะมองเธอขณะที่เธอหายตัวเข้าไปในบ้าน ซึ่งปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ถูกเปิดทิ้งไว้เช่นเดิม ชั่วครู่หนึ่งเธอก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าซึ่งสะพายอยู่บนบ่า หนังสือเรียนถูกอุ้มอยู่ในอ้อมแขนและเสื้อแจ็คเก็ตซึ่งอยู่ในมือขณะที่เธอกำลังพยายามใส่รองเท้าบูทของเธออยู่ ไม่นานนักเธอก็ลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วก็เตรียมตัวออกจากบ้านก่อนที่จะเหวี่ยงกระเป๋าออกมาข้างหน้าเพื่อที่จะหากุญแจมาไขประตูบ้านอย่างทุลักทุเล

เรียวซุเกะยืนมองเธออยู่ตลอดก่อนที่จะเดินเข้าไปหยิบหนังสือและแจ็คเก็ตออกจากมือของเธอเพื่อทำให้เธอหาของได้สะดวกขึ้น “พวกเราไม่ไปสายหรอก ใจเย็นๆ”

น้ำเสียงสบายๆ ของเขาทำให้เธอหยุดคุ้ยกระเป๋าก่อนที่จะมองไปยังชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขากำลังจัดเรียงของๆ เธอในมือของเขาอยู่ สายตาของเธอกลับไปยังกระเป๋าของเธออีกครั้งก่อนที่จะเจอกุญแจในที่สุด เธอจัดการล็อคประตูก่อนที่จะใส่มันลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวขณะเอื้อมมือไปรับสัมภาระที่เธอได้ฝากไว้

เรียวซุเกะส่งแจ็คเก็ตของเธอให้ก่อนที่จะตามมาด้วยหนังสือเรียน เธอถือมันทั้งสองข้างขณะที่ทั้งสองเดินไปที่รถด้วยกัน ชายหนุ่มเดินไปถึงก่อนและเปิดประตูรถให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” มิทสึกล่าวอย่างประหลาดใจในการปฏิบัติของชายหนุ่มที่ดีเกินกว่าที่เธอคาดไว้หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ระหว่างเธอกับเขาที่ระเบียงบ้านเมื่อคืน เขาปิดประตูให้เธอหลังจากที่เธอเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้วก่อนที่จะเดินไปยังอีกฝั่งของรถ เรียวซุเกะมองไปรอบๆ บ้าน และเขาก็พบว่าไม่มีร่องรอยหรือรถคันใดๆ นอกจากคันที่ครอบครัวของเธอขับมายังบ้านของเขาเมื่อวันก่อนเท่านั้น ชายหนุ่มเปิดประตูรถเข้าไปนั่งก่อนทีจะหันไปถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่ลืมอะไรนะ?”

เธอมองเขาและพยักหน้าเป็นคำตอบ

เรียวซุเกะเข้าเกียร์ก่อนที่จะลดเบรกมือลงและมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยกุนมะ ความเงียบได้เข้าปกคลุมในรถชั่วครู่ก่อนที่มิทสึจะหันไปมองชายหนุ่มผู้ซึ่งอยู่ข้างๆ เธอ เขาดูผ่อนคลาย มั่นใจในตัวเองและกระปรี้กระเปร่ามากเธอเห็นเขาชำเลืองมองเธอจากทางหางตาเล็กน้อย ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไร ...มองไปยังถนนที่อยู่ข้างหน้าแล้วขับไปตามปกติก็พอแล้ว.... เขาคิด บนใบหน้าของชายหนุ่มนั้น ถ้าหากสังเกตดีๆ แล้ว จะเห็นได้ว่าใต้ตาของชายหนุ่มมีสิ่งที่บ่งบอกว่าเขานอนไม่พออยู่ ซึ่งมันก็คือริ้วรอยแห่งความเหนื่อยล้านั่นเอง

“อ่านหนังสือทั้งคืนเลยเหรอเรียวซุเกะซัง” มิทสึถาม

“ใช่” คนถูกถามตอบห้วนๆ ขณะที่สายตาไม่ได้ละไปจากด้านหน้า

มิทสึชำเลืองมองเขาอีกชั่วครู่ก่อนที่จะไปอยู่ที่ถนนตรงหน้าเช่นเดียวกับชายหนุ่ม ...แค่อ่านหนังสืออย่างเดียวไม่ทำให้เขาดูล้าได้ถึงขนาดนี้หรอก... เธอคิด มีอะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจของเขา.... แต่เรื่องที่เธอจะต้องป้องกันตัวเองจากเขาก็เป็นเรื่องสำคัญกว่าการซักไซ้อะไรไปมากกว่านี้ อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอด้วยที่จะต้องมาถามคำถามในตัวเขาเพิ่มเติมอีก

เป็นเวลาไม่กี่นาทีต่อมาที่มิทสึหันไปหาเขาอีกครั้งหนึ่ง

“จะเป็นอะไรมั้ยถ้าจะขอเปิดวิทยุหน่อยน่ะค่ะ” เธอกล่าว

“ไม่”คำตอบที่สั้น ห้วน ง่ายจากปากของเจ้าของรถ

และมันกลายเป็นชนวนสงครามของทั้งสองอีกครั้งหนึ่ง

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยความไม่พอใจ

“คุณรู้มั้ย ถ้าคุณไม่อยากมารับชั้นนักล่ะก็ เมื่อคืนนี้คุณก็ไม่ควรที่จะเสนอตัวขึ้นมาแบบนั้นหรอกนะ และถ้ายังไม่รู้ตัวอีกล่ะก็ จะบอกให้ก็ได้ว่าชั้นเองก็ไม่อยากให้คุณมารับเหมือนกัน ชั้นขับรถไปเองก็ได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมารับชั้นอีกแล้วนะ”

“ไม่”

“ไม่ยังงั้นเหรอ!!!?? หมายความว่ายังไง!!?” มิทสึโพล่งออกมา

“การไปรับมิทสึจังเป็นการกระทำที่มีเหตุผลดีกว่าการที่มิทสึจังจะขับรถไปเอง”

“มีเหตุผลดีกว่างั้นเหรอ!!!? ชั้นว่าการฆ่าคุณซะตอนนี้ยังจะเป็นเรื่องที่มีเหตุผลมากกว่าอีก!!!”                   

เรียวซุเกะยักไหล่ก่อนที่จะขับรถต่อไป

หญิงสาวโกรธจนเกือบถึงขีดสุด “พาชั้นกลับไปเดี๋ยวนี้” เธอกล่าวเสียงเข้ม

“ไม่” เรียวซุเกะตอบ

“ใช่”

“ไม่ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะไปสาย”

หญิงสาวขมวดคิ้ว “ไหนว่าจะไม่ไปสายไง” เธอกอดอกอย่างวางท่า

แต่ชายหนุ่มกลับยักไหล่

“โกหก ทากาฮาชิ เรียวซุเกะผู้มีชื่อเสียงคนนี้ย่อมขับไปทันเวลาอยู่แล้ว” หญิงสาวกล่าวอย่างลืมตัว

“เธอรู้จักชั้นจริงๆ ด้วย” คนมีชื่อเสียงกล่าวเรียบๆ

“แน่นอน ชั้นน่ะรู้จักทั้งคุณแล้วก็เคซุเกะน่ะแหละ”

ในที่สุด ชายหนุ่มก็หันมาหาเธอ

 “แล้วเธอรู้อะไรอีก?”

หญิงสาวถอยหลังไปเล็กน้อย “หมายความว่ายังไง”

เรียวซุเกะนำรถเข้าจอดที่ข้างทางซึ่งมันทำให้เขาสามารถสบตาสีน้ำเงินเทาของเขากับเธอได้อย่างตรงๆ มือซ้ายของเขาเอื้อมไปจับเบาะของเธออย่างช้าๆ ก่อนที่ดวงหน้าของเขาจะเข้ามาใกล้เธอ “เธอกำลังปิดบังอะไรจากชั้นอยู่?”เสียงเย็นยะเยียบอย่างเคยนั้นได้ออกมาจากปากของทากาฮาชิ เรียวซุเกะ ประกายแห่งความหวาดกลัวที่อยู่ในนัยน์ตาของเธอเป็นเครื่องพิสูจน์เรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี “บอกมาซะ”

“จะบ้าไปแล้วเหรอ!!! ชั้นจะไม่บอกอะไรคุณทั้งนั้น!!! อย่ามายุ่งเรื่องของชั้นนะ!!!!” หญิงสาวร้องอย่างโกรธเกรี้ยว พยายามที่จะดิ้นรนจากการคุกคามของเรียวซุเกะ

“เหรอ...แต่อย่างที่บอกไว้นะว่า ถ้าเธอเข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวหรือทีมของชั้นล่ะก็ ชั้นเองก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ในเรื่องในเรื่องที่เธอปิดบังอยู่เหมือนกัน”

“คุณไม่ได้เป็นคนสร้างทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลนี้หรอกนะ ทากาฮาชิ เรียวซุเกะ!!!!”

ในที่สุด ชายหนุ่มก็กลับไปพิงพนักของเขาอีกครั้ง ดวงตาอันเยียบเย็นของเขาหันมาสบกับเธอ  “ถ้าอย่างนั้น ชั้นก็จะสืบให้ได้ว่าเธอกำลังปิดบังอะไรจากชั้นอยู่ ฟุโคโตมิ มิทสึ” เขากล่าวอย่างเรียบๆ ก่อนที่รถจะเริ่มออกตัวอีกครั้ง

“คุณไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าพูดอะไรออกมาน่ะ” มิทสึกล่าวขณะที่น้ำเสียงเธอเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ชายหนุ่มยักไหล่ สิ่งทีเธอได้ระเบิดออกมาเมื่อครู่ได้บอกอะไรบางอย่างเป็นนัยๆ กับเขาแล้ว ชายหนุ่มชำเลืองมองเธอเล็กน้อย ซึ่งเขาพบว่าสายตาของเธอนั้นกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด มือของเธอนั้นอยู่ที่ประตูรถราวกับว่าเธอกำลังพยายามจะอยู่ให้ไกลจากเขามากที่สุด เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุตามที่เธอขอไว้ตั้งแต่แรก

เมื่อเสียงเพลงได้โลดแล่นผ่านลำโพง มิทสึจังหันไปมองชายหนุ่มอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีสีหน้าหรือท่าทางใดๆ ปรากฏออกมาทั้งสิ้น เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว เธอจังกลับไปจ้องมองวิวนอกหน้าต่างอีกครั้ง เป็นเวลากว่าชั่วโมงครึ่งที่การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้มีเสียงของบทสนทนาหรือเสียงใดๆ เกิดขึ้นนอกจากเสียงเพลงของวิทยุ เมื่อเรียวซุเกะได้เข้าไปจอดรถในลานจอดของมหาวิทยาลัยแล้ว มิทสึก็เปิดประตูรถออกและเดินฉับๆ โดยที่ไม่มีคำใดๆ ออกมาจากปากของเธอทั้งสิ้น

เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว เรียวซุเกะจึงเริ่มหยิบสัมภาระของเขาออกมาและเดินไปยังตึกเรียนของเขาเช่นกัน

ชั่วโมงเรียนในตอนเช้าของเขาในวันนี้แทบไม่ได้เข้าหัวของเขาเลย เป็นเวลาประมาณบ่ายโมงที่เขาและเพื่อนร่วมคณะกำลังมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารของมหาวิทยาลัย โรงอาหารของมหาวิทยาลัยกุนมะนั้นเป็นโรงอาหารที่สร้างใหม่ ห้อมล้อมไปด้วยกระจกและทาด้วยสีขาวทั้งหมดซึ่งทำให้ดูเรียบร้อยสะอาดตา รอบๆ โรงอาหารจัดเป็นสวนหย่อมขนาดย่อมซึ่งทำให้บรรยากาศการรับประทานอาหารที่นี่นั้นดีเยี่ยมทีเดียว พวกเขาได้เลือกนั่งที่โต๊ะซึ่งอยู่ริมหน้าต่าง บางคนก็เริ่มหยิบอาหารกลางวันของตนออกมา บ้างก็วางของทิ้งไว้และออกไปซื้อหาอะไรมารับประทาน ซึ่งบนโต๊ะนั้น ก็เหลือแต่เพียงทากาฮาชิ เรียวซุเกะซึ่งกำลังนั่งอ่านตำราอยู่เพียงคนเดียว

“เรียวซุเกะคุง คู่แข่งคราวหน้าของโปรเจคดีเป็นใครเหรอ?” เสียงของเพื่อนของเขาคนหนึ่งถามขณะกลับมาจากการซื้ออาหารกลางวันและวางมันลงบนโต๊ะ แต่คนถูกถามก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาขณะตอบ

“ตอนนี้ก็มีแค่ทีมโอเวอร์ไดรฟ์เท่านั้นแหละ” เรียวซุเกะยักไหล่

“น่า บอกมาเหอะว่าจะมีทีมอะไรอีก พวกเรารู้ดีว่ามีทีมตั้งไม่รู้เท่าไหร่มาต่อแถวยาวเหยียดเพื่อที่จะมาท้าโปรเจคดีน่ะ” แต่ชายหนุ่มผู้ถูกถามกลับยักไหล่อีกครั้งก่อนที่จะไปจดจ่อกับตำราเหมือนเดิม

พวกเพื่อนๆ ของเรียวซุเกะนั้นรู้ดีอยู่แล้วว่าเรียวซุเกะนั้นเคร่งเครียดกับการแข่งของเขามากขนาดไหน พวกเขาจึงไม่รบกวนชายหนุ่มอีกโดยเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องอื่นแทน

ไม่กี่นาทีต่อมา สายตาของเรียวซุเกะก็ละจากตำราของตนก่อนที่เขาจะรู้สึกได้ว่าขนบริเวณลำคอของเขานั้นลุกชัน ความรู้สึกที่แปลกประหลาดนั้นได้เข้าครอบงำภายในจิตใจของเขา ความรู้สึกที่ว่านั้นทำให้สายตาของชายหนุ่มเริ่มมองสำรวจรอบๆ โรงอาหาร ..ไม่มีอะไรผิดปกติ....ในขณะที่เขากำลังขจัดความรู้สึกนั้นออกไปก่อนที่จะเริ่มอ่านตำราอีกครั้ง บางสิ่ง....ไม่สิ บางคนที่อยู่ภายนอกโรงอาหารก็ได้กลายมาเป็นจุดสนใจของเขาแทน

จุดสนใจที่ทากาฮาชิ เรียวซุเกะกำลังมองอย่างสงสัยอยู่นั้นกำลังเดินทั่กๆ ไปยังร่มไม้ใหญ่ภายในสวนหย่อมซึ่งสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนจากจุดที่เขานั่งอยู่ เธอวางสัมภาระของเธอลงก่อนที่จะหยิบอาหารกลางวันและตำราของเธอออกมา เธออยู่คนเดียว.... จากอีกด้านหนึ่งของสายตาของเขา เขามองเห็นคนๆหนึ่งกำลังเดินไปยังที่ๆ เธอนั่งอยู่ ดวงตาของชายหนุ่มนั้นหรี่ลงขณะที่มองทั้งสองคนอย่างระแวดระวัง ผู้ชายคนนั้นเกือบจะเดินไปถึงตรงหน้าเธอแล้วในขณะที่เธอไม่ได้รู้สึกตัวเลย

เมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนมาอยู่ตรงหน้า หญิงสาวจึงยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มพูดคุยกัน .....เธอคงจะไม่เป็นอะไร....แต่ทำไมความรู้สึกแย่ๆ กลับก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขากัน? แต่ว่าสัญชาติญาณของทากาฮาชิ เรียวซุเกะก็ไม่เคยผิดพลาด เขารู้ดีว่าควรจะเชื่อในสัญชาติญาณของตัวเขาเอง ดวงตาสีน้ำเงินเทาของชายหนุ่มจึงยังไม่ละไปจากผู้ชายคนนั้นเลย ชายคนนั้นเริ่มทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เธอ ....ใกล้....นั่งใกล้เกินไป...ซึ่งมิทสึนั้นได้เขยิบออกห่างเขาเล็กน้อย แต่แล้วเรียวซุเกะก็ลุกขึ้นในทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นเอามือไปจับแขนของเธอ

“เดี๋ยวมา” ชายหนุ่มกล่าวเรียบๆ ก่อนที่จะเดินออกไป

....ในเวลาไม่นานนัก.....

มิทสึค่อยๆ ขยับแขนเธอออกจากมือของผู้ชายคนนั้น “ชั้นจำเป็นต้องอ่านหนังสือจริงๆ ค่ะ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

“คืนนี้จะมีปาร์ตี้ที่หอของผม เธอน่าจะมาสนุกด้วยกันนะ”

“ขอโทษด้วยค่ะ คือคืนนี้ชั้นมีนัดแล้ว ขอบคุณที่เชิญค่ะ”หญิงสาวกล่าวอย่างสุภาพขณะที่ค่อยๆ เขยิบตัวออกห่าง

แต่ชายคนนั้นไม่ลดละ “ไม่เป็นไรหรอกน่า ปารตี้คืนนี้จะเป็นปาร์ตี้ใหญ่ของปีเลยนา ถ้าไม่มาเธอจะต้องเสียใจแน่ๆ”

“คืนนี้เธอไม่ว่างหรอก” เสียงเข้มเสียงหนึ่งดังขึ้น

ทั้งมิทสึและชายคนนั้นหันไปทางต้นเสียงทันที ซึ่งคนหนึ่งมองต้นเสียงด้วยสายตารำคาญที่ถูกรบกวน ในขณะที่อีกคนหนึ่งมองด้วยสายตาที่รู้สึกยินดีเหมือนได้รับรางวัลอะไรบางอย่าง

มิทสึไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกดีใจที่ได้พบทากาฮาชิ เรียวซุเกะมาก่อนเลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกยินดีเป็นที่สุด

“ไม่มีใครถามอะไรนายซักหน่อย” ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นขณะที่ความประหลาดใจฉายชัดอยู่บนหน้าเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือทากาฮาชิ เรียวซุเกะ “เธอเป็นของชั้นแล้วทากาฮาชิ ไปหากลุ่มสาวๆ แฟนคลับของนายไป”

“ชั้นไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น!!”มิทสึโพล่งอย่างเดือดดาลขณะที่กระเถิบออกห่างจากเขาเป็นวาแล้ว

“นายจะไปไหนก็ไปได้แล้ว” เรียวซุเกะกล่าวขณะที่ยืนกอดอกด้วยท่าทีข่มขู่อยู่ตรงหน้าชายคนนั้น

“มันยังไม่จบหรอกนะทากาฮาชิ!!” เขากล่าวเสียงกร้าวขณะหยิบกระเป๋าของเขาและเดินเข้ามาหาเรียวซุเกะ ดวงตาของทั้งสองจ้องมองกันแวบหนึ่งก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินชนชายหนุ่มแล้วจากไป

เมื่อเห็นดังนั้นแล้ว เรียวซุเกะจึงหันไปหามิทสึ ชายหนุ่มเดินไปยังสัมภาระของเธอซึ่งยังคงวางอยู่บนพื้น เขานั่งยองๆ ลงเก็บดินสอของเธอขึ้นมา

“ทำอะไรอยู่น่ะ” เธอถามขณะที่เดินเข้าไปหาเขา ชายหนุ่มกำลังเขียนอะไรบางอย่างบนปกในของหนังสือของเธอ

“ถ้ามีอะไรล่ะก็นะ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนที่จะลุกขึ้นยืน ดวงตาของเขาจับจ้องเธอก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกไป

มิทสึมองเขาชั่วขณะก่อนที่จะหยิบหนังสือของเธอขึ้นมา ความประหลาดใจฉายขึ้นมาบนใบหน้าเมื่อเธอเปิดไปยังปกใน เธอหันไปมองเรียวซุเกะที่กำลังเดินออกไปก่อนที่จะกลับมาที่หนังสือของเธออีกครั้ง ซึ่งชื่อและเบอร์มือถือของเขาได้ถูกเขียนไว้ด้วยลายมือสะอาดสะอ้านบนปกในของหนังสือของเธอนั่นเอง

ทั้งวันของวันนั้นได้ผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้น มิทสึเก็บข้าวของของเธอหลังจากชั่วโมงเรียนสุดท้ายได้ผ่านพ้นไป เธอรู้สึกกังวลเล็กน้อยกับการเดินทางกลับบ้านกับทากาฮาชิ เรียวซุเกะที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า ซึ่งทุกๆสิ่งทุกอย่างสามารถเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องและอาคารเรียน ลมเย็นๆ ที่กระทบหน้าเธอมันทำให้รู้สึกดีขึ้น เธอปล่อยตัวไปกับความรู้สึกดีๆ ที่มีความอบอุ่นของดวงอาทิตย์มากระทบใบหน้าชั่วครู่ก่อนที่จะนึกถึงเรียวซุเกะซัง เท้าของเธอก้าวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถซึ่งเรียวซุเกะกำลังคอยอยู่ คิ้วของมิทสึขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอกำลังจะเดินไปหานั้นกำลังยืนอยู่ข้างๆ รถของตนขณะที่มีสาวๆ จำนวนหนึ่งยืนหัวเราะคิกคักอยู่รอบๆ ตัวเขา ....น่าหมั่นไส้..... เธอเดินไปหาพวกเขาอย่างเงียบๆ เมื่อชายหนุ่มมองเห็นคนที่เขากำลังยืนรออยู่เดินเข้ามาหาแล้วนั้น เขาจึงพยักหน้าเป็นการรับรู้ เมื่อเห็นดังนั้นแล้วกลุ่มสาวๆ ก็หันไปหาคนที่ชายหนุ่มกำลังมองอยู่อย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด

“เด็กคนนั้นเป็นใครกัน?” เสียงกระซิบกระซาบเสียงหนึ่งได้ลอยเข้ามากระทบหูของเธอ

“เด็กคนนั้นจะต้องไม่ใช่แฟนหรืออะไรของเขาทั้งนั้นแหละ” อีกเสียงหนึ่งกล่าวอย่างหงุดหงิด

มิทสึพยายามที่จะไม่ยิ้ม ผู้หญิงพวกนั้นอิจฉาเธอ!

“ขอโทษนะ” เรียวซุเกะกล่าวก่อนที่จะเดินไปยังฝั่งผู้โดยสารของรถแล้วจึงเปิดประตูให้กับมิทสึ

หญิงสาวพยักหน้าขณะกล่าวขอบคุณและก้าวเข้าไปข้างใน

ไม่นานนัก ชายหนุ่มก็เข้ามานั่งในรถเช่นกัน มิทสึมองออกทางด้านข้างหน้าต่างไปยังกลุ่มแฟนๆ ของเรียวซุเกะซึ่งได้ถอยห่างออกไปและเริ่มกระซิบกระซาบกันยกใหญ่ ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็มีแต่คนชื่นชอบทากาฮาชิ เรียวซุเกะทั้งนั้น...เธอคิด....เครื่องยนต์ได้ถูกสตาร์ทก่อนที่จะเคลื่อนออกจากช่องจอดและมุ่งหน้าไปยังทางออกของลานจอดรถ ทันใดนั้น แสงไฟแสงหนึ่งก็ได้ดึงความสนใจจากเรียวซุเกะไป เขารู้สึกได้ว่ามิทสึกำลังโน้มตัวมาข้างหน้าและมองออกไปยังกระจกรถข้างตัวเขา

รถคันหนึ่งได้พุ่งเข้ามาหาFC ตรงกลางลำด้วยความเร็วเดียวกัน เรียวซุเกะกดน้ำหนักเท้าลงบนคันเร่งก่อนที่จะเหยียบเบรกอย่างหนักในชั่วเสี้ยววินาที ส่งผลให้ด้านท้ายรถนั้นปัดออกไปทางซ้ายและทำให้ FC สามารถหลบรถที่พุ่งเข้ามาได้อย่างเฉียดฉิว รถคันนั้นพุ่งผ่านพวกเขาไป ซึ่งเรียวซุเกะจำได้ว่าคนขับรถคันนั้นคือผู้ชายที่เข้ามาหามิทสึเมื่อตอนบ่ายนั่นเอง ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยโทสะเมื่อพบว่าแผนของเขานั้นทำไม่สำเร็จ

FC สีขาวนั้นกลับมาตั้งลำอีกครั้งและออกไปจากลานจอดรถราวกับว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

นักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นต่างหายใจไม่ทั่วท้องกันไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นสายตาของพวกเขาก็ไปรวมอยู่ที่รถต้นเหตุกันเป็นจุดเดียว รถคันนั้นได้ชนเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างจัง ประตูของรถได้เปิดออกและคนขับได้คลานออกมาก่อนที่จะมองไปยังด้านหน้าของกระโปรงรถ เครื่องยนต์นั้นได้ดับไปแล้วและเขาก็ตะโกนกร่นด่า FC สีขาวที่กำลังลับไปจากสายตายกใหญ่

ต่อมา...

ความเงียบงันนั้นได้เข้าปกคลุมภายในรถมาตลอดทาง เรียวซุเกะยังคงขับรถต่อไปโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรทั้งสิ้น หญิงสาวข้างตัวเขานั้นดูท่าทางไม่ได้ตกใจอะไรมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขามองเห็นเธอกำลังเอื้อมมือไปเปิดวิทยุจากทางหางตา เธอกลับดูท่าทางสบายๆ ด้วยซ้ำ .....น่าสนใจมาก

“เรียวซุเกะซัง...”

“หืม?”

“คือชั้น...ชั้นอยากจะขอบคุณน่ะค่ะ”หญิงสาวพยายามกล่าวน้ำเสียงให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด”ที่ช่วยชั้นไว้”

ชายหนุ่มเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น

ความเงียบงันเข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ชายหนุ่มเริ่มสงสัยว่าจะอีกนานเท่าไหร่กันเธอถึงจะนึกถึงเรื่องที่เกิดในลานจอดรถได้

“ปกติแล้วเรียวซุเกะซังจะมีผู้หญิงเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนอย่างวันนี้เหรอคะ?” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

เรียวซุเกะหันมามองเธออย่างประหลาดใจ สิ่งที่เธอพูดออกมานั้นมันหลุดจากที่เขาคิดเอาไว้มาก ชายหนุ่มซ่อนความประหลาดใจไว้ก่อนที่จะเอ่ยตอบอย่างเรียบๆ

“มันน่ารำคาญน่ะ”เรียวซุเกะเริ่มรู้สึกสงบลงอีกครั้งก่อนที่จะขับต่อไปอย่างเงียบๆ สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจมากขึ้นก็คือเธอไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในลานจอดรถตลอดระยะทางจนถึงบ้านเลยสักนิด ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอเลยล่ะ? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่..... ปฏิกริยาของเธอนั้นไม่ใช่ปฏิกิริยาเด็กสาวทั่วไป... ซึ่งเมื่อเขาส่งเธอเสร็จแล้ว เรียวซุเกะก็ตรงกลับบ้านทันที

“กลับมาแล้วเหรอลูก”เอมิกล่าวด้วยรอยยิ้ม”น้องของลูกเพิ่งทานข้าวเสร็จจ้ะ ตอนนี้กำลังคอยลูกอยู่ข้างบนบ้านแน่ะ”

เรียวซุเกะพยักหน้าก่อนที่จะเข้าไปทานอาหารเย็นในห้องครัว

ไม่นานนักชายผมทองหัวตั้งก็เข้ามาในห้อง “ผมได้ยินเรื่องของพี่วันนี้แล้วล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวขณะนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับพี่ชายของตน”เป็นยังไงบ้าง? เรื่องมิทสึเจออะไรบ้างรึเปล่าพี่”

เรียวซุเกะกลืนสิ่งที่กำลังเคี้ยวอยู่ก่อนที่จะเอ่ยตอบ “มีเรื่องน่าสนใจเล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ชายหนุ่มตักเข้าปากอีกคำหนึ่ง

“แล้วเจออะไรกันล่ะพี่”

“ถ้ารู้อะไรมากกว่านี้ก็จะบอกก็แล้วกัน” คนที่เป็นพี่ชายกล่าว “เตรียมพร้อมรึยังเคซุเกะ อ่านหนังสือเสร็จแล้วเหรอ?”

เคซุเกะกลอกตาไปมาเล็กน้อย “เสร็จแล้ว” ชายหนุ่มวางข้อศอกลงบนโต๊ะก่อนที่จะเอ่ยต่อ

“หลังจากที่เราพิชิตกุนมะแล้ว เราจะไปไหนต่อเหรอพี่”

“เมือถึงตอนนั้นเดี๋ยวเราก็จะรู้เอง”

และแล้ว เรียวซุเกะทานก็ทานข้าวอย่างเงียบๆ ในขณะที่น้องชายของเขานั้นนั่งเคาะโต๊ะอย่างใจลอย....

“พี่ พี่คิดว่าคืนนี้มิทสึจังจะอยากออกไปกับเรามั้ย” เคซุเกะเอ่ยทำลายความเงียบ แต่คนถูกถามกลับไม่ได้ตอบอะไร พี่ชายของเขายังทานข้าวอยู่อย่างเดิม

“ผมรู้น่าว่าพี่ไม่เชื่อใจเธอ เวลาพูดกับเธอผมก็จะระวังให้มากก็แล้วกัน ผมแค่อยากจะถามเธอเรื่องโตเกียวเท่านั้นแหละ” เคซุเกะแจง

“ยังมีอีกหลายวิธีที่จะรู้เรื่องของโตเกียวนะเคซุเกะ” เรียวซุเกะขมวดคิ้ว

เคซุเกะยักไหล่ขณะที่ปากของเขานั้นยิ้มน้อยๆ “ผมก็แค่สงสารเธอน่า เธอย้ายมาที่นี่โดยที่ไม่มีเพื่อนเลยนะ”

ได้ยินดังนั้น ภาพของมิทสึซึ่งกำลังนั่งใต้ต้นไม้อยู่คนเดียวแวบเข้ามาในหัวของเรียวซุเกะทันที....”มันก็แล้วแต่แกละกัน แค่ระวังตัวไว้ด้วยล่ะเคซุเกะ”

“แน่นอน อีกอย่าง คนที่จะใช้เวลาอยู่กับเธอมากกว่าผมก็คือพี่น่ะแหละ”ทากาฮาชิคนน้องพยักหน้า

เรียวซุเกะตักอาหารเข้าปากอีกคำ เรื่องนั้นมันไม่เคยอยู่ในหัวของเขามาก่อนเลยสักนิด เขาจะต้องอยู่กับเธอตลอดเวลาที่ทาคุมิและน้องชายของเขากำลังฝึกซ้อมอยู่ ช่วงนี้เขาเป็นอะไรไปกัน....ดูเหมือนว่าศูนย์ของเขาจะเสียไป....การนอน...ใช่แล้ว คงเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนมาสองวันติดกันแล้วแน่ๆ นี่คือเหตุผลทีเขาบอกกับตัวเอง....

“โอเค ถ้างั้นผมจะไปโทรหาพ่อแล้วขอเบอร์เธอนะ”เคซุเกะกล่าวขณะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไป

เรียวซุเกะมองน้องชายของตนเดินออกไปจากห้อง เขารู้สึกได้ถึงความสนใจซึ่งกันและกันของน้องชายของเขาและมิทสึ แต่ความรู้สึกนี้มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่เขารู้สึกได้มาก่อนหน้านี้ เขาจัดการอาหารที่เหลืออยู่อย่างรวดเร็วก่อนที่จะขึ้นไปยังชั้นสองเพื่ออาบน้ำ ซึ่งเขารู้ดีว่าเขาไม่มีเวลาเหลือเมื่อกลับมาจากชิราเนะแน่ๆ ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชายหนุ่มก็ลงมายังห้องนั่งเล่นพร้อมกับกระเป๋าใส่แลปทอปของเขาในมือ เขาได้ยินเสียงคนคุยกันลอยออกมาจากห้อง.....

เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าเคซุเกะกำลังคุยอย่างออกรสกับมิทสึ ทั้งสองยิ้มและหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“พี่!”เคซุเกะกล่าวพร้อมกับรอยยิ้ม “มิทสึจังตัดสินใจจะไปกับเราด้วย ผมก็เลยออกไปรับตอนที่พี่กำลังอาบน้ำอยู่แน่ะ”

เรียวซุเกะพยักหน้ารับ “ไปคอยข้างนอกกันเถอะ” ชายหนุ่มเดินออกไปโดยที่ไม่ได้หันมามองว่าพวกเขาจะเดินตามมาหรือไม่ เพราะเขารู้ดีว่าทั้งสองคนจะต้องเดินตามมาอย่างแน่นอน

ทั้งสามนั้นยืนรออยู่ข้างๆ รถของสองพี่น้องในโรงรถ ความมืดและอากาศเย็นๆ นั้นได้ปกคลุมไปทั่วบริเวณ เรียวซุเกะมองนาฬิกาข้อมือของเขาชั่วแวบหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองถนน ซึ่งเหล่าลูกทีมของเขานั้นได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว

มิทสึได้หันไปมองพี่ชายของเคซุเกะและสังเกตเห็นว่ารอยยิ้มเล็กๆ ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา รอยยิ้มแรกของทากาฮาชิ เรียวซุเกะที่เธอได้เห็น.... เห็นได้ชัดว่าเขามีความภูมิใจในทีมของเขามากเพียงใด ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเขาจึงปกป้องทีมของเขาขนาดนั้น เธอรู้สึกดีต่อเรียวซุเกะมากขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของเขา แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็จางหายไปอย่างช้าๆ เมื่อลูกทีมของเขานั้นเข้ามาใกล้ ซึ่งในที่สุดเขาก็กลายเป็นเรียวซุเกะแบบเดิม

เมื่อรถตู้สองคันและ 86 ทูโทนขาวดำนั้นมาหยุดลงตรงหน้าพวกเขา ทุกๆ คนก็ออกมาจากรถและทักทายสองพี่น้องทากาฮาชิและมิทสึ

“ถ้าเรียบร้อยแล้วเราก็ไปกันเถอะ ชั้นจะไปกับรถตู้เอง” เรียวซุเกะกล่าวขณะทีทุกคนกำลังเข้าไปนั่งในรถของแต่ละคน

“วันนี้พี่จะไม่ขับไปเองเหรอ” เคซุเกะถามอย่างประหลาดใจ พี่ชายของเขาส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนที่จะปีนเข้าไปในรถตู้

ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนที่จะเข้าไปในรถของตน มิทสึเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างๆ ชายหนุ่ม เธอปิดประตูรถก่อนที่จะถามเขาอย่างนิ่มนวล “ทุกอย่างเรียบร้อยนะ?”

เคซุเกะพยักหน้าก่อนที่จะสตาร์ทรถและตามทาคุมิออกไปซึ่งตบท้ายด้วยรถตู้ทั้งสองคัน เป็นตอนที่พวกเขาขึ้นมาอยู่บนทางด่วนแล้วกว่าที่เคซุเกะจะหันไปหาเธอ

“ติดใจพี่แล้วล่ะสิ”

มิทสึหันขวับ “ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ!!!??”เธอตาโต

เคซุเกะยักไหล่ก่อนที่สายตาของเขาจะกลับไปที่ถนนอีกครั้ง “ก็เห็นเธอจ้องพี่นี่”

“ชั้นไม่ได้จ้อง ชั้นแค่มองอย่างที่ชั้นมองนายน่ะแหละ แล้วก็เหมือนกับที่มองคนอื่นๆ ด้วย”หญิงสาวกล่าวขณะที่ตาเธอจ้องเคซุเกะเขม็ง

“โอเคๆ ก็แค่ถามดูเท่านั้นแหละ” เคซุเกะตอบ

“แล้วทำไมถึงต้องถามแบบนั้นด้วยล่ะ” มิทสึถามอย่างงงๆ

“ก็เพราะว่าพวกผู้หญิงมักจะพยายามเข้าหาพี่น่ะสิ”

“อ๋อ....ใช่ วันนี้ตอนที่เลิกเรียนแล้วก็มีกลุ่มผู้หญิงเข้ามารุมล้อมเขาเหมือนกัน” เธอกล่าว

“หืมมมมม” เคซุเกะพยักหน้ารับ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเขาเลย สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือทำไมพี่ชายของเขายังคงสติมั่นคง ยังรักษาสถานะโสดได้ต่างหาก

“ทำไมเขาถึงยังโสดอยู่ล่ะ เคซุเกะคุง”                         มิทสึถามอย่างสงสัย

เคซุเกะหันไปมองเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว คำพูดที่ให้ระวังเวลาพูดคุยกับเธอของพี่ชายนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

“ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ จะสืบเรื่องพี่รึไง?” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย เขาเพิ่งจับได้ว่าเธอแอบมองแล้วทีนี้จะมาซักไซ้เขาเรื่องชีวิตส่วนตัวของพี่อย่างนั้นเหรอ?

“เปล่านะ ก็แค่สงสัยเท่านั้นแหละ ก็มีสาวๆ ตั้งหลายคนอยากจะออกเดทกับเขาแทบตายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ สำหรับเขาแล้ว มันดูไม่น่าจะเป็นปัญหาในการหาแฟนสักคนเลยนะ”

“มันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรยุ่งเลยนะมิทสึจัง” เคซุเกะกล่าวเสียงเข้ม

หลังของมิทสึถอยไปข้างหลังด้วยความงุนงง ทำไมเขาจะต้องโกรธขนาดนี้ด้วยล่ะ? สายตาของเธอกลับไปอยู่ที่วิวนอกหน้าต่างอีกครั้ง ความรู้สึกอยากกลับบ้าน....กลับโตเกียวและกลับไปหาเพื่อนๆ ของเธอนั้นได้แวบเข้ามาในหัวของเธอ การเดินทางที่เหลือในคราวนั้นไม่มีอะไรอีกนอกจากความเงียบ....ซึ่งเคซุเกะก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธออีกเลย ความเหงานั้นได้ถาโถมเข้ามาในจิตใจของเธออีกครั้ง ทั้งๆ ที่เขาน่าจะเป็นสิ่งที่เข้าใกล้คำว่า”เพื่อน”ที่เธอมีอยู่ตอนนี้แล้วแท้ๆ....ถ้าเธอเรียกเขาว่า”แบบนั้น”ได้น่ะนะ

การเดินทางสิ้นสุดลงเมื่อทั้งสองคนมาถึงยอดเขาชิราเนะ ชิราเนะเป็นภูเขาไฟเก่าซึ่งดับไปนานแล้ว ที่นี่เป็นภูเขาที่มีชื่อเสียงอีกที่หนึ่งของกุนมะ ซึ่งเป็นจุดท่องเที่ยวที่สำคัญที่หนึ่งทีเดียว เมื่อ FD ได้ดับเครื่องแล้ว หญิงสาวจึงมองเคซุเกะแวบหนึ่งก่อนที่จะปลดเข็มขัดนิรภัยออก

“ต้องขอโทษด้วยนะ ชั้นไม่น่าไปซักไซ้เรื่องพี่ชายของนายเลย” เธอกล่าวอย่างเศร้าๆ ขณะก้าวออกมาจากรถ และอออกเดินฉับๆ โดยไม่ได้สนใจรอใครเลย

“เฮ้!” ทาคุมิตะโกนเรียก “จะไปไหนเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามขณะกำลังออกมาจากรถ

“พอดีชั้นเห็นว่าที่นี่มีทะเลสาบด้วยน่ะค่ะ ก็เลยอยากจะไปดูซักหน่อย” เธอตอบอย่างนุ่มนวล “โชคดีในการซ้อมนะคะ” สิ้นเสียงของหญิงสาว เธอก็เดินลับไป

ความเคลือบแคลงใจยังอยู่ในสายตาของทาคุมิขณะที่มองเธออยู่ ซึ่งเธอดูแปลกๆ ไปจากเมื่อสองวันที่แล้ว ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนที่จะเดินไปรวมตัวกับสมาชิกของโปรเจคดี

“เธอคงไม่เป็นไรนะครับ” ทาคุมิกล่าวกับเคซุเกะ

แต่คำตอบของเคซุเกะคือการยักไหล่และมองไปทางอื่นแทน

“ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะฟูจิวาระ” เรียวซุเกะถามขณะที่เพิ่งเดินมาถึง

“เธอดูแปลกๆ ไปน่ะครับ”

“อ้อ?” เรียวซุเกะเอ่ยขณะที่สายตาของเขาผ่านจากนักขับรถของทีมไปยังที่ๆ มิทสึหายลับไปก่อนที่จะกลับมาที่ทั้งสองคนอีกครั้ง “อย่างไรก็ตาม เรามาเริ่มงานของเราดีกว่า อย่างที่พวกนายเห็นตอนที่ขึ้นมาที่นี่ ถนนที่นี่เป็นถนนสองเลน ซึ่งแสดงว่ามีโอกาสที่จะมีรถสวนมาด้วย และถนนก็ค่อนข้างกว้างกว่าที่เคยเจอมา ดังนั้นการเลือกไลน์จึงเป็นเรื่องสำคัญมาก ถ้านายจะเข้าข้างใน พึงระลึกไว้ด้วยว่าคู่แข่งเองก็อาจจะเข้ามาจากเลนนอกได้เช่นกัน ที่นี่ไม่มีร่องระบายน้ำก็จริง แต่ว่าก็ต้องระวังขอบของท่อด้วย เรื่องความแตกต่างระหว่างความสูงของคอสะพานกับถนนก็สำคัญ อีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องน้ำที่ขังอยู่บนถนน เพราะฉะนั้นก็ต้องขึ้นอยู่กับสภาพอากาศในวันเสาร์ล่ะนะ ซึ่งพวกนายทั้งสองคนก็อย่าลืมเรื่องการรักษากริ๊พของยางระหว่างการแข่งด้วยล่ะ ฟุจิวาระ เคซุเกะ ทั้งสองคนไปลองขับเพื่อจำจังหวะของถนนก่อน ชั้นมีเวลาให้ 2 ชั่วโมงก่อนที่เราจะเริ่มจับเวลากัน เอาล่ะ ไปกันได้แล้ว”

เคซุเกะและทาคุมิพยักหน้ารับก่อนที่จะเข้าไปในรถของแต่ละคน

“เคซุเกะ”

ชายหนุ่มหันไปหาต้นเสียงก่อนที่จะหยุดเดิน

“เกิดอะไรขึ้นรึ”

เคซุเกะถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยตอบ “พี่พูดถูก เธอถามคำถามกับผมมาตลอดทางเลยล่ะ แล้วผมก็บอกไปว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ...”

“เธอถามอะไรบ้างล่ะ” เรียวซุเกะกล่าวอย่างเรียบๆ

“ก็นะ.....มันเริ่มจากการที่ผมเห็นเธอมองพี่อยู่ตลอด ซึ่งเธอก็บอกว่าเธอแค่มองเฉยๆ แต่ผมก็เริ่มรู้สึกเอะใจตอนที่เธอถามเรื่องส่วนตัวของพี่นี่แหละ อย่างเช่นว่าทำไมถึงไม่มีแฟนอะไรทำนองนี้ น้ำเสียงเธอดูเหมือนกับว่าเธอกำลังสืบเรื่องพี่อยู่ยังไงก็ไม่รู้”

“อย่างนั้นเหรอ...” สายตาของชายหนุ่มมองออกไปไกลๆ ก่อนที่จะกลับมาที่น้องชายของตนอีกครั้ง “ชั้นคิดว่าเธอคงแค่สงสัยเฉยๆ น่ะแหละเคซุเกะ แต่ก็ดีแล้วที่ได้รู้ว่าแกยังทำตามสิ่งที่ชั้นบอกอยู่ ไม่ต้องห่วงในเรื่องที่เธอถามหรอก”

“แต่เรื่องที่เธอถามคำถามเกี่ยวกับพี่มันจะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ”

เรียวซุเกะยักไหล่ “ชั้นไม่ปล่อยเรื่องหยุมหยิมแบบนี้มากวนใจชั้นหรอก เอาเรื่องนี้เก็บไว้ในใจซะ เวลาแข่งแกก็ทิ้งอารมณ์หรือความรู้สึกออกไปให้หมดแล้วจดจ่ออยู่กับการขับอย่างเดียวด้วย”

เคซูเกะพยักหน้า

“ไปได้แล้ว แกมีเวลาแค่ 2 ชั่วโมงนะ”

น้องชายพยักหน้ารับก่อนที่จะเข้าไปในรถของเขาและปิดประตู เรียวซุเกะมองน้องชายของตนขณะที่กำลังคาดเข็มขัดและเริ่มสตาร์ทรถ เคซุเกะมองพี่ชายของเขาแวบหนึ่งก่อนที่จะพา FD ออกไป ชายหนุ่มมองน้องชายของตนพักหนึ่งก่อนที่จะหมุนตัวและออกเดินไปยังทิศทางเดียวกันกับที่มิทสึได้เดินไปก่อนหน้านี้

-----------------------------------------------------------------

ไปงานหนังสือเมื่อวันที่ 19 มาค่ะ หมดเงินไปสามพันกว่ากับการ์ตูน ดิค และหนังสือนิยายอื่นๆ อีกมากมาย วันนั้นคนเยอะมากๆ จนไม่อยากนึกเลยค่ะว่าวันหยุดจะคนเยอะขนาดไหน

แล้วเจอกันนะคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่า..