Fic : หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน หมากรุกสะกดใจ

ลำดับตอนที่ #3 : ความทรงจำที่ถูกลืม

ยามบ่าย ณ ประราชวังเดมอส

"รุก" เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้น

เสียง เสียงนั้นทำให้เส้นประสาทของอีกฝ่ายเริ่มกระตุก

และขยับเรือหลบไป

"รุก" เสียงเล็กๆนั้นยังคงดังอยู่

อีกฝ่ายเริ่มแยกเขี้ยว

"รุกฆาต"   โครม!!!! เสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นอย่างแรง

เออ ร่างของโกโดมนั่นเอง

"คิง บ้านแกซิเดินได้ 6 ช่อง!!!!!!"

เสียงระเบิดอารมณ์ของอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างระงับไม่อยู่แล้ว

แต่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เจ้าหญิงของเดมอส ธิดาแห่งความมืด

เฟลิโอน่า เกรเดเวล

' คิงมีอำนาจกว่าก็น่าจะเดินได้หลายช่องหน่อยซิถึงจะถูก '

โกโดมได้แต่แย้งอยู่ในใจ

ทันใดนั้นเสียงประตูห้องบรรทมของเจ้าหญิงก็ดังขึ้น

คนที่เข้ามาใหม่คือ  ท่านราชบุตรเขย นั่นเอง

"ไง  ตื่นมาก็เสียงดังเชียวนะ กินอะไรหรือยังละ"

โรถามพลางหยิบเก้าอี้ที่ล้มเพราะฝีมือใครซักคนถีบไว้

ขึ้นมานั่งอย่างสบายอารมณ์

"ก็เมื่อวานเล่นหมากรุกกับแกนั่นแหละ อยู่ดีๆก็วูบไปเลย"

เสียงท้วงจากเฟรินทำเอาโรเริ่มเหงื่อตก

"สงสัยจะเล่นเพลินจนลืมกินข้าวมั้งเนี้ย"

คำสรุปเอาเองของเฟริน สร้างความโล่งใจให้อีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

" แล้วกินอะไรหรือยังละ"

โรถามแบบเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับชวนออกไปเดินเล่นนอกห้อง

ระหว่างทางที่เดิน ข้าราชบริพารต่างทำหน้าทำตาดีใจเกินเหตุจนเฟรินชักสงสัย

"โร แกว่าพวกนี้มันแปลกๆไหมวะ"

"แปลกยังไง" โรถามกลับ

"ก็ดูข้าราชบริพารของท่านเจ้าสิ " 

เสียงที่ฟังดูประชดประชัดจนน่าขัน

โรที่ดินอยู่ข้างกลั้นหัวเราะแต่ก็ยิ้มออกมา

"เหมือนเพิ่งเคยเห็นฉันอย่างนั้นละ"

เฟรินพูดจบประโยค หลังจากที่เดินมาถึงห้องอาหารแล้ว

"พ่อ ก็เพิ่งเคยเห็นลูกที่ดูสดใส ก็วันนี้แหละ"

ท่านเจ้าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะดันหูดีได้ยินลูกสาวพูดเข้า

"พ่อ!! ทำไมพูดอย่างนั้นละ"

เฟรินมองอย่าง งงๆ แล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

" ก็มันหลายวันมาแล้วที่ลูกไม่สดใสร่าเริงแบบนี้ "

ท่านเจ้าเว้นช่วงเพื่อมองลูกสาวตัวเองที่กินเอากินเอาอย่างไม่หยุด

แล้วเหลือบมองมาทางท่านราชบุตรเขย

" ขอบใจเจ้ามากที่ดูแลเจ้าหญิงเฟลิโอน่า "

โรยิ้มรับแล้วขออนุญาติให้เฟรินออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าง

ท่านเจ้าก็อนุญาติทันที


                                   ..............................................

" แก เร็วๆหน่อยได้ไหมโร เป็นคนชวนออกมาแท้ๆยังชักช้าอยู่ได้ "

พูดจบเฟรินก็กระโดดขึ้นบนตัวทีเร็ก มังกรขนาดย่อมในวัง

แล้วขับขึ้นไปบนฟ้า โรรีบตามไปทันที

" นี่ เฟริน อย่าขับเร็วแบบนั้นสิเดี๋ยวก็ได้ตกลงมาหรอก "

แต่มีหรือเจ้าตัวยุ่งของเราจะใส่ใจ ได้แต่ขับเร่งขึ้นเพื่อยั่วน้ำโหใครบ้างคน

ระหว่างที่หันมาเยาะเย้ยคนข้างหลังอยู่เจ้าทีเร็กก็เลี้ยวโค้งตามแรงมือที่เฟรินหัน

อย่างไม่ตั้งใจ ทำให้เจ้าตัวยุ่งตัวลงไปจากตัวเจ้าทีเร็ก

"อ้ากกกกกกกกก  ตายแน่ งานนี้ต้องตายแน่ๆ จ้ากกกกก "

ร่างที่ลอยลิ่วๆๆ ลงมาจากฟ้าไม่มีซื่งทีั่่ยึดเกาะใดๆ

ความตาย หนักดั่งขุนเขาเบาเหมือนปุยนุ่น

' หืม ทำไมไม่เจ็บ หรือว่าเรา ตายไปแล้ว '

ตุบ!

ร่างบางตกลงในอ้อมแขนของใครบางคน

เมื่อเงยหน้ามองขึ้นมาก็พบเข้ากับเจ้าของนัยตาสีฟ้าที่แสนคุ้นเคย

' ใครกันนะ ทำไมนึกไม่ออก '

เฟรินได้แต่มองและนึกอย่างสงสัย

จนเขาได้ปล่อยร่างของเฟรินลงบนพื้นอย่างไม่ใยดี

"โอ๊ย ! ปล่อยลงเบาๆสิเจ้าบ้า อุตส่าห์จะขอบคุณอยู่แล้วเชียว"

แต่คนคนนั้นก็ยังมองมาด้วยสายตาที่เย็นชา

' มันเป็นญาติฝ่ายไหนของเราหรือเปล่าวะ ทำไมมันคุ้นแบบนี้'

จนเมื่อมีเสียงควบม้ามาใกล้ๆ

" อ้าว เฮ้ย! เฟริน แกยังไม่ตายใช่ไหม ดีใจจริงๆที่เจอแก "

คิลเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ รีบลงมาจากม้า เข้ามาคุยด้วยทันที

" คิล เฮ้ย แกยังสบายดีอยู่หรอ นึกว่าไม่รอดจากพี่ลูคัสซะแล้ว "

คิลยิ้มแยกเขี้ยวให้ แล้วมองไปทางคาโลที่ยังส่งสายตาเย็นชามาให้อยุ่

"นี่เพื่อนๆปี 2 ยกกันมาหมดเลยนะ ถ้าแกอยากมาสนุกด้วยก็เจอกันที่ชายป่าหลงลืมนั้นแหละ พี่โรเวนทำลายอาถรรพ์มาได้แล้ว อย่าลืมมาให้ได้นะ"

"คิล นายพูดมากเกินไปแล้ว ต้องไปส่งสารต่อไม่ใช่หรอ"

"อย่าบอกนะว่านายไม่ไว้ใจมัน"

"ใครจะทรงรู้ใจธิดาแห่งความมืด"

'สายตาที่เย็นชา กับน้ำเสียงนั้น ทำไมมันนึกไม่ออกซะทีเนี้ย '

เฟรินตัดสินใจกระซิบถามคิลว่า

" คิลๆ หมอนี้เป็นใครวะ หน้ามันคุ้นๆยังไงชอบกล "

คิลในตอนแรกก็ตกใจแต่ก็นึกว่าคนขี้ลืมมันจะล้อเล่น เลยตอบไปว่า

" อยากรู้แกก็ถามมันเองสิ "

เฟรินก็เลยหันกลับไปถามให้หายข้องใจ

" นี่ ถามจริงเถอะ นายเป็นใครอะ หน้าคุ้นๆยังไงไม่รู้ "