คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CRY 3 ทำไม
CRY 3 ทำไม
‘เราตายแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันมืดอย่างนี้นะ แต่ทำไมถึงได้ปวดหัวจัง เจ็บตึงๆด้วย หัวใจยังเต้นอยู่’
“แม่ค่ะ แม่! พี่มิกส์เขา...” แต่เอ่ะทำไมผมถึงยังได้ยิงเสียงของน้องสาวผมละ
“มีอะไรมิวส์ พี่มิกส์เป็นอะไร” นี้ก็เสียงของแม่
‘แสดงว่าเรายังไม่ตาย แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกหนักๆอยู่ที่หัวนะ ทำไมถึงลืมตาไม่ขึ้นละ ทำไม ทำไม มีใครช่วยบอกผมได้ไหมว่าทำไม’
“เมื่อกี้หนูเห็นนิ้วกับตาของพี่มิกส์ขยับอ่ะค่ะ”
“จริงหรอมิวส์ หนูเห็นจริงๆนะ หนูไม่ได้หลอกแม่น”
“จริงค่ะ หนูเห็นจริงๆ”
“โอ้สวรรค์ทรงโปรด ขอให้ลูกชายของดิฉันฟื้นตื่นขึ้นมาด้วยเถิด” แม่ผมวิงวอนต่อพระเจ้าทำไมนะ ผมยังไม่ตายซักหน่อยนะ แต่ผมแค่ลืมตาไม่ขึ้นก็เท่านั้นเอง ปวดหัวด้วย
“แม่ครับแม็กส์หิวข้าวแล้วครับ เราออกไปหาอะไรกินก่อนดีว่านัตนีบแม็กส์ว่า ตอนนี้ก็เที่ยงกว่าแล้วนะครับ”
“จ่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปหาอะไรกินกันนะ มิวส์ป่ะลูกไปหาอะไรกินกัน ปล่อยให้พี่มิกส์เขานอนพักผ่อนอยู่นี้ละ”
“นะนะ...น้ำ ขะขะ..ขอน้ำหน่อย หะ หะ...หิวน้ำ” ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก คอแห้งมากๆเลยครับ แล้วก็หิวน้ำมากด้วย
“แม่ค่ะ! พี่มิกส์ฟื้นแล้วค่ะแม่”
“มิกส์ มิกส์ ฟื้นแล้วหรอลูก อยากได้อะไรหรอลูก”
“มะ แม่ครับ มิ มิกส์ หะ หิ หิวน้ำครับ ขะ ขะ ขอน้ำกินหน่อยครับ”
“อ่ะได้จ่ะ แม็กส์ยินน้ำให้แม่หน่อยลูก เร็วพี่มิกส์เขาหิวน้ำ”
หลังจากที่ผมฟื้นตื่นขึ้นมาได้ไม่นานนักผมเลยบอกแม่ว่าอยากพักผ่อนต่ออีกหน่อยครับ เพราะรู้สึกว่าจะปวดหัวนิดๆอ่ะครับ แม่กับน้องทั้งสองของผมก็เลยออกไปเพื่อที่จะไปหาอะไรกินครับ แล้วผมก็อยู่ห้องคนเดียว ไม่นานนักก็หลับไปครับ
แกร็ก! แอ๊ดดดด กลึก!
ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาก็เลยตื่นลืมตาขึ้นว่าเป็นใครที่เข้ามา อาจจะเป็นเบสกับนนท์มาเยี่ยมก็ได้ แต่ก็ไม่ใช่เบสกับนนท์แต่เป็น
“สวัสดีครับน้องมิกส์” นึกว่าใครที่ไหน
“สวัสดีครับพี่เชฟ มิกส์นึกว่าเบสกับนนท์มาซะอีกนะครับ”
“^^ ครับพี่เอง เป็นไงบ้างเรา ยังเจ็บอยู่ไหมครับ” จากยิ้มอยู่ดีดีไหงเปลี่ยนเป็นโหมดเศร้าซะงั้นอ่ะครับพี่เชฟ
“ไม่เจ็บอะไรมากแล้วครับ แค่ปวดหัวนิดหน่อยนะครับ” ผมก็ตอบไปแบบยิ้มๆครับ ให้พี่เชฟได้ยิ้มออกมา
“พี่ขอโทษด้วยนะครับ ที่เมื่อคืนพี่รับไปหน่อย เลยดึงน้องมิกส์แรงเกินไปจนล้มได้รับบาดเจ็บแบบนี้นะครับ แล้วมิกส์เองคงไม่ได้ตั้งตัวตอนที่พี่จะข้ามถนนไป เลยล้มหัวแตกแบบนี้ พี่ขอโทษนะครับ พี่ขอโทษจากใจจริงเลยนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดแบบนี้” พี่เชฟเอาแต่ขอโทษผมโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ผิดอะไร
“ไม่ต้องขอโทษอะไรแล้วครับ มิกส์ไม่เป็นอะไรแล้วครับ” ผมเองก็ไม่ได้ถือโทษโกรธพี่แกอยู่แล้วละครับ ก็มันเป็นอุบัติเหตุนิครับ เราก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นตอนไหนด้วย แล้วใครจะไปคาดคิดได้ละครับว่ามันจะเกิดขึ้น ใช่ไหมละครับ
“แต่พี่ไม่สบายใจเลยที่ทำให้มิกส์เจ็บตัวนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ มิกส์เองก็ไม่ทันระวังด้วยเหมือนกันครับ”
แกร็ก! แอ๊ดดดดด กลึง!
“อ้าวมิกส์เพื่อนมาหาหรอลูก” พอแม่ผมเข้ามาก็เห็นพี่เชฟเลยถามขึ้นครับ
“อ้อ นี้พี่เชฟครับแม่ รุ่นพี่ที่โรงเรียนนะครับ” แล้วผมก็แนะนำพี่เชฟให้แม่ได้รู้จักครับ
“สวัสดีครับ แม่ของน้องมิกส์ผมผมเชฟครับแนะนำตัวอีกรอบนึง”
“สวัสดีจ่ะ เอ่อแม่ต้องขอบคุณเชฟมากๆเลยนะจ่ะลูก ที่พาน้องมาส่งโรงพยาบาลนะ”
“เอ่อไม่ต้องขอบคุณผมก็ได้ครับ ผมเองก็ผิดที่ไม่ทันระวังทำน้องหัวแตกนะครับ” พี่เชฟก็ยังคงทำหน้าสำนึกผิดไม่หยุดครับ
“แม่ครับมิกส์หิวแล้วครับ ได้ซื้อข้าวต้มที่มิกส์สั่งมาด้วยเปล่าครับ” ผมชิงตัดบทเลยครับ
“หิวแล้วหรอ แม่ได้ลืมหรอกจ่ะ เดียวแม่เอาไปเทใส่ชามให้นะลูก เดียวแม่มา”
“พี่เชฟครับวันนี้ไม่มีเรียนหรอครับ เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่จะเข้าเรียนแล้วนะครับ” ผมก็ถามพี่เชฟไปเพราะความสงสัย เพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาเรียนแล้วครับ
“เอ่อ คือว่า พี่ พี่ลามานะครับ เพราะพี่ตั้งใจว่าจะมาขอโทษมิดส์นะครับ แล้วก็ว่าจะ จะมาเฝ้ามิกส์ด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องทำขานดนี้ก็ได้ครับ เกรงใจแน่เลย มิกส์เกรงว่าพี่เชฟจะเรียนไปไม่ทันเพื่อนนะครับ ที่พี่มาส่งมิกส์ที่โรงพยาบาลนี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้วนะครับ” ผมก็พูดไปตามความเป็นจริงครับ เพราะพี่เชฟเขาช่วยพาผมมาที่โรงพยาบาล และยังลาเรียนมาเพื่อมาเยี่ยมผม มาขอโทษที่ทำให้ผมหัวแตก เกรงใจพี่แกมากครับ แล้วก็ผมเองก็อยากจะขอบคุณพี่แกมากกว่าที่พี่แกจะมาขอโทษผมนะครับ
“แม็กส์เราออกไปเล่นข้างนอกดีกว่านะ ปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาสวีทกันดีกว่านะ แม่ค่ะ มิวส์กับแม็กส์ขอออกไปข้างนอกนะค่ะ” อะไรขอเด็กพวกนี้เนี่ย แต่เอ๊ะทำไมพี่เชฟต้องก้มหน้า แล้วก็ยังน่าแดงด้วย พี่แกเป็นอะไรไป เขินอะไรนะ
“จ้า จ้า อย่าออกไปไหนไกลๆละ”
“ครับ/ค่ะ ไปแล้ว”
“มิกส์นี้จะข้าวต้ม เดียวแม่ขอตัวออกไปปิดร้านช่วยพ่อก่อนนะลูก ต้องการอะไรโทรมาบอกแม่นะเดียวแม่จะเอาเข้ามาให้ เชฟลูกถ้าไม่ได้ไปไหนแม่ฝากดูแลมิกส์หน่อยนะลูก”
“ครับผม เดียวผมจะดูแลมิกส์ให้เองครับ”
แม่ออกไปแล้วผมก็นั่งกินข้าวต้มที่แม่อุตส่าห์ซื้อมาให้ครับ แต่ผมก็ไม่ได้กินสักที พี่เชฟก็แย่งไปเฉยเลยครับ บอกว่าจะป้อนผมอย่างเดียว ผมก็บอกไปว่าผมกินเองได้ครับ แต่ก็ทำไงได้ครับ ก็ต้องยอมให้พี่แกป้อนนะสิครับ ชามโจ๊กก็อยู่ในมือพี่เชฟ ไม่กินก็ไม่ได้ ต้องกินยาหลังอาหารด้วย คนอะไรก็ไม่รุ้ทำยังกะเราเป็นเด็กไปได้นะ ผมโตแล้วนะครับบบบบบบ
“มิกส์ พวกเรามาเยี่ยมแล้ว”
“ชูๆๆๆๆๆๆ”
“อย่าเสียงดังไปค่ะพี่เบส พี่มิกส์พึ่งหลับไปเมื่อตะกี้เองค่ะ”
“อ้าวหรอ โทษทีนะพี่ไม่รู้ว่ามิกส์มันหลับอยู่นะ อ้าวแล้วใครนะที่นอนอยู่ข้างๆเตียงของมิกส์นะ”
“พี่เขาชื่อเชฟนะค่ะพี่เบส”
“พี่เชฟหรอ พี่แกมาเฝ้านานแล้วหรอมิวส์”
“มาเฝ้าตั้งแต่บ่ายอ่ะค่ะจนที่หนูเข้ามาดูพี่มิกส์อีกครั้งก็เห็นหลับทั้งคู่แล้วค่ะ”
“พี่ว่าพี่เชฟคนนี้ต้องมีอะไรที่น่าสงสัยแน่นอนเลย หรือว่าพี่แกจะชอบไอ้มิกส์ว่านนท์”
“คงไม่หรอกมัน คิดมากว่าแก”
“อืมคงงั้นมั่ง เอ่อน้องมิวส์ค่ะ พี่กลับก่อนนะ มิกส์หลับแบบนี้พี่คงไม่กล้าปลุกมันขึ้นมาคุยอ่ะ ถ้ามิกส์ตื่นก็ยอกมันว่าพี่กันไอ้นนท์มาเยี่ยมนะ พี่ไปละ พี่กลับก่อนนะน้องแม็กส์”
วันนี้ก็เป็นวันที่มิกส์จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่ก่อนจะออกจากดรงพยาบาลก็ต้องรอตรวจดูอาการอีกนิดหน่อยครับ
“มิกส์ วันนี้ก้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วดีใจไหมลูก”
“ดีใจมากเลยครับแม่ หยุดเรียนไปตั้งสามวันเลยแนะ” เย้จะได้กลับไปเรียนคิดถึงเพื่อนๆจังนะ
Mom Say
“คุณหมอค่ะ ดิฉันอยากให้คุณหมอลองตรวจดูอาการลูกชายของดิฉันหน่อยนะค่ะ”
“อาการที่คุณว่านี้เป็นยังไงหรอครับ ขอรายละเอียดหน่อยครับ”
“ก็อาการของลูชายดิฉัน คือจะเริ่มยังไงดีเนี่ย จะเริ่มตรงไหนดี เอาเป็นว่าอาการของเขาพักหลังๆมาเนี่ยดูเหมือนจะเดินล้มบ่อยๆนะค่ะ แล้วก็เริ่มที่จะจับข้าวของไม่อยุ่แล้วนะค่ะ”
“อืม หมอขอแนะนำคุณแม่ให้ไปหาแพทย์ผู้ชำนาญการเฉพาะทางด้านประสาทวิทยาดูนะครับ เพราะอาการของลูกคุณเหมือนอาการทางระบบประสาท”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญค่ะ”
“ขอโทษนะค่ะ เอ่อคุณหมอ สุธีร์การณ์ อยู่ไหมค่ะ”
“อยู่ค่ะ ต้องการพบคุณหมอหรอค่ะ”
“ใช่ค่ะ”
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”
“ขอเอข้าไปนะค่ะ”
“สวัสดีค่ะคุณหมอ”
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”
“เอ่อคือว่าดิฉันอยากทราบปัญหาอาการของลูกชาย จึงได้มาพบคุณหมอนะค่ะ และอยากให้คุณหมอตรวจดูอาการเขาหน่อยนะค่ะว่าเขาเป็นอะไร”
“อาการของลูกคุณเป็นยังไงบ้างครับ เล่าให้หมอฟังหน่อยได้ไหมครับ”
“เอ่อคือว่าช่วงหลังๆมาเนี่ยค่ะลูกชายของดิฉันเขามักจะล้มบ่อยๆนะค่ะ หยิบจับสิ่งของอะไรก็มักจะทำหล่นหลุดมือบ่อยๆนะค่ะ”
“อืม อาการแบบนี้เป็นอาการของคนที่เป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาทไม่ทำงานนะครับ เกิดขึ้นได้เพียงแค่1ในไม่กี่ล้านคนหรือ1ในไม่กี่แสนคนเท่านั้นเองครับ”
“แล้วลูกชายของดิฉันเป็นโรคอะไรหรอค่ะหมอ แล้วมันร้ายแรงไม่ค่ะ”
“ผมยังสรุปไม่ได้ครับว่าเป็นโรคอะไรกันแน่ ผมต้องทำ TCแสกน สมองแล้วก็ตรวจดูให้ละเอียดอีกครั้งนึงว่าเป็นโรคอะไรหรือจะเป็นโรคที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นมากนัก”
“ได้ค่ะ”
“ครับ แล้วว่างที่จะตรวจวันไหนหรอครับ”
“เอ่อ พรุ่งนี้ได้ไหมค่ะ เพราะพรุ่งนี้ลูกดิฉันก็จะออกจากโรงพยาบาลพอดี เอาวันพรุ่งนี้เลยได้ไหมค่ะ”
“ครับพรุ่งนี้เชิญลูกชายของคุณมาตรวจที่ห้องนี้เลยนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณหมอด้วยนะค่ะ”
“ครับไม่เป็นไรครับ”
“ดิฉันขอตัวไปดูลูกชายของดิฉันก็นะค่ะ สวัสดีค่ะ”
‘ขออย่าให้น้องมิกส์เป็นโรคเดียวกันกับคุณตาของน้องเลย’
ความคิดเห็น