คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CRY 2 ล้ม
CRY 2 ล้ม
“แม่ครับ วันนี้ทำอะไรกินอ่ะครับ หอมจังเลย”
“วันนี้หรอแม่ทำข้าวต้มปลานะ มา มานั่งก่อน เดียวแม่ตักให้”
“ครับ แล้วคนอื่นละครับ ยังไม่ลงมากินอีกหรอครับ เดียวงั้นมิกส์ไปเรียกพ่อกับน้องๆก่อนนะครับ”
“จ่ะ”
“มิวส์ แม็กส์ พ่อครับ มากินข้าวกันได้แล้วนะทุกคน”
“จ้า เดียวพ่อตามลงไปนะ”
“อิ่มแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นมิกส์ไปเรียนก่อนนะครับแม่พ่อ มิวส์ แม็กส์ พี่ไปเรียนก่อนนะ”
“จ้า เดินระวังระวังด้วยละ”
“ครับผม มิกส์ระวังด้วยอยู่แล้วนะครับแม่”
“เดียวพี่มิกส์รอมิวส์ด้วยสิ วันนี้ขอไปพร้อมพี่มิกส์นะ” วันนี้น้องสาวผมเป็นอะไรไปนะครับ ร้อยวันพันปีไม่เคยที่จะอยากไปโรงเรียนพร้อมผมหรอกครับ แต่วันนี้มาแปลกครับ
“อืมได้ ป่ะไปเร็วเดียวจะสาย ไม่ทันรถรอบแรกนะ”
เดินมาถึงที่รอรถประจำทาง ยืนรอไม่นานนักครับรถก็มาพอดีเลย
“พี่มิกส์เร็วๆสิค่ะเดินช้าจังเลย”
“จ้า รู้แล้ว รู้แล้ว จะรีบไปไหน รถยังไม่ไปง่ายๆหรอกนะ”
ขึ้นรถมาก็ไม่มีที่นั่งอีกตามเคยครับ รถรอบแรกก็งี้แหละครับ เต็มตลอด เซ็งเลยทำไงดีเนี่ย อยากนั่งจังนะ
‘แต่ทำไมวันนี้รู้สึกเหนื่อยๆจังเลยนะ เดินมาแค่นี้เอง’ คิดในใจครับ แต่ก็รู้สึกเหนื่อยจริงๆแหละครับ
“สวัสดีทุกคน มุงดูอะไรกันนะ” เดินมาถึงห้องเรียนประจำผมก็เห็นเพื่อนๆมุงดูอะไรก็ไม่รู้ครับ เลยถามเพื่อนๆขึ้น
“อ้าวมิกส์ หวัดดีมาเช้าจังเลยนะวันนี้นะ มานี้ มานี้ มาดูอะไรนี้เร็ว” เบสหันมาตามเสียงที่ผมเรียกแล้วก็กล่าวทักทายพอเป็นพิธีครับ ทักทายกันเสร็จเบสเพื่อนรักก็ชวนผมให้ไปดูอะไรไม่รู้ครับที่ที่เพื่อนๆมุงดูกันอยู่นะครับ
“ดูอะไรกันหรอเบส” ผมถามเบสอย่างสงสัย
“เดินมาเฮอะนะ เร็วเข้า”
“อืม เราขอเก็บกระเป๋าก่อนนะ เดียวเดินไปดู” ผมบอกกับเบสก่อนจะเดินไปที่ที่นั่งของตัวเองเพื่อที่จะเก็บกระเป๋าครับ
อะ! ตุ๊บ!
“มิกส์! เป็นอะไรไหมนะ”
“ไม่เป็นไร เมื่อคืนคงนอนดึกไปหน่อยนะ แฮะๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอก” ผมบอกกับเบสก่อนที่เบสจะเดินมาพยุงผมครับ
“อืมไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ป่ะไปดูนี้กัน กำลังมันเลย”
เบสพาพยุงผมมาที่หน้าต่างของหน้าครับ มองลงไปข้างล่างก็เห็นรุ่นพี่กำลังเล่นบาสกันอยู่ครับ แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ พี่คิวครับ ผมว่าแล้วว่าทำไมเบสมันถึงดีอกดีใจขนาดนั้น
“นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรียกเราเพื่อมาดูพี่คิวนี้เองหรอ บ้าผู้ชายไม่เลิกนะ” ผมก็เหน็บแนมเบสไปทีนึงครับ
พี่คิว คนนี้ก็คือรุ่นพี่ที่โรงเรียนผมเองครับ เป็นคนที่ฮ็อตที่สุด เรียนเก่งมากๆๆเลยครับ เล่นกีฬาก็เก่ง วิชาการก็ดีเด่น แล้วที่สำคัญ ไอ้เบสเพื่อนผมมันแอบชอบพี่เขาอยู่ครับ เบสแอบชอบพี่คิวมาตั้งแต่เข้าม.1แล้วครับ แต่ก็นะเห็นไอ้เบสชอบโหวกเหวกโวยวาย ชอบเสียงดัง แต่เบสนั้นเป็นคนที่ขี้กลัวเรื่องสารภาพรักมากๆเลยครับ ยังไงก็ให้เบสแอบรักพี่คิวต่อไปครับ ผมยุ่งด้วยหรอก
“ผู้ชายในฝันเลยนะแก” ฝันกลางวันละสิเบสเอ๊ย
“แอบชอบพี่เขามาตั้งแต่ม.1 ยังไม่กล้าที่จะไปสารภาพรัก คงจะได้พี่เขามาครองอยู่หรอกนะชายในฝันแกนะ”
“ใครจะไปกล้าสารภาพรักต่อหน้าตรงๆแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้หน้าหนาขนาดนั้นนะ” ว่านิดว่าหน่อยนางดร่ามาใช่เลยครับ
“จ้าจ้า เจ้าแม่หน้าบาง อิอิ”
“มิกส์อ่ะ ชิ ไม่คุยด้วยแล้ว”
“ไม่คุยด้วยก็ตามใจนะ ไปดีกว่าเดียวก็จะเข้าแถวเคารพธงชาติแล้ว ไปละ”
“มิกส์บ้า อย่าหนีนะ”
“อ้าว ไหนว่าจะไม่คุยกับเราไง” ยังไม่ทันไรก็พูดกับผมจนได้นะ
เข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จเรียบร้อย การเรียนวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ อาจารย์ก็แค่มาสอนนิดหน่อยแล้วก็สั่งการบ้านครับ จนพักเที่ยง ผม เบส นนท์ ก็ลงมากินข้าวกันที่โรงอาหารโรงเรียนครับ
“นนท์ เราขอถามอะไรหน่อยดิ” วันนี้นนท์มาเรียนครับเลยถือโอกาสถามซะเลย
“จะถามอะไรเราหรอมิกส์”
“เอ่อเมื่อวานทำไมไม่มาเรียนล่ะ ไหนบอกว่าจะมาแต่จะเข้ามาสายๆไง”
“เมื่อวานนะหรอ ก็ไม่มีอะไรหรอก ไปถึงที่ฝังศพของพี่แล้วก็ทำพิธีต่างๆนานมากมาย แล้วรู้สึกเหนื่อยนะ ก็เลยพักอยู่บ้าน”
“อืม อย่างงี้เองหรอ” พอได้รู้เรื่องทั้งหมดก็โล่งใจหน่อย
“นนท์ เบส เดียวเรามานะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้วอ่ะ”
“อืม อืม รีบรีบไปแล้วรีบกลับละ มันจะขึ้นเรียนช่วงบ่ายแล้วนะ” เบสก็รีบพูดทันที่ครับ
บอกกับเพื่อนทั้งสองคนแล้วผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ถึงห้องน้ำทูระส่วนตัวเสร็ขเรียบร้อยผมก็รีบวิ่งออกมาเพื่อจะรีบไปหาเพื่อนๆครับ แต่ก็
ตุ๊บ! เครือด! ครึ้ม!
“โอ๊ย เจ็บๆๆๆๆๆๆๆ”
“เป็นอะไรไหมครับน้อง”
“เอ่อไม่เป็นไรครับ...” ผมก็ตอบไปครับว่าไม่เป็นไร
“มาพี่ช่วย จะรีบไปไหนครับ ดูสิวิ่งมาล้มทักจักรยานซะงั้น”
“ก็มันรีบนะครับ เลยไม่ได้ดู”
“เอ่อพี่ชื่อเชฟนะครับ อยู่ม.5 แล้วน้องละครับ”
“ผมชื่อมิกส์ครับย อยู่ม.4 ครับ ยินดีที่ได้รุ้จักนะครับพี่เชฟ”
“เช่นกันครับ อืมแล้วที่รีบๆเนี่ยจะรีบไปไหนหรอครับ”
“ผมรีบกลับไปหาเพื่อนนะครับ เพื่อนรออยู่ที่โรงอาหารนะครับ พอดีมาเข้าห้องน้ำ มองดูนาฬิกาแล้วกลัวว่าจะสายนะครับเลยรีบวิ่งอ่ะครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ ไว้คุยกันใหม่นะครับ”
“มาช้าจังนะมิกส์ไปทำอะไรอยู่หายไปนานเลยอ่ะ” มาถึงปุ๊บเบสก็ทักขึ้นเลยครับ
“ก็ไปเข้าห้องน้ำมาไง แล้วขากลับก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ล้มได้แผลถลอกนิดเดียวเอง เดียวก็หายแล้วละ”
“อ้าวหรอ ไม่เป้นไรก็ดีแล้ว”
“นนท์ แกนี้นะเป็นห่วงเพื่อนมากเลย มิกส์ไปห้องพยาบาลก่อนไหม”
“ไม่เป็นไร แผลแค่นี้เองไม่เจ็บหรอ”
“ไม่ไปแน่นะ แต่เดียวนะพักนี้เรารู้สึกว่ามิกส์ดูแปลกๆไปนะ”
“แปลกๆไงหรอเบส เราก็ปกติดีนิ”
“ไม่แปลกได้ไง ก็พักหลังๆมาเนี่ยมิกส์จะล้มบ่อยเหลือเกินเลยนะ แล้วเมื่อวานไปตรวจสุขภาพ หมอว่าไงบ้างละ” เบสถามผมอย่างเป็นห่วงบ่นสงสัยครับ
“เราไม่เป็นอะไรหรอก หมอบอกว่าเราอ่ะแข็งแรงดี”
“เห็นไหมเบส คิดไปเองเปล่า เราก็ว่ามิกส์ยังแข็งแรงดีอยู่นะ”
“ก็คนมันสงสัยนิ ล้มบ่อยเกิน โอเค๊ ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นรีบขึ้นห้องเรียนกันดีกว่านะ จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วด้วย” เบสเพื่อนสาวแสนสวยพูดเสร็จก็บอกให้ผมกับนนท์ขึ้นไปที่ห้องเรียนครับ เพราะใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว
เลิกเรียนวันนี้ผม เบส นนท์ ก็พากันกลับบ้านพร้อมกันครับ ที่กลับพร้อมกันเพราะบ้านของเราทั้ง3คนนั้นไปทางเดียวกันครับ อยู่ไม่ไกลกันมากเท่าไรครับ ห่งกันไม่กี่ซอยเองครับ แต่ผมอยู่ไกลที่สุดครับ
“น้องมิกส์ครับ” มีเสียงเรียกผมดังมาจากข้างซ้ายของผมครับ แล้วผมก็หัสไปก็เจอกับ
“อ้าวพี่เชฟ มิกส์ก็นึกว่าใครเรียก กลับบ้านหรอครับ”
“ครับพี่กำลังจะกลับบ้านครับ”
“มิกส์ รู้จักกับพี่คนนี้ด้วยหรอ” นนท์และเบสถามขึ้นพร้อมกันครับ
“ก็พึ่งรู้จักกันนะ เอ่อนี้พี่เชฟ พี่เชฟครับนี้เพื่อนของมิกส์ครับนนท์กับเบสครับ” ผมก็แนะนำพี่เชฟให้เบสกับนนท์ได้รุ้จักกันเอาไว้ครับ “เราเจอพี่เขาตอนที่เราล้มนะ เลยรู้จักกันนะ เอ่อพี่เชฟครับมิกส์ต้องขอบคุณพี่เชฟด้วยนะครับที่ช่วยมิกส์วันนี้นะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ยินดีช่วยครับ”
ยืนรอรถไม่นานมาก รถก็มาจอดที่หน้าโรงเรียนพวกเรา 4 คนก็ขึ้นรถกันครับเพื่อที่จะได้กลับบ้าน ขึ้นมาแล้วก็พากันหาที่นั่งครับ พอได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว ก็นั่งใกล้ๆกัน คุยกันสนุกสนานไปตลอดทางเลยครับ คุยกันจนถึงที่ที่เบสและนนท์ต้องลงครับ
พอสองคนนั้นลงไปแล้วก็เหลือแค่ผมกับพี่เชฟแล้วก็ผู้โดยสารที่กำลังจะกลับบ้านอีกนิดหน่อยครับ
“เอ่อ พี่เชฟครับใกล้ถึงป้ายที่มิกส์จะลงแล้วละครับ” ใกล้ถึงป้ายที่ผมจะลงอยู่แล้วครับ ผมเลยหัดไปบอกกับพี่เชฟครับ
“อ้าวหรอ พี่ก็จะลงป้ายหน้าที่จะถึงนี้อ่ะ บังเอิญจังเลยนะลงป้ายเดียวกันด้วยอ่ะ”
“อะครับ”
พอถึงป้ายที่จะลงแล้วผมก็เดินลงมาจากรถกับพี่เชฟครับ แล้วก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานครับ ผมว่าพี่เชฟเป็นคนเข้ากับคนง่ายนะครับ คุยได้ทุกเรื่องเลย แต่ทางเข้าบ้านของผมอยู่อีกฝั่งครับ จำเป็นต้องข้ามถนนไปครับ ไม่รู้ว่าอะไรดลบันดารนะครับ พี่เชฟจับมือผมไม่รู้เพราะอะไรทำไมพี่เชฟถึงจับมือผมนะ เพราะผมก็ข้ามเองได้อยู่นะครับ แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นครับ
“ป่ะเราเดินข้ามถนนกันดีกว่านะ” แต่พอพี่เชฟจะรั้งมือของผมให้เดินไปข้างหน้า แต่ร่างกายของผมกลับหยุดนิ่งไป และก็ล้มลงไปตามแรงดึงของพี่เชฟ หลังจากนั้นผมก็ดับวูบหมดสติไปครับ
ความคิดเห็น