SF EXO [HunHan ChanBaek KrisLay ChenMin TaoHo KaiDo] Rewrite

ลำดับตอนที่ #20 : SF : EXO HUNHAN END

                                                                 

EP10

ตอนนี้เราเดินทางมาจนถึงช่วงสุดท้ายของ ฮุนฮานแล้วนะคะทุก เรามาติดตามความน่ารักของคู่นี้กันดีกว่าค่ะ 

ขณะนี้เวลา 22:00 BEIJING

ผมมองมอดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง หลังจากที่ลู่หานพาผมไปกินอาหารที่เขาอยากกินหลังจากนั้นก็ตะลอนพาผมเที่ยวชมความงานของปักกิ่งยามค่ำคืน ที่นี่เป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นศูนย์กลางทางการปกครอง การศึกษา การขนส่ง และวัฒนธรรมจีน ผู้คนที่นี่ก็น่ารักครับ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไรว่าเขาพูดอะไรกัน แต่ดูจากการที่นำเสนอนั่นนี่ให้ผมลองก็คงจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งมาให้ด้วยครับ มันเลยทำให้บรรยากาศมันดูอบอุ่นมากๆ ลู่หานเองวันนี้คงจะมีความสุขอยู่ไม่น้อยที่ได้แกล้งผม 

"มีความสุขจังเลยนะครับวันนี้"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว โอกาสได้ออกมาเที่ยวเล่นแบบนี้ใช่ว่าจะมีบ่อยๆ"

"แล้วปกติไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเหรอ" จะว่าไปผมก็ไม่เคยถามน้องเลยครับว่าทำไมน้องถึงเลือกที่จะชิงทุนข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนไกลถึงเกาหลีด้วย ทั้งที่ที่จีนเองก็มีที่เรียนหลายที่ที่น่าจะตอบโจทย์ของน้อง

"ไม่หรอกเพราะป๊าหวง"

"แล้วทำไงป๊าถึงยอมให้ไปเรียนไกลขนาดนั้นล่ะ"

"เพราะเสี่ยวลู่โตแล้ว ก็ต้องออกไปเรียนรู้โลกกว้างใช่ไหมล่ะขืนอยู่แต่ในกรอบแบบนี้คงตามใครเขาไม่ทัน"

"....." มันก็จริงอย่างที่น้องว่าแหละครับ แต่ผมว่ามันน่าจะมีอะไรที่มากกว่านี้ เพราะน้องดูคิดนานไป เหมือนเขากำลังพยายามหาเหตุผลมาบอกผมมากกว่า

"พี่ขอความจริงได้ไหม"

"ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรหรอก เสี่ยวลู่แค่อยากออกไปใช้ชีวิตที่ไม่มีพ่อแม่ค่อยช่วยก็เท่านั้น ได้ลองทำอะไรด้วยตัวเอง เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าเป็นลูกแหง่"

"อยากพิสูจน์ตัวเองว่างั้น"

"ก็ประมาณนั้นครับ"

พอเดินเล่นชมเมืองกันไปพักใหญ่ผมจึงเสนอว่าเราควรที่จะกลับกันได้แล้ว เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้วด้วย คนข้างๆผมเองก็เหมือนจะเริ่มไม่ไหวแล้วแหละครับ จากตอนแรกที่เดินคุยกันดีๆตอนนี้น้องเกาะแขนซ้ายผมไว้แน่นศีรษะเล็กนั่นก็อิงมาซบต้นแขนผม ดวงตากวางที่เคยสุกใสตอนนี้ก็ปิดลง มีเพียงแค่สองเท้าเล็กเท่านั้นครับที่ยังคงทำงานอยู่

"ง่วงแล้วหรือไงเรา"

"ก็เวลานี้ที่เกาหลีเสี่ยวลู่ต้องนอนแล้วอ่ะ มันเลยง่วง"

"ลืมตาเดินดีๆก่อนครับ เดียวสะดุดล้ม"

"ไม่ไหวหรอกง่วงมากเลย เสี่ยวลู่ขอขี่หลังหน่อยได้ไหมอ่ะ นะนะ"

"ให้ขี่ก็ได้ แต่ไม่ให้ขี่ฟรีๆหรอกนะ"

"อีกแล้ว ทำไมต้องมีข้อแม้ตลอดเลยอ่ะ นี่แฟนนะเสี่ยวลู่เป็นแฟนพี่นะขอขี่หลังแบบฟรีๆแบบไม่ต้องจ่ายไม่ได้เหรอ" 

พอเห็นว่าคนน้องเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างเลยย่อตัวลงเป็นคำตอบของคำถาม พอน้องเห็นว่าผมไม่พูดอะไรก็ยิ้มหวานพร้อมกับกระโดดขึ้นเกาะหลังของผมทันที แล้วก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มผมไปด้วยอีกหนึ่งฟอด พอผมยืดตัวตรงเท่านั้นแหละครับรู้เรื่องเลย เห็นตัวเล็กอย่างกับลูกหมาแต่หนักใช้ได้เลยครับ 

"นี่ หนักไปไหมเนี่ยเรา"

"ปากเสีย หนักบ้าอะไรเล่าอย่ามาบูลลี่นะ"

"ก็มันจริงนี่นา เกิดหลังพี่หักทำไงเนี่ย"

"ไม่หักหรอกน่า พี่อย่ามาเว่อร์แล้วก็รีบๆเดินเลยเสี่ยวลู่ง่วงแล้วนะ"

"ครับผมคุณนายโอ"

"อย่ามาเล่นกับใจคนอื่นแบบนี้นะ"

"หึ"

"ยังจะมาหัวเราะอีก"

ผมไม่พูดอะไรทำเพียงแค่เดินตรงไปเรื่อยๆคนที่อยู่บนหลังผมก็เงียบเหมือนกัน น้องทำแค่เอียงหัวซบไหล่ผมอย่างตอนแรกเท่านั้นพร้อมผมลมหายใจอุ่นที่เข้าออกอย่างเสม่ำเสมอตรงบริเวณต้นคอผมสงสัยคงเหนื่อยจนเผลอหลับไปมั้งครับ พอคิดได้แบบนี้ผมก็เผลอหลุดหัวเราะออกมากับความน่ารักนี่ที่นานๆทีจะได้เห็น แต่มันก็ผิดคาดที่พอคนบนหลังได้ยินผมหัวเราะน้องก็ทักขึ้นมาทันที

"หัวเราะอะไร คิดแผนแกล้งเสี่ยวลู่หรือเปล่าเนี่ย"

"เปล่า"

"ไม่เชื่อหรอก เพราะพี่อ่ะมันขี้แกล้ง"

"ไม่ได้จะแกล้งจริงๆ"

"แน่นะ ไม่ได้คิดแผนโยนเสี่ยวลู่ลงจากหลังแน่นะ"

"ครับ"

"งั้นเสี่ยวลู่ขอหลับตาสักแป๊บได้ไหมครับ"

"ถ้าง่วงก็นอนเถอะ ถึงรถแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก"

"ทำไมวันนี้ใจดี"

"ก็ใจดีทุกวันนั่นแหละ แต่ใครไม่รู้บอกพี่ชอบแกล้ง"

พอผมเดินมาถึงรถก็เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกันนะครับเนี่ย ผมเรียกคนน้องเบาๆแต่ดูเหมือนว่าคนบนหลังจะขาดสัญญาณการตอบรับไปอย่างถาวรเรียบร้อยแล้วผมเลยจัดการให้น้องนั่งรถดีๆก่อนแล้วค่อยจัดท่าให้น้องได้นอนสบายๆ แล้วก็ไม่ลืมที่จะพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปในโทรศัพท์เพื่อบอกความต้องการของตัวเองให้คุณลุงที่รับหน้าที่เป็นสารถีพาเราออกมาเที่ยวในวันนี้ ลุงเขาพยักหน้าเข้าใจพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม

"เสี่ยวลู่ถึงบ้านแล้วครับ" ผมเรียกคนที่นอนหลับเบาๆพร้อมกับบีบแก้มเล็กทั้งสองข้างให้ยู้เข้าหากันด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่ถึงจะโดนก่อกวนยังไงก็ไม่เห็นท่าว่าลู่หานจะตื่นจากการหลับไหลเลยแม้แต่น้อย สุดท้ายเลยตัดสินใจอุ้มคนน้องเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้นเลยครับ พอเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นป๊าของลู่หานกำลังเดินจิบชาออกมาจากห้องครัวคงสัยคงเพิ่งจะกลับมาจากงานเลี้ยงมั้งครับ เพราะท่านยังอยู่ในชุดเดิมก่อนออกจากบ้านไปเมื่อช่วงก่อนพระอาทิตย์ตก

"发生了什么?为什么你 。。 เกิดอะไรขึ้นทำไมนายถึง..."

เอ่อ..แล้วแบบนี้ผมควรจะทำยังไงดีล่ะครับ ผมควรจะพูดยังไงให้ท่านเข้าใจ แต่ก่อนอื่นคงต้องวางคนหลับลงบนโซฟาตัวที่ใกล้ที่สุดก่อน แล้วพยายามอธิบายเป็นภาษาใบ้ที่พอจะเข้าใจได้ง่ายๆอย่างเช่นการทำท่านอนให้ป๊าของลู่หานเข้าใจก่อนที่ท่านจะตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษว่า

"Can you speak english?" เท่านั้นแหละครับผมนี่ทำหน้างงเลย เพราะทำไมผมถึงเพิ่งจะมานึกออกกันนะว่าก็ในเมื่อผมพูดจีนไม่ได้และป๊าของลู่หานเองก็พูดเกาหลีไม่ได้ แล้วทำไม่เราไม่พูดอังกฤษกันล่ะ สงสัยผมคงจะเรียนหนักจนเริ่มเบลออย่างที่น้องว่าจริงๆนั่นแหละครับ

"พูดได้ครับ"

"ก็แล้วทำไมไม่พูดตั้งแต่แรกเล่าปล่อยให้ป๊าทำหน้างงอยู่ได้ตั้งนานสองนาน"

"เอ่อ"

"เอาเถอะ แล้วนั่นคงกินเยอะจนเผลอหลับไปใช่ไหม"

"เหมือนจะเป็นอย่างนั้นครับ"

"งั้นก็พากันขึ้นไปพักผ่อนได้แล้วไป ป๊าไม่กวนแล้ว"

"ขอบคุณครับ"

"ขาดเหลืออะไรก็บอกน้องนะ"

"ครับ"

"โธ่อะไรอะไม่สนุกเลย" คนที่ผมเข้าใจว่าหลับอยู่พูดขึ้นมาหลังจากที่พ่อของเจ้าตัวเดินขึ้นห้องไปแล้ว ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูดก็เห็นอีกคนยิ้มหวานส่งมาให้

"ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะ"

"อะไร เสี่ยวลู่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"

"มานี่เลย มาให้คิดบัญชีซะดีๆ" 

"ไม่เอา~ เสี่ยวลู่ง่วงแล้วเราไปนอนกันก่อนไม่ได้เหรอนะ" ลู่หานว่าพร้อมกับเดินมาเกาะหลังของผมอีกครั้ง ผมที่ตัวสูงกว่าหลายเซนย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้น้องกระโดดขึ้นหลังได้ง่ายขึ้น

"ได้มาอยู่มาเที่ยวด้วยกันแบบนี้แล้วดีจัง" อยู่ๆน้องก็พูดขึ้น

"..."

"ไม่อยากให้เปิดเทอมเลยจริงๆเราคงจะหาเวลาว่างมาทำอะไรแบบนี้ยากแน่ๆ"

"..."

"แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเวลานี่เนาะ"

"ครับ"

ผมตอบรับลู่หานพร้อมกับพาน้องเดินขึ้นบรรไดไปอย่างช้าๆ เพราะหากก้าวพลาดมีหวังจากที่จะได้นอนบ้านคงได้เปลี่ยนไปนอนที่โรงพยาบาลแทนแน่ๆ หลังจากมาถึงห้องนอนเราก็จัดการธุระส่วนตัวของเองให้เรียบร้อยแต่พอถึงเวลานอนจริงๆกลับนอนไม่หลับกันซะอย่างนั้น  

"พี่เซฮุนเสี่ยวลู่ขอกอดหน่อยได้ไหมนอนไม่หลับอ่ะ"

"แค่กอดเหรอ"

"ย๊าห์ อย่ามาล่อแหลมตอนนี้นะ ลู่หานคนแมนสู้คนนะครับ"

"เพ้อเจอ"

"ตัวเองเริ่มก่อนเองนะ เสี่ยวลู่ก็แค่พูดตามความรู้สึกก็เท่านั้น"

"เดี๋ยวนี้กล้าพูดอะไรแบบนี้แล้วเหรอเรา"

"กล้าพูดมาตั้งนานแล้วเถอะไม่เห็จะแปลกตรงไหนเลย คนเป็นแฟนกันมีอะไรกันมันก็ปกตินี่นา"

"ย๊าห์ลู่หาน นอนๆไปเลยไม่ต้องมากอดด้วย"

"ทำเป็นรับไม่ได้ เสี่ยวลู่รู้หรอกว่าพี่เองก็คิด"

"ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละนอนได้แล้ว"

"ตอนนี้ไม่ง่วงเลยอ่ะ ทำไงดี"

"ลู่หานมือ.." 

เด็กนี่มันดื้อจริงๆครับ นอกจากหน้าตาทะเล้นนี่แล้วมือเล็กๆนั่นก็ทำท่าปูไต่วนเวียนอยู่ช่วงอกผมไปด้วย เล่นเอาสติผมเริ่มที่จะเลอะเลือนขึ้นมาทันที ก่อนที่จะจับมือซนๆนั่นกุมไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจที่ตอนนี้มันเต้นแรงประหนึ่งเสียงกลองศึกก็ไม่ปาน

"ใจเต้นแรง แสดงว่าตอนนี้กำลังหวั่นไหวเหรอครับ"

"ถ้ายังอยากนอนก็เงียบน่า"

"เสี่ยวลู่บอกไปแล้วว่านอนไม่หลับ นั่นหมายความว่าเสี่ยวลู่ไม่อยากนอน"

"นี่อยากเจ็บตัวจริงๆใช่ไหมเนี่ย ถึงได้เอาแต่พูดเรื่องนี้"

"ไม่รู้สิครับ แล้วพี่เซฮุนว่าไงล่ะ"

หลังจากประโยคนั้นของน้องผมเลยดีดตัวขึ้นมาคร่อมร่างเล็กเอาไว้ พร้อมกับจ้องมองดวงตากวางสุกใสนั่นที่มันก็กำลังมองสบตาผมอยู่เช่นกัน ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อที่จะได้มองความสุกใสในแบบที่ผมชอบใกล้ๆก่อนที่จะถามความแน่ใจจากคนน้อง

"รู้ใช่ไหมว่าหลังจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น"

"รู้ครับ"

"รู้ว่า"

"รู้ว่าเรากำลังทำอะไรกันครับ"

"ทำอะไรครับ"

"ทำแบบนี้ครับ" ลู่หานว่าพร้อมกับยื่นใบหน้าเล็กขึ้นมาจุ๊บที่จมูกของผมหนึ่งทีก่อนเลื่อนลงมากดจูบลงที่ริมฝีปากแน่นอนว่าผมก็ไม่ปล่อยให้คนน้องผลักออกอย่างตอนแรก มือข้างซ้ายของผมล็อคท้ายทอยของลู่หานเอาไว้เพื่อไม่ให้ผลักออก

ผมเริ่มละเมียดละไมกดจูบริมฝีปากเล็กเพื่อชิมความหวาน บางจังหวะก็กดจูบหนักๆบ้างก็แกล้งกัดริมฝีปากล่างของลู่หานจนลู่หานเผลอหลุดเสียงครางหวานออกมา ซึ่นมันก็เป็นจังหวะที่ดีให้ผมได้แทรกลิ้นชื้นเข้าไปทักทายกับเรียวลิ้นของคนน้อง ที่พยายามจะโต้กลับผมอย่างเงอะงะ และก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ก็จำต้องผลักออกจากคนน้อง เพราะผมคงจะโลภมากไปหน่อยจนเกือบเผลอทำให้น้องขาดอากาศหายใจ

"นี่กะจะฆ่ากันหรือไง" ลู่หานว่าเสียงหอบ

"ไม่มีใครตายเพราะโดนจูบหรอกนะ"

"แต่จะตายเพราะขาดอากาศหายใจน่ะสิ"

"แล้วยังไงครับ คนแมนอยากต่อไหม"

"ก็ไม่ได้ห้ามนี่"

"นี่เกิดพี่ฟันแล้วทิ้งทำไง"

"หาแฟนใหม่ครับ" พอได้ฟังคำตอบของลู่หานผมก็ดีดหน้าผากเล็กนั่นเป็นการสั่งสอนหนึ่งทีกล้าดียังไงถึงได้ตอบแบบนี้

"เอาดีๆสิ"

"ก็ให้ทำไงอ่ะ ไม่รู้หรอกแต่ก่อนจะได้หาแฟนใหม่เสี่ยวลู่คงร้องไห้เป็นเต่าเผาอ่ะ หลังร้องจนพอใจคงไปฟ้องป๊ามั้ง ให้ป๊าไปจัดการลากตัวพี่มาสั่งสอนแล้วหลังจากนั้นก็ตัดน้องชายพี่ทิ้งแล้วค่อยส่งคืนสู่ธรรมชาติ" 

"หึ ตัดทิ้งเลยเหรอ"

"ครับต้องตัดทิ้งเท่านั้น"

"โหดไปหรือเปล่า"

"แค่นี้ยังน้อยไปเถอะ"

"แล้วถ้าตัดทิ้งเนี่ยเราจะไม่เสียใจเหรอ"

"ทำไมต้องเสียใจด้วย พี่สิที่ต้องเสียใจ เพราะเสี่ยวลู่จะไปประกาศให้ทั่วเลยว่าพี่ไม่มีหนอนชาเขียว"

"แค้นฝั่งหุ่นนะเราอ่ะ"

"เขาเรียกว่าฉลาดต่างหาก"

"งั้นเหรอ แล้วคนฉลาดจะนอนได้หรือยังครับ"

"อ้าวไม่ทำต่อเหรอ"

"ไม่ครับ"

"ไรอ่ะอุตส่าห์ให้ท่าเลยนะเนี่ย เป็นคนดีเกินไปแล้วนะโอ เซฮุน"

"เขาเรียกว่าให้เกียรติต่างหาก มาทำมิดีมิร้ายลูกเขาถึงบ้านเขานี่คงไม่ดีหรอกจริงไหม"

"คงงั้นมั้งครับ"

"ถ้าเข้าใจแล้วก็นอนได้แล้วครับ"

"ตั้งแต่คบกันมาเสี่ยวลู่เคยบอกรักพี่หรือยังนะ"

อยู่ๆน้องก็พูดอะไรแบบนี้ขึ้นมาเล่นเอาซะผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันครับ เพราะหากมองย้อนกลับไปคำว่ารักเป็นอะไรที่เรายังไม่เคยได้พูดมันออกไปเลยทั้งสองฝ่าย ด้วยเพราะเราแสดงความรักกันออกมาในลักษณะการก่อกวนอีกคนเสียมากกว่า พอจะพูดคำว่ารักก็เกินขัดเขินขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"ถ้าเสี่ยวลู่ยังไม่เคยบอก งั้นเสี่ยวลู่ขอบอกตอนนี้ได้ไหมครับ"

"...."

"เสี่ยวลู่รักพี่เซฮุนนะครับ"

"...."

"อย่าเงียบสิคนบอกรักใจแป้วหมดแล้วนะ"

"หึ"

"ไม่บอกรักเสี่ยวลู่บ้างเหรอ"

"เปลี่ยนจากการบอกรักเป็นเรามาลองใช้ชีวิตร่วมกันหลังจากนี้อีกสักห้าสิบปีแทนได้ไหม"

"ทั้งชีวิตเลยนะนั่น พูดแบบนี้จะขอแต่งงานหรือไง"

"ยังขอตอนนี้ไม่ได้หรอกเพราะยังเรียนไม่จบเลย แต่ขอจองไว้ก่อนได้ไหม เรียนจบแล้วค่อยแต่ง"

"ถ้าจะจองไหมอ่ะแหวน"

"งั้นพรุ่งนี้พาไปซื้อแหวนเลยดีไหม"

"โธ่นึกว่าเตรียมมาพร้อมแล้วซะอีก"

"หึ พี่รักเราเหมือนกันนะครับ"

"คริ เขินเหรอครับหน้าแดงเชียว"

"พอๆ นอนได้แล้ว"

ผมว่าพร้อมกับคว้าตัวน้องเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อซ่อนใบหน้าของตัวเองที่กำลังเขินกับคำพูดหวานๆที่ตัวเองพูดออกไปเมื่อครู่ แต่พอได้พูดมันออกไปแล้วมันทำให้ผมมีความสุขมากเลยครับ สุขที่เห็นว่าลู่หานมีความสุข สุขเพราะเห็นว่าลู่หานยิ้มเพราะคำว่ารักของผม ถึงแม้ว่าความรักของเราจะไม่ได้หวานชื่นอย่างคู่อื่น แต่ก็ยังคงมีความหวานเพื่อหล่อเลี้ยงหัวใจสองดวงของเราสองคน มันก็เหมือนกับร่างกายของมนุษย์ที่ต้องการน้ำตาลนั่นแหละครับ ถึงแม้ว่าจะต้องการน้ำตาลในปริมาณที่ไม่มากแต่ก็ยังคงขาดน้ำตาลไม่ได้เพราะหากขาดไปเลยร่างกายของเราก็อาจจะเป็นพิษได้ 

"กอดแน่นไปแล้วเสี่ยวลู่หายใจไม่ออกนะ"

"ดีจะกอดให้ตายกันไปข้างเลย"

"ถ้าเสี่ยวลู่ตายพี่นั่นแหละจะเสียใจ"

"นั่นสิ คงเสียใจหน้าดูเลย"

"ลองไม่เสียใจดูสิ เสี่ยวลู่จะมาหลอกผีพี่"

"ผีแบบนี้พี่ไม่กลัวหรอก เผลอๆจับผีปล้ำด้วย"

"ย๊าห์"

"ไม่ต้องมาย๊าห์เลย นอนได้แล้วพี่ง่วงแล้วเนี่ย"

"ชิ นอนก็ได้"

"ฝันดีครับไอ้เด็กกวางป่า" ผมว่าพร้อมกับจุ๊บไปที่หน้าผากมนเป็นการบอกฝันดี คนน้องเองก็เช่นกันครับต่างกันตรงที่น้องจุ๊บที่ริมฝีปากผมแทน ก่อนที่เราจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน

"ฝันดีครับ" 

 

จบบริบูรณ์ 100%จ้า เย้ๆๆๆๆ 

สำหรับตอนนี้นะคเป็นยังไงกันบ้างเอ่ยสำหรับตอนจบของคู่ ฮุนฮาน 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรานะคะ และยิ่งคนที่คอมเม้นท์ให้เรา เราต้องของคุณมากๆเลยนะ

ปล.คู่ต่อไปจะเป็นคู่ของใครอย่าลืมติดตามกันด้วยนะ

#我爱你们 

:-D:-D:-D

TB