คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : SF : EXO HUNHAN 100%
หลังจากเหตุการณ์เมื่อวานรุ่นพี่เซฮุนที่ทำตัวเหมือนจะเป็นคู่กัดกับผมแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันออกไปในทางที่เรียกได้ว่าเปลี่ยนแปลงไป ก็ใครจะไปคิดกันล่ะว่ารุ่นพี่ โอ เซฮุน ที่ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มที่แสนจะเย็นชาและมีฉายาว่าเจ้าชายน้ำแข็ง อยู่ๆก็มาพูดอะไรแปลกๆด้วย ทำเหมือนกับว่าจะสารภาพรักกันอย่างงั้นแหละ
ไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานรุ่นพี่แกล้งให้ผมตายใจหรือเปล่าเหมือนอย่างที่ปกติเราชอบแกล้งกัน แต่จะว่าไปคำตอบที่ได้จากปากรุ่นพี่นั้น ผมเองก็ยอมรับแบบแมนๆเหมือนกันว่าหัวใจลูกกวางดวงน้อยๆของผมมันเต้นแรงเอามากๆ มันเหมือนกับว่าจะหลุดออกมาด้านนอกให้ได้ซะอย่างงั้น และผมเองก็รู้ด้วยว่าเหตุผลที่ตัวเองเป็นแบบนี้สาเหตุมันมาจากอะไร เพราะว่าผมฉลาดยังไงล่ะ เรื่องแบบนี้ใครไม่รู้นะบอกเลยว่าไปตายให้หนอนแดกซะ
“อืม……แต่จะว่าไปเราควรจะทำไงดีต่อไปดีล่ะโอ๊ย!!ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว แล้วไหนจะคนต้นเหตุอีกมาปั่นให้คนอื่นเขาสับสนแบบนี้ได้ยังไง” ลู่หานยื่นเอาหัวโขกกำแพงห้องของตัวเองเบาๆไปมาอยู่อย่างนั้นเพราะกำลังคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าผมจะรู้สาเหตุการเกิดแต่วิธีแก้ไขผมไม่รู้นี่นา
“เอาไงดีล่ะเราทีนี้ ไปถามให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดีไหนะ...แต่ถ้าพี่เขาปฏิเสธล่ะถ้าเป็นแบบั้นบอกเลยแกเจ็บจี๊ดไปถึงกระดองใจเลยนะ วิธีนี้ไม่ดีคิดใหม่” ลู้หานคิดหาวิธีจัดการกับตัวเองจนฟุ้งซ่านไปหมดแล้วตอนนี้
"หรือจังหวะนี้เราจะต้องพึ่งเหล่าเพื่อนรักกันนะ"
แล้วก็นั่นแหละครับสุดท้ายผมก็นัดเพื่อนออกมาเพื่อฟังความคิดเห็นของทุกคนแล้วนำกลับมาปรับใช้ให้เข้ากับตัวเองให้ได้มากที่สุดครับ ผู้ประสบปัญหาอย่างผมเลยมาถึงก่อนใครเพื่อน นั่งรอได้ไม่นานเพื่อนๆทุกคนก็มากันครบถึงแม้ว่าบางคนที่มาจะมาแต่กายหยาบอย่างมินซ็อกก็เถอะ และบางคนที่มาแล้วดูดีดประหนึ่งโดนพลังใบเข้าไปอย่าง จาง อี้ชิง ก็ด้วย ไม่รู้ว่าโดนไปเยอะไหมตั้งแต่มาถึงก็เอาแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ ดูมีความสุขแบบผิดปกติเอามากๆนี่ถ้ารู้ว่าขายให้แล้วเป็นแบบนี้นะทีหลังจะไม่ขายให้แล้วนะ อารการน่าเป็นห่วงเกิ้น
"ชิงวันนี้ดูแปลกๆนะ" ผมที่อดสงสัยไม่ได้เลยทักขึ้น เพื่อนๆอีกสี่คนก็พร้อมใจกันหันไปมองคนที่ตกเป็นเป้าการสนทนาในครั้งนี้ แต่ดูเหมือนว่าการตอบสนองของ จางอี้ชิง ก็ยังคงไม่ทำงาน
“ชิงเป็นไรป่ะเนี่ยตอบก็ไม่ตอบ” และก็เป็นอีกครั้งที่ผมถามแต่อี้ชิงก็เงียบจนผมเริ่มที่จะหมดความอดทนเลยต้อง
“อี้ชิงโว้ย!!” และแล้วการเรียกสติของจากอี้ชิงก็ประสบความสำเร็จสักที ตั้งแตร่มีแฟนนี่อารมณ์จะแปรปรวนเหลือเกินนะเพื่อนผมเนี่ย
“โอ๊ยเสี่ยวลู่ ร้องดังขนาดนี้หูเราแตกพอดี”
“เหรอ!! ก็เราเรียกชิงตั้งหลายทีก็ไม่ตอบเอาแต่นั่งใจลอยอยู่นั่นแหละ” ลู่หาน
“เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร”
“เราไม่เชื่อหรอกเล่ามาเลยทั้งเรื่องที่แอบกลับก่อนด้วยเมื่อคืน” ซูโฮ
“นั่นสิ เราเป็นห่วงแทบแย่นึกว่าโดนลักพาตัวไปแล้ว” มินซ็อก
“ก็เปล่า ไม่มีอะไรจริงๆ” ยังคงเลี่ยงที่จะตอบ แต่คุณเพื่อนคือไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าตอบแบบนี้คือมีเรื่องอะไรแน่แต่แค่ไม่อยากบอกก็เท่านั้น
“แต่เมื่อคืนน่ะ เราเหมือนว่าจะเห็นรุ่นพี่คริสเดินมาที่โต๊ะพวกเราด้วยนะ” คยองซู
“บอกมาซะดีๆ จาง อี้ชิง ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” แบคฮยอน"
“ก็……………” สุดท้ายแล้วอี้ชิงก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้พวกผมฟัง ว่ามันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง เล่าไปก็หน้าแดงไป ส่วนคนฟังก็ไม่ต่างกันมากนักรวมไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าด้วย ก่อนที่จะได้ข้อสรุปทุกอย่างเป็น
“เราว่านะ รุ่นพี่คริสชอบชิงแน่นอน เชื่อเรา” ซูโฮ
“ใช่ๆ ถ้าไม่ชอบคงไม่ทำแบบนี้หรอก” มินซ็อก
“ฮั่นแน่ เขินใหญ่เลย โน้นๆๆมาโน้แล้ว”ผมที่เห็นว่ารุ่นพี่คริสกำลังเดินมาก็รีบทักขึ้นมาทันทีก่อนเพื่อนที่เหลือจะหันไปมองอีกคนที่กำลังเดินเข้ามา ช่างไม่มีสกิลการนินทาคนอื่นเอาซะเลยเพื่อนผมเนี่ย ไม่ไหวๆสงสัยคงตั้งเทรนกันใหม่แล้ว
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
“………………” และนี่ก็อาจจะเป็นเพราะความเคยชินละมั้งครับเลยทำให้พี่เขาเลือกที่จะใช้ความเงียบเป็นคำตอบ จนคนที่เอ่ยทักอย่างผมพยักหน้าเข้าใจพี่แก เพื่อนคนอื่นๆก็ดูเหมือนจะเข้าใจความเงียบนิ่งนี้ด้วยเช่นกันทุกคนเลยลุกออกจากโต๊ะไป ทิ้งไว้แค่อี้ชิงและพี่คริสเท่านั้น
“คนอะไรก็ไม่รู้ถามก็ไม่ยอมตอบ……” ผมหันกลับไปดูอี้ชิงกับรุ่นพี่คริสที่กำลังพูดอะไรกันก็ไม่รู้
“ไอ้คริสมันก็แบบนี้แหละ”เสียงทุ้มเอ่ตอบ
“เสียงใครกัน แต่เอ๊ะมันฟังดูคุ้นๆนะ…………” ผมที่คิดได้ดังนั้นเป็นต้องหันกลับไปดูทันที และมันก็ชัดเลยว่าใครที่เดินอยู่ข้างหลังผมและใช่ครับเขาคือต้นเหตุของปัญหาทั้งหมดของผมนั่นเอง ผมที่กำลังจะขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆที่เหลือแต่ก็ว่างเปล่าครับ ทุกคนเหมือนหายตัวได้ แล้วไหนกันที่ผมนัดทุกคนออกมาเพื่อมาปรึกษาแก้ไขปัญหาให้ผม แต่ตอนนี้เพื่อนๆทำไมทิ้งให้กวางน้อยอย่างผมอยู่กับปัญหาตามลำพังได้ล่ะ
…………………………………………………………………………………………………………
หลังจากที่รุ่นพี่เซฮุนมาดักเจอผมกลางทางพี่เขาก็ถือวิสาสะจูงมือผมมาที่สวนสาธารณะเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากที่มหาลัยมากเท่าไร ผมพยายามที่จะแกะมือปลาหมึกนั่นออกแต่มันก็ไม่เป็นผลแถมยังโดนพี่เขากัดมาอีกหนึ่งประโยค แอบเจ็บจี๊ดเหมือนกันครับ
"เป็นกวางบ้าหรือไงถึงได้เอาแต่ดีดดิ้นอยู่แบบนี้ห๊ะ"
“ปากเสีย รุ่นพี่สิที่บ้าอยู่ๆก็ลากกันออกมาแบบนี้อ่ะ” ไม่ยอมครับกัดมากัดกลับไม่โกง
"ทำไม หรือฉันต้องส่งบัตรไปเชิญก่อนเธอถึงจะมา"
"พอ!แล้วที่ลากมาเนี่ย สรุปมีอะไรครับ" เบื่อที่จะพูดแล้วครับ เพราะหากเราสองคนยังขืนทะเลาะกันอยู่แบบนี้ชาตินี้คงไม่มีวันได้รู้ว่าพี่เขาลากผมมาที่นี่ทำไม
“เปล่า แค่จะถามว่าว่างไหมก็เท่านั้นคือ....”
"แค่เนี้ย!!"ผมที่รอฟังคำพูดต่อไปว่าพี่เขาจะพูดอะไร
“เธอก็รู้ฉันไม่ถนัดเรื่องการแสดงออกกับอะไรแบบนี้ แต่ทุกการกระทำของฉันมันจะบอกกับเธอเองว่าที่ตรงนี้ของฉันมันคิดยังไง”
ว้าวผมโดนหมัดฮุคของพี่เขาเข้าไปเต็มเปาเลยครับตอนนี้ คือพี่จะแรงเพื่อแล้วผมควรทำยังไงต่อไปล่ะทีนี่ พี่เขาไม่ว่าเปล่าด้วยมีจับมือผมไปวางตรงตำแหน่งหัวใจของตัวเองไปอีก เชื่อไหมครับตอนนี้ผมยืนนิ่งแข็งเป็นหินไปเลย คือจะบอกว่าไม่ชอบการกระทำนี้ก็ไม่ใช่ ในทางกลับกันผมว่าผมกำลังเขินครับ เขินแบบทำอะไรไม่ถูกพูดอะไรไม่ออก อย่าว่าแต่จะเดินหนีจากความเขินเลยครับ ผมว่าผมเผลอดหยุดหายใจไปจัวหวะหนึ่งด้วยซ้ำครับ ใจดวงน้อยๆของผมกำลังทำงานหนักก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อซ่อนไม่ให้พี่เขารู้ว่าผมทำหน้ายังไงตอนนี้
"เอาแต่ก้มหน้ากินหญ้าแบบนี้หมายความว่ายังไง"
"ย๊าห์ นี่รุ่นพี่เป็นบ้าหรือไงอยู่ๆจะทำให้เขินก็ทำ แล้วตอนนี้อยู่ๆจะด่าก็ด่าเป็นไบโพล่าร์ป่ะเนี่ย" หมดกันครับจากความเขินสู้ความโกรธแล้วเรียบร้อย คนอะไรเดาอารมณ์โคตรยากเลยใครที่ได้ไปเป็นแฟนคงกลุ่มใจตาย
"อาการเมื่อกี้คือเธอเขินงั้นเหรอ"
"เปล่าสักหน่อย ผมจะเขินรุ่นพี่ทำไม"
"ก็เธอบอกเองว่าเมื่อกี้นี้ฉันทำเธอเขิน"
"ขี้โม้ว่ะ คนแมนเขาไม่เขินกันหรอก"
"แต่เธอหน้าแดงนะ"
"ย๊าห์!!! โอ เซฮุน"
“เอาเถอะฉันจะพยายามเชื่อแล้วกันนะ แล้วก็นี่ฉันให้แทนคำขอโทษที่ทำเธอเขิน มันอาจจะดูไม่มีค่าอะไรแต่ฉันก็อยากให้….กับคนสำคัญของฉัน” ผมก้มลงมองของที่พี่เขายื่นมาให้ตรงหน้า มันคือชานมไข่มุกของโปรดของผมเอง คุณเคยคิดไหมว่าผู้ชายตัวโตกับชานมไข่มุกนี่มันช่างเป็นอะไรที่ไม่เข้ากันเลยเอาซะเลย แต่ก็แปลกที่มันดันเข้ากับรุ่นพี่คนนี้ซะอย่างนั้น วิธีขอโทษเด็กน้อยซะไม่มี แต่ก็ไม่รู้ทำไมครับมันกลับทำให้ผมยิ้มออกมาซะอย่างงั้น แปลก หมายถึงผมนี่แหละครับนับวันเริ่มแปลกมากขึ้นทุกทีแล้วเรา
“รู้อะไรไหม สำหรับฉันชานมไข่มุกมันคือครึ่งหนึ่งของชีวิตฉันเลยนะ ตอนนี้ฉันยกมันให้เธอ เพราะหลังจากนี้ฉันอยากให้เธอมาเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตฉัน” หมัดนี้เรียกได้ว่าพี่เขาชนะน็อคครับ เพราะทุกอย่างที่พี่เขากำลังทำตอนนี้มันดูหลังไหลเข้ามาหาผมแบบที่ไม่ทันได้ตั้งรับอะไรเลย นี่ไม่ใช่ว่าผมกำลังถูกคนตรงหน้าขอเป็นแฟนเหรอ หรือว่าพี่เขากำลังแกล้งผมกันนะ พูดจริงใช่ไหมเนี่ยจะขอผมเป็นแฟนจริงเหรอ
“รับไปสิ” พี่เขาคงเห็นผมนิ่งเลยเร่งให้ผมรับชานมไข่มุกแก้วนี้อีกครั้ง พอผมไม่ยื่นมือไปรับสักทีพี่เขาก็จัดการยัดใส่มือผมเลย
“ผมรับได้เหรอ ไม่ได้กำลังแกล้งกันใช่ไหมเนี่ย นี่ขอผมเป็นแฟนปะเนี่ยถามจริง”
"แล้วจะเป็นไหม ถ้าเป็นก็กินๆเข้าไปไอ้ชานมเนี่ย"
"ถ้าอยากให้กินก็เจาะให้หน่อยสิครับ"
"จะให้ป้อนด้วยเลยไหมล่ะ"
"ถ้าได้เสี่ยวลู่ก็ไม่ติดนะ"
"แก่แดด"
“แก่แดดอะไร นี่19แล้วเถอะ ว่าแต่ไม่ป้อนจริงเหรอเสี่ยวลู่ป้อนแทนก็ได้นะ” ไม่ว่าเปล่าผมจัดการประกบริมฝีปากเล็กของตัวเองกดทับไปยังส่วนเดียวกันของรุ่นพี่ทันที ก่อนที่จะพลักออกมาลอบมองปฏิกิริยาของรุ่นพี่ก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นพี่เขาหน้าแดง สงสัยคงจะเขินคงไม่คิดล่ะสิว่าผมจะเป็นฝ่ายเปิดเกมก่อน รู้จักลู่หานคนนี้น้อยไปซะแล้ว
"โอ๊ย!!ผมเจ็บนะ" รุ่นพี่เขาดีดหน้าฝากของผมครับเจ็บเป็นบ้าเลยดีดมาได้ไงก็ไม่รู้
“ใครสอนให้ทำแบบนี้ห๊ะ”
“เห็นในหนังไงมีเยอะแยะเต็มไปหมดเลยทำไมครับ รุ่นพี่เขินเหรอ”
"จูบเด็กน้อยแบบนี้เอาอะไรมาเขิน"
"ใช่เหรอไม่เขินแต่หน้าแดงนี่มันยังไงกันน๊า"
“แล้วเธออยากเขินบ้างหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ บอกแล้วไงว่าคนแมนเขาไม่เขินกันหรอก” ผมว่าพร้อมกับเจาะแก้วชานมแล้วยกขึ้นมาดูด
“อร่อยไหม” พี่เขาถาม ผมเลยตอบคำถามด้วยการยื่นไปให้พี่เขาได้ชิมเองว่ามันอร่อยไหม พี่เขาก็รับเอาแก้วชานมไปถือไว้ในมือก่อนที่จะโน้มหน้าลงมากดจูบที่ริมฝีปากของผมที่กำลังเคี้ยวไข่มุกอยู่พร้อมกัดริมฝีปากล่างเป็นการแกล้งผมเบาๆ
“ย๊าห์ไอ้คนฉวยโอกาส กล้าดียังไงมากัดปากกันห๊ะ”
"จะกัดคืนก็ได้นะเอาสิ" พี่เขาว่าพร้อมกับยื่นหน้าหล่อๆนั่นลงมาให้ความสูงของเราสองคนเท่ากัน พร้อมกับดูดชานมไข่มุกยั่วโมโหผมอีก นี่พี่เขาเป็นคนกวนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย ทำหน้าตาแบบนี้มันน่าเตะซะไม่มีเลย แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นแหละครับไม่กล้าทำจริงหรอก
"กวนตีนขึ้นนะเนี่ยพี่อ่ะ"
"พูดไม่เพราะ อยากโดนกัดอีกหรือไง"
"กัดมากัดกลับไม่โกงนะเอาดิ"
"ไอ้เด็กแก่แดดเอ้ย"
ความคิดเห็น