คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : SF : EXO HUNHAN 100%
และตอนนี้คนที่ผมกับไอ้คริสไม่อยากเจอมากที่สุดกลับมาอยู่ที่ตรงนี้ ผมที่รู้เรื่องทุกอย่างอยู่แล้วได้แต่มองสถานการณ์อยู่เงียบๆ ส่วนคนที่ไม่รู้เรื่องอย่าง เทาและชานยอลเอ่ยต้อนรับอีกคนแทบจะทันที ส่วนคนที่ไม่ค่อยพูดอย่างไอ้ไคและไอ้จงแดทำเพียงแค่ดูสถานการเท่านั้น
“เชิญคนสวยนั่งนี่ก่อนนะครับ” ชานยอล
“ว่าแต่คุณคนสวยอยากดื่มอะไรหรือเปล่าครับ” เทารีบถามทันที
“ไม่เป็นไรค่ะ พอดีไอรินไม่ค่อยชอบดื่มน่ะค่ะ” ทั้งๆที่ตอบคำถามของเทา แต่สายตาของหญิงสาวกลับมองมาที่ใครอีกคนที่เอาแต่หันหน้าไปทางอื่น ซึ่งคนที่ยัยนั่นกำลังมองอยู่ก็คือไอ้คริสที่แสดงท่าทางไม่พอใจอยู่ข้างๆไอ้ชานยอล
“ชื่อไอรินเหรอครับ ผมเทานะครับ” ส่วนไอ้สองตัวที่นั่งห่างจากผมไปนิดหน่อยแม่งก็ไม่ได้รู้อะไรเลย นั่นเป็นเพราะไอ้สองตัวนี้มันชอบใช้กำลังมากกว่าสมองครับ
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณเทา จริงๆแล้วไอรินแค่อยากจะแวะเข้าทาทักทายคริสนะค่ะ” หญิงสาวเปิดประเด็นทันที
“ไอ้คริสแขกมึงมาไม่คิดจะทำอะไรเลย” ผมที่ดูสถานการณ์อยู่นานพูดกับไอ้คริสเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนที่หน้าเหวี่ยงๆของมันจะมองไปที่ใครอีกคนที่กำลังจ้องมันอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน
“ฉันคิดว่าเธอคงจะทักคนผิด” มันจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวนเดียวในกลุ่มก่อนที่จะลุกเดินหนีออกไปจากวงสนทนาที่แสนจะอึดอัดนี่และก็เป็นอีกครั้งที่มือเรียวของยัยนั่นคว้าแขนมันเอาไว้
“คริส เดี๋ยวก่อนสิ” เท่านั้นแหละครับไอ้เทาไอ้ชานยอลมันถึงได้ทำหน้าตาฉลาดขึ้นมาหน่อยกับสถานการณ์นี้และความอยากรู้อยากเห็นของพวกมันก็เริ่มทำงานเป็นอันดับต่อมา เพราะพวกมันทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าผมกับไอ้คริสสนิทกันมาก่อนหน้าที่จะมาเรียนต่อที่เกาหลี
“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง ดูไปก่อน”
“เราของโทษนะคริส เราผิดไปแล้ว คริสให้อภัยเราได้ไหม”
“ทุกอย่างมันจบแล้ว จบตั้งแต่วันที่เธอเลือกเดินจากไปจากเราแล้ว”
“คริส แต่ว่าเรา……….”
“ปล่อย”
“ไม่ เราจะไม่ยอมปล่อยมือจากคริสอีกแล้ว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอคริสเรารู้ว่าคริสยังรักเราอยู่” ผมเองก็ทำได้เพียงแค่ดูเท่านั้นเพราะเรื่องนี้อย่างที่เคยบอกว่าผมไม่สามารถคิดแทนเพื่อนได้ ผมทำได้เพียงแค่เตือนสติถึงวันที่ยัยนี้ทำให้มันเจ็บเพียงยังไง ส่วนเรื่องที่นอกเหนือจากนี้ เป็นสิทธิของมันที่จะจัดการ
“ปล่อยไอ้คริสมันซะไอริน” ผมที่เริ่มจะหมดความอดทนเลยสั่งให้ยัยนั่นปล่อยเพื่อนผมไปสักที ปล่อยให้มันหลุดพ้นจากวงโคจรอุบาทว์นี่สักที
“ฮุน นายก็รู้วาเรารักคริสมากอ่ะ เราขอร้องเถอะนะ” ยิ่งได้ฟังสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดความอดทนของผมก็ยิ่งลดลงเรื่อยๆ
“ใช่ เรารู้รู้เธอก็ทำร้ายเพื่อนเรายังไงเพราะฉะนั้นปล่อยเพื่อนเราซะ”
“เรารู้ เราเลยมาขอโอกาสแก้ตัว เราสัญญาว่า………..”
“มันไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว ปล่อยเรา” ไอ้คริสสะบับมือของใไอรินออกก่อนที่จะเดินออกจากห้องVIP ผมเองก็ทำได้เพียงแค่สงสายตากดดันให้เธอ ไม่ว่าเวลวจะผ่านไปนานแค่ไหนผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงทำให้เพื่อนของผมเจ็บเหมือนเคย ก่อนที่เธอจะเดินออกจากที่นี่ไปเช่นกัน
“มันไปแล้วไหนมึงลองบอกพวกกูทีสิ” เทาที่ทนกับความอยากรู้ไม่ไหวเอ่ยถามทันที
“กูไปห้องน้ำก่อนนะ” ผมที่ไม่มีอารมณ์จะเล่าอะไรตอนนี้เดินออกไปทันที โดยที่ไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนแต่อย่างใด ตั้งหน้าตั้งตาเดินให้ไปถึงที่หมายอย่างเดียวก่อนสายตาคมจะปะทะเข้ากับใครบางคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“ลู่หาน” ผมสบถชื่อของเด็กนี่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ
“ระ…รุ่นพี่” และดูเหมือนไอ้เด็กนี่จะตกใจมากเสียด้วยที่ดันมาเจอผมที่นี่
“เห็นหน้าฉันแล้วต้องตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ได้ตกใจสักหน่อย” ยังปากเก่งเหมือนเดิม แต่ทำไมคนปากเก่งตอนนี้ถึงได้ไม่กล้าที่จะสบสายผมได้ล่ะ
“มาทำอะไรที่นี่”
“ทีรุ่นพี่ยังมาได้เลย ทำไมเสี่ยวลู่กับเพื่อนๆจะมาบ้างไม่ได้ และก็หลบด้วยเสี่ยวลู่จะออกไปหาเพื่อน” เด็กนี่เดินกระแทกไหล่ผมออกไปทันที ผมที่กำลังจะหันไปเอาเรื่องกับไอ้เด็กบ้านี่เป็นต้องหยุดทุกการกระทำเพื่อมองดูสถานการณ์คับขันตรงหน้าว่าคนปากเก่งแบบนี้จะเอาตัวรอดได้ไหม
“จะไปไหนล่ะน้อง” ชายหนุ่มที่คาดว่าน่าจะอายุพอๆกับรุ่นพี่เซฮุนเห็นจะได้ แต่เรื่องหน้าตาความหล่อเนี่ยขอบายเลย เพราะสู้พวกรุ่นพี่ไม่ได้เลยสักคน
“รบกวนหลีกด้วยครับ” ลู่หานว่าพร้อมกับเตรียมที่จะเดินออกไปจากหน้าน้ำ แต่ผิดตรงที่ชายคนนั้นไม่ยอมหลีกทางให้
“หยิ่งจังเลยนะ ไปสนุกกับพวกพี่ดีกว่า” ชายตรงหน้าคว้าแขนลู่หานพร้อมกับทำท่าจะลากเดินออกไปอีกทางดวงตาสุกใสนั้นเริ่มที่จะคลอไปด้วยน้ำตาเพาะความกลัวที่กำลังก่อตัวขึ้น ก่อนที่จะแสดงถึงดวงตาแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้งเพราะใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามา ลู่หานจึงใช้จังหวะนี้เรียกให้อีกคนช่วย
“รุ่นพี่ ช่วยเสี่ยวลู่ด้วย”
ปากเก่งแค่ไหน สุดท้ายก็ยังคงเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น และก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าการประทะกัน ระหว่างผม โอ เซฮุนและไอ้กุ๊ยที่เป็นเจ้าถิ่นก็ได้เริ่มขึ้นลู่หานที่เห็นว่าผมเริ่มจะเสียเปรียบเพราะว่าอีกฝ่ายมีพวกไอ้ลูกกระจ๊อกมาช่วย
“รุ่นพี่ระวัง” ไม่ทันแล้วล่ะในเมื่อตอนนี้รุ่นพี่ได้รับหมัดนั้นเข้าไปเต็มๆหน้าเลย แต่รุ่นพี่ก็ดูท่าว่าคงจะมีฝีมืออยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เริ่มที่จะต่อยอีกฝ่ายคืนบ้าง ตอนนี้ภาพที่เบื้องหน้าของลู่หานมันช่างคล้ายกับละครน้ำเน่าซะไม่มี พระเอกที่กำลังสู้กับศัตรู และไม่ว่าศัตรูนั้นจะเก่งมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรพระเอกได้ สุดท้ายกลุ่มของพวกกุ๊ยนั่นก็เริ่มที่จะวิ่งหนีเพราะว่ากลัวที่จะโดนหนักกว่านี้
“เป็นอะไรมากไหมพี่ เจ็บตรงไหนอ่ะบอกเสี่ยวลู่มาเลย เสี่ยวลู่จะได้ประเมิณอาการเบื้องต้นถูก” ร่างบางเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงบนร้อนรน
“ฉันไม่เป็นไร ส่วนเธอก็ตอบคำถามฉันมาได้แล้วก่อนที่เรื่องทั้งหมดมันจะไปถึงหูของป๊าม๊าเธอ” เมื่อสบโอกาสผมก็ไม่ลืมที่จะคาดคั้นเอาคำตอบที่ตัวเองต้องการทันที
“ขี้ฟ้อง”
“นี่ฟังนะที่ฉันถามเนี่ก็เพราะเป็นห่วงสถานที่แบบนี้เธอน่าจะรู้นะว่ามันอันตรายแค่ไหน”
“ว่าไงนะครับ เมื่อกี้รุ่นพี่……….” ลู่หานถามอีกครั้งด้วยความที่ไม่คิดว่าคนตรงหน้าเนี่ยเหรอที่เป็นห่วงเขา ทั้งๆที่เจอกันทุกครั้งเป็นต้องแกล้งกันตลอดแต่ตอนนี้………..
“หูหนวกหรือไง….เลิกพูดแล้วกลับบ้านได้แล้วถ้าเธอยังไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่” ผมที่เผลอพูดอะไรบ้าๆออกไป ก็เนียนดึงแขนเด็กนี่ให้ออกไปจากตรงนี้ก่อนที่มือหนาจะโทรหากลุ่เพื่อนของตัวเองที่ยังคงอยู่ด้านในว่ามีธุระต้องกลับก่อนและก็ไม่ลืมที่จะยื่นโทรศัพท์ไปให้ลู่หานโทรไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้คงจะอยู่ด้านใน หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปจากสถานที่นี้ทันที
“กินอะไรมาหรือยัง” เงียบกันอยู่นาน ผมถึงได้เอ่ยถามคนที่กำลังนั่งเงียบอยู่ข้างๆ
“ยะ….ยังครับ” ดูเหมือนว่าเด็กนี่คงกำลังคิดอะไรอยู่พอได้ยินผมถามก็รีบเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก
“แล้วจะกินอะไร”
“รุ่นพี่ให้เสี่ยวลู่เลือกเหรอครับ”
“ให้หมาแมวแถวนี้เลือกมั้ง ยังไงหรือจะไม่กิน”
“กินครับ แต่เสี่ยวลู่ไม่รู้ว่าร้านไหนอร่อย” ลู่หานตอบคำถามกับคนที่ทำหน้าที่ขับรถให้ และดูเหมือนว่ารุ่นพี่ผู้แสนเย็นชาก็ไม่ได้พูดอะไรแค่ขับรถไปเงียบๆเท่านั้น ก็ไหนบอกให้เราเลือก ชิว์
"งั้นก็ทนหน่อยเพราะฉันก็ไม่รู้ว่าแถวร้านไหนอร่อย" เซฮุนลอบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเป็นระยะ จนตอนนี้รถคันหรูวิ่งมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ไอ้เด็กเสี่ยวลู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไร ลำบากเขาต้องแบกเข้าไปในบ้านอีก หวังว่าพอตื่นขึ้นมาจะไม่โวยวายหรอกนะ
สายตากวางสุกใสมองสำรวจไปทั่วห้องเพื่อไขข้อสงสัยของตัวเองเพียงไม่นานข้อสงสัยของตัวเองก็กระข่างทันทีเมื่อเจ้าของห้องที่เดินเข้ามาพร้อมกับบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในมือ มันส่งกลิ่นหอมยั่วยวนจนเริ่มอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ หลับลึกขนาดนั้นซ้อมตายหรือไง” รุ่นพี่ที่คงเห็นว่าผมกำลังทำจมูกฟุดฟิตว่าขึ้น
“ปากเสียพูดดีๆกับเสี่ยวลู่บ้างนี่มันจะตายหรือไง ว่าแต่เอามาให้เสี่ยวลู่เหรอ”
“ใครบอกฉันเอามากินเองต่างหาก”
“ไม่เชื่อหรอก เสี่ยวลู่รู้ว่ารุ่นพี่เอามาให้เสี่ยวลู่”
“ถ้ารู้อยู่แล้วจะถามทำไม”
“ไม่………”
“ไม่อะไร”
“ไม่อยากรู้เรื่องของคนอื่นสิครับ” ร่างบางตอบออกไปพร้อมกับตักอาหารที่อยู่ในถ้วยเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
“จริงสิ รุ่นพี่อุ้มเสี่ยวลู่เข้ามาในบ้านใช่ไหม แถมพามาห้องของตัวเองด้วย คิดอะไรกับเสี่ยวลู่ป่ะเนี่ย”
“คิด………….” รุ่นพี่ที่ตอบอะไรครึ่งๆกลางๆทำเอาลู่หานแทบจะสำลักอาหารเลยทีเดียว
“คิดอะไรเหรอครับ” และก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปด้วยความอยากรู้เหมือนกัน
“คิดว่าเมื่อไรเธอจะหยุดพูดสักที”
“ชิว์ หยุดก็ได้ คอยดูเถอะถ้าสักวันเสี่ยวลู่ไม่อยู่ รุ่นพี่นั้นแหละที่จะเป็นฝ่ายคิดถึงเสี่ยวลู่” ลู่หานว่าอย่างไม่จริงจังนักแต่มือบางก็ยังไม่หยุดที่จะส่งอาหารเข้าปากไปด้วย
เซฮุนที่กำลังคิดตามอย่างที่คนที่อยู่ตรงหน้าพูด ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้อยู่ว่าอีกคนนั้นพูดออกไปเล่นๆเท่านั้น แต่ทำไมสมองของขากลับคิดว่าถ้ามันเกิดเป็นเรื่องจริงขึ้นมาแล้วเขาจะทำยังไง หัวใจของเขาก็เช่นกันมันเหมือนมีความรู้สึกเจ็บขึ้นมาได้ ทั้งๆที่เราสองคนก็ไม่มีแววที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปในด้านนั้นได้เลย
“แล้วถ้าคิดขึ้นมาจริงๆล่ะ”
“ว่าไงนะครับ”
“ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”
“งั้นเสี่ยวลู่ไม่ตอบคำถาม”
“ฉัน……..ถ้าฉันคิดล่ะ” ผมตอบพร้อมกับหันหน้าหนี เพราะเกิดมาทั้งชีวิตของโอเซฮุนผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แต่กับเด็กที่อยู่ตรงข้ามนี้ เขากลับยิ้มหวานส่งมาให้อย่างเช่นทุกครั้ง จากมือเรียวที่ก่อนหน้้านี้ตักอาหารเข้าปาก กลับยื่นมือมาตรงหน้าผมพร้อมกับจับใบหน้าให้หันมาสบตากัน
“งั้นก็แสดงว่า ที่ตรงนี้ของรุ่นพี่เปิดรับเสี่ยวลู่แล้วยังไงล่ะครับ” ร่างบางว่าพร้อมกับชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจผม
“ฉัน……..ฉันจะไปรอข้างล่าง รีบกินซะ” ผมตัดบทก่อนจะเดินหนีออกมาจากห้อง เมื่อออกมาด้านนอก ผมที่ตอนนี้รู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเอง ที่เต้นเร็วและแรงอย่างผิดปกติ
“เป็นอะไรไป…….”
.
.
.
“ตรงนี้เต้นแรงกับเด็กนั่น..งั้นเหรอ”
มาแล้วจ้า พี่หมอเราหวั่นไหวกับเสี่ยวลู่แล้วเหรอเนี่ย! แล้วลูกกวางเราล่ะคะจะว่ายังไง รอติดตามอ่านกันในตอนต่อไปจ้า
ปล. ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นท์นะคะ
ความคิดเห็น