คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : SF : EXO HUNHAN 100%
เมื่อเสร็จจากการนัดแนะของรุ่นพี่ร่างเล็กก็เดินกลับมายังหอขอตัวเองอย่างเช่นปกติ และพ่วงมาด้วยเพื่อนใหม่อย่างอี้ชิง ก่อนที่จะบอกลาเพื่อนตัวเองก็เดินเข้าห้องไป เมื่อได้อยู่คนเดียวแบบนี้มันก็ทำให้ร่างเล็กได้รู้ว่า
“จริงด้วย เรามีนัดนี่นา” คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็ไปจัดการกับชุดเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อยพร้อมที่จะออกไปเจอคุณน้าแล้ว
“ว่าแต่ คนที่จะมารับเราเนี่ยหน้าตาเป็นไงนะ” ร่างเล็กที่กำลังคิดหนักเกี่ยวกับคนที่จะมารับตนไม่รู้ว่าป่านนี้ถึงไหนแล้วแต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเสียงเครื่องมือสื่อสารก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะไว้เสียก่อน และคนที่โทรเข้ามาก็คือคุณน้ายุนอานั้นเอง
“ครับคุณน้า”
‘น้องลู่ พี่เขาไปรับหนูหรือยังลูก’
“ยังเลยครับแล้วก็….”
‘แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าพี่เขาจะหาเราไม่เจอนะลูก เพราะน้าเอาเบอร์โทรหนูให้พี่เขาไปแล้ว ถ้าพี่เขาถึงก็คงโทรไปหาหนูแหละลูก’
“ครับ” หลังจากที่คุณน้ายุนอาโทรมาแจ้งข่าวของใครอีกคนคุณน้าแกก็วางสายไปทันที ร่างเล็กเองก็ทำได้เพียงแค่รอเท่านั้น จนกระทั้งเผลอหลับไปในที่สุด
อีกด้านของหมอเถื่อนสายแข็งที่กำลังปรับทุกข์กับเพื่อนอย่างเทา ชานยอลและจงแด เพราะเรียนอยู่คณะเดียวกันแค่คนละสาขาเท่านั้น
“กูว่ามึงรีบโทรไปหาน้องเขาเถอะ เดี่ยวน้องแม่งก็รอเก้อ” เทา
“นั้นดิ ”ชานยอล
“ถ้าเรื่องที่ทำให้มึงคิดหนักเป็นแค่เรื่องนี้ล่ะก็ กูกลับก่อนแล้วกันกูมีงานต่อ” จงแด
“อ้าวไอ้จงแด เดี๋ยวดิมึง”เทา
“ปล่อยแม่งไปเถอะ” เซฮุน
“เอาไงมึงอ่ะ” ชานยอล
“แม่มึงก็ขยันหาลูกสะใภ้เหลือเกินนะ” เทาที่พอรู้เรื่องนี้อยู่บ้างเอ่ยออกมา
“นั้นดิ กูแม่งโคตรไม่เข้าใจ” เซฮุนเองที่โดนปัญหานี้อยู่ประจำพูดขึ้น
“อย่างงี้แหละมึงที่เขาเรียกว่า มนุษย์แม่ ” ชานยอล
“งั้นกูไปล่ะ แล้วเจอกันพวกมึง” ร่างสูงเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนก่อนที่จะยกเครื่องมือสื่อสารต่อสายไปหาใครอีกคนที่คาดว่าน่าจะกำลังรอเขาอยู่อย่างแน่นอน
“อึม ใครครับ” ปลายสายตอบกลับมาเสียงงัวเงีย
“อยู่ไหน”
“อยู่ไหนแล้วยุ่งไรด้วย ไม่รู้หรือไงคนจะนอนแค่นี้นะ” ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำติดงอแงที่มีคนโทรไปรบกวน
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน”
“ว่าไงนะ นี้นายเป็นใครเนี่ยอยู่ๆโทรมาแล้วก็มาพูดแบบนี้เหรอ บ้าปะเนี่ย แล้วที่สำคะ……. ” เสียงปลายสายเริ่มมีอาการหายจากอาการเมาน้ำลายบ้างแล้วตอบกลับมา
“หุบปากของนายซะ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันโดนบังคับฉันจะไม่มีวันโทรไปเบอร์นี้เด็ดขาด”
“อย่าบอกนะว่านายเป็น”
“ใช่ฉันเอง” ร่างสูงพูดพร้อมกับยืนมองอีกคนที่กำลังนั่งหลับอยู่หน้าหอพักนักเรียนต่างชาติ ก่อนที่จะโทรออกไปหาปลายสายเพื่อความแน่ใจ
“ทำไมเสียงมันเหมือนอยู่ใกล้จัง” ร่างบางที่นั่งหันหลังให้กับอีกคนเอ่ยพูดขึ้น
“เป็นบ้าเหรอ”
“นี่ไง รู้ความคิดของเราด้วยว่าเราเหมือนคนบ้าเลยอ่ะตอนนี้”
“เลิกมโนแล้วไปได้แล้ว” เดินเข้าไปฉุดแขนร่างเล็กที่กำลังพูดอยู่คนเดียวออกมาจากที่นั่ง ส่วนลู่หานที่ยังไม่ได้ตั้งตัวก็เซเข้าไปซบอกร่างสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“นี้เป็นวิธีอ่อยของเธอหรือไง” ร่างสูงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ไอ้ฆาตกรชานมไข่มุก” ลู่หานที่พบเจอใครอีกคนก็อุทานอย่างเสียง ซึ่งมันดังจนคนที่อยู่รอบข้างหันมามองด้วยความสงสัยและตื่นตระหนกเล็กน้อยกับคำว่าฆาตกร
“เธอ”
“อย่าบอกนะว่า…………”
“ใช่!!! ไปได้แล้ว” พูดเพียงเท่านั้นก็เดินออกไปทันที โดยที่ไม่รอลู่หานที่กำลังยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่เลยแม้แต่น้อย
และตอนนี้ภายในรถมีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้นซึ่งบรรยากาศเรียกได้ว่ามันอึดอัดซะจนลู่หานหายใจลำบากเพราะไอ้คนขับรถนี่มันปล่อยรังสีอำมหิตออกมาไม่หยุดหย่อนเลยทีเดียวจนกระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทาง
เซฮุนลอบมองปฏิกิริยาของคนที่นั่งอยู่ข้างๆว่าเป็นยังไง และก็ไม่ผิดหวังเมื่อไอ้เด็กนี่เองก็ดูเหมือนจะให้ความสนใจกับบ้านหลังใหญ่ที่ไม่เหมือนบ้านสักเท่าไร เรียกว่าคฤหาสน์น่าจะเหมาะกว่า
“หูยบ้านหลังใหญ่อย่างกับวัง ต้องเดินกี่วันเนี่ยกว่าจะทั่วทั้งบ้าน” ลู่หาน
ก่อนที่ร่างของมารดาจะเดินออกมารับด้วยตัวเอง พร้อมกับโอบกอดร่างบางเหมือนสนิทสนมกันมาตั้งแต่นมนานยังไงอย่างงั้น
“น้องลู่ น้าคิดถึงจังเลยเจอหนูครั้งล่าสุดกี่ปีมาแล้วนะ” ผู้เป็นแม่เปิดบทสนทนาทันที แต่ก็โดนลูกชายเพียงคนเดียวพูดแทรกขึ้มา
“ผมว่าเข้าบ้านเถอะครับ อยู่ตรงนี้นานๆอาจจะเป็นไข้เลือดออกได้” ร่างสูงพูดก่อนที่จะเดินนำเข้าบ้านไป
“อย่าไปสนใจเลยลูก พี่เขาก็แบบนี้แหละ”
“ครับ” และเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกัน
ลู่หานเองที่ก็ดูออกว่าอีกคนคงจะไม่ชอบหน้าตนสักเท่าไรและนั่นมันก็ทำให้ลู่หานเริ่มที่จะคิดแผนการบางอย่างออก
‘หึ ไอ้รุ่นพี่ฆาตกร แกเสร็จฉันแน่ แค่คิดในใจก็สนุกแล้วเราได้เห็นดีกันแน่คอยดู’
“ผมทำตามความต้องการแม่แล้ว ขอตัวนะครับ” ร่างสูงทำท่าจะเดินไปในพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง แต่ลู่หานจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นแน่นนอน ก็เอ่ยรั้งไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิครับ เสี่ยวลู่ยังไม่ได้ทำทำรูจักเลยกับพี่เลย” พร้อมกลับมอบดวงตากวางสุกใสแวววาวไปให้และใครที่เห็นแล้วเป็นต้องหลงทุกราย แต่ใครจะรู้ว่าสายตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความซุกซนที่ซ่อนอยู่
“นั่นสิตาฮุน มานั่งเล่นเป็นเพื่อนน้องก่อนมา แม่จะไปดูในครัวสักหน่อย” แล้วคุณน้าก็เดินออกไปทันที ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ลู่หานและเซฮุนเท่านั้น
“ฉันไม่หลงกลเธอหรอกนะ”
“ว้าว!!! รุ่นพี่นี้ฉลาดเหมือนกันนะครับ เรียนหมอด้วย แต่………” ร่างบางเว้นช่วงในคำพูด เพื่อให้อีกคนอย่างรู้
“แต่อะไร”
“ก็ไม่ยักจะรู้ว่า ชอบใช้อำนาจรังแกคนอื่นด้วย”
“เธอ!!!” ร่างสูงที่ดูเหมือนเริ่มเดือดกับคำพูดนั้น
“แต่ก็นะเสี่ยวลู่เข้าใจแหละ ” ร่างบางว่าพร้อมยกมือขึ้นไปตบแก้มร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าเบาๆเพื่อเป็นการยั่วโมโห ก่อนที่จะลุกขึ้น
“เสี่ยวลู่ไปช่วยคุณน้าในครัวดีกว่า บายครับ” แล้วก็เดินออกไปด้วยรอยยิ้มของผู้ที่กำชัยชนะ
“รู้จักเสียวลู่น้อยไปแล้ว”
เซฮุนมองตามร่างบางด้วยอารมณ์โกรธ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่มีใครที่กล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน กล้ามากนะที่มาเล่นกับไฟแบบนี้
“เสี่ยวลู่งั้นเหรอ ได้ เราจะได้เห็นดีกัน” ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องของตัวเองทันที ด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เป็นอย่างมาก
และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย โต๊ะอาหารที่เคยว่างตอนนี้เต็มไปด้วย อาหารมากมายหลายอย่างที่ร่างบางไม่เคยเห็นมาก่อน มันเลยเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของร่างบางได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว
“ดูท่าทางว่าน้องลู่จะหิวแล้วใช่ไหมลูก”
“แฮร่ๆ.. ครับ” ร่างบางหัวเราะแห้งๆก่อนที่จะตอบคำถามของผู้เป็นเพื่อนของมารดา
“อ้อ!!!จริงสิ น้องลู่ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกว่าคุณน้าแล้วนะลูก ให้เรียกว่าแม่แทนโอเคไหมลูก”
“เออ..เสี่ยวลู่าว่า” ร่างบางถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“ผมว่าคำนี้เขาอยากเรียกจนตัวสั่นแล้วต่างหาก ไม่ต้องมาทำเป็นยัดเหยียดให้เขาหรอกครับแม่” ร่างสูงที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น
“เหรอครับ” ลู่หานที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับร่างสูงพอดีเอ่ยขึ้น พร้อมกับเท้าเล็กที่อาศัยความเร็วยกขึ้นไปแตะหน้าแข้งของร่างสูงอย่างจังด้วยความเนียนเพื่อเป็นการสั่งสอนที่บังอาจมาพูดจาดูถูกกันแบบนี้
“โอ๊ย!!!!” ร่างสูงมองอีกคนที่ปะทุษร้ายตนที่ตอนนี้กำลังแอบยิ้มเยาะเย้ยเขาด้วยมุมปาก และมันแย่ที่มีเพียงแค่เซฮุนเท่านั้นที่เห็นเพราะนั้นมันคือความตั้งใจของอีกคน
“เซฮุนเป็นอะไรลูก” ยุนอาที่ตกใจเพราะอยู่ๆลูกชายของเธอก็ร้องออกมาซะดัง จนเธอเองก็ตกใจตามเสียงร้อยงไปด้วย
“เปล่าครับ พอดียุงกัดนะครับ” ร่างสูงตอบคำถามผู้เป็นมารดา แต่สายตาคมกลับจ้องมองไปที่ร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
“เรานะเซฮุน” ผู้เป็นแม่พูดเท่านั้นแล้วก็ลงมือทานข้าวต่อไป
“สงสัยคงกัดเจ็บน่าดูนะครับคุณแม่ ฟังจากเสียงร้องแล้วอย่างกับตัวอะไรน๊า....” พร้อมกับจ้องหน้าร่างสูง และคนที่อยู่ตรงหน้าเองก็จองตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เซฮุน
“ไม่รับฝากหรอกเสี่ยวลู่หนัก” ลู่หาน
“สองคนนี้คุยอะไรกันลูก รีบกินได้แล้วถ้าปล่อยให้เย็นเดี๋ยวจะไม่อร่อยนะ” ยุนอา
“ครับ” ลู่หานตอบด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ก็ไม่วายหันไปมองร่างสูง พร้อมกับยักคิ้วกวนๆกลับไปให้อีกหนึ่งที
เซฮุนเองก็ทำได้เพียงแค่เก็บอารมณ์ไว้รอวันที่จะได้เอาคืนคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างสาสม และคงอีกไม่นานหรอกคอยดูแล้วกัน
“แล้วก็ตาฮุน เราต้องเป็นคนไปส่งน้องด้วยล่ะ” อยู่ๆยุนอาผู้เป็นแม่ก็เอ่ยขึ้น
“เสี่ยวลู่กลับเองได้ครับ” ร่างบางเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็แทบจะสำลักข้าวออกมา เมื่อคิดว่าไอ้บ้านี่จะไปส่งจากที่ประเมิณสถานการณ์แล้วคงไม่พ้นโดนหมอนี่ฆ่าหมกป่าเป็นการแก้แค้นอย่างแน่นอน ลู่หานจะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด เพิ่งเรียนได้วันเดียวเองลู่หานจะยังตายไม่ได้ ไม่พร้อมตายอย่างรุนแรง
“ไม่ได้ลูกดึกแล้ว มันอันตรายนะไม่งั้นก็ต้องนอนที่นี่พรุ่งนี้ค่อยให้พี่เขาไปส่ง” โอ้เธอเจ็บจี๊ดยิ่งกว่าเดิมอีกเมื่อได้ยินข้อเสนอนี้ แบบนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่ากรรมติดจรวด
“หึ! ตกลงครับ” ไม่อยากเชื่อเลยว่า เวลาเอาคือมันช่างมาเร็วอะไรขนาดนี้ เตรียมตัวรับผลกรรมที่นายกล้าทำกับฉันไว้ให้ดีเถอะ
“กะ..ก็ได้ครับ”
“นายตายแน่ ” ร่างสูงพูดแบบไม่มีเสียงส่งไปให้อีกคนที่อยู่ตรงหน้า ที่ตอนนี้กำลังพยายามหลบสายตาเขาอยู่ แต่เชื่อเถอะเขาแน่ใจว่าไอ้เด็กนี่เห็นและรับรู้ในสิ่งที่เขาสื่อสารอย่างแน่นอน
โธ่ลู่หานลูก เราก็ไปกวนพี่เขาซะเจ็บแสบขนาดนั้น แล้วนี่จะเอาตัวรอดยังไงล่ะทีนี้ มาร่วมเป็นกำลังใจให้ลู่หานมีชีวิตรอดจนเรียนจบปีสี่ไปพร้อมกันนะคะ
T^T
ความคิดเห็น