ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้ามเวลามารักเธอ Chapter #2 ตราบาป!
Chapter #2 ตราบาป
“ไม่!!!!!” เสียงที่กรีดร้องออกมาด้วยความกลัวของซองมินยิ่งทำให้ร่างสูงนั้นพอใจ มือหนาเงื้อดาบขึ้นสุดแขน ตาคมกริบจ้องมองที่คอขาวเนียนไม่กระพริบตาเพราะนั่นคือเป้าหมายของเขา แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาซะก่อน
“หยุดก่อนเจ้าชายฮันกยอง!” ชายชราร่างท้วมว่าขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าร่างเล็กที่ตอนนี้ยังไม่ยอมแม้แต่จะลืมตาเสียด้วยซ้ำ
“ลืมตาเสียเถิด” เสียงแหบพร่าของชายชราว่าขึ้นเบาๆ ร่างเล็กจึงลืมตาขึ้นมาตามคำสั่งแต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุนไปทันทีเมื่อเขาประสานสายตาเข้ากับชายชราตรงหน้า
“เหตุใดท่านถึงห้ามเรา ผู้หยั่งรู้!” ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนักที่ถูกขัดจังหวะ
“ท่านจะฆ่าชายผู้นี้ไม่ได้นะเจ้าชาย”
“เพราะเหตุใด?” ถามขึ้นเพราะสงสัยเหลือเกินว่าทำไมเขาถึงจะฆ่าเจ้าชายฮามินไม่ได้
“ท่านไม่จำเป็นต้องรู้ ดูแลเจ้าชายฮามินให้ดีนั่นคือสิ่งที่ท่านต้องทำ” ชายชราว่าขึ้นก่อนจะเดินเข้ามากระซิบบางอย่างกับซองมินแล้วเดินออกไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนอึ้งไปกับประโยคที่ได้ยินมาเต็มสองหู
‘เจ้าหลงมิติแห่งเวลามา แต่อีกสามเดือนประตูมิติจะเปิดอีกครั้ง ถึงตอนนั้นเจ้าจะได้กลับบ้าน’
ร่างเล็กยืนขมวดคิ้วยุ่งเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิตดี ถึงแม้ว่าเขาเองจะตกใจไม่น้อยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ว่า...การไม่เจอกับพี่คยูฮยอนซักพักมันอาจจะทำให้เขาดีขึ้นก็ได้นี่ แต่ที่สำคัญกว่านั้นจะให้เขาอยู่กับไอ้โหดนี่ตลอดสามเดือนมีหวังตายก่อนกลับบ้านแน่ เพราะงั้นเขาต้อง...หนี!!!
“เอ่อ..ฉันอยากไปเดินเล่นบ้างได้มั้ย?”
“แค่ข้าไม่สามารถฆ่าเจ้าได้ เจ้าจึงคิดว่าเจ้าจะขออะไรก็ได้ เจ้าคิดผิด!!” ตะคอกออกมาเสียงดังซองมินที่ตอนแรกพยายามจะทำใจดีสู้เสือก็ถึงกับถอยหนีไปจนติดกำแพง
“เจ้าจะต้องตกเป็นทาสอารมณ์ของข้า เจ้าชายฮามิน!”
“ไม่นะ!! อย่า...” เสียงกรีดร้องถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ ริมฝีปากหนาทาบลงบนปากอวบอิ่มก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปหาความหวานในปากเล็ก มือเล็กรัวทุบตีหน้าอกของคนตัวสูงหวังจะให้ปล่อยแต่ดูเหมือนว่ายิ่งเขาทุบตีอีกฝ่ายก็ยิ่งรุนแรงกับเขามากขึ้นเท่านั้น
“แฮ่กๆๆ แกมันเลว!!! เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!!!” คำด่าทอถูกปล่อยออกมาแทบจะทันทีที่ปากเล็กถูกปล่อยเป็นอิสระ
“บังอาจ!!! เจ้าจะต้องเสียใจที่พูดกับข้าแบบนี้ ฮามิน!!!” ร่างสูงผลักคนตัวเล็กลงบนฟูกก่อนจะขึ้นไปคร่อมร่างเล็กเอาไว้ มือหนาจัดการฉีกเสื้อแปลกตาออกจากร่างของคนข้างใต้ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ยากจะห้ามใจอยู่
“ข้าจะสร้างตราบาปให้เจ้าเอง เจ้าชาย~” ว่าขึ้นก่อนจะซุกหน้าลงบนคอขาวเนียน ริมฝีปากขบเม้มคอขาวจนเห็นเป็นรอยแดงอยู่หลายจุด มือแกร่งลูบไล้ร่างกายของคนตัวเล็กที่ขาวเนียนยิ่งกว่าร่างกายของอิสตรีก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ส่วนล่างที่ตอนนี้ยังคงมีอาภรณ์ปกปิดอยู่
แควก!!!!
“ไม่นะ!!! ไอ้ชั่ว! ปล่อยยยย...”
[ฉากนี้ใครอยากอ่านทิ้งเมลล์ไว้ดีกว่านะ^_^]
ในยามเช้าที่เงียบสงบ แสงแดดสาดแสงผ่านม่านบางเข้ามาภายในห้องขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยข้าวของมีราคามากมาย ร่างสูงของเจ้าชายฮันกยองค่อยๆลุกจากที่นอนเพราะเกรงว่าร่างเล็กที่หลับพริ้มนั้นจะตื่นขึ้นมาโวยวายให้ได้รำคาญหูอีก ขายาวก้าวลงจากเตียงช้าๆ ก่อนจะหยิบเครื่องแต่งตัวขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกมาสั่งการกับทหารที่หน้าห้อง
“เฝ้าเอาไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปไหนได้ หากเจ้าชายตื่นให้ไปตามข้าที่ห้องโถง”
“น้อมรับคำสั่งเจ้าชาย” ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังห้องโถงที่มีทหารคนสนิทอย่างชันซองรออยู่ก่อนแล้ว
“เจ้าชายทำอย่างนั้นถูกแล้วหรือ” ชันซองเอ่ยถามขึ้นมาขณะที่นั่งอยู่ด้วยกัน เพราะเมื่อคืนเขารู้มาว่าเจ้าชายฮันกยองนั้นขืนใจเจ้าชายฮามิน ซึ่งแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเมืองอะดัมแต่รู้ดีว่าเจ้าชายฮามินนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย
“เจ้าจะใจอ่อนกับชาวอะดัมงั้นหรือชันซอง!”
“หาใช่เช่นนั้นไม่เจ้าชาย เพียงแต่ข้าคิดว่า....”
“อาณาจักรของเราเป็นเช่นไรตอนนี้ สงบสุขดีหรือไม่” ทหารหนุ่มชันซองพูดไม่ทันจบเจ้าชายฮันกยองก็ตัดบทเปลี่ยนเรื่องไปซะดื้อๆ ทำเอาทหารหนุ่มถอนหายใจออกมาด้วยความสงสารร่างเล็กที่ยังคงอยู่ในห้องนอนของเจ้าชาย แต่สุดท้ายก็ต้องตอบคำถามในเรื่องที่เจ้าชายหันไปให้ความสนใจ
*********************************************
อีกด้านหนึ่งซองมินที่เพิ่งจะตื่นจากการนอนก็เอาแต่กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งจนทหารต่างพากันวุ่นวายไปหมด จะแจ้งเรื่องนี้ให้เจ้าชายทราบก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ฝ่ายในกำลังประชุมเรื่องสำคัญกันอยู่ เดือดร้อนบรรดาทหารต้องหาสารพัดวิธีมาหลอกล่อแต่ก็ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร
“ออกไป!!! บอกให้ออกไปให้หมด” เสียงหวานแผดออกมาจนแทบจะหมดเสียง น้ำตาไหลรินเป็นทางยาว มือเล็กหยิบทุกอย่างใกล้มือปาใส่บรรดาทหารที่เข้ามาใกล้ จนต้องหาที่หลบกันเป็นประวิง
“เจ้าชายฮามินท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้นะ ท่านเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือ”
“มันเรื่องของฉัน!!! ออกไป ไปไหนก็ไป” ตะคอกออกไปสุดเสียงก่อนจะปาหมอนใบสุดท้ายที่เหลืออยู่ใส่ทหารที่ตอนนี้ยิ้มอย่างโล่งอกที่ของบริเวณนั้นหมดแล้ว
“ข้าไปไม่ได้หรอก ท่านแต่งตัวก่อนเถอะ ข้าไม่อยากถูกน้ำร้อนลวกตาเพียงเพราะเห็นผิวกายของท่าน” หนึ่งในทหารว่าขึ้นแล้วหยิบเสื้อผ้าของซองมินขึ้นมาก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัยที่มันดูแปลกตาซะเหลือเกิน
“เจ้าชายฮามิน ที่เป็นเส้นๆนี่ เรียกว่าอะไร?” ทหารหนุ่มว่าขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้ ก่อนจะชูผ้าที่เป็นเส้นยาวสีเงินขึ้นมาให้ซองมินดู
“ถ้าบอกแล้วจะออกไปมั้ย ไปหน้าห้องก็ได้ฉันอยากอยู่คนเดียว” เอ่ยออกมาเสียงเบาหวิวจนคนฟังแทบจะไม่ได้ยิน ทหารหนุ่มจึงพยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ
“มันคือเน็คไทด์ ถ้าไม่เข้าใจเอาไว้ถ้าฉันยังไม่ตายก่อนจะอธิบายให้ฟังออกไปได้แล้ว” ว่าก่อนจะหันหลังใส่ทหารหลายสิบชีวิตที่ยืนอยู่ในห้อง น้ำตาหยาดใสๆไหลลงมาอีกครั้ง คนหน้าหวานก้มลงมองตัวเองที่สภาพตอนนี้ดูย่ำแย่เหลือเกิน สิ่งที่เขาพยายามรักษามันเอาไว้ตลอดตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่กับเขาตอนนี้ มีเพียง 'ตราบาป' ที่จะติดอยู่กับเขาจนกว่าจะตาย
**************************************
“หาให้เร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไง!! ฉันจ้างพวกนายมาทำงานนะ!” เสียงของคยูฮยอนยังคงดังอยู่ตลอดเวลาแทบจะทุกๆนาทีเลยด้วยซ้ำ เหล่านักดำน้ำต่างพากันส่ายหัวให้กับนิสัยเอาแต่ใจของคุณชายหน้าหล่อที่ยืนอยู่ริมฝั่ง นี่ถ้าไม่จ้างพวกเขามาด้วยราคาแพงลิบลิ่วบอกได้เลยว่าไม่รับงานนี้แน่นอน
“พี่คยูใจเย็นๆก็ได้นี่ฮะ ผมว่ายังไงเราก็ต้องหาศพของซองมินเจออยู่แล้ว” คนตัวเล็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของคยูฮยอนเอ่ยเบาๆหวังจะปลอบให้หายคิดมากแต่ดูเหมือนการกระทำของเขายิ่งทำให้อีกคนโกรธมากกว่าเดิม
“เรียวอุค!!~ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าซองมินยังไม่ตาย!!! เขายังไม่ตาย และเราต้องหาเขาเจอ” คยูฮยอนแผดเสียงใส่หน้าคู่หมั้นตัวเองต่อหน้านักดำน้ำกว่าร้อยชีวิต คนตัวเล็กสะดุ้งตัวโหยงก่อนที่น้ำตาจะรื้นมาอยู่เต็มรอบดวงตา แม้ว่าซองมินจะหายไปในแม่น้ำฮันมากกว่าหนึ่งวันแล้ว แต่เขายังคิดว่าซองมินยังอยู่
เห็นหรือยังเรียวอุค เห็นมั้ยว่าพี่เขารักซองมินแค่ไหน นายมันก็แค่คู่หมั้นไม่เขาไม่รัก
“คยูฮยอน นายกำลังทำอะไรอยู่” เสียงของบุคคลที่สามดังมาจากข้างหลังคยูฮยอนหันกลับไปดูก่อนจะพบว่าเป็น คิบอม พี่เขยของซองมินที่เป็นถึงมาเฟียและเป็นเพื่อนรักของเขา
“ฉันกำลังตามหาซองมิน” ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนจับความรู้สึกได้ หนุ่มแก้มป่องตบที่ไหล่ของเพื่อนรักเบาๆเป็นการปลอบใจ แม้ว่าเขาจะแอบคิดไปแล้วว่าซองมินอาจจะไม่รอดชีวิตแต่ด้วยความรักที่มีต่อดงเฮและคยูฮยอน จึงต้องทำตามที่ทั้งคู่ต้องการ นั่นคือ...เชื่อว่าซองมินยังอยู่
“เรียวอุคนายกลับบ้านไปก่อน ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง” คยูฮยอนหันมาสั่งคนตัวเล็กที่กำลังเหม่ออยู่
“ตะแต่..ผมอยากอยู่ช่วยพี่ก่อนนี่ฮะ ผมอยู่ไหว”
“ฉันไม่ได้ถามว่านายไหวหรือไม่ไหว ฉันบอกให้นายกลับบ้าน อยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี” ว่าขึ้นก่อนจะหันไปจัดการเรื่องนักดำน้ำต่อ คิบอมที่รู้ดีว่าเรียวอุคนั้นคงจะเสียใจไม่น้อยที่ถูกว่าออกมาแบบนี้จึงรั้งแขนคนตัวเล็กให้เดินออกมาด้วยกัน
“พี่เข้าใจนายนะ แต่...คยูฮยอนเขารักซองมิน” ว่าขึ้นขณะอาสาขับรถไปส่งเรียวอุคที่บ้านเสียเอง
“เรื่องนั้นผมรู้แล้วฮะ แต่ผมก็โง่ใช่มั้ยที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียว” พูดจบน้ำตาแห่งความเสียใจก็รินไหลออกมาเป็นทาง คิบอมชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเย็นชาสุดๆได้แต่มองอย่างสงสารเพราะจะให้ปลอบ เขาก็ทำไม่เป็น มือหนาหยิบบลูทูธขึ้นมาใส่ก่อนจะกดโทรออกเพื่อทำธุระเรื่องซองมินให้เสร็จตามที่ดงเฮสั่งเอาไว้
[ยอโบเซโย]
“พี่คังอิน ผมเอง พี่ช่วยติดต่อเรื่องนักดำน้ำให้ผมอีกซักพันคนได้มั้ย”
[ได้สิ แต่นายก็เตรียมคนออกตามหาให้ทั่วโซลเลยแล้วกัน บางทีซองมินอาจจะไปติดอยู่แถวไหน หรือไม่ก็บังเอิญมีคนช่วยไปแล้วก็ได้]
“โอเคครับ ขอบคุณมากครับ”
“เออ..เรียวอุค อะอ้าว! หลับซะแล้ว ไร้เดียงสาจริงๆ ไม่กลัวคนคิดร้ายเลยหรือไง” คิบอมที่ตั้งใจจะหันมาคุยเรื่องคยูฮยอนต่อบ่นออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนั้นนอนหลับไปซะแล้ว จึงจอดรถที่ข้างทางแล้วถอดเสื้อกันหนาวของตนไปคลุมให้ร่างเล็ก ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ถนนอีกครั้ง
**********************************************
ปลาลิง.
7 วันของอาณาจักรชองมัน จะเท่ากับ 1 วันของปัจจุบันนะ
บอกไว้ก่อนเดี๋ยวคนอ่านจะงง ^__^
อีกเรื่องที่ถามกันเข้ามา ว่าทำไม๊ ทำไม
ซองมินกับเจ้าชายฮามินถึงได้หน้าเหมือนกัน
เรื่องนี้คำตอบอยู่กลางๆเรื่องค่ะ
อีกเรื่องที่ถามกันเข้ามา ว่าทำไม๊ ทำไม
ซองมินกับเจ้าชายฮามินถึงได้หน้าเหมือนกัน
เรื่องนี้คำตอบอยู่กลางๆเรื่องค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น