ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข้ามเวลามารักเธอ Chapter #1 อาณาจักรชองมัน!
ข้ามเวลามารักเธอ Chapter #1 อาณาจักรชองมัน!
“เจ้าชายจะทำอย่างไรหากชายผู้นี้ฟื้น” ชายหนุ่มรูปงามในชุดคล้ายจักรพรรดินิ่วหน้ากับคำถามที่ทหารคนสนิทถามขึ้นมา ใช่สิ...เขาจะทำอย่างไรกับเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งไปพบมาจากสระน้ำหลังวังนี่ดีล่ะ
“ชันซอง เจ้าเห็นว่าเช่นไร”
“หากเขาฟื้นขึ้นมาเราควรจะนำเขากลับยังบ้านเกิด ข้าคิดเช่นนั้น” ทหารหนุ่มตอบตามที่ตนเองคิดเอาไว้เพราะคนหลงทางส่วนใหญ่ก็ย่อมอยากจะกลับบ้านอยู่แล้ว
“เจ้ารู้หรือว่าเขาอยู่เมืองใด จากการแต่งตัวของเด็กหนุ่มผู้นี้ ข้าคิดไม่ออกจริงๆ มีเมืองใดแต่งตัวเช่นนี้ด้วยหรือ” ร่างสูงกวาดสายตามองเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มที่หลับพริ้มอยู่บนฟูกหนา เสื้อแขนยาวสีเงินด้านในเป็นสีขาวแถมยังมีที่เป็นเส้นๆโตงเตงอยู่ข้างหน้าอีก ยิ่งดูยิ่งไม่เข้าใจ
“ข้าไม่รู้หรอกเจ้าชาย แต่ข้าว่าบางทีชายผู้นี้อาจเป็นไส้ศึกจากเมืองอะดัมก็เป็นได้”
“หึ...หากเป็นเช่นนั้น ข้าจะฆ่าเด็กหนุ่มผู้นี้ด้วยมือของข้าเอง” แววตาอบอุ่นกลายเป็นความดุดันไปในพริบตา เมื่อนึกถึงซีวอนเจ้าชายแห่งอะดัม ผู้ที่แย่งฮีชอลชายหนุ่มผู้เป็นดวงใจของเขาไป
“ข้าจำได้ว่าเจ้าชายซีวอนมีน้องชายอันเป็นที่รักอยู่หนึ่งคน เจ้าต้องไปหาภาพวาดเจ้าชายนั่นมาให้ข้าให้ได้” ร่างสูงประกาศเสียงกร้าว ตาคมจ้องมองร่างเล็กที่นอนอยู่อย่างโกรธแค้น แม้จะไม่รู้ว่าจะใช่เขาหรือไม่ แต่เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ดูมีราศีมากกว่าสามัญชนทั่วไป
“ข้าน้อมรับคำสั่งเจ้าชาย” ทหารหนุ่มว่าขึ้นก่อนจะเดินออกไปเพื่อทำสิ่งที่ได้รับมอบหมาย ตาคมที่ดุดันเมื่อครู่ตอนนี้กลับมีบางอย่างเอ่อล้นอยู่รอบดวงตา
“ฮีชอลผู้เป็นที่รักของข้า เหตุใดเจ้าจึงเปลี่ยนใจไปรักเจ้าชายซีวอน” หยาดน้ำใสๆไหลลงอาบใบหน้าคมคายของร่างสูงทันที น้ำตาที่ไม่เคยมีใครได้เห็น น้ำตาของเจ้าชายแห่งอาณาจักรชองมัน
“หากเจ้าเป็นน้องของเจ้าชายซีวอนจริง ข้าต้องขอแสดงความยินดีด้วยที่จะได้ตายด้วยน้ำมือของข้า” ร่างสูงว่าขึ้นก่อนจะยกยิ้มมุมปากให้กับร่างเล็กที่ยังคงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา
“หามาได้หรือไม่สิ่งที่ข้าต้องการ” ร่างสูงกล่าวกับทหารหนุ่มหลังจากที่เขาได้รอคอยงานนี้ถึงเจ็ดวันเต็ม
“ยังเลยเจ้าชาย มันค่อนข้างยากที่เราจะแทรกแซงเข้าไปในวังของเจ้าชายซีวอน แต่ข้าก็ได้เรื่องบางอย่างมาบอกท่าน”
“เจ้าทำงานล่าช้าไปแล้วชันซอง แต่เอาเถอะถึงอย่างไรเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ยังไม่ฟื้น เอาล่ะเรื่องอะไรที่เจ้าต้องการจะบอกกับข้า” ว่าขึ้นอย่างต้องการจะเตือนทหารคนสนิทให้ทำงานเร็วขึ้นเพราะเขาต้องการจะเห็นหน้าเจ้าชายผู้น้องของซีวอนเสียเต็มประดา
“ตอนนี้เมืองอะดัมกำลังวุ่นวายอย่างหนักเพราะเจ้าชายองค์เล็กที่ชื่อฮามินได้หายไปจากเมืองและตอนนี้ก็ยังหาตัวไม่พบ”
“ทำอย่างไรก็ได้ ข้าต้องการภาพวาดเจ้าชายฮามินก่อนพลบค่ำ” ออกคำสั่งเสียงเด็ดขาดก่อนจะนั่งลงบนฟูกซึ่งมีร่างเล็กนอนอยู่
“เรารู้ว่าต้องเป็นท่านเจ้าชายฮามิน พระเจ้าไม่เข้าข้างเจ้าชายซีวอนเสียแล้ว” กระซิบแผ่วเบากับคนที่นอนอยู่ด้วยภาษาทางการ มือหนาเกลี่ยผมที่ลงมาปรกใบหน้าหวานเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้านี้ชัดๆ งดงามดั่งคำร่ำลือไม่ต่างจากพี่ชายที่รูปงามดั่งเทพบุตร
“อื้อ...”เสียงหวานครางออกมาเบาๆ ร่างสูงที่นอนอยู่ข้างกายจึงลุกขึ้นมาดูแต่เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงเสียงละเมอจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ก็สะดุ้งไม่น้อยที่จู่ๆร่างเล็กข้างกายก็หันมากอดเขาเอาไว้แน่น
“ท่านคิดจะทำอะไร เจ้าชายฮามิน!” ร่างสูงว่าขึ้นก่อนจะพยายามแกะมือของร่างเล็กออกแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้คนที่นอนอยู่จะแรงเยอะซะเหลือเกิน
“อ๊า! พี่อ่า ผมจะนอนอย่าทำแบบนี้สิ” เสียงหวานเล็ดลอดออกมาจากปากบาง ร่างสูงเอียงคอฟังคำพูดแต่ละคำที่ฟังแล้วแปลกหูชอบกล เมืองอะดัมเปลี่ยนภาษาแล้วหรือ?
ร่างเล็กที่อยู่บนเตียงขยับตัวไปมาเมื่อเริ่มรู้สึกไม่สบายตัว เปลือกตาสีนวลค่อยๆเปิดขึ้นแต่เพราะยังไม่ชินกับแสงเท่าไหร่นักจึงกระพริบตาช้าๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเมื่อเห็นบางอย่างที่แปลกตาไป
“ที่นี่..ที่ไหนเนี่ย?” ว่าขึ้นอย่างงงๆเพราะอาการเพิ่งตื่นนอนจึงทำให้ยังไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก ตากลมโตกวาดมองรอบๆห้องที่แปลกตาก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่ตอนนี้นอนอยู่ข้างๆ
“นะนาย...เป็นใคร?” ถามเสียงสั่นแล้วกระโดดลงมาจากเตียงด้วยความเร็ว มือเล็กคว้าแจกันมาถือไว้ในมือเตรียมป้องกันตัวเต็มที่
“ข้าต่างหากที่ต้องถาม เจ้าเป็นใคร?”
“นายน่ะสิเป็นใคร จับตัวฉันมาทำไม” ร่างเล็กที่คิดว่าตัวเองถูกจับตัวมาว่าขึ้นอย่างโมโห กระชับแจกันในมือแน่นขึ้น
“เราจับตัวท่านมาอย่างนั้นหรือเจ้าชายฮามิน ท่านต่างหากที่วิ่งเข้ามาหาเราเอง”
“เจ้าชายฮามินบ้าอะไร ฉันชื่อลีซองมิน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าพี่ชายฉันรู้นายไม่ได้ตายดีแน่” ว่าเชิงขู่เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าพี่ชายของเขาน่ะหวงเขาขนาดไหน ถ้ารู้ว่าโดนจับตัวมาละก็ พวกนี้คงไม่เหลือชีวิตกันแน่เพราะพี่เขยของเขาเป็นมาเฟียเชียวนะ
“พี่ชายของท่านจะไม่สามารถช่วยอะไรท่านได้หรอกเจ้าชาย เพราะเรากำลังจะปลิดชีพท่านในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว” ร่างสูงว่าขึ้นก่อนจะชักดาบที่อยู่ตรงหัวเตียงขึ้นมาถือไว้ ซองมินที่ไม่เคยเห็นดาบยาวขนาดนี้มาก่อนก็ถึงกับตกใจปล่อยให้แจกันร่วงลงพื้นทันที
“ดะ...ดาบจริง ไม่นะ ฉันไม่ใช่ฮามิน”
“เจ้าชาย! อะเอ่อ...ข้าได้ภาพวาดของเจ้าชายฮามินมาแล้ว” ชันซองทหารหนุ่มที่เข้ามาเจอเหตุการณ์ตรงหน้าก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะยื่นภาพวาดให้ร่างสูง
“หึ...ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ” ร่างสูงพยักหน้าให้ชันซองออกไปก่อนจะยื่นภาพวาดให้ซองมินที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอาการช็อคสุดขีด
“ไม่นะ! ไม่ใช่ฉัน เขาไม่ใช่ฉัน เราแค่หน้าเหมือนกัน” ซองมินโวยวายออกมาแทบจะไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นภาพวาดที่อยู่ในมือ คนๆนี้เหมือนเขามากจริงๆ ไม่ใช่สิมันแทบจะเป็นคนเดียวกันเลยก็ว่าได้ แต่มันไม่ใช่เขา!
“หยุดซะทีเจ้าชาย ถึงอย่างไรท่านก็ต้องตายด้วยน้ำมือเราอยู่ดี” ว่าขึ้นก่อนจะเงื้อดาบขึ้นเหนือหัว ซองมินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาจะจบชีวิตตอนนี้จริงๆนะหรอ
“ไม่!!!!!!!”
**********************
“เพราะนาย เพราะนายคนเดียว ฮึก...ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้!!!” เสียงตวาดของคนตรงหน้าทำเอาร่างสูงที่จิตใจยังไม่กลับมาเป็นปกติเริ่มจะน้ำตาซึมอีกครั้ง
“ดงเฮ..คือว่าฉัน ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้”
“พอได้แล้วโจวคยูฮยอน!! ถ้านายกระโดดลงไปในตอนนั้น ซองมินก็คงไม่หายไปแบบนี้ นายมันชั่ว” ดงเฮแผดเสียงใส่หน้าคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนรักเต็มเสียง
“นายก็รู้ว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น! แต่ฉันก็โทรเรียกคนมาช่วยแล้ว ตะแต่...พวกเขาหาซองมินไม่เจอ” คยูฮยอนกระอักกระอ่วนที่จะตอบออกมา ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วยคนที่ตัวเองรัก แต่เขาไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัสผิวน้ำด้วยซ้ำ
“น้องชายฉันหายไปแล้วไง~ สะใจนายหรือยัง!!! กลับไปหาคู่หมั้นของนายซะ ไป!”
“ลีดงเฮ! ฟังฉันนะ ฉันไม่ได้รักเรียวอุค ฉันถูกบังคับ! คนที่ฉันรักคือซองมินน้องชายนาย” คยูฮยอนตวาดออกมาเพราะเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ น้ำตาหยาดใสๆรินไหลออกมาเป็นทาง ดงเฮมองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่ค่อยจะเชื่อว่าที่เขาพูดมาจะเป็นเรื่องจริง
“แล้วทำไม ทำไมนายปล่อยให้เขาหาย..” ดงเฮว่าขึ้นมาเบาๆแต่ยังไม่ทันจะจบประโยคก็ทรุดฮวบลงไปซะก่อนโชคดีที่คยูฮยอนนั้นรับตัวของเขาไว้ทันหัวจึงไม่กระแทกพื้น
“ดงเฮ...ฉันขอโทษ ฉันจะตามหาซองมินให้เจอฉันสัญญา” ว่าขึ้นก่อนจะช้อนตัวดงเฮขึ้นมาแล้วอุ้มขึ้นไปวางไว้บนห้องนอน ก่อนจะออกจากบ้านดงเฮเพื่อไปตามหาสิ่งที่เขาทำมันหายไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น