ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอโทษทีคนนี้เมียผม P.1 จุดเริ่มต้น
ขอโทษทีคนนี้เมียผม บทที่1
“ฮ๊า~ไม่เอานะฮะแม่ ผมทำไม่ได้หรอก” เสียงหวานร้องขึ้นอย่างตกใจกับสิ่งที่แม่เลี้ยงบอก ใบหน้าหวานส่ายหน้าช้าๆอย่างต้องการจะหลีกเลี่ยง
“ทำไม!!! แกไม่รักน้องงั้นสิ ต่อให้น้องตายแกก็จะไม่สนใจใช่มั้ย!” หญิงสาวสูงวัยตะคอกออกมาเสียงดังก่อนที่มือแห้งจะยื่นไปจิกผมนุ่มของเด็กหนุ่มแล้วกระชากแรงๆ
“อะโอ๊ย! แม่ฮะ ผมรักน้องนะฮะ แต่ผมหลอกคนอื่นไม่ได้ ผมจะไปทำงานหาเงินมารักษาน้องนะ”
เพี๊ยะ
เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าอย่างแรงจนหันไปอีกทาง เลือดสีสดค่อยๆไหลซึมออกมาจากปากบาง มือเล็กยกขึ้นแนบแก้มขวาด้วยความเจ็บปวด ตากลมโตสั่นระริกด้วยความกลัว
“แกมันไม่ได้เรื่อง! ถ้าพ่อแกยังอยู่คงเสียใจมากกับคนเลวๆอย่างแก ซองมิน! แกไม่ควรจะเกิดมาด้วยซ้ำ ไอ้ตัวซวย!” เสียงตวาดยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวของร่างเล็กแม้ว่าแม่เลี้ยงนั้นจะเดินหนีไปแล้ว น้ำตาหยาดใสๆไหลหล่นลงอาบแก้มขาวอย่างปิดกั้นไม่ได้ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายฟ้าดิน ร่างบางอีกคนที่ยืนแอบอยู่ตรงประตูก้าวมาช้าๆอย่างละอายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างของคนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก
“พี่ฮะ...ไม่ต้องทำอะไรเพื่อผมหรอก ความจริงผมต่างหากที่ไม่ควรเกิดมา” เสียงใสว่าขึ้นเบาๆก่อนจะดึงพี่ชายต่างแม่เข้ามากอดเสียเต็มรัก แรงสะอื้นของพี่ชายทำให้เขารู้เลยว่า พี่ชายเขานั้นเจ็บปวดแค่ไหนกับเรื่องที่ต้องเจอ
“ฮยอกแจเราต้องผ่าตัดนะ พี่ขอโทษที่ไม่ได้เรื่อง พี่จะทำตามที่แม่บอกเอง อย่าคิดมากนะ”
“แม่ให้พี่ทำอะไรไม่ดีใช่มั้ย ไม่เอาผมไม่ให้พี่ทำ”
“ฮยอกแจอย่าดื้อสิครับคนเก่ง พี่ตัดสินใจแล้ว ถ้าเราหายเมื่อไหร่พี่ก็จะมีความสุข ไม่อยากเห็นพี่ยิ้มหรอ” ถามขึ้นก่อนจะวางมือลงบนหัวทุยๆของน้องชายแล้วส่งยิ้มหวานให้เช่นเคยแต่ฮยอกแจรู้ดีว่ารอยยิ้มนี้มันไม่ได้ออกมาจากใจซักนิด
“พี่ฮะ ขอโทษนะฮะ” ว่าขึ้นก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกไป ซองมินถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาด้วยชุดที่ต้องบอกเลยว่าใครเห็นก็เป็นต้องเหลียวหลังกลับมามอง ไม่เว้นแม้กระทั่งน้องชายอย่างฮยอกแจ
“พะพี่...ทำไมต้องใส่เสื้อคอลึกแบบนั้น ที่แค่ไปเล่นกีตาร์ในผับไม่ใช่หรอ”
“เอ่อคือ อากาศมันร้อนน่ะพี่เลยแต่งแบบนี้ พี่ไปก่อนนะนี่มันสองทุ่มกว่าแล้วเดี๋ยวผู้จัดการจะว่าเอา” ว่าขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปเพราะกลัวน้องชายจะจับได้ จะให้บอกความจริงไปว่าเขากำลังจะไปจับผู้ชายตามที่แม่สั่งก็คงจะไม่ได้
“เอ? มันก็ไม่ร้อนนะ พี่ซองมินกลายเป็นคนขี้ร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” บ่นออกมาเบาๆก่อนจะหันหลังขึ้นห้องตัวเองไป
ณ. ผับS
ในค่ำคืนสุดหรรษาสำหรับนักท่องเที่ยวหลากหลายอายุ คืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ทุกคนรอคอยกันมาทั้งอาทิตย์เพราะผับS มักจะมีโชว์พิเศษๆอยู่ทุกคืนวันเสาร์ ซึ่งเด็กขึ้นโชว์แต่ละคนนั้นเรียกได้ว่าไม่ธรรมดากันเลยทีเดียว โดยเฉพาะซองมินซึ่งเป็นดาวเด่นของที่นี่ ไม่ว่าจะขึ้นโชว์กี่ครั้งก็เรียกเสียงฮือฮาจากแขกได้ตลอดแม้ว่าเขาจะเล่นเพียงกีตาร์อย่างเดียว ต่างกับคนอื่นทั้งร้องทั้งเต้นแต่ก็ไม่เด่นเท่า
“พี่ฮะ วันนี้มินจะเปลี่ยนโชว์นะ ได้มั้ย?” เสียงหวานว่าขึ้นกับผู้จัดการ ชายหนุ่มหันมามองอย่างสงสัยว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นลีซองมินกันแน่
“พายุลูกเห็บจะตกที่เกาหลีหรือไง ซองมินจะเปลี่ยนโชว์ แล้วเราจะโชว์อะไรล่ะ”
“เอ่อเต้นฮะ ผมจะโชว์เต้น” ตอบออกไปอย่างไม่มั่นใจแต่เวลานี้สิ่งที่เค้าต้องการก็คือผู้ชายรวยๆซักคนที่จะมาติดเขาเพื่อที่จะได้จัดการกับแผนต่อไปตามที่แม่เลี้ยงบอกไว้
“โอ๊ย! อะไรเข้าฝันนายเนี่ย ไอ้ตอนแรกบังคับแทบตายไม่เอาวันนี้นึกอยากเต้น แล้วไงB-Boyหรอ”
“เซ็กซี่แดนซ์ฮะ”
“พระเจ้า!! ผับแตกแน่คราวนี้” ร่างสูงถลึงตาโตอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ลีซองมินที่แสนเรียบร้อยหายไปไหนกันนะ แถมวันนี้ยังแต่งตัวได้ยั่วยวนสุดๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเขามีแฟนแล้วล่ะก็ เขาคงจะฟัดกระต่ายตัวนี้ไปนานแล้ว
“พี่โจวมี่แจ้งกับลูกค้าเลยฮะ มินเตรียมตัวอีกครู่เดียวแล้วจะตามไป” โจวมี่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะเดินขึ้นไปยืนกลางเวที มือหนาหยิบไมโครโฟนมาจ่อปากก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้บรรดาลูกค้าอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีทุกคนๆนะครับ มากันเยอะแยะแบบนี้ไม่บอกก็รู้ว่ามารอน้องมินกันใช่มั้ยครับ และคงต้องขอแสดงความยินดีกับลูกค้าของน้องมินกันด้วยนะที่วันนี้น้องจะเปลี่ยนมาโชว์เต้นแทน สำคัญมากๆคือวันนี้น้องจะเต้นเซ็กซี่แดนซ์นะ ใครไม่มาหรือมาไม่ได้วันนี้ก็คงต้องสียใจกันแย่เลยเพราะน้องจะแสดงแค่รอบเดียวเท่านั้น เอาล่ะดูเหมือนว่าน้องจะพร้อมแล้วนะ ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนนี้นะครับ”
เสียงเฮกระหึ่มขึ้นทันทีที่โจวมี่พูดจบ เสียงเพลงคลอขึ้นมาเบาๆก่อนจะเป็นจังหวะระทึกใจพร้อมๆกับร่างอ้อนแอ้นของซองมินที่ก้าวออกมาอย่างสั่นๆ แต่พอมาถึงกลางเวทีซองมินก็ฉีกยิ้มกว้างให้บรรดาแขกของตัวเองได้เคลิบเคลิ้มพอเป็นพิธีก่อนจะออกท่าทางวาดลวดลายได้อย่างเย้ายวนจนหลายคนถึงกับน้ำลายหก โดยเฉพาะท่าที่ซองมินนั่งลงบนเก้าอี้แล้วแหกขาไปมาตามด้วยท่ายอดฮิตของไมเคิล แจ็คสัน ที่ต้องบอกว่าคนด้านล่างถึงกับตาค้างกับลีลาของร่างเล็ก ซองมินหันหลังกลับช้าๆก่อนจะเดินมาทางมุมหลังเวทีแล้วลอบถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วหันกลับมาหาแขกด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม มือเล็กหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหวานขึ้นมาเช็ดตามใบหน้าแล้วเลื้อยลงมาที่ต้นคอด้วยสายตาเชิญชวน และทิ้งท้ายเพลงสุดมันส์ด้วยการโยนผ้าเช็ดหน้าให้กับคนด้านล่างแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นจรดปากตัวเองเป็นเชิงยั่วก่อนจะรีบวิ่งลงเวทีไปด้วยความอาย
“ซองมิน นายมันสุดๆไปเลย” โจวมี่ที่ยืนชมการแสดงอยู่ข้างล่างเอ่ยชมออกมาจากใจพร้อมยกนิ้วโป้งให้กับร่างเล็ก เขาเกือบไปแล้วด้วยซ้ำ เกือบจะขึ้นไปกระชากกระต่ายมาฟัดซักทีสองทีให้เลิกกระหาย แต่พอนึกถึงหน้าแสนงอนของเฮนรี่ผู้เป็นแฟนแล้วก็ได้แต่ยืนสลดใจอยู่ที่เดิม เขาไม่อยากจะทำร้ายใคร
“พี่เลิกพูดเหอะน่า มินอายนะ” ว่าขึ้นอย่างรู้สึกอายๆ เขาไม่คิดว่าตัวเองต้องมาทำอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ถ้าไม่ใช่ต้องเอาเงินไปผ่าตัดเปลี่ยนไขกระดูกสันหลังให้ฮยอกแจแล้วล่ะก็ จะไม่ยอมทำเรื่องทุเรศๆพวกนี้เป็นอันขาด
“แล้วนายทำไปเพื่ออะไรล่ะ”
“มินอยากได้เงินเยอะๆ ไปผ่าตัดน้องน่ะฮะ”
“ฮยอกแจใช่มั้ย? อ๋า~พี่เข้าใจแล้ว” ว่าขึ้นอย่างรู้สึกสงสารเพราะเขารู้มาตลอดว่าบ้านซองมินมีฐานะที่ไม่ร่ำรวยแถมน้องชายยังมาป่วยถึงขั้นต้องผ่าตัด คนเป็นพี่เลยต้องยอมทำอะไรที่ไม่ชอบแบบนี้
“ผู้จัดการครับ มีแขกขอพบซองมินเต็มเลยครับ ร้านจะแตกอยู่แล้วนะครับ” เด็กเสริฟว่าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ไม่ต่างกับคนฟังทั้งสองที่ได้ยินแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน
“อะเอ่อ เอางี้มันเยอะมากใช่มั้ย ในนั้นใครรวยสุด” โจวมี่ที่ได้สติก่อนว่าขึ้น
“อืม รู้สึกจะเป็นลูกชายกระทรวงการคลัง คุณโจวคยูฮยอนครับ”
“งั้นบอกเขาว่าซองมินจะไปพบกับคุณชายโจว แล้วอย่าลืมขอโทษแขกคนอื่นด้วยล่ะ” โจวมี่ว่าขึ้นก่อนจะหันมาหาซองมินที่ยังคงอึ้งอยู่
“อะไรที่เราตัดสินใจแล้วพี่ก็คิดว่ามันดีแล้วเหมือนกัน ไปพบคุณชายโจวแล้วกันนะ” ซองมินพยักหน้าช้าๆก่อนจะเดินตามเด็กเสริฟไป มือเล็กยกขึ้นมาจับสร้อยคอที่ฮยอกแจซื้อให้ไว้แน่น เพื่อเรียกกำลังใจ
“คุณชายโจวครับ ซองมินมาแล้วครับ” เด็กเสริฟว่าขึ้นแล้วผายมือให้ซองมินนั่งลงตรงข้ามกับร่างสูงก่อนจะเดินไปทำงานต่อ ซองมินมองแผ่นหลังของผู้ร่วมงานอย่างรู้สึกใจหายที่ถูกปล่อยเอาไว้แบบนี้ ตากลมหันมามองคนตรงข้ามอย่างจดจ้องแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัดนักเพราะอีกฝ่ายนั่งอยู่ในมุมที่มืดกว่า
“ซองมินนนนหรอ หึๆ ทำไมเมื่อกี๊ยั่วนักล่ะ ห๊า! ช้านแทบคลั่งรู้มั้ย~ นายน่ะออฟแขกหรือเปล่าล่ะ ถ้าทามอ่าน้า...ฉันให้นายเยอะๆเลยน้า” ร่างเล็กเอียงคอฟังอย่างใจจดใจจ่อกับคำที่ร่างสูงพูด เพราะเสียงยานๆแบบนั้นบวกกับเสียงเพลงที่ดังอยู่ตลอดทำให้เขาแทบจะไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
“เมื่อกี๊คุณว่าไงนะฮะ”
“ออฟแขก! นายทามมั้ย? ช้านให้ครั้งนี้ห้าแสนวอน สำหรับคนน่ารักๆแบบนาย...อึก” คนเมาพูดออกมาเสียงยานจนจับคำพูดไม่ได้ แต่ที่แน่ๆซองมินได้ยินประโยคช่วงกลางชัดเจน ห้าแสนวอน~!
“เอ่อ เราไปหาที่เงียบๆคุยกันดีมั้ยฮะ ข้างบนว่างนะฮะคุณชายโจว” ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกแทบจะชนเข้ากับหน้าของร่างสูงก่อนจะเลื่อนไปกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
“ไม่หวายๆ ซองมินยั่วอีกแล้ว ช้านไม่หวาย~แล้วน้า เด็กๆเปิดห้องเลยน้า” ออกคำสั่งเสียงดังบรรดาเด็กเสริฟก็กรูกันเข้ามาหาทันทีก่อนจะช่วยกันพยุงร่างสูงไปที่ชั้นบนซึ่งเป็นห้องรับรองสำหรับเด็กที่ออฟแขกโดยมีซองมินตามไปติดๆ แต่ยังไม่ทันจะเข้าห้องโจวมี่ก็เรียกเอาไว้ซะก่อน
“ซองมิน เอานี่ไปแล้วให้เขากินซะนะ” ซองมินนิ่วหน้ากับยาเม็ดสีแดงที่วางไว้บนมือก่อนจะหันไปหาโจวมี่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“มันเป็นยาสั่ง ถ้าคุณชายโจวกินเขาจะสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง มันมีผลทำให้เขารู้สึกว่าเขามีอะไรกับนายจริงๆ ในห้องนั้นพี่เอาเลือดไปทาเอาไว้แล้วนายแค่ยอมให้เขาทำรอยนิดหน่อยก็พอ พอเช้าแล้วแม่นายจะจัดการเรื่องต่อเอง”
“ทำไมพี่ถึงรู้?”
“แม่เลี้ยงเราบอกพี่หมดแล้ว พี่ช่วยนายเต็มที่แล้วนะ” ว่าขึ้นก่อนจะจัดการผลักร่างเล็กเข้าไปในห้องใหญ่ แล้วเดินกลับไปทำงานของตัวเองบ้างแม้ว่าในใจแล้วเขาออกจะกังวลนิดหน่อยเรื่องซองมิน แต่ถ้าทำตามแผนที่แม่ซองมินและเขาวางไว้ แผนจับผู้ชายของแม่ซองมินก็จะสำเร็จไปได้ด้วยดีโดยที่ซองมินไม่ต้องเสียสละร่างกายตัวเอง...
โชคดีแล้วกันนะซองมิน พี่หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น