คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : F4...ถึงร้ายก็รัก Chapter#4 ชื่อใหม่ของสมาชิกF4คือ?(100%)
F4...ถึงร้ายก็รัก Chapter#4 ชื่อใหม่ของสมาชิกF4คือ?
“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย!!” เสียงหวานของซองมินร้องขึ้นเมื่อเห็นเศษขยะที่กองอยู่เต็มโต๊ะเรียนไปหมด ตาโตกวาดมองเพื่อนร่วมห้องแต่ละคนอย่างจับผิด ก่อนจะไปสะดุดกับกลุ่มผู้หญิงสามคนที่กำลังหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน
“พวกเธอใช่มั้ย!?” ตะโกนถามออกมาเสียงดังก่อนจะเดินมาหยุดหน้าโต๊ะสามสาวที่ตอนนี้กำลังหัวเราะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เอ๋? เสียงแมลงวันที่ไหนมันมาบินอยู่แถวนี้นะ ได้ยินหรือเปล่ายุนอา” เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงใบหน้าหวานว่าขึ้นก่อนจะหันไปถามยุนอาเพื่อนของเธอ
“ได้ยินเหมือนกันนะแซจิน อะไรหวี่ๆก็ไม่รู้ เธอล่ะฮานะ”
“ฉันไม่ใช่แค่ได้ยินนะ ได้กลิ่นเหม็นอะไรซักอย่างด้วยนะ กลิ่นอะไรน้า” ฮานะลุกขึ้นพูดด้วยเสียงเหยียดหยันก่อนจะมาเดินหมุนรอบตัวซองมินที่ตอนนี้กำลังโกรธมาก สามวันแล้วที่เขาต้องเจอเรื่องแบบนี้ แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ เพราะถึงยังไงทั้งสามคนก็เป็นผู้หญิง
“พวกเธอทำใช่มั้ย! ขยะที่อยู่บนโต๊ะฉัน” ซองมินกระแทกเสียงถาม มือเล็กกำหมัดแน่นพยายามที่จะไม่ใช้วาจาหยาบคายกับผู้หญิง
“หืม...อ๋อ ฝีมือฉันเองได้ยินมาว่าที่บ้านนายไม่ค่อยมีเงิน ฉันกินของพวกนั้นเสร็จก็เลยเอาไปวางไว้ให้ นายจะได้เก็บไปขายไงล่ะ” แซจินจีบปากจีบคอพูดก่อนจะหยิบหนังสือแฟชั่นขึ้นมาอ่านโดยไม่สนใจเลยว่าคนที่ยืนอยู่นั้นจะโกรธแค่ไหน ซองมินเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองอีกครั้งก่อนจะหอบเอาขยะบนโต๊ะไปโยนใส่สามสาวทันที
“กรี๊ด! แกทำบ้าอะไรของแกน่ะ ฮานะ~เธอดูเสื้อฉันสิ”
“ทำบ้าอะไรรู้หรือเปล่าว่าชุดนี้ของแซจินราคาเท่าไหร่กันห๊ะ!” ฮานะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัด
“หน้าโง่แบบนี้ไม่รู้หรอก ชุดนี้หกล้านวอนเชียวนะ” ยุนอาว่าขึ้นก่อนจะยกมือขึ้นผลักอกของซองมินอย่างแรงแต่ก็ไม่ถึงกับเซไปไกล
“พวกเธอน่ะสิหน้าโง่ ถึงฉันจะเป็นเด็กทุนแต่ก็เข้ามาด้วยสมอง แล้วพวกเธอล่ะถ้าไม่มีเงินจะมีปัญญาเข้ามาเรียนที่นี่ได้หรือไง วันๆเอาแต่แต่งหน้าทำสวยถามจริงเวลาล้างเครื่องสำอางค์ออกมาเนี่ย หน้าพวกเธอมันยังเหมือนเดิมหรือเปล่าห๊ะ!” ซองมินตะคอกออกมาอย่างโมโหที่โดนดูถูกแบบนั้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องเรียนโดยมีเสียงกรีดร้องของสามสาวดังไล่หลังมา ขาเล็กก้าวไปหยุดที่หน้าล็อคเกอร์เพื่อจะเอาของแล้วไปนั่งรอฮยอกแจกับเรียวอุคที่เรียนคนละห้อง วันนี้เขาไม่มีอารมณ์เรียนแล้วจริงๆ
“มองอะไรกัน” ซองมินหันกลับมามองคนที่อยู่แถวนั้นอย่างงงๆเพราะไม่เข้าใจว่าคนพวกนั้นจะมายืนดูเขาทำไม มือเล็กหยิบกุญแจล็อคเกอร์ขึ้นมาเตรียมจะเปิดแต่แค่เขาเสียบกุญแจเข้าช่องเท่านั้นคนด้านหลังก็กรูกันมาจนเขาแทบจะหายใจไม่ออก
“นี่!! อยากจะรู้จะเห็นอะไรกันนักหนาเนี่ย สอดจริงๆ” ตะคอกออกมาเสียงดังซึ่งนั่นก็ได้ผลมากเลยทีเดียว กลุ่มใหญ่บริเวณนั้นถอยห่างออกแต่ก็ไม่ไกลนัก ซองมินส่ายหัวให้กับความวุ่นวายที่ไม่จบสิ้นของตัวเองก่อนจะเปิดประตูล็อคเกอร์เพื่อจะหยิบของแต่ก็ต้องชะงักกับกระดาษสีแดงที่พิมพ์สัญลักษณ์หัวกระโหลกเอาไว้พร้อมชื่อF4
“หมอนี่โดนใบแดง พวกเราหมอนี่โดนใบแดงแล้ว” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาก่อนที่คนเหล่านั้นจะเดินเข้ามาหาซองมินด้วยท่าทางเอาเรื่อง
แผละ!!!
“ฮ๊า~” เสียงหวานร้องออกมาอย่างตกใจที่จู่ๆก็ถูกนักเรียนกลุ่มใหญ่ปาไข่ใส่ ซองมินหันซ้ายทีขวาทีเพื่อจะหลบหลีกเหตุการณ์นี้แต่ก็ดูท่าจะไม่รอดพ้นเลยซักนิด
“หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้” ร้องขอออกมาแต่ก็ไม่ได้ผล ไข่นับร้อยใบยังคงถูกปามาจากทิศทางต่างๆแต่เป้าหมายเดียวคือ ‘ซองมิน’ คนตัวเล็กยืนกำหมัดแน่นไม่แม้แต่จะขอร้องอีกเป็นครั้งที่สอง ได้แต่ปล่อยให้คนเหล่านั้นปาไข่ใบแล้วใบเล่าเข้าหาตัวเอง ไม่นานนักทุกอย่างก็เข้าสู่ปกติแต่คงมีเพียงซองมินเท่านั้นที่ต่างไปจากคนอื่น เพราะชุดนักเรียนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรกและกลิ่นคาว ขาเล็กก้าวไปยังที่ที่นึงที่ดูจะสงบสุขสำหรับเขามากทีเดียว ‘ดาดฟ้าตึกB’
“ทุกคนที่นี่โง่จริงๆเลย ฮึก...ไม่รู้หรือไงว่าไข่มีประโยชน์แค่ไหน เอาไปทำอาหารได้ตั้งเยอะ” เสียงหวานว่าออกมาก่อนจะยกมือเล็กขึ้นปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ระหว่างเดินไปที่ตึกB ตัวเขาก็ถูกจ้องมองจากสายตาไม่เป็นมิตรมากกว่าร้อยคู่ บ้างก็หัวเราะต่อกระซิกกันด้วยความสะใจ ซองมินจึงตัดสินใจเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปอีกเพื่อไปยังจุดหมาย
“ไอ้บ้า!!~ F4 งี่เง่า พวกชอบสร้างความวุ่นวาย ก่อกวน บ้าอำนาจ ฉันลีซองมินจะไม่มีทางยอมแพ้นาย ไอ้หน้ามังกือ!! ไอ้จิตวิปริต F4บ้าบอ ฉันไม่มีทางเรียกพวกนายว่ารุ่นพี่เด็ดขาดไม่มีทาง~”
“นายก็พวกจิตวิปริตแล้วก็ก่อกวนเหมือนกันนั่นล่ะ รู้มั้ยว่าเสียงของนายมันทำให้ฉันนอนต่อไม่ได้” คนหน้าหวานหันขวับด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่บนนี้ด้วย ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดเจน ปากเล็กสั่นระริกด้วยความรู้สึกกลัวที่ปกปิดไม่มิด
“ระรุ่นพี่ดงเฮ” ครางออกมาเบาๆอย่างรู้สึกผิด ถึงเขาจะไม่ชอบF4 แต่คนๆนี้ก็ช่วยเพื่อนเขาไว้เมื่อหลายวันก่อน
“อ้าว! เมื่อกี๊บอกว่าจะไม่เรียกพวกฉันว่ารุ่นพี่ไงล่ะ” ว่าขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ร่างอวบที่ตอนนี้กำลังตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด
“กะก็...”
“ไม่ต้องพูดหรอกฉันพอจะเข้าใจแล้วนี่โดนใบแดงมาสินะ” ร่างสูงกว่าว่าขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วบรรจงเช็ดหน้าให้ร่างอวบอย่างตั้งใจ ตาโตเหลือบมองใบหน้าคมคายตรงหน้าเล็กน้อย เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นแต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามีใครมาตีกลองเล่นในใจเขาซะอย่างนั้น
“เอ้าเสร็จล่ะ! กลับบ้านแบบนี้คงแย่แน่ เพื่อนนายไปไหน ฉันหมายถึงคนที่ไม่ใช่อุคกี้” ถามขึ้นก่อนจะยัดผ้าเช็ดหน้าของเขาใส่มือเล็กของซองมิน
“เอ่อ..เขายังเรียนไม่เสร็จฮะ” ตอบออกไปสั้นๆก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อหนีสายตาดึงดูดคู่นั้น
“หรอ..งั้นเอานี่ไปแทนละกัน แล้วก็ขอโทษแทนเพื่อนฉันด้วย” ดงเฮว่าขึ้นก่อนจะถอดสูทตัวนอกของตัวเองออกแล้วจัดแจงเปลี่ยนเสื้อตัวเองกับร่างเล็กโดยที่ซองมินนั้นก็ได้แต่แข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกจับต้องตัวในแบบอ่อนโยนของรุ่นพี่คนนี้
“ระรุ่นพี่...นี่มันมีชื่อรุ่นพี่ปักอยู่นะฮะ ผมว่ามันคงจะไม่เหมาะ” ร้องทักขึ้นมาเมื่อสังเกตเห็นชื่อที่ปักอยู่ว่าเป็นของ ‘ลีดงเฮ’
“ก็ดีแล้วนี่ ถ้าใครกล้าปาไข่ใส่เสื้อฉัน ฉันจะฆ่ามันเอง!!!” ว่าด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินออกไปโดยถือเสื้อของซองมินไปด้วย คนตัวเล็กจ้องมองแผ่นหลังที่เดินหายเข้าไปในตึกจนลับตาก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆ
บางทีF4ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดแล้วล่ะมั้ง อย่างน้อยก็รุ่นพี่ดงเฮคนนึงแล้วล่ะ
*****************************
“พี่กี้ฮะ วันนี้ไปทานข้าวกับน้องกี้นะ” เสียงหวานของเรียวอุคว่าขึ้นขณะนั่งอยู่ในห้องพักของF4 ที่ตอนนี้มีเพียงเขากับคยูฮยอนเท่านั้น มือเล็กเกาะแขนแกร่งไว้แน่นแล้วเขย่ามันไปมาเป็นเชิงร้องขอ
“แต่พี่เพิ่งไปกับเรามาเมื่อเช้าเองนะ จะไปอีกแล้วหรอ” ว่าขึ้นอย่างรู้สึกลำบากใจ ไม่อยากจะทำตัวให้ความหวังแต่อดสงสารไม่ได้
“ความจริงน้องกี้ก็อยากจะทานข้าวกับพี่กี้ทุกๆมื้อนั่นแหละ บางทีอาจจะอยากทานพี่กี้ด้วยนะฮะ ถ้ายังดื้อไม่ยอมไปแบบนี้” ว่าขึ้นพร้อมฉีกยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ทำเอาคยูฮยอนเสียวสันหลังวาบรู้สึกกลัวคนตัวเล็กขึ้นมาจับใจ ตั้งแต่กลับจากอเมริกาเขารู้สึกได้เลยว่าตัวเองถูกรุกหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก ถึงแม้ว่าถ้าเกิดคนตัวเล็กจะทำอะไรเขาจริงๆมีหรือเขาจะสู้ไม่ได้ แต่ทำไมเขารู้สึกกลัวจัง!
“โอเคๆ พี่จะไปทานข้าวกับเราเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลยแล้วกันนะ”
“พี่กี้ของน้องกี้น่ารักที่สุดเลย” ว่าก่อนจะซบหัวลงบนไหล่กว้างทันทีโดยที่ร่างสูงก็เอาแต่นั่งเกร็งทำอะไรไม่ถูก เมื่อเจอรุกแบบนี้
“เราไม่เบื่อหรอมาคอยตามพี่แบบนี้ ทำไมไม่อยู่กับเพื่อนๆ”
“ไม่หรอกฮะก็หัวใจสั่งมานี่นา พี่กี้รำคาญน้องกี้ใช่มั้ยฮะ”
“เอ่อ...เราไปทานข้าวกันนะ พี่เริ่มหิวแล้ว” โพล่งขึ้นมาอย่างต้องการบ่ายเบี่ยงที่จะตอบก่อนจะลุกเดินนำออกไป โดยที่เรียวอุคนั้นก็ได้แต่นั่งยิ้มถึงแม้ว่าข้างในจะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมาแล้วก็ตาม
“กฎข้อที่หนึ่ง ตื๊อไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะรำคาญแต่ตอนนี้เขายังไม่รำคาญเพราะงั้นน้องกี้สู้ตาย!!~” ว่าขึ้นเบาๆก่อนจะเดินตามร่างสูงออกไปด้วยเช่นกัน
ณ. ร้านอาหารซังมยอน
“ขออาหารที่แพงที่สุดในร้านมาสองที่ครับ” เสียงนุ่มกล่าวกับบริกรที่มายืนรอก่อนจะหันไปหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ต้องการอะไรอีกมั้ย”
“ไม่ฮะ” ตอบออกไปสั้นๆก่อนจะยกมือขึ้นมาเท้าคางมองหน้าร่างสูงอย่างจริงจังจนคนถูกมองนั่งไม่ติดเก้าอี้เมื่อถูกจ้องตรงๆแบบนี้
“อืม...ฮีชอลยังไม่มาเรียนอีกหรอหรือว่าไปเรียนกับแจจุง” เอ่ยถามขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องฮีชอลเพื่อนสนิทอีกคนของกลุ่มF4 ที่ตอนนี้ได้ข่าวมาจากคนตัวเล็กว่ากลับมาได้สามสี่วันแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเรียนเลย
“อ้อ..พี่ฮีนิมบอกว่าขอจัดการเรื่องที่บ้านก่อน เพราะไม่อยู่หลายปีรู้สึกว่าพี่แจจัดการเปลี่ยนอะไรไปหลายอย่างแถมไม่ใช่สีแดงอีก เขาก็เลยจัดการเรื่องนู้นก่อน อ๊า~” ว่าขึ้นก่อนจะตาโตเมื่อเห็นหน้าตาของอาหารที่คยูฮยอนสั่งมาให้ทาน
“หรอ...สงสารไอ้วอนมัน ใจจะขาดอยู่แล้วอยากเห็นหน้าฮีชอลจะตาย” ว่าพลางตักอาหารเข้าปากพร้อมๆกับมองการกินของร่างเล็กที่ดูจะมอมแมมเหมือนเด็กซะเหลือเกิน
“โตแล้วนะเรา” ว่าพลางดึงทิชชู่ในกล่องออกมาเช็ดส่วนที่เลอะตรงมุมปากให้ร่างเล็กโดยที่อีกคนก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ร่างสูงใส่ใจเขาเหมือนกัน
“ขอบคุณฮะ” เรียวอุคว่าขึ้นก่อนจะนั่งกินต่อไปเงียบๆ ทั้งที่ในใจมันอยากจะตะโกนออกมาดังๆซักทีสองทีให้หายอัดอั้นใจ แค่คิดว่าเขาดีด้วยเพียงนิด หน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นอย่างบอกไม่ถูกแล้วสิ
**********************************************
“มินนะมิน บอกว่าให้มารอตอนบ่ายสอง ป่านนี้ทำไมยังไม่มาอีกนะ” ฮยอกแจว่าขึ้นพลางเดินหมุนไปหมุนมาอยู่หน้าตึกที่นัดกับซองมินไว้แต่นี่ผ่านมากว่าชั่วโมงแล้วยังไม่เห็นแม้เงา
“รอเพื่อนของนายอยู่หรอ” เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลังร่างบางจึงหันกลับมามองก่อนจะถอยกรูดเมื่อคนที่เข้ามาทักเป็นฮันกยองกับซีวอน
“เอ่อ..ฮะ ผะผมรอเพื่อนอยู่” ตอบออกไปเสียงสั่นๆ
“หมอนั่นไม่มาแล้วล่ะพรุ่งนี้ก็ด้วย เพราะฉันให้ใบแดงไปแล้ว ป่านนี้คง..” ว่าขึ้นก่อนจะเว้นประโยคสุดท้ายแล้วเดินออกไปทิ้งฮยอกแจยืนอึ้งกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่
“อ่า..เพื่อนนายไม่น่าไปกระโดดถีบหมอนั่นเลยนะ ช่างเหอะฉันจะลองหาทางพูดให้ เพราะสงสารพวกนายหรอกนะ” ซีวอนว่าก่อนจะเดินตามฮันกยองไป ฮยอกแจที่ยังคงอึ้งไม่เลิกก็ต้องอึ้งอีกรอบเมื่อได้ยินว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากหนึ่งในF4
“แย่ละ แล้วมินอยู่ที่ไหนเนี่ย หรือว่ากลับบ้านไปแล้วนะ” ว่าขึ้นก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนอย่างวิตกกังวลไม่รู้ว่าป่านนี้ซองมินจะเป็นยังไงบ้าง เขาเองก็แวะไปดูไม่ได้เสียด้วยเพราะต้องไปทำงานร้านโจ๊กซึ่งปกติซองมินจะไปทำด้วยแต่เห็นท่าว่าวันนี้ต้องอยู่ทำคนเดียวเสียแล้ว
“สวัสดีครับ ร้านชินดงฮียินดีต้อนรับคะครับ” เสียงของฮยอกแจว่าขึ้นตามความเคยชินเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่งที่หน้าร้านดังแต่พอหันหน้ามาก็เจอกับร่างของรุ่นพี่หน้าหล่อที่ช่วยเขาไว้หลายวันก่อนยืนอยู่ตรงหน้าซะอย่างนั้น
“ตกใจอะไร หน้าฉันเหมือนผีหรือไง มีอะไรกินมั่งเนี่ย” ดงเฮว่าขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างอยู่
“เอ่อ...ร้านโจ๊กก็ต้องมีโจ๊กสิฮะ รุ่นพี่เอ่อ...คุณจะให้มีอะไร” ตอบออกไปท่าทางกวนๆเพราะเขารู้สึกไม่ชอบไอ้มาดขี้เก๊กของรุ่นพี่คนนี้เลยซักนิด
“อืม...ตอบได้หลักแหลมมาก เข้าเรื่องดีกว่าไม่เฉไฉละนะ วันนั้นฉันช่วยนายเอาไว้วันนี้เลยอยากจะมาฝากท้องไว้กับนายหน่อยน่ะ”
“รุ่นพี่ เอ้ย! คุณว่าไงนะฮะ ฮ๊า~ที่แท้ก็หวังผลนี่เอง เอาสิฮะอยากทานกี่ชามก็เชิญฮะ แต่ผมบอกไว้ก่อนนะผมมีแค่พันสองร้อยวอน เกินจากนี้คุณล้างจานใช้หนี้ด้วยนะฮะ”
“งั้นฉันขอโจ๊กสิบที่กินที่ร้านแล้วก็กลับบ้านอีก20ที่แล้วกันนะ เร็วๆล่ะฉันหิวแล้ว”
“ฮ๊า~ ผมไม่มีจ่ายจริงๆนะ ทำไมสั่งเยอะแบบนี้ล่ะ เฮ้อ! ตามใจคุณทานให้หมดละกันผมจะให้เขาหักเงินเดือนผมแทนก็ได้ แล้วหลังจากนี้เราก็หมดเวรหมดกรรมต่อกัน” กระแทกเสียงใส่ก่อนจะไปจัดการตามที่คุณชายหน้าหล่อสั่ง ตาสวยเหลือบมองร่างสูงที่นั่งฮัมเพลงอยู่ในร้านเป็นครั้งคราวก่อนจะเปรยยิ้มออกมาบางๆเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้
“เสร็จฮยอกแจแน่คุณชาย~”
ความคิดเห็น